خاطرات یک آدمکش مبتلا به آلزایمر از زبان خودش... راوی زوال عقل دارد و همانطور که ذره ذره خاطراتش را از دست می دهد، از گذشته و حال‌ش می‌گوید.
یک سر و گردن بالاتر از "هنوز آلیس" و "هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود" و تقریباً به خوبی پدرِ فلوریان زلر.
توصیه می شود.
        

          ایده کتاب درخشان و فلسفی است و به زمان و حاکمیت آن بر بشر مرتبط است و به شدت مرا یاد فیلم پدر انداخت. اما به نظرم در فرم و اجرای نویسنده نوعی شتابزدگی و بی‌حالی دیده می‌شود. در هر صورت ارزش خواندن و ایده گرفتن برای نوشتن داستان کوتاه یا رمان را دارد. جملات قصاری هم درون کتاب هست که نویسنده به زور وصله و پینه پیرنگش کرده است. بعضی مطالبش اما بسیار جالب و قابل تامل بود. نوعی گسیختگی و عدم انسجام در سراسر کتاب محسوس است.
        

          اصلا پسندم نبود.دراپش کردم🚶🏼‍♀️
        

          داستان یک قاتل زنجیره ای که دچار آلزایمر شده و بین  واقعیت و خاطرات گذشته مانده.
داستان به خوبی پیش میره و تغییر شخصیت ها از چیزی که راوی تعریف می‌کنه به واقعیت بسیار زیبا اتفاق می افته.
داستان جوریه که میخوای تا آخر دنبال کنی اما آحرش اون حالت جنایی که انتظار داشتم نبود.
کتاب ارزش خوندن داشت 
        

          با صدای جذاب هوتن شکیبا از داریو گوشه گوش کردم. کتاب جذابی بود. اولین بار بود که کتابی از یک نویسنده کره ایی می خواندم. خط داستانی خوب و توصیه‌هایی مناسب.  دیدن دنیا از دید فردی که آلزایمر دارد. 
        

          با هدف خواندن داستانی درمورد «قتل» به‌سراغ «خاطرات یک آدم‌کش» رفتم؛ اما این کتاب به‌هیچ‌وجه درمورد قتل نیست. مسئله‌ی اصلی کتاب، «فراموشی» و «آلزایمر» است. یک قاتل حرفه‌ای و باسابقه، در خلال آنکه دچار آلزایمر می‌شود، از خاطراتش می‌گوید. البته درگیر ماجرایی نیز است که نگاه او به قتل را به چالش می‌کشد. او باید طور دیگری به این مفهوم نگاه کند؛ مفهومی که تاکنون، بر مبنای دیگری استوارش کرده است. 
انتظار خیلی بیشتری داشتم. همه‌چیز در سطح ماند. چند جایی که فکر کردم داستان دارد جالب می‌شود، گره سریع حل شد. یک نکته‌ی مثبت زبانی داشت که نمی‌شود انکارش کرد: واقعاً این را حس می‌کردم که راوی آلزایمر دارد و در لحظه‌ای که می‌نویسد، «نوشته»ی قبلی‌اش را که خوانده‌ام، فراموش کرده است. تضاد جالبی ایجاد شده بود. کسی که «فراموشی» دارد و هم‌زمان کاری ضد آن یعنی «خاطره‌نویسی» انجام می‌دهد.
با این حال، این موضوع هم خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست، هم ادبیات توانش را دارد که به جان این پیچیدگی بیفتد. بنابراین، انتظارم از کتاب برآورده نشد.
        

          داستان در مورد مرد قاتلی است که دچار فراموشی شده است. 

جریان داستان، مدام در حال تغییر است و هیچ چیز ثابت نیست و این عدم ثبات، تا آخر داستان باقی می ماند. 

نتیجه گیری و جمع بندی؟! راستش نداشت! من هر چه قدر فکر کردم به چیزی نرسیدم. خاصیت رمان مدرن به گمانم همین گونه نوشتن باشد. روایت مقطعی و بدون نتیجه گیری و جمع بندی. 
آن قدر هم البته ماجرا سیاه نبود که انتظار داشتم. سیاه بود ولی نه آنقدری که این طرف و آن طرف در مورد کتاب نوشته بودند. 

خواندنش را به کسی توصیه نمی کنم. بی فایده است.
        

          یک قاتل زنجیره ای که الزایمر گرفته و ..
        

          اول‌قصه، مثل رینگ‌بوکس می‌ماند. ضربه‌های پی‌درپی و کوبنده و نفس‌گیر. رفته‌رفته خسته می‌شود، عرق پاک می‌کند و کنار می‌کشد.
.
"هاکیم" انتخاب‌سوژه‌ی خوبی رو داشته: قاتلی که زوال‌عقل دارد و می‌کُشد. گاهی از قتل‌هایش می‌نویسد، اما روزبه‌روز همه‌چیز برایش محوتر می‌شد. درست مثل کتاب(!): کم‌بودن انگیزهای قتل و خون‌و‌کشتاری، روایتی که از این شاخه‌به‌آن‌شاخه می‌پرد، انسجامی که از بین رفت و درآخر ضربه‌کاری پایان‌قصه که زننده بود!
.
اما برای کوتاه‌خوانی‌های وقت‌های بی‌حوصلگی روش حساب‌بازکنید.
        

          بسم الله 

عجیب و غریب...
نمی‌دانم داستان را به آلزایمر و یک بیماری جسمی و روانی مرتبط کنم یا داستان مرتبط است به دنیاهای موازی و یا نویسنده به نوعی قائل به تناسخ است...
هرچه که باشد یک حس مشترک در همه این اتفاقات موج می‌زند و آن اینکه انسان، سرگشته است...
نمی‌دانم تا به امروز برایتان پیش آمده که در حال انجام کاری باشید و ناگهان در میانه آن با خودتان بگویید، برای چه این کار را انجام می‌دهم؟ یا بگویید، اصلاً من این کار را شروع کردم؟ در این زمینه با پیرمرد داستان همزاد پنداری می‌کنم...

در خلاصه داستان می‌خوانیم، جریان کتاب پیرامون پیرمردی است که آدم کشی را کنار گذاشته و سال‌های سال است دیگر جنایتی نمی‌کند و این روزها مبتلا به آلزایمر شده است...
اما حقیقتاً این پیرمرد آدمکش بوده است؟؟؟؟

این جنس کتاب‌ها و دیدگاه‌ها برایم جالب نیست و لذت آنچنانی از خواندنش نمی‌برم. چرا که فلسفه چنین دیدگاهی را قبول ندارم...
بیشتر احساس می‌کنم چنین کتاب‌هایی لباس لخت پادشاه است و من دوست دارم همان کودکی باشم که بلند در شهر فریاد می‌زند: پادشاه لخت است.
        

           تجربه ی جالبی بود.داشتم به فکر می کردم که آخرین نفرین زندگی شاید فراموشی خودت باشه. سردرگمی در جهانی که خودتو درونش گم کردی...
فکر نمی کردم در ابتدا روند داستان اینجوری پیش بره
اما از روندش راضی بودم
هرچقدر رو به جلو می رفتم انگار داشتم غلت می خوردم در سردرگمی ذهن شخصیت اول داستان و این قشنگی تجربه ی این کتاب بود...
"خاطرات یک آدم کش"
        

          متفاوت. عجیب. درجه یک.
        

          بعد از اتمام این کتاب یادم اومد که همیشه قرار نیست کتابهای خوب تعداد صفحات زیادی داشته باشند :)

کتاب درمورد فردی است که از کودکی تا بزرگسالی آدم های بسیاری را به قتل رسانده و هیچوقت دستگر نشده ‌...
این قاتل عجیب ما اکنون دچار زوال عقلی و فراموشی شده ..

دومین کتابی بود که با موضوع فراموشی و زوال عقلی خوندم، واقعا اتفاق ترسناکیه و نویسنده به خوبی موفق شده احساسات و تفکرات یک آدم آلزایمری و به مخاطب انتقال بده...!

از طنز کتاب و پیچیدگیش لذت بردم..
بهتون توصیه میکنم کتاب و با صدای آقای شکیبا گوش بدید 🥲
        

          کلا آثاری مثل این کتاب که به توصیف یک ویژگی یا احساس بشری می‌پردازند، خواندنی‌اند.
(اگرچه به نظرم می‌شد نویسنده این ایده خاص داستان را بهتر بپرود و چیز به‌یادگارماندنی‌تری خلق کند.)
        

          وقت شروع، مطمئن نبودم داستان خوبی باشد اما موقع پایان، از آن راضی بودم.‌ موضوع جالبی هم بود خاطرات یک آدم کش که البته مبتلا به آلزایمر پیش رونده است و در مسیر داستان هم جزییات یادش می رود. سیر کتاب خوب است و پایان بندی مناسبی دارد.‌همه چیز با آرامی و طمانینه پیش می رود تا میخ آخر کوبیده شود
        

          اون چیزی که ترس به دل آدم میندازه شیطان نیست ، زمانه .
هیچ کس نمیتونه زمان رو شکست بده ...

خوب بود ، برای استراحت کردن مغز بین کتاب های سنگین ،  سرگرم کننده و خوبه

        

          یک داستان کره‌ای
        

          کتاب خوبی بود اما محیطش و نه داستانش. که آخرش اون شه
        

           هوتن شکیبا ، برامون خوند و چه نیکو بود. پشتِ سر هم شنیدم تمام هفت بخش رو...
خیلی پرکشش بود. سرشار از تعلیق. با شخصیت همراه شدیم، وقایع پیش بینی‌ناپذیر بود. خیلی غافلگیر شدم. ارزش یک بار شنیدن رو داره. 
و من رو یاد آیه‌ای از قرآن انداخت
«وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ»
همانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند و خدا نيز آنها را از ياد خودشان برد (دچار خود فراموشى كرد) كه چنين افرادى همان نافرمانان اند.
به نظرم بدترین نوعِ عذاب، خودفراموشیه
حالا به تصویر کشیدن این زوال عقل و خودفراموشی، اون هم از زاویه‌ی اول شخص، کار خیلی سختیه و مهارت فراوانی می‌خواد. چون راوی نباید طوری باشه که ما به او و کلامش اعتماد کنیم.
نویسنده خیلی خوب از پسش براومده بود.