کتاب، کتابِ روایت بود، روایتِ نور! 
وقتی اوایل کتاب می‌دیدم که جناب عین صاد از قلم نویسنده در آن زمان تعریف کرده، من هم مشتاق شده بودم که متنی که نگارش کرده بودند را بخوانم. آخر تعریف حاج آقا صفایی کمی اغراق آمیز بنظر می‌رسید!
اما حالا که به پایانِ کتاب ایشان رسیده‌ام، فهمیدم که حاج‌آقا حقیقت را گفته‌اند. قلم آقای ارسنجانی به صورت واضح و شفاف عشقِ ایشان به استاد را نمایان می‌کند. حتی می‌تواند به حد قابل توجهی این محبت و توجه را به خواننده نیز منتقل کند! 
قلم روان، واضح و گویا بود. شاید آغاز حرکت همین لحظه باشد...
      

        آبنبات نارگیلی، روایت طنز از زندگی دانشجویی خوابگاهی با فراز و نشیب‌های یک زندگی معمولی!
این کتاب برای زمانی که حس و حال کتابخوانی نباشد، گزینه‌ی مناسبی‌ست. روان و راحت الخوان!(کلمه ابداعی‌ست، پوزش از جناب فردوسی)
و البته همیشه اینکه بدانیم افراد دیگری هم زندگی ساده، مشروطی و شرایط مشابه بدون اتفاقات هیجان انگیز و... را تجربه کردند، قوت قلب‌ست! می‌گوید: هعی، معمولی جان، تو تنها نیستی و همچنان معمولی‌ترینی!
اما در کل شاید بخاطر تجربه‌ی بخشی از مسائل خوابگاه، طنز داستان برای من کم شده بود، یعنی ماجرا فان نبود بلکه یک اتفاق حقیقی و ضروری بوده! 
به عنوان اولین یادداشت، این نوشته‌ی مختصر را کافی اعلام می‌کنم...