«عشق پاسخ خیلی چیزا رو میده، خیلی چیزا، ولی یه جایی کم میاره دیگه. بعدش ادامه ماجرا رو خون به عهده می‌گیره. سرزمین های فتح نشده، قلبای شکسته و سر نیزه‌های دشمن. خون همه رو پاک می‌کنه تا اینکه بالاخره لخته میشه و از حرکت می‌ایسته و قدرتشو از دست میده.»

جزئیات، شخصیت‌پردازی، داستان شهر، فراز و فرود، پلات، همه‌چیز درست و به‌قاعده.

شکری، سمپات چریکی که در بحبوحهٔ جنگ به دزفول برگشته و در گیر و دار دوراهی تفنگ و گفتگو است.
اگر می‌خواهید غیرمتعهد هم بنویسید، اینطوری بنویسید که آدم را سر ذوق بیاورد!
        

          خیلی کتاب خوبیه عالیییی
        

          این کتاب رو فقط به خاطر چالش تموم کردم، وگرنه احتمالاً خیلی زود رهاش می‌کردم. داستان شکری، پسر یعقوب، درباره بازگشت یک چریک فدایی به شهرش پس از جنگه، اما روایت اصلاً برای من جذاب نبود. خط داستانی کند و بی‌انرژی بود و هیچ تعلیق یا کششی برای ادامه دادن ایجاد نمی‌کرد. شخصیت‌ها سطحی و کم‌عمق بودن با دیالوگ‌های غیرجذاب . توصیفات بیش از حد، گاهی چندش‌آور، و استفاده مکرر از الفاظ زشت حتی باعث می‌شد که نتونم با فضای داستان همراه بشم 
 در کل، برای من داستان هیچ حس واقعی و تاثیرگذاری نداشت و تجربه خواندنش خسته‌کننده بود.
        

          رمان شُکری، پسر یعقوب داستانی است درباره‌ی بازگشت، زخم‌های جنگ و سرنوشت نسلی که میان آرمان‌خواهی و ویرانی گرفتار شد.

شُکری، قهرمان داستان، پس از سال‌ها مبارزه و حضور در جنبش‌های چریکی، به شهر زادگاهش دزفول بازمی‌گردد؛ شهری که زیر آتش جنگ ایران و عراق سوخته و زخمی است. او که روزگاری به تغییر و رهایی می‌اندیشید، اکنون با گذشته‌ای شکست‌خورده و سرزمینی ویران روبه‌رو می‌شود.

سیامک ایثاری در این رمان با زبانی ساده و در عین حال شاعرانه، تصویری زنده از جنوب ایران در سال‌های جنگ ترسیم می‌کند: کوچه‌های دزفول، بازارها، لهجه و فرهنگ مردمانش، همه در متن زنده می‌شوند. اما بیش از همه، این رمان درباره‌ی زوال آرمان‌ها و سنگینی گذشته است؛ درباره‌ی نسلی که می‌خواست دنیای تازه‌ای بسازد اما با واقعیت جنگ و شکست رو‌به‌رو شد.

        

          اگه بخوام تو یه جمله نظرمو بگم « اصلا دوستش نداشتم»
منتها به خاطر چالش سعی کردم تا آخرشو بخونم شاید یهو یه چیزی یه جمله‌ای غافلگیرم کنه اما این اتفاق نیفتاد
تفصیل بیش از حد جزئیات و پرداختن به مسائل غیر مهم و سطحی بودن شخصیت‌های کتاب خیلی آزار دهنده بود و از اون بدتر استفاده بیش از اندازه از کلمات رکیک بود.
خلاصه که نخوانید، وقت تلف کردن است.
        

          از کجا شروع کنم🧐 نمی‌دونم!
اما یه چیزو خوب می‌دونم  حتما سالها بعد باز می‌خونمش

خیلی درموردش حرف دارم اما کدوم رو بگم 🤨

اول  از همه اینکه کاش این کتاب دیده شه کاش...نگم که منِ جنوبیم  دوست داشت این متن رو با لهجه دوست داشتنی جنوبیم بنویسه ولی دیدم نمیشه☺️
شکری ،پسر یعقوب ؛نام کتاب داد می‌زنه می‌خواد ببرتت به کوچه پس‌کوچه های جنوب اما تو دل جنگ  و لابه لای بمباران و موشک  و خون و خرابی ...
نام کتاب خودش گویای هویته.جنوبیا وقتی میخوان خودشون رو به کسی بشناسونن میگن پسر یا دختر فلانیم این نشان هویت و رگ و ریشه اون شخص.


شکری یک چریک  چپ  که در تعارض و جنگ با عقاید حزبش و نفی جنگ مسلحانه .به دزفول محل تولدش برمی‌گرده اما  از قضا مامور ترور امیر نامی میشه که از حزبشون جدا شده و اطلاعاتی رو لو داده و حس انتقام  از اون ، هم تیمی هاش رو به دزفول می‌کشونه. 
این خلاصه داستان هست.

هر بخش کتاب نامی دارد .نامهایی که معلومه نویسنده رو انتخابشون دقت لازم رو کرده.
مثل میترا ،مارچوبه،آنتوان رگنر ،یخچال و ...
به نظرم نقطه قوت کتاب دو مسئله هست  یکی  پرداختن به  تعارض تفکراتی چپی ها  که شکری دچارش میشه بعدی استفاده از گویش و لهجه جنوبی  که به وضوح تصویر سازی بافت زندگی مردم جنوبه .نویسنده در پس بیان واقع گرایانه اتفاقات موشک باران و در اوج غم با اصطلاحات و هنرمندانه توصیف کردن ماجرا عجیب به خنده می‌اندازد مخاطبش را (ماجرای جدا شدن کله رحیم خان)یک نظم و پیوستگی در اوج تعدد روایت ها.

 ذهنم به قدری خسته هست که ترجیح میدم ادامه رو بعدا طی یه ویرایش در متن  بنویسم
        

          داستان به خوبی ماجرای شکری از مبارزان مجاهدین و حزب کمونیست را از زمان پهلوی تا جنگ که شکری به دزفول برگشته و مبارزات و تغییر خط فکری شخصیت رو عالی توضیح داده و شخصیت های فرعی هم که در هر قسمت جداگانه بهشون پرداخته شده و مخصوصا خط فکری و مخالفت با جنگ و عقاید مذهبی رو عالی توضیح داده و داستان رو خواندنی کرده.
خوانش هم که بسیار عالی
        

          آیا باید چیزی در مورد این کتاب بنویسم؟؟
نمیصرفه.....
ارزش زمان نداره

ساختاری بگم
ماجرا و لحن و بیان داستان توی خوزستان و علی الخصوص دزفول داره میچرخه و حفظ این لهجه و گویش زیبای خوزستانی خیلی جذاب میکنه ماجرا رو ولی من به شخصه شاکله و درون مایه مشخصی در موردش پیدا نکردم که حال بکنم باهاش، اومدم بگم راجع به جنگ حرف میزنه باز ماجرا میچرخید، یهو میرفت توی صحبت از کمونیست و توده ها و ریتم داستان حول ترور فردی به نام امیر بود ولی پراکنده گویی زیاد بود توش

اما در محتوا
که من 4 ستاره ازش کم کردم به این خاطر بود که این کتاب فقط حس تمسخر نسبت به مقدسات و اعتقادات رو برجسته کرده بود، اونقده واضح و حتا دور از عامیانه های مردم که من حالم بهم خورد ازش تا جایی خواستم بذارمش کنار،

مطمئنم جزو گزینه‌های نخواهد بود برام که به دیگران توصیه اش کنم ولی اگه از عزیزان اهل مطالعه باشه، بسیار خوبه براش و توصیه میکنم بهش که حال و هواش رو یکم عوض کنه و کمی بین مردم خوزستان قدم بزنه 😁😁

بستون دیگه
خیلی نوشتم 😃😜