در شأن ایشون همین بس که میرزا علی آقای قاضی (ره) فرمودند: بعد از مزار جناب سلمان (ره)، مزاری به نورانیت قبر شریف ایشون ندیدم... رحمت خدا بر این عارف جلیل و اساتید و رهروان طریقشون.
      

        حقیقتا خواندن رساله ای در باب مقایسه هنرها (نقاشی، شعر و موسیقی و مجسمه سازی) از داوینچی بسیار جذاب است، خصوصا اینکه بدانی اون دستی در آتش هنرهای مهم زمان خود داشته. نقد او هرچند اگر امروز می‌زیست دچار تحولاتی میشد اما در کل بسیار دقیق و درست است. او جایگاه هنرهای تجسمی را به مثابه چشم در سر انسان میداند و دروازه پذیرش شعر را، گوش. شعر و موسیقی را دارای تناسبات سینوسی و فانی میداند اما نقاشی را جاودان و دارای تناسب همیشگی و اینکه نقاش با یک اثر میتواند کار صد بند شعر را انجام دهد بدون آن که برای انتقال مفاهیم نیازمند خوانش یا شرح باشد. ایضا ترجمه هم بسیار عالی و دقیق بود.
      

        چقدر باطل در ظلمات خود مصر است. کاش تیم مذاکره کننده ما هم همینقدر وطن پرست، حامی منافع ایران و دور اندیش بودند. چه خون دل ها خورد علی . . .
      

        به نظرم خوندن لهوف یا مقتل مقرم بهتر باشه، چون شامل جزئیات بیشتری هستن.
      

        داستان درگیری با بت درون، با بتی که انسان از خودش میسازه. باید ابراهیم درون رو زنده کرد و تبر رو به دوش گرفت. البته آخرای کتاب، عاشقانه بین شخصیت اصلی و همسرش یه کم لوس میشه ولی قابل چشم پوشیه...
      

        کوتاه، چندلایه، جنون آمیز و زجرآور . . .
      

        بسیار کتاب خواندنی و جالبی بود، هرچند مانند تمامی کتاب های دیگه نکات منفی هم داشت اما به نظر ناچیز اومد... ولی نکته مهم اینجاست که هیچ کتابی به قدر آثار خود ابن عربی که خوندنشون مقدمه ای چندین و چند ساله میطلبه نمیتونه به شناخت ابن عربی اونطور که باید کمک کنه. ولی در حد نمایی کلی کفایت میکنه. ایضا بسیار بسیار ترجمه خوبی داشت، گویی که زبان اصلیه.
خوندن این کتاب رو به هرکسی که به ساحت تفکر و عرفان علاقه منده پیشنهاد میکنم.
      

        هر موقع کتابی از این نویسنده را میخوانم، مطمئنم که وقتم تلف نمیشود و  بعد از خواندن اثر دیگر آن آدم سابق نخواهم شد. این قانون در مورد کتاب «من او» هم صدق کرد. داستانی جذاب، کشش بالا، پر جنب و جوش پر از حس و حال... پر از عشق! پر از بوی یاس «رجوع کنید به یک او».
      

        بخش اول این کتاب (مراء) را با دقت خواندم، همین بخش کافی بود تا پی ببرم چقدر رذیله اخلاقی بد و ناپسند و خانمان سوز، بلکه جامعه سوزی است. قومی که به مراء مبتلا باشن جامعه ای متعالی نخواهند داشت و ما به غیر از فضای حقیقی در فضای مجازی چقدر پشت این صفحه کلید به این رذیله اخلاقی مبتلاییم، چون چشم در چشم طرف مقابل هم نیستیم تا اندکی حیا کنیم. خواندنش را به هر کسی که خواهان ارتقای اخلاقی و نفسانی است پیشنهاد میکنم.
      

        این کتاب رو اتفاقی دیدم و از هوش مصنوعی deep seek خواستم یه خلاصه ای از این کتاب بهم بده، گفتم با شما به اشتراک بذارمش:

در کتاب «You Are Not Your Mother»، کارن سی. ال. اندرسون به تعریف "شرم" به عنوان یک «احساس عمیق بی ارزشی و ناکافی بودن» میپردازد که اغلب از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود. این شرم، "سمی" (Toxic) است زیرا ریشه در تجربیات تحقیرآمیز، انتقادهای مخرب، یا بی توجهی های دوران کودکی دارد و به جای اینکه گذرا باشد، به بخشی از هویت فرد تبدیل میشود. اندرسون تأکید میکند که این شرم "ارثی" است و از طریق رفتارها، کلمات، یا حتی سکوت مادران (یا سایر اعضای خانواده) به فرزندان منتقل میگردد.

**مثالهای ملموس از شرم در کتاب:

اندرسون در سراسر کتاب، نمونه های واقعی و داستانهای شخصی را مطرح میکند تا مفهوم شرم سمی را روشن سازد. برخی از این مثالها عبارتند از:

۱. انتقادهای ظاهراً کوچک، تأثیرهای بزرگ:  
   - مادری به دخترش میگوید: *«چرا همیشه اینقدر بی هدف راه میروی؟ هیچوقت مثل دخترهای مرتب نیستی!»*.  
   - این جمله به ظاهر ساده، باعث میشود دختر در بزرگسالی همواره نسبت به بدن یا رفتار خود احساس شرم کند، حتی اگر منطقی نباشد.

۲. **مقایسه های مخرب**:  
   - جمله هایی مانند *«خواهرت همیشه در درسها از تو بهتر بود»* یا *«چرا نمیتوانی مثل دخترخاله ات مودب باشی؟»*، باعث ایجاد شرمِ «من به اندازه کافی خوب نیستم» در کودک میشود. این احساس در بزرگسالی به شکل ترس از قضاوت دیگران یا کمالگرایی افراطی بروز میکند.

۳. **شرم از بیان احساسات**:  
   - اگر مادر به فرزندش بیاموزد که *«گریه کردن نشانه ضعف است»* یا *«عصبانیتت را نباید نشان دهی»*، کودک یاد میگیرد احساساتش را سرکوب کند. این سرکوبی در بزرگسالی به شکل شرم از نیازهای عاطفی یا ناتوانی در برقراری ارتباط سالم ظاهر میشود.

 ۴. **شرم از مرزگذاری**:  
   - مثلاً وقتی دختری به مادرش میگوید *«دیگر نمیخواهم در مورد مشکلات زناشویی ات با من صحبت کنی»*، مادر پاسخ میدهد: *«خیلی خودخواهی! من همیشه به تو اعتماد کردم»*. این پاسخ، شرم ناشی از *«مرزگذاری سالم»* را در دختر ایجاد میکند و او را به احساس گناه سوق میدهد.

۵. **شرم از موفقیت**:  
   - اندرسون توضیح میدهد که برخی زنان به دلیل ترس از *«جلب توجه منفی»* یا واکنش مادر (مثلاً حسادت یا بی تفاوتی)، موفقیت های خود را پنهان میکنند. مثلاً زنی که از ترس قضاوت مادر، از ترفیع شغلی خود نمیگوید.

**تفاوت شرم سالم و شرم سمی از نگاه اندرسون :  
- *شرم سالم* (Healthy Shame):  
  یک احساس موقتی است که به ما کمک میکند رفتارهای نادرست خود را اصلاح کنیم (مثلاً شرم از آسیب زدن به دیگری).  
- *شرم سمی* (Toxic Shame):  
  یک باور عمیق است که میگوید *«من ذاتاً بد/ناقص/ناخواستنی هستم»*. این شرم از طریق تجربیات تکراری تحقیر، بی توجهی، یا انتقادهای والدین شکل میگیرد.

**راهکارهای اندرسون برای مقابله با شرم:  
۱. **شناسایی صداهای شرم**:  
   - تشخیص دهید که چه جملاتی در ذهنتان تکرار میشود (مثلاً *«هیچکس تو را دوست ندارد»*) و بپرسید این صداها واقعاً از آنِ خودتان است یا از مادر/خانواده به ارث رسیده است.  

۲. بازنویسی روایتهای شرم:  
   - مثلاً به جای *«من بی ارزشم»*، بگویید: *«این شرم از آنِ من نیست؛ این میراث خانوادگی است که میتوانم رهایش کنم»*.  

۳. **تمرین شفقت به خود**:  
   - با خودتان همانند یک دوست مهربان صحبت کنید. مثلاً اگر اشتباهی مرتکب شدید، بهجای سرزنش، بگویید: *«همه اشتباه میکنند؛ این بخشی از انسان بودن است»*.  

۴. ایجاد مرزهای عاطفی:  
   - یاد بگیرید بدون احساس گناه به رفتارهای آسیب رسان مادر (یا دیگران) «نه» بگویید.  

۵. نوشتن درمانی:  
   - اندرسون پیشنهاد میکند احساسات و خاطرات مرتبط با شرم را روی کاغذ بیاورید تا از قدرت آنها کاسته شود.  

 **جملههای کلیدی از کتاب:  
- *«شرم سمی مثل رنگ نامرئی است که همهچیز را در زندگیات تحت تأثیر قرار میدهد، اما تو میتوانی این رنگ را عوض کنی»*.  
- *«تو مسئول رفتار مادرت نیستی، اما مسئول چگونگی واکنش خودت به آن هستی»*.  
      

        امریکا در مقابل آثار دیگر کافکا لحن امیدوارانه تری دارد، اما این فقط ظاهر  رمان است. آثار کافکا پر است از نماد ها و استعاره هایی از نظام بروکراسی غیر کارآمد، پوچی جهان، پیش بینی دنیای تو در توی آینده و... همه اینها هم گویی در سایه استبداد پدر کافکا و خاطرات سرکوب شدهٔ او در جوانی، جریان یافته و محرکی برای نوشتن این آثار شده. پیشنهاد میکنم برای شروع آثار کافکا با این ترتیب مطالعه کنید:
۱. مسخ
۲. امریکا
۳. قصر
۴. محاکمه
      

        کتاب را تمام کردم، رمانی بسیار جذاب، بدون اضافات و البته مشمئز کننده... اشاره دارد به خوی حیوانی انسان که میتواند در صورت ایجاد شرایط بروز کند. حیواناتی که انسان میخورند، حرف میزنند، کار میکنند، زندگی میکنند. شاید قرون وسطای مدرن چیزی شبیه این باشد. داستان، پایانی غیرقابل باور و شوکه کننده داشت... البته نحوه جمله بندی و چینش کلمات هم میتوانست در ترجمه بهتر و با دقت بیشتری صورت بگیرد.
      

        حقیقتا هر آن که کتاب را میخواندم با خود میگفتم: «فقط یک عاشق میتواند چنین متنی بنویسد و احساسات را چنین و چنان توصیف کند» و همین هم شد، انتهای کتاب اشاره شد که گوته، خود این عشق و هجران را درک کرده و آن را با حس شاعرانه اش درآمیخته و شد آنچه شد...
      

        جمعی به عشق رفتند یک عده را هوس برد
ما بنجل عدم را آخر خیال برداشت . . .
      

        لال ابراز محبت چه کند وقت وصال؟
میزند بر لب معشوق چنان کر بوسه!
همین...