مدتی میشه به کتابی نمره کامل نداده بودم. دوست دارم ساعت‌ها در مورد استونر حرف بزنم و همین باعث میشه در نهایت اینجا هیچی نگم.
با اینکه به خاطر رشته و شغل شخصیت اصلی باهاش خیلی احساس نزدیکی می‌کنم و این احتمال وجود داره که به خاطر اون عاشق کتاب شده باشم، اما با این حال دوست دارم به همه پیشنهادش بدم. حتما استونر رو بخونین.
      

        من کلا رابطه خوبی با موراکامی نداشتم از قبل و این کتاب دیگه بهم اطمینان داد که خیلی سلیقه من نیست کارهاش. داستان برای من چیزی فراتر از فانتزی جنسی مردانه نبود و در تمام لحظات روایت، همه عناصر داستانی، مخصوصا شخصیت‌های زن در راستای ارضای میل شخصیت اصلی و حتی احتمالا نویسنده بودن.
      

        این نمایش اگه به درستی روی صحنه بره، احتمال خیلی زیاد اجرای جذابی نتیجه‌اش میشه. ساختار روایی فعل و بن‌مایه داستان که با خط داستانی خیلی خوب هماهنگه، لذت خوندن نمایش رو دو چندان کرد. تعلیق و هیجان داستان هم از نکات جالبش بود که از همچین داستانی که احتمال بیش از حد احساسی شدنش بود، بعید بود. 
      

        نمیدونم به خاطر ترجمه بود، نقص‌های نسخه اصلی نمایش بود که توی پانویس‌های کتاب بهش اشاره شده بود و یا شاید هم خود متن اصلی اینطور نوشته شده بود. اما در مقایسه با دوتا نمایش دیگه‌ای خوندم این مدت، آگاممنون پیچیده‌ترین زبان رو داشت. چنین پیشرفتی توی توصیفات و استعارات واقعا چشمگیر بود. قسمت دوم این سه‌گانه رو با ترجمه متفاوت میخونم تا ببینم همچین زبان غنی واقعا کار آیسخولوس بود یا نه.
      

        سه‌گانه نیویورک آستر یه نمونه امن و کم‌خطر از ادبیات پست‌مدرن حساب میشه به چشم من. نه انقدر پیچیده و سخت که خواننده رو از خودش فراری کنه و نه خیلی بازیگوشانه که حس یه اثر نه چندان جدی بده.
با این حال با بقیه کارایی خوندم هم این تفاوت رو داشت که خیلی زیرپوستی و غیرمستقیم خودشو لو میداد. در نگاه اول سه تا داستان کتاب هیچ ارتباطی به هم ندارن ولی خب با ارجاعات خیلی گذرا، خواننده مجبور میشه ربطی بینشون پیدا بکنه. حتی در مورد ارتباط اسم هر داستان با داستان دیگه هم من یه نظریه‌هایی دارم اما خب چون خیلی مطمئن نیستم، بهتره ننویسمش.
از سه تا داستان، سومی با اختلاف خیلی زیاد از بقیه بهتر و جذاب‌تر بود. اما دوتا داستان دیگه هم جالب بودن.
      

        اگه میشد به کتاب سه و نیم می‌دادم.
داستان سرگرم‌کننده و جالب بود. در عین سادگی، بازی‌های روایی خوبی هم داشت که از نظر ادبی هم به اثر ارزش بده. شخصیت‌ها هم برای من جالب بودن و از روابطشون خوشم اومد. گاهی کتاب به سمت سانتیمانتال شدن می‌رفت اما اذیت نکرد منو خیلی. اما می‌تونه از نکات منفی کتاب برای بقیه باشه.
چیزی که باعث می‌شد نقص‌های کتاب تا بهش زیادی برای من بخشیده بشه، موضوع کتاب بود که در مورد صنعت بازی کامپیوتری بود و ارجاعات خیلی زیاد به ویدئوگیم داشت. ولی کار جالبی که کتاب می‌کنه اینه که فقط رابطه‌اش به بازی رو سطحی نگه‌ نمیداره و ساختار روایت هم تحت‌تأثیر ویدئوگیم پیش میره که من دوست داشتم.
مورد دیگه‌ای که از کتاب دوست داشتم، به روز بودن دغدغه‌های داستان و شخصیت‌ها بود. طبیعتا کتابی که دو سال پیش چاپ شده باید این دغدغه‌ها رو داشته باشه که خب برای من که زیاد کتاب اینقدر جدید نخوندم، جذاب بود. البته همین دغدغه‌ها احتمالا بعضی خواننده‌ها رو فراری بده که خب مهم نیست واقعا. انتخاب خواننده‌ست میخواد همچین مسائلی رو توی کتاب بخونه یا نه. برای من که خوندنی بود.

پ.ن دوست دارم گیم‌هایی که توی کتاب درموردشون حرف زده میشن رو بازی کنم. کاشکی واقعی بودن
      

        همیشه حرف از تئاتر که زده میشه، این واقعیت در مورد این مدیوم باید اشاره بشه که این آثار برای اجرای روی صحنه نوشته شدن و نه برای خونده شدن. با اینکه با این موضوع مخالفی ندارم اما (احتمالا به خاطر محدودیت‌ها) باور داشتم که خوندن نمایشنامه میتونه دست کمی از دیدنش روی صحنه نداشته باشه. تا حالا این دیدگاهم پابرچا باقیمونده بود تا اینکه با نمایش وایس مواجه شدم. دلیل نمره کمم به نمایش اینه که نتونستم ارتباط خاصی بگیرم باهاش و میدونم دلیلش محدودیت خوانش من بود. فکر می‌کنم این نمایش باید دیده بشه و نه خونده. هیچ خرده‌ای به کار نیست و حتی صحنه‌های جذاب هم کم نداشت که لذت ببرم.
موقع خوندن یاد تئاتر اپیک برشت میفتادم. فاصله من با متن خیلی زیاد بود و فکر می‌کنم از عمد این اتفاق افتاده بود. نفش مارکی دوساد شبیه بیننده‌ای بود که از طرف ما ناظر اتفاقات روی صحنه بود و واکنش‌هاش به این مساله تاکید داشت. تاثیر روایی چندانی ازش ندیدم. مکث‌ها و پرش‌های بین صحنه‌ها هم باز یادآور اپیک بودن نمایش بود.  فرم دیالوگ‌ها هم باز از فضای رئالیستی دور می‌کرد کار رو.
با این همه بعد از خوندن نمایش فهمیدم که نسخه سینمایی ازش ساخته شده که اگه پیدا بشه حتما میبینمش. درسته ارتباط خوبی با متن نگرفتم اما دلیل نمیشه نخوام ببینمش. امیدوارم پشیمون نشم و حدسم درباره مشکل متن بودن درست باشه.
      

        زیاده‌گویی بلای جون داستان جالب و ایده‌های خوبه.
      

        یکی از خاص‌ترین و خوندنی‌ترین شخصیت‌های ادبی رو میتونین توی این کتاب پیدا کنین. مثل امرنس تا حالا ندیده بودم یا حداقل خاطرم نیست. حتی اون لحظاتی بشدت حرصم رو درمی‌آورد و از تصمیم‌ها و رفتارهاش متنفر بودم، با علاقه داستان رو ادامه میدادم. شک دارم که دلم بخواد امرنسی توی زندگیم باشه اما از خوندن در موردش فوق‌العاده خوشحالم.
      

        شک داشتم که سه ستاره بدم یا چهار. چهار باید میدادم چون پروسه روایت داستان رو خیلی دوست داشتم. تعلیق و سوال‌هایی که ایجاد میشه در طول کتاب خیلی دقیق و حساب‌شده بودن و ساختار رمان خیلی باظرافت شکل‌گرفته بود. راوی و چیزهایی که میگه و ترتیب روایتشون بهتر از این نمیشد.
ولی با اینهمه دقت توی پیش‌برد داستان، برای پایانش من توقع خیلی بالایی داشتم و اصلا برآورده نشد. جوری که نویسنده تصمیم گرفت سوالات دو سوم اول کتاب رو توی پنجاه صفحه آخر جواب بده واقعا ناامیدکننده بود. و علاوه بر طریقه جواب دادن، خود جوابها هم خیلی چنگی به دل نمیزدن. با این حال به خاطر مسیر جذابی که رمان داشت، پایانش رو یکم میشه بخشید.
      

        رمان شروع کند و معمولی داره. اما اگه تصمیم گرفتین یه روز برین سمتش، حتما بهش فرصت بدین چون قطعا جذابیتش چندین برابر میشه به مرور.
شخصیت‌پردازی کتاب عالی بود. یکی از دوست‌نداشتنی‌ترین شخصیت‌های زندگیم رو اینجا ملاقات کردم. روایت بشدت به جاست. فصل دوم داستان تغییر تکنیک روایی داره (نمیگم که اسپویل نشه) که خیلی انتخاب خوبی بود و با اینکه روایت تکی نیست اما اینجا کاملا مناسب بود.
من کتاب You رو نخوندم و فقط سریال رو دیدم و فکر می‌کنم احتمالا خیلی تحت تاثیر این کتاب بوده. اگه به اون هم علاقه دارین، این کتاب ورژن خیلی خیلی بهتر اون داستانه.
      

        یکی از بهترین کتابایی که این مدت خوندم.
نمونه عالی برای ادبیات پست‌مدرن آمریکا. تعدد ژانرهای کتاب رو خیلی دوست داشتم. علمی تخیلی-معمایی-تاریخی-سیاسی-بیوگرافی-کمدی (البته که دارم از خودم درمیارم و نمیدونم واقعا این ژانرها به کتاب رسما نسبت داده میشه یا نه!)
طنز کتاب رو خیلی دوست داشتم. در عین حال که داستان خیلی شاد و شنگول و بانمک پیش میره، یه سری مسائل علمی، اخلاقی، سیاسی، مذهبی خیلی مهم و عمیق توی رمان مطرح میشه و روشون مانور میده که توی کمتر کتابی به این ظرافت دیدم در موردشون صحبت بشه.
و جذابیت کتاب هم توی همینه که به جای موعظه کردن و پیام داشتن صرف، در چهارچوب داستان جالب و روایت سریعش، همچین چیزایی رو ارائه میده.
فکر کنم تا مدتی، هرکی بهم بگه کتاب چی پیشنهاد میدی، این رمان وونگات اولین چیزی باشه که اسم ببرم.
      

        همیشه برام جذاب بوده خوندن بازخوانی‌های شاهنامه (و کلا هر اسطوره‌ای) و تا حالا کم هم نخوندم و منی که اینقدر طرفدار این نوع از آثار هستم رو خیلی سخته که راضی نکنی و این کار چرمشیر متاسفانه خیلی رضایت بخش نبود.
اقتباس از شاهنامه به این شکل انگار چیزی کم داشت. شاید به اندازه کافی نتونسته بود شاهنامه بودنش رو نشون بده. اصراری اصلا ندارم من که داستان بخواد وفادار باشه. اصلا وفاداری برای من مساله‌ای نیست. اما انگار نمایش تبدیل شده بود به یه اثر کاملا جدید با ارجاعات خیلی محدود به شاهنامه.
موقع خوندن اثر ولی چیزی که خیلی توجهم رو جلب می‌کرد، شرح صحنه‌ها و فرم و جزئیات روی صحنه بود. برام خیلی سوال شد که چطور این نمایش روی صحنه رفته و توی حفظ فرم موفق بودن. پیچیدگی‌های هر بخش برای اجرا کردن خیلی زیاد بود و تونست منو اینطور درگیر بکنه.
      

        یکی از بهترین دنیا‌سازی‌های (درست میگم فارسیشو؟) ادبی که تا الان خوندم. روایت هم بشدت جذاب بود. اتوود همون اول رمان یه سری وقایع رو تقریبا مشخص میکنه برای خواننده اما تا آخر رمان نمی‌فهمیم چطوری و چرا اون اتفاقات افتادن و با وجود اینکه از اتفاقشون تا حدودی مطمئن هستیم، ولی باز تجربه کردنشون توی صفحات پایانی کتاب تازگی و جذابیت جالبی دارن.
      

        این آرک شاهکار بود! فکر نمیکردم بعد از خوندن داستان های کلاسیک و معروف بتمن و جوکر، این کمیک های جدید بتونن شگفت زده بکنن منو. اما مرگ خانواده تونست!
شخصیت جوکر بی‌نظیر بود. نقشه اش، فشاری که به بتمن میاره و در نهایت جوک نهایی‌ش... همه جوره عالی بود. رابطه عجیب و پرتنش بتمن و جوکر اینجا به بهترین شکل خودشو نشون میده. عاشق همن؟ از هم متنفرن؟ به هم نیاز دارن؟ شاید هم همه موارد؟ در هر صورت، این دو در کنار هم بهترینن.