اینطور بود که انگار در جوار استاد نشستیم
      

        a must read.

 آنچه کمونیسم به ما القا کرده بود، دقیقا همان سکون و بی‌حرکتی بود، از بی‌آیندگی، بی‌رویایی، ناتوانی از تصور زندگی به شکلی دیگر. تقریبا امکان نداشت بتوانی به خود دلگرمی بدهی که این دورانی گذراست، خواهد گذشت، باید بگذرد. برعکس، یاد گرفته بودیم فکر کنیم هر کاری هم که بکنیم، وضع همیشه همان‌جور می‌ماند. نمی‌توانیم تغییرش بدهیم. به نظر می‌رسید گویی آن سیستم قادر مطلق، خود زمان را هم اداره می‌کند. به نظر می‌رسید کمونیسم ابدی است، ما به زندگی در آن محکوم شده‌ایم، خواهیم مرد و فروپاشی آن را نخواهیم دید. ما انقلابی نبودیم که سعی کنیم آن را ویران و سرنگون کنیم. با این عقیده بار آمده بودیم که تعدیل آن سیستم، برای آنکه نهایتا از درون تغییر کند نیز محال است. با اینهمه، فقط ای‌کاش تانیا صبر کرده بود. زندگی آدم اتاق انتظار ایستگاه قطاری در شهرستان نیست، که در آن بنشیند و منتظر قطاری شود که شاید هرگز نرسد.
      

        Savage.
      

        reading it by the sea hit different n made it way more personal
      

        I just wanna say “That is not what I meant at all;
               That is not it, at all.”
      

        Once again ladies n gentlemen, romanticising toxic masculinity
      

        so i reread this another time to make myself remember literature and art shouldn't be spoiled just because they remind of shitty people and shitty memories.
      

        جوری که این کتاب خون من رو در شیشه کرد-.-
      

        کاملا مشخص بود که کتاب توسط یک غریبه، یک بیگانه برای مخاطب بیگانه‌ی غربی نوشته شده.
      

        جوری که باندینی برای کتاب‌هاش عنوان انتخاب میکرد من رو یاد انتخاب موضوع پایان‌نامه خودم انداخت=))
      

        At the end it always loses the appeal doesn’t it?
      

        حیف این کتاب بود که بدون ویراستاری درست صرفا تجدید چاپ می‌شود.
      

        یک تعداد نمایشنامه‌ی چاپ قدیم بیدگل در شهری دیگر پیدا کردم که بعله. همین.
      

        Road work ahead? I sure hope it does
      

        but im pretty much sure خوابناک isn't a real word.