من از کتاب دختری در قطار واقعا متنفرم و به همین خاطر انتظار زیادی نداشتم از این کتاب.
اما واقعا از انتظاراتم خیلی بهتر بود و منی که اصلا طرفدار جنایی نیستم رو مجذوب خودش کرد :). 
شخصیت ها کلیشه ای نبودن و رفتارهای پیچیده ی مختص خودشون رو داشتن که نکته ی خیلی مثبتی بود برای من. خط داستان اندکی کند بود که من باهاش حال کردم اما خیلی ها حال نمیکنن باهاش.
ترجمه هم بدک نبود و جا داشت بهتر باشه. مثلا من تا وقتی که یکی نیکی رو پیرزن صدا کرد اصلا نفهمیدم نیکی زنه :). یا میتونستن به این موضوع که جولیا بولیمیا داره هم اشاره کنن که من تا وقتی ریویوهای انگلیسی رو نخونده بودم، متوجه اش نشده بودم.
      

        بدک نبود.
راستش یکی از مشکلاتش این بود که شخصیت‌هاش برای من موندگاری زیادی نداشتن چون راستش یکم کلیشه‌ای بودن.
وای یه شاهزاده که مثل پدر و مادرش رفتار نمی‌کنه، چقدر متفاوت! (طعنه).
ولی از این که شخصیت اصلی بخاطر عشق هدف اصلیش رو ول نکرد رو دوست داشتم
      

        این کتاب رو یکی از دوستام بهم کادو داد و خودش واقعا عاشقشه یعنی از حفظ می‌تونه دیالوگ‌های کالیگولا رو براتون بگه.
منم بخاطر اون شروع  کردم به خوندنش و پسر واقعا جالب بود!.
ولی من خیلی با عجله خوندمش چون می‌خواستم ببینم چه اتفاقی می‌افته و این باعث شد خیلی بی‌دقتی کنم و قطعا باید دوباره بخونمش.
      

        حقیقتا به نظر من خیلی هم کتاب جالبی نبود. چیزی نداشت که برام موندگارش کنه یا باعث درگیری احساساتم بشه.
اما سبک نوشتن نویسنده (و ترجمه) رو دوست داشتم و روان بود که باعث شد کتاب رو سریع بخونم.
اوایل کتاب به شدت حوصله سر بر بود و یه عالمه اسم و اطلاعات کوبیده میشه توی صورتتون که نمیدونید باهاش چیکار کنید و اواسطش تازه جالب شد.
      

        متوسط رو به پایین بود کاملا.
چیزی چشمگیری نداشت ولی چیز بدی هم نبود.
شخصیت‌های مرد و زن خیلی الکی عاشق هم شدن.
من این کتاب رو چون بقیه کتاب‌های نویسنده‌ رو دوست داشتم خوندم،ولی این یکی نسبت به اونا واقعا بد بود. به تنهایی هم متوسط بود.
      

        وای وای وای واییییییییییی
باورم نمیشه واقعا باورم نمیشه
چهل دقیقه‌ست دارم گریه میکنم حتی اغراق هم‌ نمیکنم. تو رو خدا بخونیدش من ضمانت مبکنم پشیمون نمیشید.
من برم زیر پستای برندون سندرسون فحش بنویسم.
      

        بهترین پلات توییستی بود که تا حالا خوندم دارم روانی میشم. برندون سندرسون واقعا واقعا نابغه ای.
میخوام یادداشت بنویسم ولی کلمه ها دارن یاری نمیکنن انقدر تعجب کردم از اخر کتاب.
      

        من این نسخه‌ی کتاب رو نخوندم و نسخه‌ای که خوندم رو متاسفانه نتونستم پیدا کنم.
کتاب رو خیلی با اشتیاق خوندم و دوسش داشتم.
یه نکته‌ای که داشت این بود که به نظرم شخصیت‌ها واقعی بودن. اینطوری نبود که مثل شخصیت‌های بعضی کتابا کاملا تخیلی باشن و خوب یا بد کامل باشن. مثل یه آدم واقعی خوبی و بدی داشتن.  سبک نوشتن خانوم اتوود رو با اینکه تا حالا ازش چیزی نخونده بودم،دوست داشتم. 
من توی این کتاب،حرص خوردم،گریه کردم،فحش دادم و... کلا احساساتم درگیر شد. به نظرم به اندازه‌ی حرف‌هایی که دربارش زده می‌شد خوب بود واقعا.
من خیلی فکر کردم درباره‌ی کانسپت همچین کشوری و هنوزم دارم به داستان فکر میکنم. 
کتابی بسیار حرص درآر ولی کاملا ارزش خوندن رو داره.
      

        بهترین کتابی بود که تو زندگیم خوندم. جدی میگم.
توی کتاب تصویر دوریان گری،دوریان یه کتاب رو میخونه و این کتاب عقایدش و سبک زندگیش رو تغییر میده.
برای من این کتاب مثل همون کتابیه که عقاید دوریان رو عوض کرد.
از وقتی خوندمش مدام دارم به حرف‌ها و دیالوگ‌های شخصیت‌ها و هر اتفاقی که توی کتاب بود فکر میکنم.
واقعا واقعا هیچ ایرادی نمیتونم توش بگیرم
      

        دهن من رو باز نکنید که درباره‌ی این کتاب خیلی حرف دارم بزنم.
عشق بین شخصیت‌های اصلی. شخصیت مرد (که اسمش رو یادم رفت) و مینا عاشق هم هستن،صرفا چون به ما که خواننده هستیم گفته شده که این دوتا عاشق هم هستن و ما چیزی از این عشق و عاشقی نمیبینم. نمیدونم دارم منظورم رو درست میرسونم یا نه،ولی میخوام بگم ما که عشقی ندیدیم. فقط خوندیمش.
اخرای کتاب،یکی از شخصیتا میگه که اصلا چرا خدای دریا طلسم شده و کی این کارو باهاش کرده؟
و اولین چیزی که من بهش فکر کردم این بود که من ۸۵ درصد این کتاب رو خوندم و چرا من هم هیچ ایده ای ندارم؟!...
سرعت حرکت داستان خیلی خیلی کند شروع شد و آخرش خیلی یهویی زیاد شد و همه چی با عجله تموم شد،انگار نویسنده پول کم آورده و هر چه سریع‌تر باید کتاب جدید بنویسه.
راستش نکته ی مثبت هم داشت،مثلا دنیایی که نویسنده برامون ساخته بود دنیای جالب و قشنگی بود و درباره راستای فرهنگ کره جنوبی صحبت کرده بود که خب به نظر من،چیز جذابیه.
از کتابی که انقدر امتیاز بالایی داشت همچین انتظاری نداشتم.
      

        واقعا متوسط 
چیزی نبود که بخواد منو به هیجان بیاره یا تحت تاثیر قرارم بده،ولی افتضاح یا حتی بد هم نبود. مشکل اینه که خوب هم نبود. آیا دوباره میخونمش؟ قطعا نه
      

        من قرار بود عربی بخونم واقعا نمیدونم چجوری به اینجا کشیده شد داستان.
این کتاب عالی بود. من یه اشتباهی کردم و اخر داستان رو خوندم و فهمیدم جست میمیره و این یکی از بزرگترین ظلم هایی بود که به خودم کردم. حتی با اینکه پایان کتاب رو میدونستم بازم دلم شکست ناراحت شدم. ببخشید اگه شما هم با این یادداشت به سرنوشت من دچار شدید,ولی بازم خواهش میکنم این کتاب رو بخونید,پشیمون نمیشید.
پی نوشت: ماری ان/ان ماری که اسمت رو هم یادم نمیاد,واقعا ای کاش تو میمردی و جست عزیزم زنده میموند
      

        حالا نمیدونم،شاید من با ترجمه ی بدی خوندم،شاید تو وقت مناسبی نخوندم،نمیدونم
دلی اصلا با انتظاراتم یکی نبود.خیلی کتاب حوصله سر بری بود،اصلا دلم نمی‌کشید برش دارم یه صفحه ی دیگه بخونم،انقدری که فکر کنم دوهفته طول کشید کتابی که خیلی هم طولانی نیست رو تموم کنم.
      

        یکی از بدترین کتابایی بود که خوندم.خیلی ذوق داشتم براش،همون اول هم زد تو ذوقم.
موضوع داستان جالب بود ولی نویسنده انگار تو زندگیش چیزی ننوشته!. من نمیشناسم نویسنده رو و اصلا نمیدونم اثر دیگه‌ای هم داره یا نه،و قاعدتا هم نخوندمش.
اما این کتاب،اصلا فیلم هندی خالص بود!. خیلی سریع پیش میره،منطقی هم نبود خیلی جاها اتفاقایی که می‌افتاد.
خیلیا رو دیدم که معرفی میکنن و تعریف میکنن از این کتاب،ولی نظر من اینه که نخونیدش اصلا.
      

        بار اول که شروع کردم به خوندن این کتاب،خیلی حوصلم رو سر برد.همون اولاش که بودم ولش کردم به امون خدا،دیگه هم نرفتم سراغش تا امروز،تقریبا یه سال بعد.
خودمو مجبور کردم به خوندنش،از اولش که گذشت دیکه نتونستم جلوی خودمو بگیرم،هی ورق میزدم،هی استرس میگرفتم. تو یه روز،کتاب تموم شد انقدر هیجان‌انگیز بود،یعنی حتی اغراق هم نمیکنم،واقعا دلم از استرس درد گرفت و بالا رفتن ضربان قلبم رو حس کردم. 
دندونام رو هم انقدر فشار دادم که دارن درد میگیرن. خلاصه که به این کتاب یه شانسی بدین،اگه اولش جذبتون نکرد،خودتونو مجبور کنین که بخونینش،یکم جلوتر خودشو ثابت میکنه