خاطرات یک آدمکش مبتلا به آلزایمر از زبان خودش... راوی زوال عقل دارد و همانطور که ذره ذره خاطراتش را از دست می دهد، از گذشته و حال‌ش می‌گوید.
یک سر و گردن بالاتر از "هنوز آلیس" و "هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود" و تقریباً به خوبی پدرِ فلوریان زلر.
توصیه می شود.
        

          ایده کتاب درخشان و فلسفی است و به زمان و حاکمیت آن بر بشر مرتبط است و به شدت مرا یاد فیلم پدر انداخت. اما به نظرم در فرم و اجرای نویسنده نوعی شتابزدگی و بی‌حالی دیده می‌شود. در هر صورت ارزش خواندن و ایده گرفتن برای نوشتن داستان کوتاه یا رمان را دارد. جملات قصاری هم درون کتاب هست که نویسنده به زور وصله و پینه پیرنگش کرده است. بعضی مطالبش اما بسیار جالب و قابل تامل بود. نوعی گسیختگی و عدم انسجام در سراسر کتاب محسوس است.
        

          خاطرات یک آدمکش مبتلا به آلزایمر چطور خاطراتی میشه؟
قلم و طنز نویسنده رو خیلی دوست داشتم، ترجمه هم بسیار روانه. با وجود اینکه متن نسبتا کوتاهی داره اما در همین ۱۳۰ صفحه مدام شما رو غافلگیر میکنه. پایان‌بندی داستان میتونست خیلی قوی‌تر باشه و طرح جلد هم بخشی از داستان رو لو میده ولی با وجود اینها خوندنش دلچسبه
        

          یک قاتل زنجیره ای که الزایمر گرفته و ..
        

          داستان یک قاتل زنجیره ای که دچار آلزایمر شده و بین  واقعیت و خاطرات گذشته مانده.
داستان به خوبی پیش میره و تغییر شخصیت ها از چیزی که راوی تعریف می‌کنه به واقعیت بسیار زیبا اتفاق می افته.
داستان جوریه که میخوای تا آخر دنبال کنی اما آحرش اون حالت جنایی که انتظار داشتم نبود.
کتاب ارزش خوندن داشت 
        

          من فیلم متری شیش و نیم رو دوست نداشتم چون کاری میکرد که دلم واسه یه شخصیت منفی بسوزه! این کتاب هم دقیقا همین کارو با تو میکنه هر چقدر هم خودتو توجیه کنی که آدم بدی بود! 
اما موضوعی که جذاب به تحریر در اومده بود آلزایمر بود که من رو به یاد فیلم "پدر" مینداخت و  صحنه هایی آشنا رو به یادم می‌آورد.
        

          به نظرم برای شبانه، قبل از خواب خوندن خب خیلی خوبه اما برای دست گرفتن و نشستن، نه.🙃
        

          داستان بیشتر حالت فلسفی داره تا جنایی، دوست داشتم ارزش داشت.
        

          کتاب خاطرات یک آدمکش داستانی جنایی با درون مایه‌ی روانشناختی است که دغدغه‌های نویسنده اثر ،کیم یونگ‌-ها، در برخورد با بیماری خود، فراموشی، را در قالب داستان به تصویر می‌کشد. 
در این داستان نسبتاً کوتاه همراه قاتل بازنشسته‌ای می‌شویم که در دهه‌ی هفتم زندگی مبتلا به زوال عقل می‌شود و ما را همراه با خود به دنیایی متفاوت وارد می‌کند کسی که تمام زندگی خود را با کشتن دیگران سپری کرده اکنون شاعری لطیف است که در حال فراموشی دنیاییست که در آن زیسته. در این بین شخص دیگری وارد داستان می‌شود که فریبنده و قاتل دختران جوان است و شخصیت اصلی داستان را به تکاپو وا می‌دارد تا از جان دختر خود محافظت کند. او که پس از بازنشستگی سال‌ها روح و روان خود را با شعر و ادبیات تغذیه کرده اکنون مجبور است به ذات خونسرد و رعب انگیز خود بازگردد برای این اخرین قتل.
داستان که از زبان قاتل شاعر روایت می‌شود، لحنی بسیار ساده و بی‌غل و غش دارد، گرچه روایت اصلی داستان در عصر حاضر است اما سال‌های تاریک پس از جدایی دو کره را در خاطرات خود به شکلی ملموس به تصویر می‌کشد.
کودکی نویسنده به دلیل مسمومیت با دود زغال سنگ به طور کلی از حافظه‌ی او حذف شده و نویسنده به واسطه‌ی این خاطرات از دست رفته، به شیوه‌ای استادانه کتاب خاطرات یک آدمکش را ساخت و دنیای یک فرد دچار بیماری آلزایمر را به شیوه‌ای حقیقی خلق کرد.
داستان کیم یونگ-ها اگرچه بسیار کم حجم است اما جزئیات کافی، با دقت بسیار تصاویر را مقابل چشم خواننده می‌سازند و دنیای آدمکش ما را به خوبی به تصویر می‌کشد، گویی که به راستی خاطرات روزانه یک آدمکش به شکل معجزه آسایی به دست خوانندگان رسیده و ما را در این سفر فراموشی با خود همراه می‌کند.
این کتاب همانطور که از نامش پیداست در ژانر جنایی نوشته شده اما به مسائل اجتماعی، فلسفی و روانشناسی توجه ویژه‌ای دارد و روایتی تک بعدی از یک آدمکش فراموشکار را ارائه نمی‌دهد.
در این ماجرا شکاکی و بدبینی افراد مبتلا، دنیای در حال تغییر بیمار و جدا افتادگی این پیرمرد از دنیا احساساتی آشنا برای خواننده پدیدار می‌کند که این روایت را هرچه بیش‌تر خواندنی می‌کند.
در میانه‌ی کتاب شعری ساده و پر مغزی می‌خوانیم که به قلم قاتل شاعر نوشته شده و احساسات او را شرح می‌دهد:
پس در فنا نه شکلی هست،
نه حسی، نه فکری، نه طریقی،
نه شعوری.
نه چشمی، نه گوشی، نه دماغی، نه زبانی، نه تَنی، نه ذهنی.
نه رنگی، نه صدایی، نه بویی، نه طعمی، نه لمسی.
نه ادراک ذهن،
نه ادراک حس
نه جهلی، نه دانشی،
نه حاصلِ جهلی.
نه هلاکی، نه مرگی،
نه پایانی بر این‌ها.
نه دردی هست و نه دلیل دردی،
یا تسکین درد، نه صراط مستقیمی
که درد سرمنزل اوست.
نه حکمتی که حاصل آری!
که حاصلْ خودْ همه فناست.
از دیگر آثار نویسنده می‌توان به "گل سیاه"، "تجسم ویرانگر رابطه‌ی میان واقعیت و خیال" و "تأملی باریک‌بینانه بر امکان بیرون ماندن از جمع یک ملت" اشاره کرده، همچنین از کتاب حاضر، خاطرات یک آدمکش، 2 اقتباس سینمایی با همین نام صورت گرفته است.

سپهر ناصری - میر 
        

          چرااااااا متن کتاب جاستیفای نبود؟
واقعا اذیت‌کننده بود این موضوع.

و این کتاب باعث شد شب خواب ببینم دارم یک نفر رو می‌کشم.
        

          جالب. عجیب. از ژانر جنایی خوشم میاد
از نیمه های کتاب میشد اندینگش رو حدس زد
        

          داستان جذاب و پر کششی داشت...
عجیبترین چیزی بود که درباره آلزایمر خواندم... 

کتاب (و هر روز صبح راه خانه دور و دورتر میشود)جور دیگه‌ای به این بیماری نگاه کرده بود و ذهن را یک شهر در حال فروپاشی توصیف میکرد اما اینجا نویسنده میگه علاوه بر فراموش کردن خاطرات و سردرگمی در کارهای روزانه ذهن شما داستان سازی میکنه و خاطره میسازه(فکر میکنید اتفاقی افتاده ولی درواقع اون اتفاق رخ نداده) و خطای شناختی ایجاد میکنه...


        

          فضای معماگونه‌ی داستان برایم جالب بود و گاهی برایم شک و ابهام هم پیش می‌آورد. 
حرف‌هایی که خیلی بدون دلهره و احساس از سمت قاتل بیان می‌شود، داستان را قابل‌درک می‌کند. 
عشق زیرپوستی قاتل به دخترش که در خلال حرف‌هایش درک می‌شد، برایم جالب بود.
        

          
″شاید مرگ هم نوشیدنی سنگینی است که کمک می کند شب کسالت آوری را که همان زندگی مان باشد از یاد ببریم″

«خاطرات یک آدم کش» اولین کتابی که از ادبیات کره جنوبی خوندم.
‌
ساعت ده‌ونیم شروعش کردم، تا الان وقفه‌ای در خوندنش ایجاد نکردم و تمومش کردم.
خیلی کتاب جذابی بود برام
داستان قاتل زنجیره‌ای که آلزایمر می‌گیره و شروع می‌کنه به نوشتن خاطراتش!
جالب اینجاست که قاتل عزیزمون کتاب‌خون قهاری هم بوده(((:
نمی‌دونم چرا ولی شخصیت این آدم‌کش رو دوست داشتم و دلم می‌خواست همه چی به نفعش پیش بره.

آخرای کتاب به شدت غافلگیرکننده بود طوری که اصلا نمی‌شد پیش‌بینی کرد ته داستان این باشه.

پنجاه‌ونهمین #کتاب۱۴۰۳
        

          با صدای جذاب هوتن شکیبا از داریو گوشه گوش کردم. کتاب جذابی بود. اولین بار بود که کتابی از یک نویسنده کره ایی می خواندم. خط داستانی خوب و توصیه‌هایی مناسب.  دیدن دنیا از دید فردی که آلزایمر دارد. 
        

          اونچیزی ک ترس به دل ادم میندازه شیطان نیست ، زمانه ... 
هیچکس نمیتونه زمانو شکست بده 
یجایی ک هم میتونه زندان باشه هم بیمارستان ... 
        

          اصلا پسندم نبود.دراپش کردم🚶🏼‍♀️
        

          داستان در مورد مرد قاتلی است که دچار فراموشی شده است. 

جریان داستان، مدام در حال تغییر است و هیچ چیز ثابت نیست و این عدم ثبات، تا آخر داستان باقی می ماند. 

نتیجه گیری و جمع بندی؟! راستش نداشت! من هر چه قدر فکر کردم به چیزی نرسیدم. خاصیت رمان مدرن به گمانم همین گونه نوشتن باشد. روایت مقطعی و بدون نتیجه گیری و جمع بندی. 
آن قدر هم البته ماجرا سیاه نبود که انتظار داشتم. سیاه بود ولی نه آنقدری که این طرف و آن طرف در مورد کتاب نوشته بودند. 

خواندنش را به کسی توصیه نمی کنم. بی فایده است.
        

          با هدف خواندن داستانی درمورد «قتل» به‌سراغ «خاطرات یک آدم‌کش» رفتم؛ اما این کتاب به‌هیچ‌وجه درمورد قتل نیست. مسئله‌ی اصلی کتاب، «فراموشی» و «آلزایمر» است. یک قاتل حرفه‌ای و باسابقه، در خلال آنکه دچار آلزایمر می‌شود، از خاطراتش می‌گوید. البته درگیر ماجرایی نیز است که نگاه او به قتل را به چالش می‌کشد. او باید طور دیگری به این مفهوم نگاه کند؛ مفهومی که تاکنون، بر مبنای دیگری استوارش کرده است. 
انتظار خیلی بیشتری داشتم. همه‌چیز در سطح ماند. چند جایی که فکر کردم داستان دارد جالب می‌شود، گره سریع حل شد. یک نکته‌ی مثبت زبانی داشت که نمی‌شود انکارش کرد: واقعاً این را حس می‌کردم که راوی آلزایمر دارد و در لحظه‌ای که می‌نویسد، «نوشته»ی قبلی‌اش را که خوانده‌ام، فراموش کرده است. تضاد جالبی ایجاد شده بود. کسی که «فراموشی» دارد و هم‌زمان کاری ضد آن یعنی «خاطره‌نویسی» انجام می‌دهد.
با این حال، این موضوع هم خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست، هم ادبیات توانش را دارد که به جان این پیچیدگی بیفتد. بنابراین، انتظارم از کتاب برآورده نشد.
        

          کتاب خاطرات یک آدم کش را که دست بگیرید با دیدن عنوان کتاب احتمالاً شخصیت اول داستان را یک انسان خشن و ترسناک تصور می کنید. انسانی که آن قدر آدم کشته، می شود آدمکش بودن را ویژگی اصلی و شاید شغل او به حساب آورد. 
کتاب را که باز می کنید، مقداری که جلو می روید صفتی مهم هم به این انسان آدمکش اضافه می شود. فراموشکار. انسان آدم کشی که به تازگی مبتلا به آلزایمر شده است.
در اصل آنچه بیشتر در داستان به آن پرداخته می شود آلزایمر است و روند پیشروی و تأثیراتش بر زندگی عادی انسان.
در داستان شاهد تلاش های کیم بیونگ‌سو (شخصیت اصلی که داستان از زبان اوست.) برای به خاطر سپردن کارها و فکرهایش هستیم اما با این همه تلاش ها، باز هم آلزایمر با قوت پیش می رود و هر روز بخش بیشتری از حافظه را تسخیر می‌کند.
 آلزایمر حافظه کوتاه مدت را هدف قرار می دهد. اما شخص مبتلا به این بیماری گذشته های دور خود را به یاد می‌آورد.
گذشته های کیم بیونگ‌سو با قتل و آدم کشی گره خورده هرچند آن گونه که خودش در خاطرات می نویسد سال ها است دست از این کار برداشته. اما اثرات آن سال ها در کهن سالی هم از بین نرفته. او این بار بعد سال ها تصمیم به یک قتل جدید می گیرد البته نه مانند گذشته برای لذت بردن از این کار که برای نجات جان دخترش. همانگونه که کافر همه را به کیش خود پندارد او گمان می کند نامزد دخترش قاتلی است که قتل های زنجیره ای جدید زیر سر اوست و حالا به بهانه ازدواج به دخترش نزدیک شده تا او را هم به قتل برساند.
او گمان می کند اگر نامزد دخترش را بکشد بعد مدت ها که دخترش به هویت اصلی او پی ببرد از پدرش ممنون خواهد.
اما جلوتر که می رویم واقعیت ها رنگ عوض می کند. شاید در ابتدا میان اطلاعات و تخیلات ذهنی کیم بیونگ‌سو و واقعیت ها سردرگم شویم اما کم کم که جلو می رویم شواهد دست به دست هم می دهد و کاملتر متوجه واقعیت می شویم. 
در سیر کتاب آن چه بر جذابیت و تعلیق داستان می افزاید مبهم بودن و محو شدن تدریجی داده های ذهنی شخصیت است.
کیم یونگ ها، نویسنده کتاب به خوبی توانسته در داستانی بلند سختی های زندگی انسان مبتلا آلزایمر را به تصویر بکشد.
نشر چشمه این کتاب را در قابل مجموعه برج بابل که شامل ادبیات جهان است منتشر کرده است.