خاطرات یک آدمکش مبتلا به آلزایمر از زبان خودش... راوی زوال عقل دارد و همانطور که ذره ذره خاطراتش را از دست می دهد، از گذشته و حال‌ش می‌گوید.
یک سر و گردن بالاتر از "هنوز آلیس" و "هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود" و تقریباً به خوبی پدرِ فلوریان زلر.
توصیه می شود.
        

          ایده کتاب درخشان و فلسفی است و به زمان و حاکمیت آن بر بشر مرتبط است و به شدت مرا یاد فیلم پدر انداخت. اما به نظرم در فرم و اجرای نویسنده نوعی شتابزدگی و بی‌حالی دیده می‌شود. در هر صورت ارزش خواندن و ایده گرفتن برای نوشتن داستان کوتاه یا رمان را دارد. جملات قصاری هم درون کتاب هست که نویسنده به زور وصله و پینه پیرنگش کرده است. بعضی مطالبش اما بسیار جالب و قابل تامل بود. نوعی گسیختگی و عدم انسجام در سراسر کتاب محسوس است.
        

          برای توصیف هیجان‌انگیز بودن و دقیق و حساب‌شده بودن اتفاقات و جملاتش هیچ کلمه‌ای به ذهنم نمیرسه ولی میتونم بگم یه شروع بی اندازه لذت‌بخش و امیدوار کننده برای خوندن ادبیات کره بود
        

          خاطرات یک آدمکش مبتلا به آلزایمر چطور خاطراتی میشه؟
قلم و طنز نویسنده رو خیلی دوست داشتم، ترجمه هم بسیار روانه. با وجود اینکه متن نسبتا کوتاهی داره اما در همین ۱۳۰ صفحه مدام شما رو غافلگیر میکنه. پایان‌بندی داستان میتونست خیلی قوی‌تر باشه و طرح جلد هم بخشی از داستان رو لو میده ولی با وجود اینها خوندنش دلچسبه
        

          بسم الله 

عجیب و غریب...
نمی‌دانم داستان را به آلزایمر و یک بیماری جسمی و روانی مرتبط کنم یا داستان مرتبط است به دنیاهای موازی و یا نویسنده به نوعی قائل به تناسخ است...
هرچه که باشد یک حس مشترک در همه این اتفاقات موج می‌زند و آن اینکه انسان، سرگشته است...
نمی‌دانم تا به امروز برایتان پیش آمده که در حال انجام کاری باشید و ناگهان در میانه آن با خودتان بگویید، برای چه این کار را انجام می‌دهم؟ یا بگویید، اصلاً من این کار را شروع کردم؟ در این زمینه با پیرمرد داستان همزاد پنداری می‌کنم...

در خلاصه داستان می‌خوانیم، جریان کتاب پیرامون پیرمردی است که آدم کشی را کنار گذاشته و سال‌های سال است دیگر جنایتی نمی‌کند و این روزها مبتلا به آلزایمر شده است...
اما حقیقتاً این پیرمرد آدمکش بوده است؟؟؟؟

این جنس کتاب‌ها و دیدگاه‌ها برایم جالب نیست و لذت آنچنانی از خواندنش نمی‌برم. چرا که فلسفه چنین دیدگاهی را قبول ندارم...
بیشتر احساس می‌کنم چنین کتاب‌هایی لباس لخت پادشاه است و من دوست دارم همان کودکی باشم که بلند در شهر فریاد می‌زند: پادشاه لخت است.
        

           تجربه ی جالبی بود.داشتم به فکر می کردم که آخرین نفرین زندگی شاید فراموشی خودت باشه. سردرگمی در جهانی که خودتو درونش گم کردی...
فکر نمی کردم در ابتدا روند داستان اینجوری پیش بره
اما از روندش راضی بودم
هرچقدر رو به جلو می رفتم انگار داشتم غلت می خوردم در سردرگمی ذهن شخصیت اول داستان و این قشنگی تجربه ی این کتاب بود...
"خاطرات یک آدم کش"
        

          صفحه های این کتاب به اندازه است!
نه کم...نه زیاد.
این کتاب به موقع شروع و به مرور کم کم پیش میره و در صفحه مناسب تموم میشه،تمام مدت برای من جذابیت خودش رو داشت و در متن کتاب فرو رفتم،و به صورت کلی برام جالب بود
        

          یک کتاب تیز و نفس‌گیر که مرز بین حافظه، واقعیت و جنایت رو محو می‌کنه. نویسنده با نگاهی روان‌شناختی و سبکی مینیمال، ذهن قاتلِ پیرِ مبتلا به آلزایمری رو ترسیم می‌کنه که گذشته‌اش مثل سایه‌ای سنگین دنبالشه. روایت غیرقابل‌اعتماد راوی، تعلیق دائمی داستان و فضاسازی تیره، همه چیز رو تبدیل به یک کتاب آروم و عمیق می‌کنه. این کتاب، یه بازی بی‌رحمانه با ذهن خواننده است، جایی که خاطرات و توهمات در هم می‌پیچن و حقیقت، مثل یه قاتل خاموش، پشت پرده پنهان می‌مونه.
        

          شاید از دارک ترینهایی مه تا به حال خوندم
و واقعا به نظرم ارزششو داره که بخونید:)
        

          شاید مرگ هم نوشیدنی سنگینی است که کمک میکند شب کسالت آوری را، که همان زندگیمان باشد، از یاد ببریم.
        

          کتاب معمولی و ساده با انتظاراتم که داستان با تعلیق و پیچش‌های خوب بود تفاوت داشت، این کتاب نه اونقدر صاحب ارزشه که بخوام چند بار بخونمش و یه عضو ثابت از کتابخونه‌ام بشه، نه هم کتابی که ازش متنفر باشم.... چیزی در توصیف کتاب میتونم بگم که ممکنه به شما برای انتخاب این کتاب یا نخوندنش کمک کنه، اونم این موضوع که این کتاب حال و وصف یک آدم آلزایمریه اینکه زندگی بهشون چطور میگذره... نه چیزی بیشتر نویسنده صرفا داستان رو جنایی کرده تا احساسات مخاطب رو تحریک کنه و از طرفی دیگه حفره‌های داستان رو پنهان کنه... به نظر من داستان در هیچ کدوم از دو مورد نشان دادن یک قاتل در موضع ضعف و یک فرد مواجهه با زوال عقل و آلزایمر به طور کامل موفق عمل نمیکنه... شاید بخشی از نپسندیدن من به خاطر ماهیت ادبیات کره و ژاپن باشه که روایت گزارش گونه بر همه چیز اولویت داره حتی نتیجه و هدف داستان و اینجا هم داستان عملا نقطه اوجی نداره و نقاط جذاب داستان جملاتی هستن که تماما از کتاب‌های دیگه وام گرفته شدن... بشخصه اگر دوباره امکان انتخاب داشتم این کتاب رو نمیخوندم امتیاز من به این کتاب ۲/۵ از ۵ هست.
        

          بیمناک مرگ زندگی را به تشویش می افکنیم و بیمناک زندگی مرگ را...
        

          آخر داستان خیلی شوکه کننده و جذاب بود
        

          داستان جذاب و پر کششی داشت...
عجیبترین چیزی بود که درباره آلزایمر خواندم... 

کتاب (و هر روز صبح راه خانه دور و دورتر میشود)جور دیگه‌ای به این بیماری نگاه کرده بود و ذهن را یک شهر در حال فروپاشی توصیف میکرد اما اینجا نویسنده میگه علاوه بر فراموش کردن خاطرات و سردرگمی در کارهای روزانه ذهن شما داستان سازی میکنه و خاطره میسازه(فکر میکنید اتفاقی افتاده ولی درواقع اون اتفاق رخ نداده) و خطای شناختی ایجاد میکنه...


        

          داستان میتونه طوری پیش بره که طرفدار کسی بشیم که سال‌های زیادی آدم کشته و هر چی داستان میره جلوتر، دلمون بیشتر به حالش بسوزه.
        

          پر از تعلیق و هیجان.
        

          گویی بهترین راه برای رهایی از گناهان فراموشی است :)
        

          اولین کتابی بود که از ادبیات کره میخوندم . من نسبت به کره خیلی گارد داشتم ولی این کتابو بخاطر موضوع مورد علاقم که درمورد یک قاتل بود انتخاب کردم . 
کتاب به صورت یادداشت طور و خاطره نویسیه
خب حالا از کتاب بخوام بگم درمورد پیرمردی که قبلا آدم میکشته و حالا دچار آلزایمر شده و فکر میکنه جون دخترش در خطره .
فضایی بین واقعیت و توهم ، شخصیت خاکستری پیرمرد قاتل .
کتاب  اوضاع سیاسی کشور کره رو بیان می‌کنه البته من اطلاعاتی ندارم زیاد درکی از این موضوع نداشتم .
خاطرات یک آدم کش منو یاد فیلم جزیره شاتر انداخت .
درکل کتاب جالب و کوتاهی بود واسه آخر هفته میتونه جذاب باشه. ‌