سارا دختر 12 ساله ایه که مادرش توی بیمارستانه
اون از طریق اینستاگرام کسی رو پیدا می کنه که فکر می کنه داییشه و با اون نامه نگاری می کنه!

+من کل کتاب نگران این بودم که اون آقا از سارا سو استفاده کنه -_-
          

            این کتاب، مدت‌ها گوشهٔ کتابخانه‌ام خاک می‌خورد. یکی دو بار سعی کرده بودم بخوانمش، اما شروعش مرا نگرفته بود و هیچ فکر نمی‌کردم این بار یک‌سره بخوانمش و زمین نگذارمش.
 سارا، نوجوان دوازده‌سالهٔ کتاب، هم‌نام من است؛ اما فقط این موضوع نبود که باعث شد خودم را خیلی خوب بگذارم جای او و با کفش‌هایش راه بروم. فقدان مادرش در خانه و آزارندگی روزهای نبودن مادر، تنها و بی‌کس بودنش و تلاشش برای رهایی از رنج تنهایی، رابطهٔ پرفراز و نشیبش با آدم‌ها و به‌ویژه با پدرش، ایمیل‌های بی‌وقفه‌اش با کسی در آن سوی دنیا که درست نمی‌شناختش و فقط عکسی را از او دیده بود، رویاروشدنش با واقعیتی که شیرهٔ جان هر بچه‌ای را می‌تواند بگیرد و جریان محبتی که جان آدم‌ها را توانست در سخت‌ترین روزها به هم وصل کند، با آن‌که آن‌ها هم را ندیده بودند و فرسنگ‌ها با هم فاصله داشتند و مهم‌تر از همه بزرگ شدن و قد کشیدن سارا در پس این همه رنج؛ این‌ها همه دلایلی بودند که باعث شد قلابم به ماجرای کتاب «برایم شمع روشن کن» گیر کند و با آن بلند بلند گریه کنم و بلند بلند بخندم.

شنیدن روایت از زبان سارا و کشف راز پشت‌پرده از خلال گفت‌وگوی ایمیلی سارا با کسی در آن سوی دنیا، داستان را خواندنی‌تر کرده بود.
          

            

نویسنده را زنده میخواهم لطفاً😐👌
تا یک بار قشنگ بنشینم ببینم اصلا قبل از نوشتن کتابش با یک نوجوان حرف زده؟که بفهمد چگونه موجودیست؟
گذرم در یک دوره کتابخوانی به این افتاد و در تمام مدتی که می خواندمش همزمان که افسوس زمان از دست رفته ام را می خوردم دنبال یک دیوار می گشتم که کله مبارک را با کوبیدن بهش آرام کنم.
این هم مشکلش همان مشکل قلب های نارنجی‌ست....دید ناقص از نوجوان.این سارایی که من می دیدم بچه پنج ساله بود.واقعا پنج ساله.آخر کدام دختری ست که آن همه مدت از سکته مغزی مادرش(دقیق یادم نیست چه بلایی سر مادرش آمده بود)گذشته باشد و او حتی نداند مادرش حدودی در چه وضعیتی است؟!پدرش آدم حسابش نمی کرد قبول،خودش نمی توانست فکر کند؟یک حدودی بفهمد؟دوازده سالگی اش را با ده یازده سالگی خودم و دختر عمه و دختر خاله ام مقایسه می کردم و به این حالت می رسیدم که:نویسنده رو درک نمیکنم؟!
همان انتقادی که به عمده کتاب های نوجوان وارد است...
          

            بی ربط و ناگهانی در یکی از عصرهای اوایل پاییز در کتابفروشی آمد سراغم و همه ی روزهای بعدش دست مرا کشاند به روزهایی که داشتم فراموششان می کردم و یا شاید هم کرده بودم...

(البته واقعا به نظرم ضعف هایی داشت و ایده به بهترین شکلی که می شد اجرا نشده بود و گاهی حتی قسمتی از کتاب کمی کپی برداری ناشیانه ای به نظرم می رسید که احتمالا اشتباه باشد نظرم. اما در چیزهای دیگری و در دنیای خودم گم شدم و اینطور حرف های جدی درباره ی ادبیات کتاب را فراموش کردم.)

اگر دسته بندی گریه داشتم هم این کتاب می رفت جزواش.
          

            در طی خواندن کتاب بارها  "طولانی‌ترین آواز نهنگ" به یادم آمد، شاید چون تقریبا پشت‌ سرهم خواندمشان. شاید هم چون راوی هر دو دخترانی نوجوان بودند با مادرانی در کما. 
این یعنی این کتاب را نخوانیم؟ نه منظورم این نیست. روایتش کاملا ایرانی است، زندگی‌شان، روابطشان. وقتی کتاب را می‌خواندم بوی مامانی سارا و خانه‌ی قدیمی‌اش و دست‌پختی که چندان دلچسب نبود در مشامم بود. مزه‌ی پیتزای یخ هم، سنگینی نگاه‌های خانم مشاور هم، ترس از عصبانیت بابا هم.

تقریبا حدس می‌زنیم چه می‌شود ولی به یکبار خواندنش می‌ارزد.