خب قبل از این جلد، یعنی جلد سوم، به نظرم این مجموعه، فقط برای خوندن بود؛ یعنی چیز خاصی نبود. و وقتی خواهرم میگفت میخوام جلد بعدیو بگیرم،میگفتم چرا واقعا؟ یه پسر سیزده ساله که خیلی مسخره بازی درمیاره، ومیفهمه نیمه خون آشامه، بعد با یکی از بداخلاق ترین بچه های مدرسه دوست میشه که هیچ کس ازش خوشش نمیاد. و باهم میرن به جنگ با خون آشاما. 

اما این جلد سوم، به جورایی متفاوت بود. جدا از داستانای خون آشامیشون(که کلا از این قسمتش خوشم نمیاد)، داستان پردازی عمیق تر و بهتری داشت و وسط کتاب آدمو شوکه میکرد. و این بار، مارکوس کمتر مسخره بازی درمیاره (که خب البته این سلیقه ی منه که دوست دارم داستان جدی پیش بره) و انگار یه رابطه ی دوستی خوبی تو داستان هست. 

جلد های قبل چیز خاصی نبودن، اما من به شخصه از این جلد خوشم اومد
      

        اگه بگم شعر هاش رو دلم نقاشی کشیده دروغ نگفتم🥹❤
      

        لالایی برای دختر مرده؛ کتابی سرشار از غم، واقعیت،توهم، دوستی، و تاریخ. 
من، انگار کتاب را تجربه کردم. 
ماجرای دختران قوچان و فقر خانواده هاشان،بغض را در من برانگیخت. ساعت ها فکر کردم. به بیچارگی دختران قوچان فکر کردم. به تنهایی زهره فکر کردم. به سردرگمی مینا فکر کردم.
من، با این کتاب در ابتدا غمگین شدم، با خود گفتم نکند سرنوشت من، یا هر کس دیگری شبیه زهره،یا مینا شود؟ 
اما بعد، باعث شد برای دارایی ها، و آسودگی خاطری که دارم شکرگزار شوم. 
      

        زمانی که حدود هشت سال داشتم این کتاب بسیار جالبی برایم بود
      

        زیبا بود. 
نه مرا از خود راند و نه دلباخته ی خود کرد. 
موضوعی متفاوت از داستان های دیگر داشت و اینکه تمرکز را روی حیوانات ایرانی گذاشته بود، ایده ی جدیدی بود. 
داستان لاله و ببر داستانی در دل داستان سایه ی هیولا، مارال و پلنگ است که گاهی آنها کاملا موازی از همند و گاهی در هم می تنند. 

      

        بی نهایت غمگین، بدون محتوا
      

        داستان کمی متفاوت از تصور من بود، اما ارزش چهار ستاره را دارد
      

        کتابی ست که در ابتدا با رنج و درد دل میشکند، و سپس با امید و خوشی، مرهم به زخم میزند
      

        داستانی که در آن، داستان کهن سنگ صبور با کمی خلاقیت بیشتری گفته، و کمی عشق به آن اضافه میشود
      

        کمی پر معنا تر از کتاب اول
      

        در این کتاب، ذوق و غم باهم درآمیخته میشوند و میتوانید طعم رفاقت، با کمی چاشنی دلخوری را زیر زبانتان حس کنید
      

        برای خندیدن خوبه
      

         داستان پردازی غمگینی داشت. از داستانای غمگین بدم نمیاد، اما این کتاب به نظرم فقط برای خوندن بود و محتوای چندان به درد بخوری نداشت
و اینکه یه دختر یازده دوازده ساله همینجوری بشینه به یه آدم غریبه که فقط  یه عکس ازش دیده و حتی مطمئن هم نیست که خود طرف باشه(توی داستان دختره داشت خودشو با اینکه مطمئنه گول میزد به نظرم.) پیام بده و سیر تا پیاز زندگیشو تعریف کنه، ایده ی خوبی نیست
      

        داستان خوبی بود، اما اون طور که از پشت داستان انتظار میرفت پیش نرفت
      

        کتاب بدی نبود، اما اسمی کع انتشارات روش گذاشته بود واقعا به داستان نمیخوند.