- از اینکه ارشادم می‌کنی، سپاس می‌گزارم پدر؛ اما رخصت بده نکته‌ای را هم شاگرد به استاد بیاموزد: سحر که به نماز ایستاده بودی، صدایت را هیچ نشنیدم. نمازت را با صدای بلند بخوان پدر؛ آن‌قدر بلند که مُجاز است و مقبول _ با خلوص اما بلند و خوش‌آهنگ و دلنشین، تا همسایگان صدایت را بشنوند. اعتقاد جهان را آباد خواهد کرد، و صدای رسای مردِ معتقد، صدای اعتقاد است نه عربده‌‌ی ریا؛ و اگر حق بود که جملگی عبادات در خلوت و خاموشی انجام گیرد و به زمزمه یا در دل، اذان را بر بلندای مناره‌ها نمی‌گفتند _ با صوتِ بلندِ دلنشینِ پرطنین، و اعتبارِ نمازِ جمعه‌ی جماعت را مولای متقیانِ جهان صدبار بیش از نمازِ در خلوت نمی‌دانست، و خداوند، مقرّر نمی‌داشت که جملگیِ مسلمانان که حج برایشان واجب است، در یک روز، گِردِ هم آیند و به فریادی جهان‌لرزان، از گناه و جرم و کفر، برائت بطلبند.

به ابراهيم گفتم: آقا ابرام اين‌ها کی هستند دنبال خودت میاری؟! با تعجب پرسيد: چطور، چی شده؟! گفتم: ديشــب اين پسر دنبال شما وارد هيئت شد. بعد هم آمد و کنار من نشست. حاج آقا داشت صحبت می‌کرد. از مظلوميت امام حسين(ع) و کارهای يزيد می‌گفت. اين پسر هم خيره خيره و با عصبانيت گوش می‌کرد. وقتی چراغ‌ها خاموش شد به جای اينکه اشك بريزه، مرتب فحش‌های ناجور به يزيد می‌داد!! ابراهيم داشت با تعجب گوش می‌کرد. يكدفعه زد زير خنده.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ‌چیز مهم نخواهد بود.