به توصیه یه نفری این کتابو امانت گرفتم و خدا رو شکر که نخریدم! اصلا خوب نبود. فاز هیپی‌های آمریکا رو داره کتاب. نه رمانه، نه خاطره، نه گزارش؛ بلکه همه‌ی این‌هاست و همین شاید اصلی ترین دلیل خوب نشدنِ کتابه. تکلیفش مشخص نیست. همه چیز نمادین و استعاریه و درست متوجه نمیشی چی به چیه و الان مثلا داره واقعا با فلان شخص صحبت می‌کنه یا داره در خیالاتش به فلان مفهوم فکر می‌کنه. شاید اگر فیلمی ازش میساختن بهتر این مفاهیم مدنظر نویسنده درمیومد، برای ارائه چیزی که تو ذهنشه مدیای خوبی رو انتخاب نکرده. در مجموع پیشنهاد نمی‌کنم.
      

        خب من و بچه جون نسخه صوتی رو دوتایی در اوقات فراغت(تقریبا بخش اعظم روزمون:)) گوش دادیم. با صدای خانم زهره شکوفنده، دوبلور نقش جودی در انیمیشن. و اینقدر لذت بردیم که قابل وصف نیست. راستشو بگم من خیلی طرفدار کتاب صوتی نیستم و همیشه گفته‌ام دوست ندارم لحن گوینده احساس منو هم تحت تاثیر قرار بده؛ ولی در مورد این کتاب، اشتباه می‌کردم! صوتیش از متنی صدهزار بار بهتر بود! انگار که خود خود جودی عزیزم خونده باشدش. این کتاب جزو کتابای محبوب منه و اینطور که به نظر میاد بچه جون هم همینطور:)
      

        به نظرم خیلی سانسور داشت. و راستش به زور تا یه جایی شو خوندم. دوستش نداشتم. توضیح واضحاتش زیاد بود و راوی خیلی حراف. خیلی پیشنهادش نمی‌کنم. یک عالمه موضوع رو از مسائل سیاسی بگیر تا عاشقانه و شاعری و... ریخته بود لای هم و خب به نظرم هر کدوم به تنهایی میتونست جالب باشه ولی در کنار هم یه آش بدمزه شده بود.
      

        خیلی دوستش داشتم و خیلی از خوندنش لذت بردم.
چه نثر خوبی. چه قصه‌گوی خوبی. چه فضاسازی دلنشینی.
همه چیز قصه درست و به جا بود. و این‌قدر کلاریس خوب بود که...
این کتاب واسه‌ی من یه نسیم خنک وسط تابستون بود. خیلی کیف داد و دلم می‌خواد به همه بگم که بخونیدش.
      

        از سر بیکاری و در خانه مادرم رفتم سراغ این کتاب.
متاسفانه افتضاح. صرفا به دلیل کنجکاوی سراغش رفتم و اصلا جالب نبود.
تشویق به فرزندآوری:))))نه تنها بدون اطمینان از وضع نسبتا پایدار اقتصادی، که بلکه ناپایدار اقتصادی-خانوادگی. بدون فکر. بدون عقل. فقط بچه بیاورید. همین. خانه ندارید؟در مسجد زندگی می‌کنید؟مهم نیست بچه بیاورید. 
بله. من هم معتقدم خداوند روزی‌رسان است اما همان خدای روزی رسان، در کله من و شما عقل هم گذاشته. برای استفاده نه برای آکبند نگه داشتن.
جاهایی ادای کتاب‌های زندگینامه شهدا را درمی‌آورد ولی متاسفانه یا شاید هم خوشبختانه درنیامده. نمی‌شود با هیچ چیز، چیزی ساخت.
درنهایت لازم نیست کتاب را بخوانید. حیف کاغذ برای تبلیغ همچین اراجیف بلاگری. و حیف از داستان‌های درست و خوبی که زیر تیغ سانسور و کثافت ارشاد گیر می‌کنند تا همچین نوشته‌هایی منتشر شوند.
لازم نیست بخوانید من خلاصه‌اش می‌کنم: دو نفر ازدواج می‌کنند. ده تا بچه‌ می‌آورند. هیچ چیز می‌گویند نداشته و ندارند. و همین.
فاجعه. افتضاح.
      

        وای وای وای. 
هیچ وقت این‌قدر از دست کاراکترهای یک کتاب حرص نخورده بودم. یعنی تک تکشون احمقانه‌ترین کارهای ممکن رو می‌کردن.
شاید اگر یکی دوسال پیش این کتاب رو می‌خوندم طرف تیتا و پدرو می‌بودم. اما الان نه. خیلی میتونم راجع بهش بنویسم ولی داستان رو نمی‌خوام لو بدم. خلاصه که غیر از بچه‌ی اول روسورا (روبرتو) به هیچ کدوم از کاراکترها حق نمیدادم.
کتاب پرکششیه، حتی با وجود ترجمه و ویراست افتضاحش که واقعا بد بود. به خاطر داستان خوب تحمل کردم فقط وگرنه که همون ده صفحه اول رها می‌کردم.
پایان‌بندی کتاب رو دیدم خیلیا گفتن خوب نبوده. به نظر من بد نبود به شرطی که اون رئالیسم جادویی که یه جاهایی به نظرم ادای مارکز رو درآورده بود درست ساخته می‌شد. هرچند موردپسند منم نبود این پایان. دوست داشتم پدرو رو یه فصل حساااااابی بزنم. چقدر من از این بشر بدم می‌اومدددد:)
ازش یه مینی سریال پنج، شش قسمتی هم ساخته شده که تو لیست ببینم‌هاست. و نکته آخر هم اینکه نکات منشوریش برای یه سنی به پایین مناسب نیست و اگر به کودک یا نوجوانی می‌خواین پیشنهاد کنید/هدیه بدید این رو در نظر داشته باشید.
      

        نمی‌دونم چی باید درباره این کتاب گفت. عجیب بود. یه شروع واقعا خوب داشت ولی پایان‌بندی یه جوری بود که نمی‌دونم دوستش داشتم یا نه.
فقط می‌دونم از این به بعد که برم شمال، به آدمهای ساکن اونجا طور دیگری نگاه خواهم کرد. و خب این جادوی داستانه. جوری نگاه کنی که انگار تا حالا ندیده بودی.
      

        سومین کتابی که از خانم شیرمحمدی خوندم.
و این رو هم دوست داشتم. قلم واقعا شیوایی داره و این داستان، راستش اولش فکر می‌کردم خیلی ازش خوشم نیاد و کنار بذارمش. اما بهرشکل ادامه دادم و چه خوب که این کارو کردم. یکم کاراکترها زیاد بودن. شاید دو سه تا کاراکتر میتونستن تو یکی خلاصه بشن. با این حال بعد از چند فصل قشنگ دستم اومد کی به کیه و ازدیاد اسم‌ها اذیتم نکرد. همونطور که از اسمش پیداست توی دهه سی و چهل می‌گذره داستان و راوی، پسربچه کوچکیه که خانه‌ی لهستانی‌ها و ماجراهای اون رو از دید سهراب می‌بینیم. 
کاراکتر فریده رو دوست داشتم و به نظرم واقعا خوب از آب درآمده بود.
جاهایی از داستان شتاب‌زده تموم می‌شد و من خیلی از این جاها تیغ سانسور رو حس کردم.  به دلیل مسائل +۱۸ احتمالا. و توی پایان بندی کمابیش این شتاب زدگی وجود داشت.
در نهایت داستان با همه عیب و نقص‌هاش یه شیرینی دلچسبی داشت که باعث می‌شد عیب‌ها رو ندید بگیری. خیلی دلم می‌خواد یه نسخه سینمایی یا حتی سریال ازش ساخته بشه. کاملا پتانسیلش رو داره. پیشنهادش می‌کنم؟ نه به هرکسی. ولی یا دوستش خواهید داشت یا ازش اصلا خوشتون نخواهد اومد.
      

        مجموعه داستانهای کوتاه از مرجان شیرمحمدی که پیش از این کتاب آذر شهدخت پرویز و دیگران رو ازش خونده بودم و قلمش رو دوست داشتم. قلم روان و شیوایی داره و داستانها هم خیلی خوشخوان هستن. عنصر اصلی و وجه شبه همه داستان‌ها شاید بشه گفت دلباختگی ئه. توی آدمهای مختلف و جاهای مختلف. من پسندیدمش. میخواستم یه چیزی بخونم که حواسم رو تا حدی پرت کنه و این کتاب تاحد زیادی موفق بود. داستان آخر هم از بقیه بیشتر دوست داشتم.
      

        پیش از هرچیز لعنت به نشر ثالث با غلط‌های املاییش!خنده‌داره مثلا فِرز و چابک رو نوشته فرض:))) زشته واقعا کاش یه فکری کنن.
و بعدتر، این کتابو امانت گرفتم و در دو نشست تقریبا تموم شد. خوش‌خوان و روون بود. دیالوگ‌های خوبی داشت و قصه تا یه جاهایی تو رو می‌کشوند هرچند بنظرم پایان بندی خوب نبود و همه چیز رها شد رو هوا. انگار نویسنده نمیدونست باید چیکار کنه.
یه فیلم سینمایی هم ساخته شده از این رمان که هنوز ندیدم ولی ترکیب بازیگراش خوب به نظر می‌رسید. تو برناممه که ببینم.
اما درباره قصه، راستش شروع خوبی داره ولی از یک سوم ابتدایی به بعد داستان کلا عوض میشه و یه چیز دیگه میشه. من دوست داشتم همون قصه اصلی ادامه پیدا کنه. اگر هم قرار بود برشی از زندگی روزمره باشه، برشی که انتخاب شده یکم زیادی پرماجراست.
تعدد شخصیت‌ها زیاده و خیلی هم لازم نیست. یعنی اونقدر نقشی در پیشبرد داستان ندارن. بعضیاشون که اصلا ندارن. زن و بچه‌های فرهاد الان تو ذهنم پررنگترینشونه که اصلا تاثیری نداشتن.
در مجموع دوستش داشتم. و خوشحالم که بعد چندماه تونستم یه کتاب رو تموم کنم. آفرین به من🥰
      

        روم نمیشه یادداشت بنویسم آخه:)
بچه جون خیلی دوستش داشت و دومین کتاب عمرش بود. برای تقویت حس لامسه و درک پارچه‌ها و متریالهای مختلف برای بچه‌ها خوبه. شامل چندتا برگه کلفته که وسطش یه تیکه پارچه گذاشتن به رنگ و پترن پوست اون حیوون و کنارش صدای اون حیوون هم نوشته شده مثلا گربه با پارچه مشکی مخمل و کنارش میوووو:)))
نمیتونن پاره‌اش کنن و این نمیدونم هنوز که خوبه یا بد. رنگاش نظر بچه جونو جلب کرد در حدی که پستونک رو تف کرد اونور از شادی:)
خلاصه که بچه ما باهاش یه یک ربعی سرگرم بود و فقط یه مامان میفهمه یه ربع سکوت بچه یعنی چییی😂
      

        دخترچه خیلی خوشش اومد ازش😄
      

        بامزه و شیرین و دوست داشتنی.
کتاب خاطرات حمید جبلی، که برای خود من خیلی فرد دوستداشتنی‌ایه و بخش مهمی از خاطرات کودکی من و هم سن و سالام رو ساخته. خیلی دوستش داشتم و حالم رو خوب کرد. نیم ستاره کم میدم چون فونت و طراحی صفحه‌های کتاب رو دوست نداشتم و خوندن رو کمی سخت کرده بود.
به نظرم برای هدیه دادن مناسب باشه، همونطور که من به‌عنوان کادوی تولد گرفتم🥰
      

        اول از همه فکر می‌کنم دلیل مهم معروف شدن این کتاب سریالی بود که ازش ساخته شده. هرچند هنوز ندیدمش و راجع به اون نمیتونم نظری بدم ولی کتاب رو خیلی دوست نداشتم.
چرا؟چون شبیه غذاهای هندی بود. تند و پرادویه. و خب قطعا همه در مورد نابرابری‌ها و ناعدالتی‌های جنسیتی که چه قبلا و چه الان وجود داشته و داره هم نظریم، منتها نویسنده انگار داشت خودشو در خلال داستان تخلیههههه می‌کرد:)یعنی یه جاهاییش واقعا اذیت کننده بود این حجم شعار و داد زدن!
حقیقتشو بخوام بگم حس کردم کتابو دادن نتفلیکس نوشته. یه زن سوپر موفق و خفن، مردهای بد و عوضی که نمیخوان به خواسته‌اش برسه و چندتا شخصیت همجنسگرا و مخالفت با ازدواج. یه فرمول تکراری و کلیشه‌ای که خیلی زیاد می‌بینیم این روزا.
زن قصه، الیزابت، انگار که از آسمون افتاده روی زمین. همه خوبی‌ها رو داره. آشپزی عالی. توی شیمی و علم درجه یک. مادر نمونه. پارتنر بی‌نظیر. و وقتی یهو می‌ره توی جایی که هیچ سررشته‌ای ازش نداره(قایقرانی) اینطوریه که حاجی!بچه شدی!اینکه کاری نداره!مثل یه فرمول شیمیه. الان برات قهرمان استان و کشور و قاره و سیاره و کهکشان راه شیری می‌شم بابا! بعد فیزیک و آمادگی جسمانی و تمرین و فلان همه کشک! من یه زن فمنیستم پس قطعا بهترم. اصلا شک نکن.
و پایان بندی بشدت هندی و آب‌دوغ خیاری. اصلا خوشم نیومد. همه چیز رو سریع بهم وصل کرد و همه رو بهم رسوند و تا آخر عمر به خوبی و خوشی باهم زندگی کردن.
به نظرم ارزش خوندن و وقت گذاشتن در این حجم رو نداره. نخونید. 
دو ستاره هم فقط بخاطر نمیچه کششی که داشت و شخصیت هریت و شیش و نیم میدم که یکم خوب پرداخت شده بود.

      

        راستش شاید دو ستاره هم زیادشه. اونم فقط برای تصویرگریش دادم. حس می‌کنم این‌قدر داستان سانسور شده که هیچی ازش نمی‌فهمم. قصه‌ها و آدمها رو هوا رها شدن. هیچ عطفی وجود نداشت. انگار چندتا یادداشت رندوم و بی‌ربط بهم رو خونده باشی. فقط قسمت عینک برداشتن دختربچه برام زیبا و لطیف بود. غیر از اون اصلا نفهمیدم چرا فرانسه بودن، چرا رفتن آمریکا، باباهه چی کاره بود، مامانه چرا نبود، شریک بابا مشکلش چی بود، ماجرای دوست کاترین چی شد ووووو......
فکر کردم مشکل طاقچه است ولی انگار که خیلیا این داستان رو با کتاب داشتن. ناامیدم کرد:(