مدت ها از خویش می‌پرسیدم این کتاب کوچک درباره مردی بسیار بزرگ را حق است به چه کس چه کسان پیشکش کنم تا باز،در حد مقدورات خویش،ادای دینی کرده باشم به تنی یا تنی چند از انها که دینی بر گردن من دارند، و نمی رسیدم به پاسخی که یکسره خشنودم کند.حال که بسته می‌شود این نامه، و همچون پایان نامه یی ست بر زندگی مخلص،عاشق دامن از دست داده ی فرهنگ پیوسته پویای ایرانی،باور دارم که بر عهده ی وجدان  من است که«مردی در تبعید ابدی»را هدیه کنم به جملگی پرچمداران«جشنواره فرهنگی ملاصدرا»و اگر این اثر در برابر آنچه ایشان برای ملا کرده اند و میکنند کوچک است.باید اقرار کنم که در زندگی من،چیزی بزرگ تر از این،برای پیشکش کردن به چنان بزرگان وجود ندارد