این کتاب رو همراه با یک کلاب کتابخوانی خوندم 
فکر میکنم که در غیر اینصورت سراغ ش نمی‌رفتم با اینکه کتاب فوق العاده ای بود .
کتاب سرشار از تمثیل ها و استعاره های جذابه و بسیار آموزنده. 
روحیه ی استقلال طلب کوزیمو یا بارون بسیار ستودنی است .
 زندگی و روابطی که بعد از ایستادگی در مقابل والدین ش برای خودش ساخت،  علاقه مند شدن ش به کتاب و نویسندگی ، پیدا کردن دوستان مختلف ، ارتباط با فیلسوفان بزرگ ،  عاشق شدن و در نهایت پیری و پایان جاودانه ی داستان با مرگ درخشان ش ، برام جذاب بود و درس های زیادی ازش گرفتم .
و قسمت مورد علاقه ام ، دوستی ش با راهزن و کتاب خوان شدن هر دوشون بود و اینکه راهزن حتی پای چوبه ی دار و در آخرین‌ لحظات زندگی با کوزیمو در مورد کتاب صحبت می‌کرد.
        

          "پسربچه ی 12 ساله ای که یک روز بالای درخت رفت و دیگر هرگز پایین نیامد"
انتظارم به قدری از کتاب بالا بود که بعد از تموم کردنش حسابی سرخورده شدم و به خودم قول دادم که از این به بعد هیچ کتابی رو فقط به صرف بالا بودن امتیازش و تعداد خوانندگانش،انتخاب نکنم.با اینکه ایده ی کتاب ایده ای بکر و دست اول بود اما به قدری غیر قابل باور ،طولانی و گاهی اوقات خسته کننده بود که از حوصله ی من خارج می شد
هر چه نویسنده کتاب بیشتر تلاش می کرد تا این زندگی درختی و جنگلی رو باور پذیر تر جلوه بده، به همون اندازه این داستان برای من پوچ تر ،بی معناتر و حتی بچه گانه تر جلوه می کرد
خلاصه اینکه تمام چیزی که از این کتاب حاصلم شد احساس ترحم برای پسر بچه ای بود که هیچ کس هرگز سعی نکرد مسیر درست و واقعیه زندگی ای که باید می کرد را به او نشان دهد
        

          یک حس دوگانه‌ای در مورد این کتاب دارم، تخیل جاری در داستان و زندگی در درخت‌ها و نام‌های گوناگون آنها و برگ‌ها و تنه‌ها و حیوانات ساکن در آنها برای من بسیار روح‌افزا بود، اما قصه‌ها و داستان‌های کتاب خیلی نه، مخصوصا زمانی که نویسنده نامحسوس بالای منبر می‌رفت، داستان جذابیتش را بیشتر از دست می‌داد و حوصله‌ام سر می‌رفت. سه ستاره برای درخت: توسکا، کاج، ماگنولیا، گردو و زیتون ..
        

          شبیه ناطور دشت بود برام، دوسش داشتم.
        

          چیزی که در کتاب نظرم رو جلب کرد ظرافت احساس و توصیف های لبریز از احساس نویسنده بود.و نگاه استعاری که داشت.چیزی که برای من در ابتدای کتاب دل نشین تر بود و هرچه به پایان کتاب نزدیک تر می شدیم از این احساسات کاسته می شد
        

          نقاط مثبت: شخصیت اصلی دختر و پسر داستان و راوی‌مون که برادرشه. بخش‌هایی از داستان.

نقاط منفی: نمی‌تونم بگم اتفاق خاصی میفته چون اکثر تایم کتاب خوندن رو منتظر بودم یه چیزی بشه. به موضوعات مختلفی سرک می‌کشه ولی عمیق نمی‌شه و بیشتر گذر می‌کنه.  اینکه می‌خواد استقلال رو نشون بده ولی از دید من اون استقلال نبود و بیشتر شبیه حماقت بود.
        

          اولین رمانی که در زندگیم و در سال‌های نوجوانی خوندم، همین اثر از نویسنده ایتالیاییش بود. و قطعا تا همیشه یکی از بهترین‌ها. هنوز نگاه کردن به جلد کتاب، حس خوبی رو که در زمان خوندنش داشتم واسم تداعی می‌کنه.

 
        

          ‍ کوزیمو پیوواسکو دی روندو
میان درخت‌ها زندگی کرد
زمین را همواره دوست داشت
ولی به آسمان پرواز کرد

بارون درخت‌نشین شاید در همین نوشته روی سنگ قبر خلاصه شود.
ایتالو کالوینو با ایده‌ای جسورانه و بدیع، ما را با دنیایی آشنا کرد که شاید بخشی از زیست خود و یا رویاهاش بوده. نویسنده‌ای که از کودکی با طبیعت و گیاه دوست شده و مگر برای خلق یک اثر جاودان، چیزی جز احساس ناب و آگاهی لازم است؟ کالوینو استعدادش را در این راه به کار گرفت و انصافا که در پرورش و بهانه‌تراشی ایده‌اش چیزی کم نگذاشت.
داستان از یک طغیان آغاز می‌شود. پسری دوازده ساله که بر خلاف حرکت جمعی خانواده‌اش، دست رد به سینه خواهر دیوانه‌اش می‌زند و این سرآغاز رستن اوست. که شاید بشود گفت کوزیمو بذری بود که با این سرکشی، جوانه زد. کوزیمو ادامه حیاتش را روی درخت‌ها رقم زد. بی‌آن‌که نقطه ضعفی برای مخاطب باقی بگذارد و جایی برای انگشت گذاشتن. جای‌جای داستان اگر بخشی باورناپذیر نوشته می‌شد، پیش‌زمینه تفکری فانتزی قبلش زده شده بود. که ما باور کنیم در دنیای درخت‌ها، زندگی این‌طور است. در طی داستان شاهد تغیرات زیادی هستیم. آدم‌ها در کنار کوزیمو قرار می‌گیرند و به واسطه تفکر او، تغیر می‌کنند. کوزیمو تاثیرگذار است. با کتاب، با هوش و آگاهی، با تجربه و حتی با سکوت. کوزیمو راه خودش را هموار می‌کند و در دنیای خودساخته‌اش دنبال تایید کسی نیست. و شاید همین دور بودن از نگاه قضاوت‌گر آدم‌ها، آسودگی‌اش را رقم می‌زند. کوزیمو در طول داستان از نوجوانی دوازده‌ساله، به بارونی باتجربه تبدیل می‌شود. کسی که مقاله می‌نویسد، رهبری بلد است، لایحه طرح می‌کند، عاشق می‌شود، می‌جنگد و تصمیم می‌گیرد، تا جایی که نقطه شناسایی اومبروزا می‌شود. ناپلئون را کنجکاو به دیدار خودش می‌کند. کوزیمو نقطه محک آدم‌ها می‌شود. چرا که زمین از روی درخت‌ها شکل واقعی‌تری دارد و به نظر من این شجاعانه‌ترین استعاره کتاب بود. آدمی که مردم را از لای برگ‌ها می‌بیند و هر درختی را برای کاری در نظر می‌گیرد که نمادی را معرفی کند. درخت‌ها و جانوران برای او ابزار زندگی‌اند. کوزیمو بر مردم زمین تسلط دارد و آدم‌ها برای دیدنش مجبورند سرشان را بالا بگیرند، بالا را نگاه کنند و از زمین کنده شوند.
بارون قانع است و هوشیار، و این وجه تمایز دیگر اوست که هر تعلقی را پس می‌زند. پولی ندارد و هر چه به دست می‌آورد خرج کتاب می‌کند، در بند مقام و اسم نمی‌شود و خوراکش را خودش تهیه می‌کند. جدایی از زندگی بورژوایی که فقط مصرف‌کننده باشد و مکنت و منال پیش چشمش پوچ باشد.
بارون حتی روی درخت‌ها هم طغیان‌گر است و روحیه رهبری‌اش را حفظ کرده. هر تفکری را نمی‌پذیرد و جدایی از زمین به معنای جدایی از مردم نیست. حواسش به سیاست و جامعه و مذهب هست. مردم برایش ارزشمندند.
کوزیمو روی درخت‌ها وارستگی را تمرین کرد، طوری که از عشق اورسولا دست کشید که مبادا او را مجبور به ماندن کند.
و چشم از ویولا، که شاید تنها نقطه اتکا پس از درختان بود، فرو گرفت و از قیدش رها شد. چرا که هیچ عشقی نباید به رهایی و کرامتش آسیب می‌زد. و این نگاه را کوزیمو مدیون درختان و آزادگی‌شان بود.
بارون درخت‌نشین نقاط قوت زیادی داشت اما به عقیده من نقطه‌ضعف بزرگ داستان، زاویه دیدش بود. راوی ناظر داستان که برادر کوزیمو بود بخش‌هایی را روایت می‌کرد که گاها در فکر کوزیمو و یا حتی خلوت او بود که برای من از همان ابتدای داستان دل‌زننده بود. یک سوم پایانی داستان علی‌رغم این‌که به بخش مهمی از تاریخ اشاره داشت اما خسته‌کننده بود گرچه به نظرم دستی در روند تغیر شخصیت داشت.



بارون درخت‌نشین/ ایتالو کالوینو
ترجمه پرویز شهدی
نشر چشمه

        

          "بارون درخت نشین" داستان شوریدن است! شوریدن به رغم هرچه که بیهوده پایبست آدمی است؛ و این شورش آن قدر عمیق است و عجیب که حتی زندگی کردن روی زمین را برای اعتراض و زیر پا گذاشتن سنت های بی فایده ترک می کند! بارون درخت نشین را بخوانید، شاید جرأت آزادی در شما تقویت شود...
        

          آمیزه‌ای از لجبازی، غرور و خودنمایی، پسربچه را به بالای درخت می‌فرستد، عصیان و سرکشی دوران جوانی می‌پرواندش و دغدغه‌مندی، انسانی شریف البته با سبک زندگی‌ای متفاوت تحویل جامعه می‌دهد. خردمندی کمی بالاتر از سطح موجود...
نویسنده به خوبی و با زبانی ملس (!)، مفاهیمی همچون فقر، آزادی، اختلاف طبقاتی، جهل، آداب و رسوم و تعصبات جامعه را همراهِ قد کشیدن «بارون» و البته خمیده شدنش، مطرح می‌کند. 
روند زندگی «بارون»، گاه سریع و گزارش‌گونه و گاه پرجزئیات است. هرچه باشد، گنجاندن ۶۰-۷۰ سال زندگی با آن کیفیت در ۳۰۰ و کمی صفحه کار آسانی نیست.
خواندن سرگذشت آمیخته با جنون و رهایی «بارون» و اخت و اخوتش با طبیعت، شاید نسخه خوبی برای ما ماشینیزه‌شده‌های محبوس در قفس روزمره باشد.
        

          📚درباره کتاب بارون‌ درخت نشین
نوشته ایتالو کالوینو/ترجمه مهدی سحابی/نشر نگاه

بارون درخت­‌نشین، روایتی است از پسر نوجوانی به نام کوزیمو که پس از یک دعوای خانوادگی تصمیم می­گیرد ادامه زندگی­‌اش را بر فراز درختان بگذراند و قسم می­خورد که پایش هرگز دوباره به زمین نخواهد رسید. (قسمی که تا آخر عمر، سرسختانه به آن وفادار می­ماند.) روایتی عجیب و در عین حال شیرین. 

بارون درخت­‌نشین مدحیه­‌ای در باب تنهایی است. نوع خاصی از تنهایی که به انزوا نمی­‌انجامد؛ بلکه برعکس با حضوری موثر در جامعه همراه است. اما آنچه این حضور را متمایز می­کند پوزخند زدن به سنن دست و پاگیر و برخی هنجار و ناهنجارهای بی­‌پایه و اساس جامعه است. در نگاه من درخت­‌نشینی کوزیمو را می­توان دهن­‌کجی او به نظام اجتماعی دانست، گرچه او خود را از جامعه جدا نمی­کند. با این‌همه انگیزه و نیت کوزیمو از درخت­‌نشینی در قسمت اعظم کتاب اندکی مبهم به نظر می­‌رسد. همانطور که راوی داستان (برادر کوزیمو) می­‌گوید:«حقیقتی که او جستجو می­کرد از تیره دیگری بود، حقیقتی یکپارچه بود که نمی­شد آن را با واژه­ها بیان کرد بلکه باید با آن و در درون آن زندگی می­کردی. همانگونه که او زیست. تا دم مرگش سرسختانه به خویش وفادار ماند و تنها به این وسیله بود که توانست به ما درسی بیاموزد. »
 
شخصیت "جووانی خلنگ"، شخصیت مورد علاقه من در تمام کتاب بود. راهزن سرشناسی که کتاب خواندن را دوست دارد و پس از آشنایی با کوزیمو و قرض کردن کتاب از او علاقه­‌اش به ادبیات و دانش به حدی می­رسد که راهزنی را رها می­کند و گوشه­‌ای به کتاب خواندن مشغول می­‌شود. جوشش احساسات و علاقه او نسبت به چیز شگفت­‌انگیز و خارق­‌العاده­‌ای به نام "کتاب" و تغییری که مواجهه با ادبیات می­تواند در شخصیت آدمی ایجاد کند برایم کاملا قابل درک است. 
 
حکایت عشق نیز در "بارون درخت­‌نشین" عجیب و در عین حال زیباست. گرچه شخصیت ویولتا (معشوقه کوزیمو) از آن گونه شخصیت­هاست که درک رفتارش و همذات­‌پنداری با او حداقل برای من، غالبا سخت است. در قسمتی از کتاب ویولتا از کوزیمو می­پرسد: «فکر نمی­کنی عشق باید به معنی از خودگذشتگی مطلق باشد؟ بعنی که آدم باید خودش را به حساب نیاورد؟» و کوزیمو پاسخ می­دهد: «عشق فقط زمانی رخ می­دهد که آدم خودش باشد. با همه نیرویش». دیدگاه من به دیدگاه کوزیمو نزدیک­تر است. هر چند عشق همیشه تغییر می­‌آفریند، اما گمان می­کنم عشق حقیقی نباید تمام هویت انسان را به یغما ببرد. بلکه باید جرئت تازه­‌ای به تو بدهد برای اینکه خودت باشی؛ هر چند مدت زمان این تجربه، اندک باشد.  

در نهایت، "بارون درخت­‌نشین" را دوست داشتم چون شاعرانه است و زندگی شاعرانه را می­‌ستاید. چون به ادبیات ارادت دارد و به معجزه کلمات، باور. چون شخصیت­­های عجیب و به یادماندنی می­‌آفریند. چون بوی سبزه­‌زار می­‌دهد و خواندنش حس و حال خوردن گردوی تازه زیر سایه درخت گردوی تناوری را دارد که سایه مطبوعش روح طبیعت را به تو یادآوری می­کند. 

اگر به دنبال روایتی دلچسب هستید که در عین حال حرف­های مهمی برای گفتن داشته باشد بارون درخت­‌نشین انتخاب مناسبی خواهد بود.
        

          "هی احساس میکنم انتخاب راوی دقیق نبوده. یعنی شاید بهتر بود خود کوزیمو داستان را روایت میکرد. چون در خیلی از صحنه ها برادر کوزیمو حضور ندارد. یا علی القاعده نباید حضور داشته باشد. معلوم نیست چطور دارد این صحنه ها را روایت میکند
از یک طرف برای روایت کردن اوضاع و احوال درون خانه کوزیمو گزینه مناسبی نیست. ولی خب مشکل اول همچنان پا برجاست. اگربرادر کوزیمو در این صحنه ها بوده که دارد روایت میکند پس چرا هیچ جا طرف صحبت نیست؟"
از این گذشته بسیاری از صحنه ها توسط برادر کوزیمو با توصیفات دقیق شرح داده میشود که او اصلا آنجا ها حضور نداشته. البته میدانم در مورد رمان های پست مدرنیستی نمیشود این طوری مته به خشخاش گذاشت اما این تخطی اثر را یک پله از استادانه بودن و شاهکار بودن پایین می آورد.
-
"ببینید منطق این رمان شکل توسعه یافته منطق داستانهای کوتاه بارتلمی است:
بعضی از ما میخواستیم دوستمان کلبی را بکشیم
و یا این یکی:
اولین اشتباهی که نی نی مرتکب شد
این داستان را بخوانید: کوتاه است و در یک عکس اینستاگرامی جا شده
https://www.instagram.com/p/BhQv85vhdYT/

نپرداختن به منطقی ترین وجه عقلانی مسئله و کش دادن و صغری کبری چیدن برای جنبه غیر منطقی و غریزی آن
واقعا خواندنی است"
-
توصیف زیبا از عشق کوزیمو در کودکی که در میانسالی به نزد او باز میگردد:

 "کلاه قرمزی!
کوزیمو خرده خرده به جزئیات بسیاری درباره او دست یافت. بچه های ولگرد این نام را به دخترک ویلانشینی میدادند که بر اسب تاتوی سفیدی سوارمیشدو بی هیچ ترسی با دارو دسته ژنده پوشان دوستی میکرد.
برای مدتی از آنان پشتیبانی کرده بود و از آنجا که فرمان دادن را دوست میداشت حتی میشد گفت که سرکرده شان بود
سوار بر تاتوی سفیدش از راه ها و کوره راه ها میگذشت و با دیدن میوه های رسیده در باغ های بی نگهبان بچه ها را خبرمیکرد"
-

به نظرم باید "رمان مقدس" هواداران محیط زیست باشد 😀 با این توصیفات و البته روح کلی اثر.. یک جا با اندوه از این میگوید که اروپا زمانی چقدر سرسبز بوده و جنگل داشته که یک میمون از اسپانیا به واتیکان میرود برای زیارت بدون این که از روی درخت پایین بیاید:

"راه پرپیچ و خم بالای شاخه های زیتون برای کوزیمو راهی راحت و یکنواخت بود
زیتون درخت میهمان نوازی است که گرچه تنه زبر و خشنی دارد برای کسی که روی شاخه های آن بنشیند یا بگذرد خوشایند است
در عوض شاخه های ستبر آن اندک است و انواع گوناگون ندارد
انجیر درختی است که همواره باید مراقب شاخه هایش باشی مبادا که بشکند
اما تا بخواهی جا برای گشت و گذار دارد

"
-

 "https://www.pejmannorouzi.com/news/ba...

گفتم باید کتاب مقدس فعالان محیط زیست باشد. جستجو کردم و این مطلب جالب را پیدا کردم"

با خودم فکر کردم چطور است که کالوینو انگار اصلا در زمانه خودش زندگی نمیکند و همه ش از چند قرن قبل می گوید:

شوالیه ناموجود
ویکنت شقه شده
بارون درخت نشین

به نظرم یک جنبه ش به این بر میگردد که ما مقاطع تاریخی گذشته را (به شرطی که خیلی دور نباشند) بهتر میشناسیم و میتوانیم در موردشان قضاوت کنیم. وانگهی بهتر هم میتوانیم در موردشان دروغ سرهم کنیم به عنوان نویسنده و کمتر کسی میتواند درمورد جزئیات سبک زندگی و اینها مچ نویسنده را بگیرد.
جنبه عمیق ترش البته این است که نویسنده قواعد و روابط انسانی زمانه خودش را به رسمیت نمیشناسد.
        

          یکی از پرکشش‌ترین داستان‌هایی که خوندم
و البته فراموش نشدنی‌ترین‌ها👌
        

          1. محتوا و موضوع کلی  9/10
📝 آیا ایده اصلی جذاب یا کاربردی بود؟ موضوع تازه‌ای داشت؟
ایده جالب و نویی بود و انگار یه زندگی جدیدو داشتی زندگی میکردی 
کشف زندگی بالای درخت واقعا جالب بود
2. ساختار و انسجام متن  8/10
📝 آیا متن منظم، پیوسته و بدون پراکندگی بود؟
متن روان و خوبی داشت و موقعیت ها خوب توصیف شده بودند
3. سبک نگارش / لحن نویسنده 9/10
📝 زبان کتاب چطور بود؟
اولین بار بود از کالوینو میخوندم و سبک نوشتنش و پسندیدم 
روایت ساده و روان و بیان جزئیات به مقدار کافی
4. شخصیت‌پردازی (در داستان‌ها) / عمق مفاهیم (در غیرداستان‌ها)8/10
📝 شخصیت‌ها یا مفاهیم چقدر باورپذیر و پرجزئیات بودن؟
شخیصت بارون و برادرش و خانواده واقعا خوب و باور پذیر بود بنظرم شخصیت معشوقش میتونست با جزئیات بیشتری گفته بشه
5. کشش و ریتم روایت 9/10
📝 آیا کتاب درگیرکننده بود یا کند و خسته‌کننده؟
من  تمایل زیادی به ادامه دادن داستان داشتم و حتی گاها دوس داشتم برم بالای درخت و از نزدیک حسش کنم
6. احساس نهایی / تأثیر احساسی 10/10
📝 بعد از بستن کتاب چه احساسی داشتی؟
حقیقتا با بارون زندگی کردم و دلم نمیخواست تموم بشه...
7. آموزنده بودن / ارزش فکری یا تحلیلی 7/10
📝 چیزی یاد گرفتی؟ باعث تفکر یا نگرش تازه‌ای شد؟
پایداری در حفظ عقیده  بارون حتی در زمان مرگ برایم ستودنی بود
8. تجربه‌ی شخصی و لذت مطالعه 10/10
ارزش مطالعه دارد و لذت بخش است

امتیاز کلی
70/80


        

          کتاب خوبی بود ولی نباید انقدر طولانی میشد
        

          همه چیز به تناسب در کنار هم، روایتی تخیلی که طنز نهفته ای همراهشه
نگاه به رابطه، فکر و زندگی آدمها از یه زاویه ی دیگه
در کنار اون مناسبات اجتماعی اروپا رو در سالهای پیش و پس از جنگهای ناپلئون میشه حس کرد
کلا از معدود کتابهای نویسندگان ایتالیایی بود که خوندم ولی همشون انگار جلوی چشم یه دشت بی انتها رو نشون میدن، همچین حسی داشتم بهشون، یه دشت خوشگل و عظیم...

ارزششو داشت آدم وقت بزاره زندگی این بارون روندو که رفته بالای درخت زندگی میکنه رو بخونه...
        

          «چگونه می‌توان هم از مردم گریخت و هم از نزدیک با ایشان، و برایشان، زندگی کرد؟ چگونه می‌توان هم به زندگی آدمیان و قراردادهای دیرینهٔ آن پشت‌پا زد و هم برای آنان و به کمک خودشان، زندگی نو و نظم نوینی را جستجو کرد؟»

مضمون رمان، پاراگراف بالاست. غلبه بر سنت‌ها و عادات جامعه که نه به‌خاطر درست‌بودنشان که به‌خاطر تکراری‌بودنشان، رسم شده است.
اگر یک‌پنجم آخر رمان که وصلهٔ ناچسبی به کوزیمو و دنیایش بود را نادید بگیریم، ایدهٔ «زندگی روی درخت و تعامل با مردم از فاصله‌ای معقول و نگاه بالا به پایین» ایدهٔ بکر و دوست‌داشتنی‌ای است و البته کالوینو هم خوب از پس جزییات و توصیفات و شخصیت‌پردازی‌ها برآمده است.

البته! در کتاب‌ها و کلاس‌های نویسندگی، نکته‌ای تحت عنوان «نگو! نشان بده!» مطرح و توصیه می‌شود. این رمان اگر به‌جای شصت سال پیش، امروز چاپ می‌شد، احتمالا به دلیل گفتن محض و نه نشان‌دادن، رمان مقبولی نبود. مهم است؟! معلومه که نه. مهم اینه که بعد از شصت سال هنوز می‌فروشد و هنوز خوانده می‌شود. گور بابای آموزه‌های نویسندگی :)
        

          داستان روون و پر کششی داره و میشه تا انتها همراهیش کرد...ایده عجیب و جالبیه...از کودکی بر روی درختان جنگل همراه کوزیمو هستیم تا پایان عمر...پسری عصیانگر و لجوج که میشه دوستش داشت...چالش ها و تفکرات و انتخاب‌های جالب توجهی داره ...میشه تصور کرد که واقعا اتفاق افتاده باشه...