«عشق پاسخ خیلی چیزا رو میده، خیلی چیزا، ولی یه جایی کم میاره دیگه. بعدش ادامه ماجرا رو خون به عهده می‌گیره. سرزمین های فتح نشده، قلبای شکسته و سر نیزه‌های دشمن. خون همه رو پاک می‌کنه تا اینکه بالاخره لخته میشه و از حرکت می‌ایسته و قدرتشو از دست میده.»

جزئیات، شخصیت‌پردازی، داستان شهر، فراز و فرود، پلات، همه‌چیز درست و به‌قاعده.

شکری، سمپات چریکی که در بحبوحهٔ جنگ به دزفول برگشته و در گیر و دار دوراهی تفنگ و گفتگو است.
اگر می‌خواهید غیرمتعهد هم بنویسید، اینطوری بنویسید که آدم را سر ذوق بیاورد!
        

          داستان به خوبی ماجرای شکری از مبارزان مجاهدین و حزب کمونیست را از زمان پهلوی تا جنگ که شکری به دزفول برگشته و مبارزات و تغییر خط فکری شخصیت رو عالی توضیح داده و شخصیت های فرعی هم که در هر قسمت جداگانه بهشون پرداخته شده و مخصوصا خط فکری و مخالفت با جنگ و عقاید مذهبی رو عالی توضیح داده و داستان رو خواندنی کرده.
خوانش هم که بسیار عالی
        

          این کتاب رو فقط به خاطر چالش تموم کردم، وگرنه احتمالاً خیلی زود رهاش می‌کردم. داستان شکری، پسر یعقوب، درباره بازگشت یک چریک فدایی به شهرش پس از جنگه، اما روایت اصلاً برای من جذاب نبود. خط داستانی کند و بی‌انرژی بود و هیچ تعلیق یا کششی برای ادامه دادن ایجاد نمی‌کرد. شخصیت‌ها سطحی و کم‌عمق بودن با دیالوگ‌های غیرجذاب . توصیفات بیش از حد، گاهی چندش‌آور، و استفاده مکرر از الفاظ زشت حتی باعث می‌شد که نتونم با فضای داستان همراه بشم 
 در کل، برای من داستان هیچ حس واقعی و تاثیرگذاری نداشت و تجربه خواندنش خسته‌کننده بود.
        

          رمان شُکری، پسر یعقوب داستانی است درباره‌ی بازگشت، زخم‌های جنگ و سرنوشت نسلی که میان آرمان‌خواهی و ویرانی گرفتار شد.

شُکری، قهرمان داستان، پس از سال‌ها مبارزه و حضور در جنبش‌های چریکی، به شهر زادگاهش دزفول بازمی‌گردد؛ شهری که زیر آتش جنگ ایران و عراق سوخته و زخمی است. او که روزگاری به تغییر و رهایی می‌اندیشید، اکنون با گذشته‌ای شکست‌خورده و سرزمینی ویران روبه‌رو می‌شود.

سیامک ایثاری در این رمان با زبانی ساده و در عین حال شاعرانه، تصویری زنده از جنوب ایران در سال‌های جنگ ترسیم می‌کند: کوچه‌های دزفول، بازارها، لهجه و فرهنگ مردمانش، همه در متن زنده می‌شوند. اما بیش از همه، این رمان درباره‌ی زوال آرمان‌ها و سنگینی گذشته است؛ درباره‌ی نسلی که می‌خواست دنیای تازه‌ای بسازد اما با واقعیت جنگ و شکست رو‌به‌رو شد.

        

          اگه بخوام تو یه جمله نظرمو بگم « اصلا دوستش نداشتم»
منتها به خاطر چالش سعی کردم تا آخرشو بخونم شاید یهو یه چیزی یه جمله‌ای غافلگیرم کنه اما این اتفاق نیفتاد
تفصیل بیش از حد جزئیات و پرداختن به مسائل غیر مهم و سطحی بودن شخصیت‌های کتاب خیلی آزار دهنده بود و از اون بدتر استفاده بیش از اندازه از کلمات رکیک بود.
خلاصه که نخوانید، وقت تلف کردن است.