نمیدونستم جان کریستوفر می‌تونه مثل اولین باری که باهاش مواجه شدم انقدر شگفت زده ام کنه
صفحات پایانی کتاب همون حس و حالی رو بهم داد که با خوندن شهریار آینده  پیدا کرده بودم

این سوال که برای چی باید مبارزه کنیم و دقیقا با چی مبارزه کنیم تو کل مسیر باهام بود
      

        جالب نبود
نمی دونم چطور نویسنده قلندر و قلعه و این کتاب یه نفرن!
صرفا چون شروعش کردم تا آخر خوندم وگرنه اصلا ارتباط نگرفتم.
نه ادبیات قابل قبولی داشت نه محتوایی...
      

        شاید عنوان کتاب به جای افسانه و اسطوره باید می‌بود
بررسی ریشه شناسی لغوی و یا باور های اشتباه درباره این فرقه...

برای من که کاربردی نبود
به هیچ عنوان هم جذاب نبود
      

        می‌دونم که از این به بعد هر وقت دستمو مشت کنم و ناخنامو رو پوستم فشار بدم، یاد دلیله و درداش میفتم
...
انگاری که با همین نشونه، درد و غم چهل نسلشونو بهم منتقل کردن و حالا من، بیشتر از همیشه عزادار و وارث‌شونم.
      

        داستان و روند جلد اول برای من به مراتب جذاب تر بود، 
اما این جلد هم از زمان ورود به زابل جون گرفت و به نقطه اوج رسید؛
چیزی که تو جلد قبل شاهدش نبودیم و نقطه اوجی نداشت.
به نظرم جلد اول برای سنین کودک و نوجوان مناسب تره، جلد دوم بعضی موارد رو رعایت نکرده بود.
      

        از فکر جنگ و صلح واقعیِ دنیا به شخصیت های گناهکار کتاب پناه بردم
عجیبه، مگه نه؟

میشه از فردگرایی آدما به جایی پناه برد؟ مگه میشه از دول متخاصم انتظار آتش بس داشت و احمق نبود؟
کله زرد احمق...
      

        لااقل برای من که مفید نبود...
این مدل استفاده از سیره و سخنان امیرالمومنین (ع) و همین طور خاطرات شهدا هم به نظرم جالب نیست.
      

        صبر تحسین برانگیزشون در ارائه بحث!
مثل همیشه از مدل استدلال آوردنشون استفاده کردم

صد افسوس برای جای خالی امثال ایشون تو دانشگاه ها...
      

        انسانْ غایتِ دینِ خداست✨
      

        لا خیر بعدک فی الحیاة ...
      

        فقط فصل آخر که ‌درباره کافکا نوشته بود ، ارزش خوندن داشت
مابقی شکنجه‌ی بی محتوایی بود.