سایکوسیس ۴:۴۸ فارغ از سرگذشت و سرنوشت نویسنده‌ی آن، سارا کین، به لحاظ جریان شناسی بسیار قابل بحث است. تئاترِ کِین به طور غیر معمولی تهاجمی است. پر از خشونت و هرزه‌نگاری‌است. خواننده/ بیننده را دچار شوک می‌کند و همین شوک است که سرآغاز تابو شکنی، تقبیحِ رذالت و خشونت بشری و بی‌تفاوتی نسبت به آن است. او با اِعمالِ خشونت، آن را تقبیح می‌کند و میفهماند که چطور همه‌ی ما با بی‌تفاوتی‌مان در این چرخه‌ی معیوب گناهکاریم.
کِین در اکثر نمایشنامه‌هایش انسان بی هویت و تحقیر شده در جامعه‌ای از خود بیگانه و انسان زدایی شده، را بازنمایی کرده که خود را چنان گرفتار می‌بینند که تنها راه پیش پایش مرگ است. تصاویر تنهایی، افسردگی، خشم، جنون، نفرت و مرگ را در این کتاب بسیار دوست داشتم. پراکندگیِ ذهن راوی از توالیِ واژگان گاه بی‌ربط به ذهنم منتقل میشد. با سکوت هایش در سکوت فرو می‌رفتم و رنج او را با استخوان هایم میفهمیدم.
این مهارت کین است که با چیدن واژگان کنار هم و گاه با سکوت، حرفش را می‌زند و ستودنی است.

بُرشِ کتاب:
[این‌قدر از حقیقتِ میرا بودنم در عذابم که تصمیم دارم خودکشی کنم]
...
[من به انتهای داستان رسیده‌ام، به انتهای احساسِ زننده و غم خزیده به درونِ لاشه‌ای بیگانه و محروم شده از همه چیز به دستِ روحِ سرکشِ اخلاقِ اکثریت
من دیرزمانی‌ست که مُرده‌ام
به ریشه‌هایم بازگشته‌ام
و نومیدانه بر کرانه‌ها آواز سر می‌دهم.]
        

          نمایشنامه هرچند کوتاه اما بسیار قابل درکه. بر عکس بسیاری از نوشته ها که سعی میکنن مرزهای فروپاشی روانی رو به تصویر بکشن اما در اون ناکام می مونن و شما متوجه تصنعی بودن اون حالات می‌شید، اینجا می تونید با تمام وجود حس فروپاشی سارا کین رو لمس کنید و با واقعیت زندگی اون رو به رو بشید. انگار نه انگار که این یک نمایشنامه هست، بلکه با دونستن این که نویسنده موقع نوشتن این نمایشنامه بستری بوده، میشه متوجه شد که این کلمات (متاسفانه) برآمده از تجربه زیسته سارا کینه که به تلخی خوندنش اضافه می کنه. 
        

          ای دریغ از چنین اذهان درخشانی که جهان را زود ترک می‌کنند...
نمایشنامه واقعا درخشان و عجیب بود؛ خاصه زمانی که از سرگذشت خالق اثر مطلع می‌شوید و متوجه می‌شوید که نویسنده در چه حال و احوالی به نگارش این سطرها اقدام کرده است.
        

          خودکشی بزرگترین فاجعه بشری است و کتابی که از این فاجعه سخن می گوید را باید خواند.

این کتاب را از نشر بیدگل خواندم و توضیحاتی که در ادامه کتاب از نویسنده و سبک نگارش ایشون نوشته بود، ارزش سایکوسیس ۴:۴۸ رو بیشتر کرد.
        

          آخ.
        

          من دیر زمانی ست که مرده ام
به ریشه هایم بازگشته ام
و نومیدانه بر کرانه ها آواز سر می دهم.

سارا کین
        

          سایکوسیس ۴:۴۸، آخرین و به نوعی غریب ترین متن سارا کین نمایشنامه نویس انگلیسی است. کین در اوج فروپاشی عصبی و ذهنی خود، و در زمان اقامت گاه و بیگاهش در آسایشگاه روانی، متن را می‌نویسد و سه ماه پس از نوشتن آن خودکشی میکند. 
کین چند روز پس از اضافه کردن آخرین اصلاحات به آخرین نمایشنامه اش، سایکوسیس ۴:۴۸، به اندیشه‌هایش جامه عمل پوشاند و با خوردن صد قرص دست به خودکشی زد، اما به موقع پیدایش کردند و به بیمارستان برده شد و با شست و شوی معده‌اش نجات پیدا کرد. مِل کنیون، ملاقات با او در بیمارستان را به خاطر می‌آورد؛ برای او یک کارتن سیگار برد و چندین ساعت با او گفتگو کرد. اما متاستفانه پس از اینکه کین در بیمارستان یک ساعت بدون مراقبت رها شد، خود را در رخت‌شوی خانه بیمارستان و با استفاده از بند کفش‌هایش به دار آویخت. 
روان پریشی یا سایکوسیس(Psychosis) به معنای وضعیت غیرطبیعی روانی است که در روانپزشکی برای بیان حالتِ «از دست رفتن توانایی تفریق واقعیت از خیال» به کار می‌رود. در این بیماری، فرد دچار توهم و هذیان میشود. هذیان و توهم دو عامل اصلی ساختار نمایشنامه سارا کین هستند. 
کین یک ساعت معین را در نیز در نمایشنامه خود حک کرده است: ۴:۴۸( بامداد). ساعتی که به گفته‌ی اطرافیانش در آن زمان و در هنگام بستری‌اش در آسایشگاه، «او خود را در سالم‌ترین وضع روانی حس میکرد و شروع به نوشتن میکرد. ساعات اولیه‌ی بامداد که در عین حال، در نظر دیگران، سلامت روانی خود را از دست میداد.»

پ.ن: ترجمه عرفان اخلاقی بی‌نظیر بود. خیلی سخت میشه چنین نوشته‌ی دشوار و شخصی رو، به شکلی ترجمه کنی که نه تنها به نسخه اصلی صدمه‌ای وارد نشه، بلکه جوری کلمه ها کنار هم قرار بگیره که احساسات نویسنده از لای تارو پود جمله ها دیده بشه.
        

          رفیقی برایم فرستاده بود..با این یادداشت که :
"این کتاب رو برای این گرفتم که بتونی از دور ناراحتی روحی‌روانی رو ببینی و حس کنی و تمام تلاشت رو بکنی که هیچوقت دوباره بهش نزدیک نشی!!!"

و چه خوب بود و دردناک این کتاب..
        

          گفتار اندر معرفیِ نویسنده
سارا کین در سوم فوریه ۱۹۷۱ در روستایی به نام «کلودون هیچ» در ایالت «اسکس جنوبی» در انگلستان به دنیا آمد و رشد کرد.
او از جنجالی‌ترین و مهم‌ترین چهره‌های نمایشنامه‌نویسی معاصر بریتانیاست. 
از اولین نمایشنامه‌ی او تا آخرینش همواره حادثه‌ای در جهان درام‌نویسی محسوب شده است. حتی زندگی و مرگش (از تحسین‌های بی‌حد و حصر تا نقدها و نفی‌های آتشین) واجد چنین نگاهی بود.
آثار این نویسنده‌ی جنجالی به شرح زیر است:
تک گویی مضحک - ۱۹۹۱
گرسنه - ۱۹۹۲
آنچه آن زن گفت - ۱۹۹۳
نفرین شده - ۱۹۹۵
عشق فائدرا - ۱۹۹۶
پوست - ۱۹۹۷
پاک شده - ۱۹۹۸
سایکوسیس ۴:۴۸ - ۲۰۰۰

گفتار اندر معرفی نمایشنامه
سایکوسیس یا روان‌پریشی به معنای وضعیتِ غیرطبیعیِ روانی‌ست که در روان‌پزشکی برای بیان حالتِ «از دست رفتن توانایی تفریقِ واقعیت از خیال» به کار می‌رود. 
سایکوز به انواع خاصی از اختلالات روانی اطلاق می‌شود که در اثر آن، بیمار دچار توهم و هذیان می‌شود و هر گاه این افراد به اختلالات شخصیتی نیز دچار شوند، بیماری‌شان جنون یا سایکوز نامیده می‌شود که شامل دو مشخصه است: 
هذیان(بیان غیر عمدِ درک نادرست از واقعیات) و توهم(دیدن یا شنیدن غیرعمدِ چیزی که اساسا نبوده و نیست)، دو عاملی که ساختارِ بخش اعظمی از نمایشنامه را به خود اختصاص داده است.
ضمنا، کین یک ساعتِ معین را نیز در نمایشنامه‌ي خود حک کرده است: (۴:۴۸ بامداد).
ساعتی که به گفته‌ی اطرافیانش در آن زمان و در هنگام بستری‌اش در آسایشگاه، او خود را در سالم‌ترین وضع روانی حس می‌کرد و شروع به نوشتن می‌کرد، در حالیکه در نظر دیگران، او سلامت روانی خود را در این زمان از دست می‌داد!
این نمایشنامه نخستین بار در سال ۲۰۰۰ پس از مرگِ نویسنده به کارگردانی «جیمز مک دونالد» در سالنِ «آپ‌استرز جروودِ رویال کورت تیه‌تر» در شهر لندن به روی صحنه رفت.

نقل‌قول نامه
"بخت یار آن‌هایی‌ست که حقیقت را نمی‌دانند."

"جسم و روح، هرگز نمی‌توانند به ازدواجِ هم در آیند."

"لعنت به تو ای خدا برای اینکه باعث شدی عاشقِ کسی بشم که وجودِ خارجی نداره."

"چرا رگت رو زدی؟ 
چون لعنتی حسِ محشری داره، چون این لامصب حس معرکه‌ای داره."

"هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمیشه که بتونه به زندگی معنا بده"

"هیچ چیز ابدی نیست مگر خودِ هیچ."

کارنامه
شوربختانه پیش از این نمایشنامه هیچگونه مطالعه‌ای در زمینه‌ی روانشناسی نداشتم و این نمایشنامه رسما ورود من به دنیای این مبحث بود و قطعا دانش کافی برای نقد یا نوشتنِ‌ نظر در بابِ آن ندارم و ریویوی من به جهتِ معرفی این اثر از خود کتاب گردآوری شده است.
اما در مورد خود نمایشنامه که تقریبا نیمه‌ی ابتداییِ این کتاب را شامل می‌شد من را به شدت تحتِ تاثیر قرار داد به ویژه به دلیل آنکه دو روز قبل را به مطالعه‌ی کتاب‌های «بیگانه» و «ذوب شده» پرداخته بودم و در ذهنم موج‌هایی به طولِ موج‌های بی‌قرارِ‌ اقیانوس در جریان بود. 
من به خاطر خود نمایشنامه نمره‌ای از آن کسر نمی‌کنم تا زمانی‌که در آینده پس از خواندنِ حداقلِ چند کتاب در مبحث روانشناسی به خواندنِ مجدد این اثر روی بیاورم اما بخاطر ترجمه‌ یک ستاره از آن کسر می‌کنم. 
نشر بیدگل نشر پیشگامی در زمینه ترجمه‌ی نمایشنامه‌ها و تراژدی‌هاست اما کلا نمی‌دانم چرا در هر کتابی که خوانده‌ام، وقتی متنی از انجیل می‌آید تمام مترجم‌های ایرانی گویی به بیسوادترین انسان‌های جهان تبدیل می‌شوند که از نوشتن هم عاجزند!!!
نهایتا امروز بیست و دوم خرداد یک‌هزار و چهارصد برای این کتاب ۴ستاره منظور می‌کنم تا ببینیم در خوانش دوم آن در آینده چه ویرایشی در ریویو انجام خواهم داد.
        

          (این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی کردنش رو داشته باشم) 
سایکوسیس اولین تجربم از نمایشنامه خوانی بود، واقعا تجربه غمناک و قابل لمسی بود
        

          قدم  زدن و همراه شدن با جهانِ ذهنی سارا کین.
داستانی که برخواسته از تجربه ی زیسته ی نویسنده ست .
اما نه به دلیل بیماری کین که به دلیل قلم و ایجاز مسحور کننده ی کین عاشق روایت هایش شدم.
کتابی که من رو به دنیای کین وارد کرد آخرین اثر این نویسنده ست. پر از غم،پر از درد و پر از فکرهای پراکنده ی ذهنی.

        

          «سایکوسیس ۴:۴۸» تکان‌دهنده است. وهمی که سارا کین ساخته، انگار فراخوانی است از لایه‌های تاریک و ناشناخته‌ی درونتان. به‌قول آقای چرم‌شیر، سارا کین این نمایشنامه را «در حال» مریضی ننوشته؛ بلکه آن را «با» جهان فکری خودش و «درمورد» آن نگاشته است.
شگفتی نمایشنامه نیز در همین است. در «سایکوسیس ۴:۴۸» شما درمورد آوارشدن جهان نمی‌خوانید؛ بلکه، جهان آوار شده است. 
نمایشنامه کوتاه است؛ اما نوشته‌های مترجم اثر عرفان خلاقی را هم از دست ندهید.
        

          کاشکی می‌تونستم ستاره‌های بیش‌تری بهش بدم.
        

          reading it by the sea hit different n made it way more personal
        

          به یاد آر نور را و باور دار نور را
روشنایی ای آنی پیش از شبی ابدی
        

          نمایشنامه‌ای تهاجمی؛ همانطور که الک سیرز می‌گوید:‌
"تئاتری که یقه مخاطبان خود را گرفته و انقدر تکان می‌دهد تا پیام تئاتر را درک کنند."
سارا کین هر چه که بود، دست کم خودش بود.
 سایکوسیس‌ش هم دقیقا همان است که در عنوان کتاب آمده؛ سایکوسیس ۴:۴۸
از آن دست ادایی‌هایِ دوزاری نبود.
        

          نمره نهایی من به این کتاب: ۳.۵ از ۵

اما حالا تو چنان وحشتناك يك جايي از اعماق منو لمس كردي كه نميتونم باور كنم و نميتونم دقيقا همين كارو برات انجام بدم. چون اصلا نميتونم پيدات كنم.

این کتاب، کتابی نیست که بشه به راحتی از کنارش گذشت. این اثر، که به عنوان یادداشت خودکشی نویسنده هم شناخته می‌شه، تجربه‌ای عمیق و تکان‌دهنده از ذهن یک فرد درگیر با بیماری‌های روانی است. سارا کین با زبانی بی‌پرده و دردناک، مخاطب را به سفری درونی می‌برد که هر لحظه‌اش با تنهایی، ناامیدی و درگیری‌های ذهنی همراه است.

نقطه‌ای که این کتاب روی من دست گذاشت، فراتر از درک ساده بود. انگار که کین، جایی در اعماق روحم را لمس کرد که پیش از این برایم ناشناخته بود. این حس، همزمان با اینکه من را عمیقاً درگیر کرد، باعث شد احساس کنم در حال تجربه‌ چیزی هستم که نمی‌توانم به طور کامل درکش کنم.

تجربه‌ای سخت و ضروری
این کتاب به هیچ عنوان یک اثر سرگرم‌کننده یا «روان‌خوان» نیست. سارا کین با لحنی خشن، بدون سانسور و با فرم نوشتاری غیرخطی، تجربه‌ بیماری خود را به تصویر می‌کشد. این شیوه نگارش، همانند ذهن آشفته یک بیمار، بدون نظم و قاعده پیش می‌رود و مخاطب را به چالش می‌کشد.ای کاش کتاب با یک اخطار (Trigger Warning) منتشر می‌شد تا افرادی که با افکار خودکشی یا افسردگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، با آمادگی بیشتری به سراغ آن بروند و همچنین، در این خصوص باید منابع کمکی مثل شماره تماس‌های اورژانس یا مراکز مشاوره، بسیار هوشمندانه و حیاتی است. این کار می‌تواند در شرایطی که افراد با چنین محتوای سنگینی مواجه می‌شوند، یک نقطه امن فراهم کند.

یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت این اثر، درک رفتار افراد بیمار و بازخورد اطرافیان است. سارا کین به طرز خیره‌کننده‌ای، روابط پیچیده بین فرد بیمار و اطرافیانش را به تصویر می‌کشد. او نشان می‌دهد که چگونه نگاه‌ها، حرف‌ها و واکنش‌های افراد دیگر، می‌تواند یک فرد بیمار را بیشتر در انزوا فرو ببرد یا به او آسیب برساند. این بخش از کتاب، برای من بسیار آموزنده بود و درک عمیق‌تری از دنیای بیماران روانی به من داد.

پیشنهاد گوش دادن به نسخه صوتی
من به شدت نسخه صوتی این کتاب و تأثیری که داره رو بیشتر درک کردم. لحن، مکث‌ها و تفاوت صداها در نسخه صوتی، به درونیات و پریشانی‌های ذهنی سارا کین جان می‌بخشد و تجربه خواندن را به یک تجربه حسی تبدیل می‌کند. گوش دادن به این اثر، شما را به طور مستقیم در فضایی قرار می‌دهد که نویسنده قصد داشته آن را منتقل کند.
        

          آن تکه از تاریکی من که هیچوقت تا ابد بروز نخواهد یافت.