یادداشت سمانه رحمدل

        همه می‌گن لنی شبیه گری کوپره، اما شخصیت ضدقهرمانش اون رو بیشتر شکل آلن دلون کرده. 
رمان به معنای واقعی کلمه فرزند زمانه‌ی خودشه؛ که می‌شه زمانه‌ی شلوغِ دهه ۱۹۶٠. و نویسنده به تک‌تک نمادهای سیاسی-اجتماعی دوران هم کار داره. از نقد رویای امریکایی (که تم اصلی کتابه) و جنگ ویتنام بگیر تا آنارشیسم و جنبش‌های دانشجویی. یه چند جایی هم جوگیر می‌شه و بیانیه صادر می‌کنه، اما در مجموع بین رمان‌های سیاسی که خوندم، این یکی از همه بهتر و متعادل‌تر سیاست رو با درام تلفیق میکنه (۱۹۸۴ هم تلفیق جالبیه، اما وزن سیاسیش سنگینی می‌کنه).