موقع خوندن کتاب، این بیت توی ذهنم تکرار میشد.
ما برای آن که ایران، خانه‌ی خوبان شود
خون دل‌ها خورده‌ایم... خون دل‌ها خورده‌ایم...
      

        من دوبار کتاب رو خوندم و متاسفانه نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. فضای کتاب و شخصیت‌ها، و خود داستان، کششی برام نداشت و جذبم نمیکرد.
      

        کتاب رو‌ به صورت صوتی گوش دادم، با صدای منصور ضابطیان. و به نظرم خیلی خوب صداشون رو داستان نشسته بود.
فضای کتاب ساده و‌صمیمی و دلچسب بود. ماجراهای یه مدرسه شبانه روزی و‌ دانش‌آموزاش، هر شخصیتی توی کتاب قصه‌ای داره...
هرکدوم غمی و شادی و... داره.
من بیشتر از همه قصه‌ی مارتین و سفرش به خونه برای تعطیلات کریسمس رو دوست داشتم. غم مارتین، برف و هوای سرد، توجه آقای مدیر به اینکه مارتین غمگینه، و در نهایت شادی پدر و مادر و گرمای خونه‌شون، زیبا بود تصورش...
      

        برای من مهمه که وقتی کتابی رو میخونم، بتونم حس و حال شخصیت‌ها رو‌ درک کنم،  بتونم فضایی که داستان درش اتفاق می‌افته رو تصور کنم و برم توی کتاب زندگی کنم! و با این کتاب تونستم زندگی کنم و همراه بشم.
داستانش متفاوت و جدید بود. داستان دختری که در پرورشگاه زندگی میکنه و بعد از ۱۸ سالگی که باید از پرورشگاه بره...
داستان بین گذشته و حال رفت و آمد داره و در عین‌حال روان و سیاله و این رفت و آمد گیج کننده نیست.
کتاب اونقدر جذابیت داره که تا آخر بدون خستگی با خودش همراه کنه خواننده رو.
      

        اولین چیزی که درباره این کتاب خیلی دوست داشتم ، ترجمه‌ش بود! ترجمه کااااملا به سبک و سیاق متن میخوند و خیلی خوب روش نشسته بود، جوری که انگار این کتاب اصلا به زبان فارسیه.
هر فصل کتاب رو یه شخصیت داستان و از زاویه دید جدیدی روایت میکنه و با این وجود انقد با مهارت این کار رو انجام داده که اصلا گیج کننده نیست و خیلی خوب شخصیت راوی رو توی‌روایتی که از ماجرا میگه نشون میده که به نظرم نقطه قوت بزرگی برای این کتابه.
دیگه اینکه تا آخر کتاب نمیشد معما رو حل کرد و همین باعث میشد داستان کشش داشته باشه، یه جاهایی به نظرم توضیحات اضافی و کش‌دار بود که باعث میشد حوصله‌م‌سر بره،  اما در کل خوب بود و از خوندنش لذت بردم. ارزش یکبار مطالعه رو داره.

      

        مثل همه‌ی کتاب‌های رولد دال، شیرین، جذاب، خلاااااقانه و دوست داشتنی...