یادداشت فاطمه مرادی🌻

        اگه پول سفر تو این تنگنای نزدیکی مدارس رو ندارید ولی شدیدا هوس سفر به سرتون زده من این کتاب  رو بهتون پیشنهاد میدم که مثل یه بلیط قوی عمل می‌کنه.
اولین صفحه رو که باز می‌کنی با یه پرواز مستقیم وسط کیوتوی ژاپن فرود میای و به‌خاطر سرما به یه روستوران عجیب غریب پناه میبری.
تو فصلای متفاوت این کتاب، طعمای متفاوت غذاهای خوشمزه میاد زیر دندونت و تو در عین حالی که در کیوتو و در رستوران ناگاماوا نشستی به وسیله اون غذاهای خوشمزه در سرتاسر ژاپن سفری میکنی.
هم غذاهای خومشزه میچشی و حسشون میکنی، هم زندگی‌های متفاوتی رو درک میکنی و همزمان میری توی جزیره‌ها، زیر درختای توس، توی معبدا، توی جنگلا و رستوران و..
این کتاب قطعا من و به یه سفر جذاب درون ژاپن و کیوتو برد و من رو پر از لذت کرد.
اول از طراحی جلد بگم که جالب و عجیب بود و تا حدودی حس و حال فضای رمان رو می‌داد.
اما من طبق چیزی که حس کردم از رمان انتظار یه طرح لطیف‌تری داشتم.
بگذریم برای‌من احتمالا اولین کتابی باشه که از ادبیات ژاپن میخونم و میگم که نویسنده در طراحی فضا،‌ منتقل کردن عادات و رفتار و برخورد اجتماعی ژاپنی‌ها و تعامل موفق بوده.
طوری که با خوندنش قانع میشی اینطور نوشتن و فضای یه داستان اینطوری مخصوص ژاپنه و خارج از اون نمیتونی تصورش کنی.
این کتاب به طوری برام لذت بخش بود که طی چندساعت در یک روز تمومش کردم.
تنها چیزی که میتونم اشکال بگریزم ازش ، نبود تصویر دقیق از شخصیتاش.
خود خود تصویر نه‌ها! منظورم توصیف از چهره شخصیتا بود که من مجبور میشدم از حالت‌ها و رفتار شخصیتا تشخیص بدم و تصویر سازی کنم چه شکلین( ناگفته نماند بعضی جاها میفهمیدم جنسیت و اشتباه حدس زدم🎀)
و گاهیم اون الگوی تکرار شونده بعضی از دیالوگا برام خسته کننده بود.
و اینکه با توجه به محور داستان، نویسنده یه‌جورایی خوب تونسته بود ته‌مایه‌ی شخصیتا و حالاتشونو توی دیالوگا( آره منظورم همینه) نشون بده جوری که به دایتان ضربه نخوره.
از طرفی وقتی بن دایتان نگاه کنی همه‌ی فصلاش با یک‌ ساختار و الگو پیش‌ میرن جوری که بدنه داستان مشخصه و هرچند معمولی اما آدمو به طرف خودش میکشه( دوستش داشتم).
از تجربه‌ای که از زندگیای مختلف تو این کتاب کردم لذت بردم✨