اگه پول سفر تو این تنگنای نزدیکی مدارس رو ندارید ولی شدیدا هوس سفر به سرتون زده من این کتاب  رو بهتون پیشنهاد میدم که مثل یه بلیط قوی عمل می‌کنه.
اولین صفحه رو که باز می‌کنی با یه پرواز مستقیم وسط کیوتوی ژاپن فرود میای و به‌خاطر سرما به یه روستوران عجیب غریب پناه میبری.
تو فصلای متفاوت این کتاب، طعمای متفاوت غذاهای خوشمزه میاد زیر دندونت و تو در عین حالی که در کیوتو و در رستوران ناگاماوا نشستی به وسیله اون غذاهای خوشمزه در سرتاسر ژاپن سفری میکنی.
هم غذاهای خومشزه میچشی و حسشون میکنی، هم زندگی‌های متفاوتی رو درک میکنی و همزمان میری توی جزیره‌ها، زیر درختای توس، توی معبدا، توی جنگلا و رستوران و..
این کتاب قطعا من و به یه سفر جذاب درون ژاپن و کیوتو برد و من رو پر از لذت کرد.
اول از طراحی جلد بگم که جالب و عجیب بود و تا حدودی حس و حال فضای رمان رو می‌داد.
اما من طبق چیزی که حس کردم از رمان انتظار یه طرح لطیف‌تری داشتم.
بگذریم برای‌من احتمالا اولین کتابی باشه که از ادبیات ژاپن میخونم و میگم که نویسنده در طراحی فضا،‌ منتقل کردن عادات و رفتار و برخورد اجتماعی ژاپنی‌ها و تعامل موفق بوده.
طوری که با خوندنش قانع میشی اینطور نوشتن و فضای یه داستان اینطوری مخصوص ژاپنه و خارج از اون نمیتونی تصورش کنی.
این کتاب به طوری برام لذت بخش بود که طی چندساعت در یک روز تمومش کردم.
تنها چیزی که میتونم اشکال بگریزم ازش ، نبود تصویر دقیق از شخصیتاش.
خود خود تصویر نه‌ها! منظورم توصیف از چهره شخصیتا بود که من مجبور میشدم از حالت‌ها و رفتار شخصیتا تشخیص بدم و تصویر سازی کنم چه شکلین( ناگفته نماند بعضی جاها میفهمیدم جنسیت و اشتباه حدس زدم🎀)
و گاهیم اون الگوی تکرار شونده بعضی از دیالوگا برام خسته کننده بود.
و اینکه با توجه به محور داستان، نویسنده یه‌جورایی خوب تونسته بود ته‌مایه‌ی شخصیتا و حالاتشونو توی دیالوگا( آره منظورم همینه) نشون بده جوری که به دایتان ضربه نخوره.
از طرفی وقتی بن دایتان نگاه کنی همه‌ی فصلاش با یک‌ ساختار و الگو پیش‌ میرن جوری که بدنه داستان مشخصه و هرچند معمولی اما آدمو به طرف خودش میکشه( دوستش داشتم).
از تجربه‌ای که از زندگیای مختلف تو این کتاب کردم لذت بردم✨


      

        خب خبببب بلاخره جام آتش تموم شد.
لازمه تکرار کنم توصیفات و فضا سازی به شدت دارن رشد میکنن؟!
غیر از اون ما اینجا با رشد شخصیتا در مسائل اجتماعی و احساسی روبه‌رو میشیم که خوب کار خوب انجام داده شده بود.
حتی توصیفات چهره‌هم بهتر شده بود گرچه یکم لنگ می‌زد.
از طرف دیگه فضای داستان تاریک تر و جدی تر از جلدای قبلی به نظر میرسه و به نظرم قالب کار رو خوب دراورده بودن.
از اون طرف مراحل مسابقه..‌ نحوه تعامل شخصیتا باهم و... رو خیلی دوست داشتم.
خلاصه که خوب بود.
از طرفی من خیلی تلاش مترجم نشر تندیس و دوست دارم. 
اون تلاشش برای ترجمه‌ی طلسما، اسما و.. واقعا زیبا بود منتها جاهایی به اشتباه اسما قاطی می‌شد. مثلا مالی شده بود ولدمورت و اینا.
دوستش داشتم.
      

        وای. تقریبا از جلد سوم فضای داستان سنیگن تر و خوفناک تر میشه.
این جلد به مراتب عجیب تری داره. رشد شخصیتا و دغدغه‌های نوجوونی کاملا توش مشخصهه و کم کم مزه بزرگ شدن شخصیتا میره زیر زبون ادم.
توب این جلد ارتباطات منطقی تر به نظر میرسه.
از طرف دیگه دو مدرسه دیگه هم ظاهر شدن و به نظرم خوب تونسته شده رفتار غالب بر اون مداری رو به تصویر بکشه.
در اخر اینکه این کتاب باز اشتباهای ویراستاری و ترجمه داشت به طوری که هدویگ بدبخت هدیگ شد هدریک شد و.. یا دامبلدور میشد دامبل دور و...
      

        کتاب کم حجم بود و خوب ... باورم نمیشه نصف همین حجم کم رو به اتفاقاتی اختصاص دادن گه تو جلد دو خوندیم و فقط صفحات پایانیش برای ادم جذابه.
والا ادامم تکلیفش با خودش مشخص نیست از همون اول و یه ذره اغراق امیز به نظر میاد.
خلاصه که با خوندن و نخوندش ضربه‌ای به ادم وارد نمیشه
      

        خب بلاخره خواستم سپر جبهه گیریم و سر این مجموعه پایین بیارم و ادامش بدم ببینم جذبش میشم یا نه.
خب بسم‌الله الرحمن الرحیممم. دوتا عامل مهم تو کتابای فانتزی جهان سازی و شخصیت سازیه. 
و اونطور که معلومه خانوم مافی در این مجموعه به شخصیت اهمیت داده تا جه-
یکی به خاطر همین کم کردم چون فضا سازیش گره خورده بود به ارقام بدون توضیف سازی و فقط با چند کلمه بیان شده بود درحالی که برای یه جواب بله یا نه سه صفحه من از حس و حال بین دو شخصیت خوندم.
از اونم بگذریم شخصیت پردازیشم که انچنان جذابیتی نداشت. از صغیر و کبیر گرفته تا مورچه و ابر که شخصیتای این رمان بودن جذاب و گشنگ و فول فول بودن.
مثلا بدن‌های ورزیده یا به اصطلاح گود ( این برای خانوماس). [ درحالیکه من پلکام ریخته بود که چندتا نوجوون چطوری هیکلاشون اینجوری خوبه اونم توی یه فضای اخرالزمانی]
از اونم بگذریم من مدام دیدم که جولیت با خودش کلماتی رو چندبار تکرار میکنه. خب زن اینارو نمیتونی توی دیالوگ بگی؟!🙏 مگه فیلمنامه مینویسی.
از اونگ بگذریم لازم بود نصف کتاب و به تکرارهای زیادی از توصیف چهره آدام و آرون اختصاص بدن؟!:))))
یعنی تا ما میومدیم کتابو بخونیم یا توی چشمای ادام که توی حیطه ابی رنگ بود[ معلوم نبود نفتیه تیرس یا دریاست] غرق میشدیم یا محو چشمای سبز و موهای طلایی آرون میشدیم.
از اون بگذریم زاویه دید داستان اول شخصه و طبیعتا اول شخص محدوده ولی خانوم مافی از زبون جولیت تمام حالات و افکار بقیه شخصیتارو بیان میکرد و یه انگار میچسبونید رو پیشونینش.
و در اخر اینکه توصیف مثل نمک غذاس و باید مواظب باشی به مقدار لازم بریزیش نه جوری که بی‌نمک بشه نه کم نمک  و این تشبیه منم لازمه مقدار توصیف برای یه رمان فانتزی.[ به نظرم اینجا باید به اندازه میبود]
در اخر اینکه امیدوار بودم نویسنده انقدر هندی نکنه ماجرارو و... اگه خانوم مافی ژانر اصلی کتاب و روانشناسی یا غمگین میزد بهتر بود 💅
خلاصه بگم که نکات مثبتیم داشت مثل قابل لمس بودن شخصیتای کنجی، کسل، آرون[ در این جلد].
و برخورد اول و دومی که جولیت در این جلد با ارون داشت و اینا دیگه..
همین 🙏


      

        یعنی عاشق رولینگم. اسن زن هر جلد و یجوری شروع میکنه که حتی با وجود بحثای تکراری دروسلیا و هری خیلی جالبن.
پلات توئیستاشم ماشاءالله شیرین و جذابن و عامل جذب ادمو به خودشون دارن.
من همه‌ی جلدارو به طور خاصی دوست دارم اما این جلد یجورای دیگه برام خاصه چون به نظرم ماجراهای غارتگران و کلا گذشته جیمز و لیلیم نیاز به کتاب شدن داره و یه مجموعه قشنگ میشه 😭
سفر به گذشته و اون استعاره‌های این کتابو دوست دارم.
و توی این جلد، واضحا قلم رولینگ به طور شگفت انگیزی پیشرفت کرده.
توی جلد اول واضحا توصیفات خیلی لنگ میزنن و اینا. توی جلد دوم کمی پیشرفت کرده و فضارو به خواننده قالب میکنه اما این جلد توصیفات، فضا و شخصیتا تکامل پیدا کردن و انگار هر جلد که میله جلو بهتر میشه.
این چیزیه که از این مجموعه کتاب دوست دارم .‌ پیشرفت و رشد درست مثل یه بچه :).
از شخصیتا بگم که ملموس تر و جالب تر بودن 😭.
ریموس و سریوس و منیروا و..‌
ولی خدایی کچل بودن اقای ویزلی ضربه روحی بدی بود برام🤣.
بگذریم اون نیم ستاره‌ایم که ازش کم کردم به‌خاطر ترجمه لنگ زن مترجم و انتشاراته.
مثلا گرانجر و بلاک و والده مورت و کروکشناک و سه وه روس و... 
      

        داستان به مراتب از جلد اول بهتر بود و فضاش خیلی بهتر بود.
در جلد اول هم ما و هم ه‍ری با تمام فضا ناآشنایی داریم و هنوز فضا برامون خوب جا نیفتاده اما توی جلد دوم اوضاع فرق میکنه هردومون با فضا اشنا شدیم و با فضا کنار میایم.
این جلد به مراتب هیجانش بالاست و مدام خواننده رو به چالش میکشه.
نثر روون و ثابته و زاویه و نقطه دید به خوبی رعایت شده.
حتی توصیفات حس و حال شخصیتام بهتر و جذابتر از جلد یکه.
ممنون از خانوم رولینگ و اما.. و اما نشر گوهرشاد عزیزززززز.. و مترجم عزیزشون... چیکار دارید میکنید با اسما؟!
خیلی از اسما تغییر داده شده بودن . واقعا نمیفهمم  فرق بین ز و س و َ و آ و او مشخص نیست؟؟
گرانجر ؟! هاگوارت؟! ویسلی؟! اسنپ؟؟ راونکلاو؟! هافل پوف؟! دراگو؟! بی بین؟! و.. دقیقا چرا فامیلی تام ریدل فرق کنه یا الیور وود؟!
ولش کنیم حرصم درمیاد هرچقدر بیشتر بهش فکر میکنم😭😂
      

        عکس تزئینیست*
خب بسم‌الله این کتاب یه داستان کوتاه حدود ۵۰ صفحه بود‌.
واضحا قصد نویسنده انتقاد به سیستم کنونی نظام آموزشی بود.
من این داستان رو خیلی دوست داشتم. قشنگ حرفایی که میخواستم بگم رو درون خودش داشت و زاویه دید به نظر سوم شخص محدود بود..
اما.. اما... چیزی که من انتظارشو داشتم یه داستان بلند و به اصطلاح یک رمان بود.
چون همچین بحثی و ایده‌ای که انتخاب شده بود، نیاز به گسترش بیشتری داشت . چرا؟!
چون نویسنده حرفاشو تو همین داستان کوتاه خوابونده و اگه .. اگه.. بیشتر به‌جای دیالوگا، حرفای درستشو توی مونولوگا و پلات داستان و... میذاشت تاثیر و شوک بیشتری روی مخاطب میذاشت و نویسنده میتونست موفق تر باشه.
به هر حال لذت بردم✨🤍
      

        من عاشق این کتابم. این کتاب و شخصیتاش حقیقتا خاطره‌انگیزترین کتاب و شخصیتا برام هستن.
پی ریزی دنیا گاهی کاهش پیدا میکنه و گاهی معتدل و جذابه.
شخصیتا‌ واقعی و جذاب به نظر میرسن اما گاهی توصیفات حس میکردم میلنگه.
شایدم جدیدا چون به توصیفات کلاسیکا عادت کردم اینطوری فکر میکنم ولی به هرحال مزه‌ی شیرین این کتابو دوست دارم چون اون هدف رمانای فانتزیو به خوبی میتونه اجرا کنه. :)
      

        برام خیلی جالب و عجیب بود . اون رستاخیز و به اصطلاح اقتباس از دو سرنوشت.
توصیفات خیلی دقیق بود مخصوصا صحنه‌های مبارزه‌ای که خیلیا از پس توصیف کردنش بر نمیان.
پایان بندی خوب و فکر کنم پلات توئیست خوبیم داشت.
منتها دو چیز آزارم می‌داد . یکی نبود ضعف شخصیتی در رستم بود ،( رستم تو شاهنامه گاهی خاکستری میشه) و نویسنده برای اینکه این ضعف شخصیتی رو پدیدار کنه هی به مرگ سهراب اشاره می‌کرد که خب..بگذریم.. تو بعضی از صفحات کلماتی که رستم را خطاب قرار می‌دادن یعنی -تهمتن- و -پهلوان- خیلی تکرار می‌شد و روی مخم میرفت.
      

        برای اوقات فراغت یا زنگ‌تفریحای مدرسه خیلی خوبه و کم حجم. 
برای من که دنبال کتابی از حضرت ام‌البنین بودم جالب بود.
      

        خیلی دوستش داشتم منطقی نگاه کرده بود و گاهیم جانب داری نداشت.
زیبا بود و کامل :)✨
      

        برای دخترای نوجوونی که دنبال حرفای احساسی و دلنشینن خوبه .
دوستش داشتم ایده‌ی جالبی بود.
      

        برای کسی که از راهیان نور جامونده یه مسکن ساعتیه.
بگذریم به‌خاطر تکرار کلمات و گاهیم حرفایی که خودم میدونستم رد می‌کردم.
چی بگم دلنوشتس دیگه.✨🙏
      

        ادواردو آنیلی...
قبلا از این مرد من فقط اسمشو شنیده بودم و هیچ تصوری ازش نداشتم.
اصل مطلبو بگم این کتاب شاهکار ادبی یا همچین چیزی نیست.
نثر روون و ساده‌ای داره و انگار واقعا داری یه دفتر خاطرات میخونی.
از گروهی که برای تهیه مستند از یه مسلمون ایتالیایی و البته شهسد رفتن.
اما این ایتالیایی متفاوته! پسر و وارث سابق یکی از بزرگترین شرکتای خودروسازی...
بگذریم من خیلی خیلی از این کتاب خوشم اومد. به دلم خوش نشست مثل یه غذای مامان‌پز خوش‌مزه.
حتی حاضرم بارها این کتابو بخونم.
منتها تیکه کلام اون پسره هی رو مخم میرفت. هی بارها و بارها در صفحات پشت سرهم بیان میشد و جوری بود که میخواستم کتابو بکوبم تو دیوار