بهترین پلات توییستی بود که تا حالا خوندم دارم روانی میشم. برندون سندرسون واقعا واقعا نابغه ای.
میخوام یادداشت بنویسم ولی کلمه ها دارن یاری نمیکنن انقدر تعجب کردم از اخر کتاب.
      

        من این نسخه‌ی کتاب رو نخوندم و نسخه‌ای که خوندم رو متاسفانه نتونستم پیدا کنم.
کتاب رو خیلی با اشتیاق خوندم و دوسش داشتم.
یه نکته‌ای که داشت این بود که به نظرم شخصیت‌ها واقعی بودن. اینطوری نبود که مثل شخصیت‌های بعضی کتابا کاملا تخیلی باشن و خوب یا بد کامل باشن. مثل یه آدم واقعی خوبی و بدی داشتن.  سبک نوشتن خانوم اتوود رو با اینکه تا حالا ازش چیزی نخونده بودم،دوست داشتم. 
من توی این کتاب،حرص خوردم،گریه کردم،فحش دادم و... کلا احساساتم درگیر شد. به نظرم به اندازه‌ی حرف‌هایی که دربارش زده می‌شد خوب بود واقعا.
من خیلی فکر کردم درباره‌ی کانسپت همچین کشوری و هنوزم دارم به داستان فکر میکنم. 
کتابی بسیار حرص درآر ولی کاملا ارزش خوندن رو داره.
      

        بهترین کتابی بود که تو زندگیم خوندم. جدی میگم.
توی کتاب تصویر دوریان گری،دوریان یه کتاب رو میخونه و این کتاب عقایدش و سبک زندگیش رو تغییر میده.
برای من این کتاب مثل همون کتابیه که عقاید دوریان رو عوض کرد.
از وقتی خوندمش مدام دارم به حرف‌ها و دیالوگ‌های شخصیت‌ها و هر اتفاقی که توی کتاب بود فکر میکنم.
واقعا واقعا هیچ ایرادی نمیتونم توش بگیرم
      

        دهن من رو باز نکنید که درباره‌ی این کتاب خیلی حرف دارم بزنم.
عشق بین شخصیت‌های اصلی. شخصیت مرد (که اسمش رو یادم رفت) و مینا عاشق هم هستن،صرفا چون به ما که خواننده هستیم گفته شده که این دوتا عاشق هم هستن و ما چیزی از این عشق و عاشقی نمیبینم. نمیدونم دارم منظورم رو درست میرسونم یا نه،ولی میخوام بگم ما که عشقی ندیدیم. فقط خوندیمش.
اخرای کتاب،یکی از شخصیتا میگه که اصلا چرا خدای دریا طلسم شده و کی این کارو باهاش کرده؟
و اولین چیزی که من بهش فکر کردم این بود که من ۸۵ درصد این کتاب رو خوندم و چرا من هم هیچ ایده ای ندارم؟!...
سرعت حرکت داستان خیلی خیلی کند شروع شد و آخرش خیلی یهویی زیاد شد و همه چی با عجله تموم شد،انگار نویسنده پول کم آورده و هر چه سریع‌تر باید کتاب جدید بنویسه.
راستش نکته ی مثبت هم داشت،مثلا دنیایی که نویسنده برامون ساخته بود دنیای جالب و قشنگی بود و درباره راستای فرهنگ کره جنوبی صحبت کرده بود که خب به نظر من،چیز جذابیه.
از کتابی که انقدر امتیاز بالایی داشت همچین انتظاری نداشتم.
      

        واقعا متوسط 
چیزی نبود که بخواد منو به هیجان بیاره یا تحت تاثیر قرارم بده،ولی افتضاح یا حتی بد هم نبود. مشکل اینه که خوب هم نبود. آیا دوباره میخونمش؟ قطعا نه
      

        من قرار بود عربی بخونم واقعا نمیدونم چجوری به اینجا کشیده شد داستان.
این کتاب عالی بود. من یه اشتباهی کردم و اخر داستان رو خوندم و فهمیدم جست میمیره و این یکی از بزرگترین ظلم هایی بود که به خودم کردم. حتی با اینکه پایان کتاب رو میدونستم بازم دلم شکست ناراحت شدم. ببخشید اگه شما هم با این یادداشت به سرنوشت من دچار شدید,ولی بازم خواهش میکنم این کتاب رو بخونید,پشیمون نمیشید.
پی نوشت: ماری ان/ان ماری که اسمت رو هم یادم نمیاد,واقعا ای کاش تو میمردی و جست عزیزم زنده میموند
      

        حالا نمیدونم،شاید من با ترجمه ی بدی خوندم،شاید تو وقت مناسبی نخوندم،نمیدونم
دلی اصلا با انتظاراتم یکی نبود.خیلی کتاب حوصله سر بری بود،اصلا دلم نمی‌کشید برش دارم یه صفحه ی دیگه بخونم،انقدری که فکر کنم دوهفته طول کشید کتابی که خیلی هم طولانی نیست رو تموم کنم.
      

        یکی از بدترین کتابایی بود که خوندم.خیلی ذوق داشتم براش،همون اول هم زد تو ذوقم.
موضوع داستان جالب بود ولی نویسنده انگار تو زندگیش چیزی ننوشته!. من نمیشناسم نویسنده رو و اصلا نمیدونم اثر دیگه‌ای هم داره یا نه،و قاعدتا هم نخوندمش.
اما این کتاب،اصلا فیلم هندی خالص بود!. خیلی سریع پیش میره،منطقی هم نبود خیلی جاها اتفاقایی که می‌افتاد.
خیلیا رو دیدم که معرفی میکنن و تعریف میکنن از این کتاب،ولی نظر من اینه که نخونیدش اصلا.
      

        بار اول که شروع کردم به خوندن این کتاب،خیلی حوصلم رو سر برد.همون اولاش که بودم ولش کردم به امون خدا،دیگه هم نرفتم سراغش تا امروز،تقریبا یه سال بعد.
خودمو مجبور کردم به خوندنش،از اولش که گذشت دیکه نتونستم جلوی خودمو بگیرم،هی ورق میزدم،هی استرس میگرفتم. تو یه روز،کتاب تموم شد انقدر هیجان‌انگیز بود،یعنی حتی اغراق هم نمیکنم،واقعا دلم از استرس درد گرفت و بالا رفتن ضربان قلبم رو حس کردم. 
دندونام رو هم انقدر فشار دادم که دارن درد میگیرن. خلاصه که به این کتاب یه شانسی بدین،اگه اولش جذبتون نکرد،خودتونو مجبور کنین که بخونینش،یکم جلوتر خودشو ثابت میکنه
      

        واقعا واقعا خیلی کتاب قشنگی بود،یعنی هم رابطه‌ی دوستی رو قشنگ توصیف کرده بود،هم بقیه چیز ها رو. 
مکان‌ها،شخصیت‌ها،چه از نظر قیافه چه از نظر خود شخصیت،راحت میشه تصور کرد.
پایان داستان هم که باعث شد وسط روز بیفتم به گریه کردن.
داستان رو هم که شروع کردم اصلا نتوستم بزارم کنار با اینکه روند داستان اونطوری نبود که هی بخوای بدونی بعدش چی،فقط نمیتونستم بزارمش کنار.
تنها دلیلی که ۵ نمیدم هم بخاطر توصیفات زیادی برای بخش مکان هاست. درسته که الان میتونم کاخ هوهنفلس و محله‌ی هوهنلاگه و... رو چشم بسته برم،ولی وجودشون یه مقداری حواسم رو پرت می‌کرد از خط اصلی داستان.
ولی خلاصه که بخونیدش،داستان جالبه،پایان خیلی جالب‌تر(همینطور گریه‌آور)
      

        قبل از اینکه هر چیزی بگم درباره‌ی این کتاب،اینو بگم که من زندگی‌نامه خون نیستم،پس شاید نتونم خوب قضاوت کنم.
ولی درکل،از بین همون چند تا زندگی نامه‌ای که خوندم این کتاب از همه بهتر بوده،چون اصلا به شکل گزارش نوشته نشده و موقع خوندنش احساس رمان خوندن بهتون دست میده. توصیف هاش هم خیلی خوبن،میتونی بدون اینکه متن بیش از حدی بخونی،کاملا درک کنی فضا رو.
زندگی ون‌گوگ هم آنقدر پستی و بلندی داره که شما نمیتونی اصلا بزاری زمین کتاب رو.
      

        دروغ چرا،داستان خیلی کلیشه‌ای بود،توصیف خوبی هم نداشت.نمیتونی دقیق تصور کنی فضایی که شخصیت ها درونش قرار دارن رو،و پلات داستان خیلی یهویی وارد عمل میشه،اصلا فرصت نمیده بهتون بفهمین چی‌شد. عشق شخصیت‌های اصلی قاعدتا قرار بوده enemies to lovers باشه،ولی اصلا اینطور به‌نظر نمیاد. این 'عشق' اصلا درست به نظر نمیاد و انگار دقیقه نود نویسنده یادش افتاده اینا قرار بود باهم باشن. اصلا نتونست منو ترغیب کنه بقیه جلدهاش رو بخونم،فقط خدا خدا میکردم تموم شه.