وقتی این کتاب را می خواندم دلم می خواست پرواز کنم. حس خوبی بود. دقیقا تمام صحنه های ماهیگیری و تماس های تلفنی و بازی ها و آدم ها رو حس می کردم. تمام مدت احساس امنیت و عشق میکن را می کردم. انگار شانه به شانه شخصیت ها بودم. داستان بوی اقیانوس می داد حس امواج اقیانوس. اوج می گرفت و آرام می شد. و تو همواره در کنار این موج ها بالا و پایین می رفتی. تیکه ای که میکن و کت مفصل حرف زدند واقعا خیلی قشنگ نوشته شده بود و یه حسی توی قلبت حس می کردی. پایانش هم واقعا قشنگ بود. اگر این کتاب رو خوندی بهم کتاب های مثلش رو معرفی کن. 😉
        

          از خواندنش میشه خیلی لذت برد. 

        

          این کتاب از یک جهت خوبه و از یک جهت بد . 
اینکه خودشون رو با شرایط وفق میدن خیلی خوبه . 
ولی این رفتاری که مادرت با پدر و مادرش انجام داده بود اصلا خوب نیست . 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
.
اصلا قرار نبود برای این کتاب یادداشت بنویسم چون نظرمو جلب نکرد اصلا ، اما چیزی ناخودآگاه مجبورم کرد به این کار.
این کتاب رو کاش وقتی -۱۰ سالم بود میخوندم ، داستان خیلی ساده ، با کمترین جزییات و عملا کاملا کودکانه بود.
داستان در مورد خواهر و برادریه به اسم کت و جوجو . کت از برادره کوچیکش مراقبت میکنه و مامانشون نویسنده و درگیره مشغله های خودشه و عملا این بچه‌هارو ول کرده و جوجو رو داده کت بزرگ کنه. حالا این تابستون بچه ها قرار بود طبق معمول پیش دوستانشون برن اما مشکلی پیش میاد و آماندا مادرشون طی یک تصمیم انتحاری اونارو پیشه مادر و پدرش که سالها قطع ارتباط کرده میبره و اتفاقاتی میوفته...
.
توی کله کتاب من دلم میخواست بزنم جوجو رو له کنم انقد که  لوسی بود و کتک میخواست ، و دلم میخواست اماندا رو واقعا از زندگی محو کنم چون داده بود دخترش برای جوجو مادری کنه🗿
.
شاید بشه ازین کتاب برداشت های روانشناسانه کرد (این تنها نکته مثبت بود ، این برداشت ها هم خیلی سطحی و کلیشه‌این)
.
خلاصه دوست داشتید بخونید ، باید بگم  اصلا این کتاب رو پیشنهاد نمیکنم به بالای ۱۰ سال.
        

          آدم ها از داستان واقعی ترند!
 تابستانی به رنگ اقیانوس نگاه عمیقی به خرده رفتارها ، احساسات و افکار انسان ها دارد. نگاه جزئی نگر  و دقیق که بارها و بارها لبخند را به لب مخاطب می آورد، چون بعضی از توصیف های کتاب دقیقا همان چیزی ست که باید باشد و شگفت انگیز است ! آن جایی که خانه جایی نرم برای فرود آمدن ، و خواهر و برادر خشنود از بودن در کتاب زندگی هم! یا تعبیری که با آن مرگ دربردارنده مفهوم بی نهایت است ؛ دقیقا نقاط اوج کتاب اند . اما داستان کتاب یک ماجرای معمولی و نوجوان پسند است که با هنر نویسنده و توانمندی اش در توصیف رفتار و حالت ها با تعابیر جدید ، تکراری بودن ماجرا خیلی توی چشم نمی زند. 

پ،ن : اگر بگوییم ایده اصلی ایجاد "تابستانی به رنگ اقیانوس" ، تعریف و ستایش حمایت و حمایتگری درست انسان ها از یک دیگر است با احتمال خیلی خوبی ، زده ایم به هدف!
        

          مصداق بارز نطلبیده مراده برای من این کتابه. اولین نمایشگاه کتاب بعد از کرونا با یه لیست که خواهرم دستم داده بود توی غرفه پرتقال می چرخیدم که جلد کتاب چشمم رو گرفت و با توضیح یک خطی خانم مسئول غرفه در یک چشم به هم زدن خریدمش.
توضیح یک خطی خانم مسئول غرفه این بود که:داستان درباره یه دختریه که درقبال برادر کوچکترش مسئولیت زیادی داره و مراقب برادرشه تا اینکه می رن مسافرت و اتفاقای جدیدی می افته... خب منم که بچه بزرگه ام و از قضا یه برادر کوچکتر دارم!
عنوان انگلیسی کتاب تابستانِ کرم ابریشمه. داستان کت، جوجو و مادرشون آماندا که توی سانفرانسیسکو زندگی می کنن اما یه تعطیلات تابستونی پر ماجرا کنار اقیانوس نصیبشون میشه. 
کت هم مخفف کاترین میشه و هم مخفف کاتر پیلار(کرم ابریشم).داستان از زبان دانای کل روایت میشه اما بیشتر احساسات کت رو روایت می کنه.
مثل همه کتاب های پرتقال احساسات، فضاها و آدم ها خیلی عالی توصیف شدن. خونه کت و جوجو توی سان‌فرانسیسکو، خونه لی لی و میکن، اتاق آماندا، فروشگاه، بستنی فروشی و ساحل رو کاملا می تونستم با جزئیات تصور کنم. حین خوندن کتاب انگار همه جا حضور داشتم؛ توی اتاق آماندا کنار پنجره بودم، یا داشتم توی جاده اوشن دوچرخه سواری می کردم یا توی ساحل پرسه می زدم. و انگار همه رو صد سال بود می شناختم، میکن، لی لی، هریت، ندی و حتی بابای کت رو.
به عنوان خواهر بزرگتر کت و دغدغه هاش رو درک می کردم و برای همین عاشق داستان و عاشق شخصیت کت شدم.  جزیره انگار برای کت جزیره جادویی بود، جایی که بتونی در اولویت باشی، کمتر نگران جوجو باشی و آدمایی که قدر تلاش هات رو می دونن و می خوان چیزی رو در اختیارت بذارن که نمی تونستی داشته باشی، آدمایی که بهت قول میدن و آدمایی که می تونی درباره پدرت باهاشون صحبت کنی، یه جای نرم برای فرود اومدن و یه شونه برای گریه کردن.برای کت خوشحالم که اینا رو بدست آورد.
نویسنده توی کتاب روابط خواهر و برادر، پدر و مادر و فرزند و نوه و مادربزرگ و پدربزرگ رو به تصویر می کشه و نشون میده که چقدر این روابط متفاوتن و چقدر بهشون نیاز داریم.
بین همه شخصیت ها با آماندا کمتر از همه ارتباط گرفتم و یجورایی ازش عصبانی شدم. به نظرم خودخواه و خیلی کله شق بود. 
        

          در تمام مدتی که _البته که کوتاه هم بود_  کتاب را می‌خواندم دلم می‌خواست کیت بفهمد خودش هم حق دارد و قرار نیست همه‌ی تلاشش برای خوشحال کردن جوجو باشد.
دلم می‌خواست مهمان لی‌لی بودم و توی اتاق دخترانگی آماندا می‌خوابیدم و از آن همه محبت لی‌لی و آرامش خانه‌ و صدای اقیانوس لذت می‌بردم.
دلم می‌خواست... خیلی چیزها دلم می‌خواست، حیف که فقط یک داستان بود و زود تمام شد.  داستان خوبی هم بود.
        

          بسیار کتاب قشنگی بود
        

           کتاب خوبی برای نشون دادن روابط خواهر برادری بود 
        

          داستان خوبی بود، اما اون طور که از پشت داستان انتظار میرفت پیش نرفت
        

          این کتاب داستان یک خواهر و برادر است که به دیدن پدربزرگ و مادربزرگی میروند ( مادری )  که تا به حال آنها را ندیده بودن و این دیدار باعث  میشود که زندگی آنها برای همیشه از این رو به اون رو شود . البته اول می خواست به خانه دوست صمیمی شان بروند ولی  یه اتفاقی می افتد که به خانه پدر بزرگ و مادربزرگشان میروند. 
        

          این کتابو وقتی حدود ده سالم بود خوندم، و واقعاً خیلی قشنگ بود. از اون داستان‌هایی بود که یه‌جور آرامش و حس گرم خانوادگی توش جریان داشت. اون‌قدر باهاش ارتباط گرفتم که فکر کنم دوبار خوندمش—و هر بار هم همون‌قدر دوستش داشتم.

داستان درباره‌ی یه خواهر و برادره که به‌جای سفر تابستونی معمولی، می‌رن پیش پدربزرگ و مادربزرگی که تا اون موقع نمی‌شناختن. توی اون جزیره‌ی آروم، هم با خودشون روبه‌رو می‌شن، هم با گذشته‌ی خانواده‌شون. یه‌جور سفر احساسی بود، نه فقط توی جغرافیا، بلکه توی دل و ذهن شخصیت‌ها.

البته الان که بزرگ‌تر شدم و بیشتر کتاب‌های فانتزی و پیچیده‌تر می‌خونم، حس می‌کنم اون‌قدر قوی نیست. بیشتر مناسب همون سنین کودکیه—وقتی دنبال یه داستان ساده، دل‌نشین و پر از حس‌های لطیف هستی. ولی هنوزم برام یه خاطره‌ی شیرینه. از اون کتاباست که باعث شد عاشق دنیای داستان بشم.

اگه کسی توی سنین ۹ تا ۱۲ سال باشه، حتماً پیشنهادش می‌کنم. یه قصه‌ی تابستونی آروم، با شخصیت‌هایی که راحت می‌شه باهاشون هم‌دلی کرد.