از همان ابتدا هم باید حدس می‌زدم آغوش‌های شیرین بعد از اشک‌های شور مجادله‌ی سر ادبیات روسیه همیشگی نخواهند بود. راستش همانقدر که با سونیای داستان می‌شود هم‌ذات پنداری کرد در عین‌حال نمی‌شود درک‌اش کرد... خوش‌خوان است و خوش‌توصیف. این کم‌حجم های پرمغز و پرنماد را قدر بدانید.
        

          سونیچکا، دختریه که عاشق کتاب‌هاست و حفره‌های دنیای خودش رو با جنونِ کتابخوانی‌ پر کرده.
این کتاب، داستانِ زندگیِ سونیچکاست‌ از کودکی و تنهایی‌ش تا جوانی و شروعِ زندگی با همسرش، از سال‌های میان‌سالی و تلاش‌های عاشقانه‌ش  و از محبت‌ها و فداکاری‌هایی که حتی گاهی قابل درک نبودن…
        

          but im pretty much sure خوابناک isn't a real word.
        

          کتابی که من رو با اولیتسکایا آشنا کرد و برای همیشه عاشقش شدم🫠
        

          چهلمین کتاب سال ۱۴۰۳ رو هم خوندم🙋🏻‍♀️ یه کتاب کم حجمِ که می‌تونین تو یک نشست بخونین. همچین کوچولو موچولو و خوش دست و خوشرنگه‌. من گول جلد و متن پشت جلدش رو خوردم (نوشته بود درباره دختری که عاشق کتاب خوندنه و  تنهاست و .‌..) ، ولی وقتی خوندم دیدم فقط چند صفحه اول در این مورد نوشته و خیلی سریع داستان وارد فاز دیگه ای میشه( توضیح نمیدم که اسپویل نشه)، یه جاهایی با سونیچکا همدردی می‌کردم ولی یه جاهایی اصلا درکش نمی‌کردم و رفتاراش حرصم می‌داد! موضوع کلی داستان رو دوست نداشتم و به جانم ننشست. 
اگه دوست دارین یه نصف روز کتابی بخونین که روان‌ باشه و  البته به ادبیات روسیه هم علاقه دارین، سونیچکا میتونه گزینه مناسبی  براتون باشه.
        

          تو کتابفروشی دیدیش؟ بدون تردید از قفسه برش دار برو پای صندوق و حساب کن. بیا خونه و از خوندنش لذت ببر :))) به همین سادگی.

سونیچکا ماجرای زندگی یه خانوم به اسم سونیا است که عاشق کتابه. از کودکی تا پیری کنارش هستیم. داستان زندگی همسرش، دخترش و دختر خوانده‌اش رو میخونیم.

خیلی ملوس و قشنگ بود. انگار یه فیلم سینمایی بود. با رنگ‌های سفید و خاکستری، سرمای زمستون و گاهی مهمونی‌ و لباس‌های صورتی کمرنگ. وودکا و حس لمس شدن.

        

          داستانِ یک زن. روایت زندگی زنی که تمام زندگی‌اش کتاب بود و کتاب ماند.
عمیقا با نوشته های اولیتسکایا ارتباط برقرار میکنم. و وقتی از زن و زندگی میگه دید جدیدی به مفهوم زن پیدا میکنم.
رمان روایت زندگی دختری هست که با وجود تمام اتفاقات دوام میاره و تحمل میکنه و ادامه میده.
کاراکتر عجیبی که الان عجیبه این تیپ شخصیت در زمانی که بازگو شده کاملا قابل درک هست.
و لودمیلا اولیتسکایای عزیزم. مرز و پلی بین ادبیات کلاسیک و معاصر روسیه.
        

          به این سبک داستان‌نویسی که خیلی خوب بلدند احساساتِ درونی آدم‌ها را بیان کنند، چه می‌گویند؟ خیلی رئال؟ انگار که مثلا درونیات و افکارِ پسِ لایه‌های مغز، سیب‌زمینی و هویجِ عینی‌اند و توصیفشان کارِ ساده‌ایست!
داستان بسیار نرم و روان پیش می‌رود، کشش دارد چون ما دوست داریم بدانیم زندگی سونیا چی می‌شود آخرش و زندگی مشترکِ درخشانشان چه سرنوشتی دارد؟ (روایت کاملا زنانه است)

به کارِ خانم‌های خانه‌دارِ کتاب‌دوست می‌خورد و این‌ها که جزئیات و توصیفاتِ داستانی را بخشِ جذابِ داستان می‌دانند و من و چند نفرِ دیگر.