اين كتاب روايت دوران اسارت نوجوانى است كه بهترين سال هاى عمرش را در اسارت و در بدترين شرايط مى گذراند. تلخ ترين بخش ماجرا جايى است كه پايش را به خاطر سهل انگارى بعثى ها در دوران اسارت از دست مى دهد. اگر علاقمند به مطالعه كتاب هاى دفاع مقدس هستيد اين كتاب را حتما بخوانيد. كتاب را كه شروع كنيد تا تمام نكنيد زمين نخواهيد گذاشت.
        

          خاطراتِ زیبا و غمگین که پر از استواری و صبر و مقاومت و تمام این ها با بیان شیوا نوشته شده؛ اگر مشتاق هستید به خاطرات بازماندگان جنگ، کتاب خوبیه.
        

          اینا فقط میخواستن ما به امام خمینی بی احترامی کنیم
مام که تو کتمون نمیرفت 
پس شکنجه ها و اذیت کردناشون شروع شد
        

          این کتاب را در سال های نوجوانی ام خواندم، آنقدر برایم جذاب و شیرین و البته دردناک بود که خدا می داند. آشنایی اصلی من با کتاب های دفاع مقدس از همین کتاب شروع شد، بعد از آن در کتابخانه ها به دنبال کتاب هایی شبیه پایی که جا ماند می گشتم.
        

          این کتاب حاصل مشاهدات نوجوانی است که سالهای نوجوانی و جوانی را در جنگ و اسارت سپری کرده.
روایت  کتاب به شدت جذاب است. علی الخصوص بخش‌های ابتدایی کتاب که شرح درگیری در جزیره‌ی مجنون و معطر به نام سردار شهید سید علی هاشمی است.
کتاب پایی که جا ماند  شرح رنج اسارت  و بزرگی مردان این سرزمین است و وقایع با جزئیات خوبی شرح داده می‌شود و روزنگاشت نیست.
خواندن این کتاب را به شدت توصیه می‌کنم.
        

          سید ناصر چهارده ساله است که به جبهه می رود و شانزده ساله است که در آخرین روزهای جنگ، در جزیره مجنون به اسارت عراقی ها درمی آید؛ 

او کوچکترین اسیر ایرانی است ..اسوه صبر و استقامت و ایمان است در ان سن کم ..

در سراسر کتاب بسیار متعجب بودم از سختی های جانفرسایی که او متحمل می شود و صبر می کند ..


        

          واقعا درد را احساس کردم...
        

          هوالحق    

فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین
ای همنشین صابران افرغ علینا صبرنا
یک روزی یک نوجوونی به خاطر اعتقاداتش به خاطر وطنش؛ راهی جبهه جنگ میشه، جلوی چشماش دوستانش شهید میشن، خودش مجروح و سپس اسیر میشه و در اسارت جانباز
هیچ وقت فکر کردیم چه بر سر اسرا اومد؟؟ چه روزهای سختی رو گذروندن که در باور هیچ آدمی نمیگنجه، چه مردانی در غربت به شهادت رسیدن و هیچ وقت جنازه شون به وطن برنگشت، گرسنگی؛ توهین؛ غم از دست دادن دوستان؛ شکنجه...
بهترین کتابی بود که راجع به دوران اسارت خوندم
سر تعظیم فرود میارم در برابر تمام مردانی که مرد بودن را در عمل نشون دادن، و پای تمام اعتقاداتشون ایستادن

در مسلخ عشق جز نکو را نکُشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز مُردن نهراس
مردار بود ؛ هر که اورا نکُشند.
        

          اول از همه باید تشکر کنم از تمام آزادگان کشورم. کسانی که واقعا رنج بسیاری رو تحمل کردند برای وطن و باورهاشون
کتاب واقعا جزئیات زیادی داره و روایت هایی باورنکردنی و آدم با خواندن بخش های زیادی از کتاب واقعا ناراحت میشه از این همه رنج و عذابی که باید اسیران ما تحمل می کردند
نویسنده اما با اینکه کار بسیار ارزشمندی انجام داده در نوشتن این کتاب اما بهتر بود با یک نویسنده واقعی کتاب رو با هم بازبینی می کردند...
تناقض ها و علامت سوال هایی در کتاب وجود داره که بهتر بود نبود. اون یک ستاره فقط  فقط به خاطر روایت ضعیف کتابه که کم کردم
        

          دلاور مردی نوجوان در اسارت دشمن با پایی مجروح در اوج درد و رنج از خاطراتش می‌گوید
        

          این کتاب بسیار زیبایی بود و واقعا خوشحالم که این کتاب رو خوندم.و داخل این کتاب احساس نزدیکی بیشتری به اسیرای جنگی ایرانی کردم و مثل این بود که باهاشون زندگی کردم سختی کشیدم طعم رنج و ازار رو چشیدم و در نهایت باهاشون ازاد شدم.این کتاب به ما یاداوری میکنه که در سال های پیشین جوانمردانی بودن که بی باکانه در مقابل دشمن سینه سپر کردند و تن دادند تا خاکشونو به بیگانه ندن.در این کتاب خاطرات جانباز،سید ناصر حسینی پور رو مشاهده میکنیم که با روایت عالی سال های اسارتش رو داره برای ما به تصویر میکشه.از سختی ها و شکنجه های دوران اسارت و مقایسه اون ها با اسرای عراقی که در شرایط خیلی خوبی در ایران به سر میبردن.از خلاقیت و چیره دستی اسیر های ایرانی که با نهایت زیبایی اثار قشنگی خلق میکردن و مجبورا اونها رو با اقلام مورد نیازشون با نگهبانا معاوضه میکردن.از ایمانشون در شرایط سختی.از بی امکاناتی اردوگاه ها و شهید شدن صد ها اسیر بدلیل اسهال خونی و امراض ناشناخته دیگه از خوراک بخور و نمیرشون از شکنجه های سخت توسط وحوش عراقی این ها تنها بخشی از خاطرات این بزرگمرد هست .در این کتاب رشادت و طعم تلخ سختی موج میزنه ولی در عین حال جذابه.
        

          سالها پیش این کتاب رو خوندم .. به جرئت میشه گفت یکی از بهترین کتابای ادبیات پایدار ی و دفاع مقدسه ... چقدر واقعی بود 🖤
        

          واقعا نثر فوق العاده ای داشت من لذت بردم 
        

          یک کتاب درباره اسارت و یادداشت های روزانه یک اسیر جوان. خواندن این کتاب را به همه کسانی که کتاب های دفاع مقدس را دوست دارند پیشنهاد میکنم.
ماجراهای عجیب و باور نکردنی با قلم جذاب و خوب.
این خاطرات بیشتر در کاغذ سیگار یادداشت شده و در عصای ان اسیر ازاده گذاشته شده و وقتی به کشور خود برگشته ان ها را نگاشته است.
.
«پایی که جا ماند» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/5363
        

          هم خواندم و هم با نویسنده اش دیدار کردم.
        

          صوتی ایرانصدا
به سبک نمایش کار شده بود، تخصصی در لهجه‌های مورد استفاده ندارم اما خیلی خوب لهجه های عربی و کردی و ارمنی وگمانم لری متمایز میشد.
کتاب مجموعه خاطرات یک اسیر است که همانجا در زندان جانباز هم می شود. تلخی‌های اسارت هست اما خاطرات با موضوعات مختلف اسرای مختلف روایت می‌شود. انگار داری یک فیلم میبینی که هم عاشقانه است، هم درام، هم کمدی، هم اجتماعی.

مثلا: سامی یکی از نگهبانان رژیم بعث است که خودش شیعه است و به اسرا پنهانی کمک می‌کند و....
واروژ، سرباز ارمنی ایرانی است که در زندان تلاش به فرار دارد چون نامزدش در ایران منتظرش است. با کلی نقشه از طریق سامی به نامزدش خبر می‌دهند که واروژ زنده است...
به چندین روش مختلف اسرا، کادر زندان را سرِکار می‌گذارند...
اسرا با لطایف الحیل یک رادیو ساخته‌اند و شبها زیر پتو به اخبار گوش می‌دهند...
یکی از اسرا بعد از سالها بچه‌دار نشدن بالاخره پسردار شده بود و هنوز پسرش را ندیده بود...
خود این مطلب که سید ناصر با چه روش هایی کاغذ و قلم جور می‌کرد و خاطرات را می‌نوشت ماجرا دارد...
یکی از کادر زندان که بعثی بود بعدا طی ماجرایی که در کتاب نقل می‌شود تغییر می‌کند و کلی هوای زندانی ها را دارد. مثلا یکبار برایشان غذا می‌آورد، کتلت و گوجه. اسرا حتی طعم گوجه را فراموش کرده‌اند...
        

          صوتی این کتاب رو گوش دادم
        

          با سطر سطرش درد و حس کردم:)
        

          فوق‌العاده بود... خیلی عالی و جذاب نوشته بود
من باهاش زندگی کردم! سخته با این که تمومش کردم کنار بیام.
        

          اولین کتاب جدی که در زندگی ام در ۱۱ سالگی خواندم.
کتاب خوانی ام با خاطرات و بزرگی های اسرای جنگ شروع شد.
و چه آغاز خوشی.
حتما بخوانید.
خاطرات جنگ زیاد خوانده ام اما هیچکدام «پایی که جا ماند» نمی‌شود.