این نمایشنامه واقعا بی نظیر بود .
جدالی بر سر قدرت ، تصویر سازی بی نظیر تا آخرین صحنه خواننده درگیر ، مدام سوال پیش می آید حق کدام است؟
اما بحث حق نیست بحث هر دو شخصیت قدرت قدرتی که بین کلمات تخصصی پنهانش می کنند و در صحنه آخر هر کدوم از آنها به جایگاه اول خود بر می گردند  اما بی ظاهر سازی کارول یک زن ضعیف  که آدم بدی بودن را قبول دارد و جان مردی که هیچ درکی از آموزش های خود ندارد حق جانبی خود خواه .
مقاله انتهای نمایشنامه واقعا کمک کننده است .
        

          Road work ahead? I sure hope it does
        

          یه نمایشنامه‌ی عجیب بود. واقعاً اکثر اوقات نمایشنامه نمی‌دونستم طرف کارول هستم یا طرف جان! هر جفتشون به یه اندازه حق داشتند و به یه اندازه محق نبودند
        

          اولین نمایشنامه‌ای هست که از ممت خوندم؛ و مشتاق خوندن «بوفالوی آمریکایی»
سبک دیالوگ‌نویسی ممت توی این نمایشنامه به‌شدت قابل‌توجه و منحصربه‌فرده؛ در یک رویکرد رادیکال، شخصیت‌ها دائما کلام هم رو قطع می‌کنند و دو تا تک‌گویی طولانی رو تا انتها پیش می‌برن
خوندنش جذابیت تحلیلی و جذابیت‌های زبانی داره؛ نمایشنامه فرم‌گراس و به خاطر همین، با پلاتی نحیف و لاغر روبرو هستیم با حذف‌های زمانی گسترده؛