به نام خالق آبی آسمان و سبزی زمین!🤍
زمونی که همه داشتن از چاپ شدن جلد اول خردم کن کیف می‌کردن من این کتاب رو کشفیدم!🌝💅
جلد اولش رو با عنوان « بازماندگان طلسم شده» از نشر‌ چکه خوندم و بعد الکترونیک جلدای بعدشو خوندم.
و صادقانه بگم یه شاهکار خوندم. یعنی هنوز فانتزی تاریکی نخوندم که روی دست این کتاب بیاد.
رسما من قورتش دادم این کتاب رو! نه فقط خودشو، بلکه صدای نویسنده‌اش رو، فضا سازی، جهان سازی، شخصیت سازی و پلات و..
یعنی اینجوری بودم که خدای من این معرکه‌اس! همه‌ی اهداف ژانر فانتزی تاریک و براورده کرده! اون آشفتگی بیرونی و درونی شخصیت، درگیری شخصیت با خودش و تاریکی و..
فوق العاده بود! ماری لو رسما با این مجموعه توجه من رو به خودش جلب کرد.
 حیف تندیس دیگه چاپش نمیکنه نسخه فیزیکیش رو بگیرم🥹😂
      

        مطلقی هیچ نظر خاصی ندارم. تو مغزم نموند و ترجیح دادم ذخیره بمونه تا از روش چندبار بخونم تا بفهمم
      

        خوب بود ولی به درد من نمیخورد چون همش سرش خوابم میبرد و اخرش اهدا شد به خواهر عزیزم😂
      

        کلا نظری ندارم.
نمیدونم چرا نظر مثبتی راجب این سبک کتابا داشته باشم.
تنها فایده‌اش اینه بگیریش تو دستت بخونی و یاد کانالای تلگرامی بیوفتی🙏
من هایلایت کردنو دوست دارم( نظرم اینه تنها هدف این کتاب هایلایت شدن متناش بود) ولی حاضر هایلایت کشیدن توی این کتاب نیستم🙏
      

        به نام خدای امینِ مسلمانان و حیدرکرار خیبر شکن!
در روزگاری غرق در تکنولوژی و اینترنت و فضای مجازی من کتابی را یافتم و ورق زدم و ورق زدنش مساوی بود با چرخش در دل گردابی پاکیزه و کشیده شدن در بیابان عربستان.
تا به خود آمدم خود را غرق خواب عبد‌المطلب دیدم و هاحر دوید و عبد المطلب دوید و چشم‌های من هم دوید و بعد کم کم بوی مشک و گل محمدی در بینیم پیچید و من وصی خدا را به یقین دیدم و حس کردم.
انگار که از هاشمیان باشم.. سال‌ها مشاهده می‌کردم جریانات زندگی‌های متفاوتی را و چقدر این حضور شیرین را کنار بانوی دوعالم و وصی خدا و وصی رسولش دوست داشتم.
من با اضطراب‌های عبدالمطلب و ابوطالب و حمزه و جعفر اضطراب گرفتم، با شادیشان شاد شدم و عطر زندگی در حضور پیامبر و وصیش را چیشدم.
---
واقعا باورم نمیشه وای خدای من! اینجا جاشه هم از نویسنده هم از تمام عواملی که در چاپ این کتاب دست داشتن تشکر کنم و هم بگم من یه شاهکار خوندم.
به یقین چیزی جز شاهکار نبود! تمام ویژگی‌های لازم برای یک رمان تاریخی رو داشت.
زاویه دید و راوی مدام تغییر می‌کرد اما این اصلا به داستان آسیبی نمی‌زد و جریان توی چارچوب پیش می‌رفت و چه زیبا آخر هر داستانی به امام علی ختم می‌شد. به صورتی زیبا و عارفانه که خسته نشی و مدام منتظر اون پایانا باشی.
« به امین بگو دوستش دارم» .. تحربه‌ی خیلی شیرین و زیبایی برای من بود و امیدوارم کتابایی همانند این کتاب رو به فزونی برن.🥹
      

        همزمان که دارم گل کلم میخورم [ خیلی خوشمزه‌اس🥹] و تردیشو زیر دندونم حس میکنم دارم سنادج و دریت مبکنم و یه قدم تو نوشتن رمانم جلو میرم این یادداشتم برای این کتاب مینویسم.
چی بگم از جناب ایوی؟! این مرد فوق‌العادس=] . کتاباش خیلی قشنگن :)))
از حس و حال متفاتش بگیر تا جزئیات و شخصیت سازی و داستانای منحصر به فرد.
این داستان مثل گل کلمیه که دارم میخورم. خوشمزه و ترد و جذاب=]

      

        روی کاه‌ها نشستم و یاشماخ سفید که پر از گلای ریز قرمزه رو کنار کشیدم.
درست برعکس ننه و حتی شخصیتای دیگه من دوست دارم حس بودن و زندگی توی این روستارو حس کنم.
ماجراهای کوچیکی که مثل گنجیشکا توی درخت گردوی داستان اصلی و بزرگ جمع میشن و جیک جیک میکنن برای من به قدری قوین که یه راست میبرن وسط روستا و با شخصیتا همراهم میکنن.
هوای تاریک و صدای زوزه گرگ، پنیر توی کوزه و کاهگل و آژانای یه من طلبکار.
و بعد یهو بومم. من میرم وسط اوج داستان. یه قهوه‌خونه پر از دود، تجمع‌ها و شلوغیا.
شلیک سربازا و استرس و الان به جای یه یاشماخ و تومان کُنَه، یه روسری خاکستری سرمه با شلوار سبز گشاد و یه مانتو تا زانو و دارم میدوعم تا دست آژانای بی‌رحم بهم نرسه و یهو وسط یه زندان سبز میشم و دوباره میام توی روستا. :))
عاشقش شدم. عاشق کتابی با ماجرای حاشیه‌ای که به اندازه خودش اهمیت داره و بوی زادگاهم و میده:))
      

        کتابو که باز می‌کنم [ وایستا اشتباه نکن من عمو رولی نیستم] غرق میشم توی شهر محسن‌اینا.
همونجوری که غرق یه ماکارونی خوشمزه مامان‌پز میشم.
رشته‌های ماکارونی مخلوط شده با سس فلفلی تند که میاد زیردندون و روی زبونم من پرواز میکنم به فراسوی آسمون و روند شیرین داستان و با طعمای در حال انفجار میچشم.
کم‌کم پیاز، سویا و فلفل دلمه‌‌ش میاد زیردندونم کم کم ابعاد جالب کتاب مثل شخصیت‌سازیای شیرینش و فضا سازی قشنگش  و طنز ماهرانه و ملموسش هم توی ذهنم جا میگیره.
در حقیقت همون‌طور که ماکارونی برای من عاملی برای لذت و پرت شدن به گذشته‌ها و خاطرات کودکیه، ابنبات هل‌دارهم مثل ماکارونی بود برام.
لذت بردم ازش و در کف آبنباتای هل دار بابای محسن موندم🥹✨
      

        با تشکر از بهخوان که ادیتم رو بارگذاری نکرد*
خب این کتاب رو من تا صفحه ۱۶۰ خوندم و از اون به بعدشو نتونستم بخونم.
چقدر عجیب و غریب و ملموس.. باید بگم این کتاب حس غریب آشنا رو می‌داد.
اصلا یجور خاصی بود حیف خوندنم نصفه موند:))
      

        یه داستان کوتاه که به بخشی از زندگی می‌پردازه . شاید شبیه اتفاق توی این داستان یه اتفاق برای ما افتاده باشه.
مرگ از نظر یه بچه نه ساله.. خب.. عجیب بود و ساده و تقریبا روزمره.
اگه میتونستم با یه دکمه یه چیزی رو تغییر بدم ادامه این داستان بود و احتمالا ستاره کامل به داستان میدادم🫠
      

        یعنی الان چیزی جز گفتن وای دمم وای ندارم.
استاندارد استاندارد. عالی و معرکه! یعنی خدایا مغزمم.
ممکنه با اولین بار خوندنش متوجه محتواش نشید ولی خب.. لعنتی این به عنوان اولین داستان کوتاهم زیادی معرکه بود:]
      

        خیلی شیرین و بامزه . اگه خواهرزاده‌ام‌بزرگتر بشه حتما براش میخونم🥹.
برای یه داستان کودک کامل و جذاب بود^^
      

        چی بگم خب؟!
یه راهنمای ناقص با متن ناقصه نمیدونم شایدم تقصیر ترجمس.
یه جا ادبی میشه یه جا عامیانه. از اونجایی که تو اینترنت نصف این مطالب و خونده بودم و خودم تصورشون کرده بودم انچنان برام جذاب نبود ولی خب به هرحال میتونیم اینو یه نقشه در نظر بگیریم🙏
      

        اگه پول سفر تو این تنگنای نزدیکی مدارس رو ندارید ولی شدیدا هوس سفر به سرتون زده من این کتاب  رو بهتون پیشنهاد میدم که مثل یه بلیط قوی عمل می‌کنه.
اولین صفحه رو که باز می‌کنی با یه پرواز مستقیم وسط کیوتوی ژاپن فرود میای و به‌خاطر سرما به یه روستوران عجیب غریب پناه میبری.
تو فصلای متفاوت این کتاب، طعمای متفاوت غذاهای خوشمزه میاد زیر دندونت و تو در عین حالی که در کیوتو و در رستوران ناگاماوا نشستی به وسیله اون غذاهای خوشمزه در سرتاسر ژاپن سفری میکنی.
هم غذاهای خومشزه میچشی و حسشون میکنی، هم زندگی‌های متفاوتی رو درک میکنی و همزمان میری توی جزیره‌ها، زیر درختای توس، توی معبدا، توی جنگلا و رستوران و..
این کتاب قطعا من و به یه سفر جذاب درون ژاپن و کیوتو برد و من رو پر از لذت کرد.
اول از طراحی جلد بگم که جالب و عجیب بود و تا حدودی حس و حال فضای رمان رو می‌داد.
اما من طبق چیزی که حس کردم از رمان انتظار یه طرح لطیف‌تری داشتم.
بگذریم برای‌من احتمالا اولین کتابی باشه که از ادبیات ژاپن میخونم و میگم که نویسنده در طراحی فضا،‌ منتقل کردن عادات و رفتار و برخورد اجتماعی ژاپنی‌ها و تعامل موفق بوده.
طوری که با خوندنش قانع میشی اینطور نوشتن و فضای یه داستان اینطوری مخصوص ژاپنه و خارج از اون نمیتونی تصورش کنی.
این کتاب به طوری برام لذت بخش بود که طی چندساعت در یک روز تمومش کردم.
تنها چیزی که میتونم اشکال بگریزم ازش ، نبود تصویر دقیق از شخصیتاش.
خود خود تصویر نه‌ها! منظورم توصیف از چهره شخصیتا بود که من مجبور میشدم از حالت‌ها و رفتار شخصیتا تشخیص بدم و تصویر سازی کنم چه شکلین( ناگفته نماند بعضی جاها میفهمیدم جنسیت و اشتباه حدس زدم🎀)
و گاهیم اون الگوی تکرار شونده بعضی از دیالوگا برام خسته کننده بود.
و اینکه با توجه به محور داستان، نویسنده یه‌جورایی خوب تونسته بود ته‌مایه‌ی شخصیتا و حالاتشونو توی دیالوگا( آره منظورم همینه) نشون بده جوری که به دایتان ضربه نخوره.
از طرفی وقتی بن دایتان نگاه کنی همه‌ی فصلاش با یک‌ ساختار و الگو پیش‌ میرن جوری که بدنه داستان مشخصه و هرچند معمولی اما آدمو به طرف خودش میکشه( دوستش داشتم).
از تجربه‌ای که از زندگیای مختلف تو این کتاب کردم لذت بردم✨


      

        خب خبببب بلاخره جام آتش تموم شد.
لازمه تکرار کنم توصیفات و فضا سازی به شدت دارن رشد میکنن؟!
غیر از اون ما اینجا با رشد شخصیتا در مسائل اجتماعی و احساسی روبه‌رو میشیم که خوب کار خوب انجام داده شده بود.
حتی توصیفات چهره‌هم بهتر شده بود گرچه یکم لنگ می‌زد.
از طرف دیگه فضای داستان تاریک تر و جدی تر از جلدای قبلی به نظر میرسه و به نظرم قالب کار رو خوب دراورده بودن.
از اون طرف مراحل مسابقه..‌ نحوه تعامل شخصیتا باهم و... رو خیلی دوست داشتم.
خلاصه که خوب بود.
از طرفی من خیلی تلاش مترجم نشر تندیس و دوست دارم. 
اون تلاشش برای ترجمه‌ی طلسما، اسما و.. واقعا زیبا بود منتها جاهایی به اشتباه اسما قاطی می‌شد. مثلا مالی شده بود ولدمورت و اینا.
دوستش داشتم.