من کلا رابطه خوبی با موراکامی نداشتم از قبل و این کتاب دیگه بهم اطمینان داد که خیلی سلیقه من نیست کارهاش. داستان برای من چیزی فراتر از فانتزی جنسی مردانه نبود و در تمام لحظات روایت، همه عناصر داستانی، مخصوصا شخصیت‌های زن در راستای ارضای میل شخصیت اصلی و حتی احتمالا نویسنده بودن.
      

        این نمایش اگه به درستی روی صحنه بره، احتمال خیلی زیاد اجرای جذابی نتیجه‌اش میشه. ساختار روایی فعل و بن‌مایه داستان که با خط داستانی خیلی خوب هماهنگه، لذت خوندن نمایش رو دو چندان کرد. تعلیق و هیجان داستان هم از نکات جالبش بود که از همچین داستانی که احتمال بیش از حد احساسی شدنش بود، بعید بود. 
      

        در اصل‌ باید نمره سه و نیم بدم به کتاب اما خب همچین امکانی نداره گودریدز. دلیل امتیاز رو فقط توقع خیلی خیلی زیادی میدونم که از کتاب داشتم.
اینکه سالها در مورد شاهکار بودن جنایت و مکافات شنیدم و خوندم و تصورات غیر واقعی برام به وجود اومد، کمی مانع لذت بردن کامل از کتاب شد. همیشه فکر میکردم جنایت و مکافات یه کتاب اگزیستانسیالیستیه که سرتاسرش پر شده از ذهنیات و بررسی روانشناسانه و موشکافانه شخصیت اصلی. درسته این موارد توی کتاب بودن اما متاسفانه تصور من به شکل دیگه‌ای بود.
مشکل دیگه که داشتم که شاید کمی سخت‌گیرانه باشه، شانسی بودن بسیاری از اتفاقات بود که کمی زیادی به چشم میومد. مهمترین لحظات کتاب صرفا با شانس و اتفاق شکل گرفتن. همینطور مشکلات ذهنی راسکولنیکوف کمی غیرمنطقی بود برای من. دلیل بسیاری از تصمیماتش رو نمیفهمیدم، حتی توی روان‌پریشیش.
در کل بگم که این نمره و نظر من، چیزی از ارزش این کتاب کم نمیکنه. طبیعتا من کی باشم که نظرم بخواد خدشه‌ای به کتاب بزنه! اما با جنایت و مکافات متوجه شدم توقع داشتن چقدر میتونه تجربه یه کتاب رو تحت تاثیر قرار بده. حتی کتاب بزرگی مثل این اثر.
      

        پارسی‌ها اگه اشتباه نکنم قدیمی‌ترین تراژدی هست که ما بهش دسترسی داریم. برای همین شاید عیب‌هایی که میخوام بهش بگیم چندان منصفانه نباشه اما خب باز این مشکل‌ها رو باهاش داشتم.
نمایش مثل گزارش جنگ نوشته شده. کل روایت در ایران میگذره. جایی که آتوسا، همسر داریوش و مادر خشایارشا، و گروهی از بزرگان ایرانی خبر شکست ایرانی‌ها از یونانی‌ها رو میشنون. دیالوگ‌ها بیشتر صرف لیست کردن مناطق مختلف یونان و افراد شکست خورده میشه تا روایت نبرد. یه بخشی از داستان هم که روح داریوش ظاهر میشه اونجا هم باز شروع میکنه به لیست کردن پادشاهان ایرانی.
در نهایت هم که خود خشایار روی صحنه میاد کلا به آه و ناله و زاری میگذره و در نهایت هم با همون حالت صحنه رو ترک میگه و نمایش تموم میشه...
خلاصه اینکه روایت، شخصیت و یا دیالوگ جذابی توی نمایش نمیشه پیدا کرد. انتخاب اینکه داستان از دیدگاه ايرانيهای بازنده به تصویر کشیده بشه میتونست خیلی جذاب باشه اما خب اون هم تاثیر خاصی نداشت. فقط باعث شد یه عيب دیگه توی نمایش پیدا کنم که اونم اعتقاد داریوش و خشایار و آتوسا به خدایان یونانی بود و مدام اسم از زئوس و پوزویدون و بقیه خداها میاوردن.
      

        نمیدونم به خاطر ترجمه بود، نقص‌های نسخه اصلی نمایش بود که توی پانویس‌های کتاب بهش اشاره شده بود و یا شاید هم خود متن اصلی اینطور نوشته شده بود. اما در مقایسه با دوتا نمایش دیگه‌ای خوندم این مدت، آگاممنون پیچیده‌ترین زبان رو داشت. چنین پیشرفتی توی توصیفات و استعارات واقعا چشمگیر بود. قسمت دوم این سه‌گانه رو با ترجمه متفاوت میخونم تا ببینم همچین زبان غنی واقعا کار آیسخولوس بود یا نه.
      

        زیاده‌گویی بلای جون داستان جالب و ایده‌های خوبه.
      

        شک داشتم که سه ستاره بدم یا چهار. چهار باید میدادم چون پروسه روایت داستان رو خیلی دوست داشتم. تعلیق و سوال‌هایی که ایجاد میشه در طول کتاب خیلی دقیق و حساب‌شده بودن و ساختار رمان خیلی باظرافت شکل‌گرفته بود. راوی و چیزهایی که میگه و ترتیب روایتشون بهتر از این نمیشد.
ولی با اینهمه دقت توی پیش‌برد داستان، برای پایانش من توقع خیلی بالایی داشتم و اصلا برآورده نشد. جوری که نویسنده تصمیم گرفت سوالات دو سوم اول کتاب رو توی پنجاه صفحه آخر جواب بده واقعا ناامیدکننده بود. و علاوه بر طریقه جواب دادن، خود جوابها هم خیلی چنگی به دل نمیزدن. با این حال به خاطر مسیر جذابی که رمان داشت، پایانش رو یکم میشه بخشید.
      

        رمان شروع کند و معمولی داره. اما اگه تصمیم گرفتین یه روز برین سمتش، حتما بهش فرصت بدین چون قطعا جذابیتش چندین برابر میشه به مرور.
شخصیت‌پردازی کتاب عالی بود. یکی از دوست‌نداشتنی‌ترین شخصیت‌های زندگیم رو اینجا ملاقات کردم. روایت بشدت به جاست. فصل دوم داستان تغییر تکنیک روایی داره (نمیگم که اسپویل نشه) که خیلی انتخاب خوبی بود و با اینکه روایت تکی نیست اما اینجا کاملا مناسب بود.
من کتاب You رو نخوندم و فقط سریال رو دیدم و فکر می‌کنم احتمالا خیلی تحت تاثیر این کتاب بوده. اگه به اون هم علاقه دارین، این کتاب ورژن خیلی خیلی بهتر اون داستانه.
      

        یکی از خنده‌دارترین کتاب‌هایی که تا به حال خوندم. جملات ابزورد و رفتارهای عجیب و اتفاقات باورنکردنی کتاب بی‌نظیر بودن... اما مساله‌ای که کتاب رو شاید برای ما ملموس‌تر بکنه اینه که ما هم اینجا داریم تحت قانونی مثل کچ 22 زندگی می‌کنیم... هربار خندیدم به منطق شخصیت‌ها، یادم اومد که این منطق چقدر برام آشناست. قوانین مسخره و محدود‌کننده که هیچ هدفی چون سلطه ندارن.
تا حالا چندین کتاب خوندم از دنیاهای دیستوپیایی که یادآور زندگی خودمون باشه اما هیچکدوم نتونسته بودن منو بخندونن. و همین تلخ‌تر از همیشه‌اش می‌کرد. طنز و فیکشن اونا، واقعیت ماست
      

        اسم مساوات رو این مدت به عنوان بهترین کارگردان تئاتر امروز ایران زیاد می‌شنوم و دوست داشتم حالا که نمیتونم کاری ازش ببینم حداقل متنی ازش خونده باشم.
نمایش اول که از اسمش هم پیداست اقتباسی از اقتباس‌های بیضایی از شاهنامه ست. اینکه کسی بخواد قلم بی‌نظیر بیضایی توی شاهنامه‌نویسی رو تقلید بکنه واقعا جرات میخواد به نظرم و مساوات تا درصد قابل‌قبولی موفق بود. بدون شک بیضایی نمیشه، اما منی که طرفدار جان بر کف بیضایی هستم رو راضی کرد.
نمایش دوم ولی یه اثر بشدت متفاوته که با عنوان نمایش فوتوریستی هم معرفی شده. و من این کار هم دوست داشتم باز. سرعت بالای دیالوگها و داستان‌گویی مینیمال و پلات غیرعادی نمایش برای من خیلی جذاب بود.
      

        Wanna hear a joke?
What is better than a Joker? That's right. Three Jokers!
HAHAHAHAHA...
      

        یکی از بهترین دنیا‌سازی‌های (درست میگم فارسیشو؟) ادبی که تا الان خوندم. روایت هم بشدت جذاب بود. اتوود همون اول رمان یه سری وقایع رو تقریبا مشخص میکنه برای خواننده اما تا آخر رمان نمی‌فهمیم چطوری و چرا اون اتفاقات افتادن و با وجود اینکه از اتفاقشون تا حدودی مطمئن هستیم، ولی باز تجربه کردنشون توی صفحات پایانی کتاب تازگی و جذابیت جالبی دارن.
      

        تقریبا 5 سال پیش بود که با جیمز جویس آشنا شدم. اونموقع اسمش برام آشنا بود ولی دقیق نمیدونستم کیه و چیا نوشته. در طول این پنج سال جویس شد بزرگترین نویسنده دنیا برای من. با همه سختی ها و نافهمی ها، تمام رمان ها و داستانهاش رو خوندم و اگه بخوام به چیزی افتخار کنم، همینه.
حالا تصمیم گرفتم دوباره این چرخه رو تکرار کنم و سعی کنم همه کتابهاش رو برای دومین بار بخونم (و برای اولین بار سراغ نمایشش هم برم). پس با دوبلینی ها شروع کردم و نتیجه همون چیزی بود که توقع داشتم.
از تک تک داستان ها لذت بردم. پیچیدگیشون در عین سادگی واقعا جذاب بود. هرکدوم یک صحنه ی معمولی از زندگی مردم هستن اما معنی های پنهان و جزئیات هر داستان بی‌نظیره. حتی اسم هم داستان با چنان دقتی انتخاب شده که باید در مورد اونها هم فکر کرد.
بیش از هرچیزی اما پایان های داستان ها رو دوست داشتم. گاهی پایان های باز که واقعا تاثیر گذار هستن و دید خواننده رو به کل قصه تغییر میده. جویس با تنوعی که توی قصه‌های این مجموعه داده، از همون شروع حرفه نویسندگیش خودشو به عنوان هنرمندی بزرگ ثابت میکنه.
آقای جویس عزیز. نمیدونم چه موقعی. حتی قول هم نمیدم که به این زودی ها. اما حتما روزی دوباره یولیسیس و فینیگانز ویک رو میخونم. این بار بهتر و دقیقتر. اگه نویسنده ای شایسته ی این کار باشه، اون جیمز جویسه!
      

        نیمه اول رمان خیلی جالب بود واقعا. درگیرکننده و خاص. شخصیت‌هایی رو به تصویر میکشه که برای خواننده سوال میشه چرا اینجا هستن و چرا اینقدر عجیبن. لحظات خارق‌العاده روایت خواننده رو جلو میبره و سوالهای متعدد که به وجود میاد بهونه خیلی خوبی برای ادامه داستانن. اما واقعا تا کجا و برای چند صفحه؟ لحظه‌های عجیب و غریب کم‌کم رنگ خودشونو از دست میدن و تبدیل میشن به یه جمله که تهش آدم به خودش میگه «چه باحال» و بعد هم به سرعت فراموش می‌شه.
و با اینهمه جزئیات خارج از و عادت و بعضا تکرارنشدنی، واقعا توقع پایان شگفت‌انگیزی داشتم از رمان. اما حتی اونم ناامیدکننده بود و یه جورایی افتضاح کشدار نیمه دوم رمان رو به بدترین شکل تموم کرد.
      

        روایت جذاب با پایانی جذاب‌تر. کاملا ارزش خوندن داشت.