به نام خداوند جان و خرد 
.
.
رمان *«برایم شمع روشن کن»* با نثری ساده و در عین حال تأثیرگذار، به روایت زندگی دختری یازده‌ساله می‌پردازد که با بحرانی جدی در خانواده‌اش مواجه می‌شود. با این حال، یکی از نکاتی که در همان آغاز داستان ذهن مخاطب را درگیر می‌کند، این است که چگونه ممکن است دختری در این سن و سال، آن هم با روحیه‌ای حساس، از سکته مغزی مادرش بی‌خبر بماند؟ این مسئله تا حدی باورپذیری داستان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و باعث می‌شود خواننده در درک فضای احساسی ابتدایی داستان دچار سردرگمی شود.
از سوی دیگر، ساختار نامه‌نگارانه‌ی داستان تا مدت‌ها برای خواننده روشن نیست. شخصیت مخاطب نامه‌ها تا مدت زیادی ناشناخته باقی می‌ماند، و این ابهام نه از آن نوعی است که تعلیق سازنده ایجاد کند، بلکه بیشتر موجب فاصله گرفتن مخاطب از متن و کاهش همذات‌پنداری با راوی می‌شود. گویی ما با دختری طرف هستیم که نه تنها به خوبی نمی‌داند چه اتفاقی برای مادرش افتاده، بلکه حتی مخاطب نامه‌هایش را هم به‌درستی نمی‌شناسد و این عدم شفافیت تا میانه‌های روایت ادامه دارد.
با این‌ حال، نقطه‌قوت مهم داستان در پایان آن نهفته است؛ جایی که نویسنده با پرهیز از تلخی مطلق و بدون پناه، روزنه‌ای از امید و آینده را برای خواننده باقی می‌گذارد. پایانی که نه فقط گره‌ها را تا حدی می‌گشاید، بلکه ذهن مخاطب را به تأمل و دلش را به امید وامی‌دارد.
      

        به نام جهان داور دادگر 
.
.
.
کتاب راز سیتافورد اثر آگاتا کریستی تجربه‌ای بود که برای من ترکیبی دلنشین از سادگی و جذابیت را به همراه داشت همان ابتدای داستان، مهارت همیشگی کریستی در خلق تعلیق و راز توجه مرا جلب کرد؛ فضایی که خواننده به آرامی در دل معماها فرو می‌رود و کنجکاوی‌اش لحظه‌به‌لحظه برانگیخته می‌شود. روایت کتاب ساده و روان است، چیزی که خواندن آن را برای هر کسی ممکن و لذت‌بخش می‌کند و در عین حال این سادگی خواننده را ناگهان به پایان غیرمنتظره‌ای هدایت می‌کند که واقعاً شوکه‌کننده و تأثیرگذار است
با این حال یکی از نکاتی که کمی ذهن را درگیر می‌کند تعداد زیاد شخصیت‌ها و شباهت‌های رفتاری برخی از آن‌هاست گاهی لازم است خواننده برای لحظه‌ای به عقب بازگردد تا نقش هر شخصیت را مرور کند. این نکته تجربه‌ی خواندن را کمی چالش‌برانگیز می‌کند، اما در عین حال باعث می‌شود پایان داستان، با تمام غافلگیری‌اش، تأثیر بیشتری بر خواننده داشته باشد
راز سیتافورد اثری است که هر خواننده‌ای می‌تواند از آن لذت ببرد و با پایان غافلگیرکننده‌اش، شگفت‌زده شود. این کتاب نمونه‌ای از توانایی کریستی در خلق معماهای جذاب پایان‌های هوشمندانه و روایت روان است که مخاطب را تا آخر با خود همراه می‌کند
در نهایت راز سیتافورد تجربه‌ای سرگرم‌کننده، دلنشین و پرهیجان است که با پایان‌بندی ناب و تأثیرگذار، اثری به‌یادماندنی برای هر خواننده فراهم می‌آورد
      

        شازده کوچولو تنها یک قصه‌ی کودکانه نیست؛ اثری‌ست سرشار از معنا که در پسِ سادگی‌اش، ژرف‌ترین پرسش‌های انسانی را به دل خواننده می‌نشاند. آنتوان دو سنت‌اگزوپری با زبانی شاعرانه و کودکانه، جهانی می‌آفریند که در آن تنهایی، عشق، مسئولیت و معنای زندگی بازآفرینی می‌شوند.
سفر شازده کوچولو از سیاره‌ی کوچک خودش تا زمین، در حقیقت سفری به درون دل انسان است. او با نگاه ساده و بی‌پیرایه‌اش، دیوار عادت‌های روزمره را فرو می‌ریزد و یادآوری می‌کند که «آنچه اصل است از دیده پنهان است». در قلب این روایت، عشق میان او و گلِ نازک‌دلش قرار دارد؛ عشقی که هم شکننده است و هم نیرومند، و سرانجام بهانه‌ی بازگشت او می‌شود.
اما پایان کتاب، همان‌قدر که شاعرانه است، اندوهناک و رازآلود هم هست. شازده کوچولو از ماری می‌خواهد که او را بگزد. در نگاه نخست، این لحظه مرگی تلخ است؛ اما در لایه‌ای عمیق‌تر، نشانه‌ی رهایی و بازگشت است. گزیده شدن به دست مار، مرز میان بودنِ زمینی و رفتن به سوی خانه و گل محبوبش است. سنت‌اگزوپری مرگ را نه پایان، که دری به سوی پیوستن دوباره به عشق تصویر می‌کند.
شاید همین پایان عجیب و غم‌انگیز است که شازده کوچولو را جاودانه ساخته؛ زیرا زندگی نیز آمیزه‌ای از پیوند و فقدان است. زیبایی عشق، در دل ناپایداری‌اش معنا می‌یابد و جدایی، قدرِ باهم‌بودن را به یاد ما می‌آورد.
برای من، این بازگشتی دوباره بود؛ بارها به این کتاب برگشته‌ام و هر بار، چیزی تازه‌تر از دل سطرهای ساده‌اش بیرون کشیده‌ام. گویی هر خواندن، دریچه‌ای نو به درون خودم باز می‌کند.
      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.

داستان «یک روز انتظار» با سادگی‌اش توانست نکته‌ای ظریف را یادآوری کند اینکه بسیاری از رنج‌ها و اضطراب‌های ما نه از واقعیت، بلکه از نادانی و سوءتفاهم سرچشمه می‌گیرند. همان‌طور که کودک داستان به خاطر یک برداشت اشتباه دچار وحشت می‌شود، ما هم بارها در زندگی به خاطر ندانستن، خودمان را بیهوده آزار می‌دهیم.
با این حال، پایان‌بندی داستان کمی عجیب و بی‌کشش بود و زبان ساده‌اش چندان درگیرکننده جلوه نکرد. در نهایت، این اثر بیش از آنکه قصه‌ای پرهیجان باشد، تلنگری کوتاه و آموزنده است.
      

        به نام جهان داور دادگر 
.
.
کتاب «بیگانه» اثر آلبر کامو تجربه‌ای عجیب و متفاوت بود. حس پوچ‌گرایی و بی‌معنایی زندگی در سراسر داستان موج می‌زد و این باعث می‌شد آدم هم‌زمان درگیر و کمی فاصله‌دار از شخصیت‌ها باشد. پایان داستان، با شوک و بی‌رحمی خودش، تأثیر عمیقی گذاشت، اما به شخصه نتونستم کاملاً باش ارتباط برقرار کنم و خیلی درگیرش نشدم. با این حال، فکر کردن به پیام‌ها و فلسفه‌ی پشت اثر، تجربه‌ای جالب و تکان‌دهنده بود، حتی اگر لذت خواندنش برایم محدود بود.

      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
کتاب «چشم در برابر چشم» به نظرم اونقدرها هم شاهکار نبود، ولی در عین حال یه چیزی تو خودش داشت که آدمو به خنده وادار می‌کرد و سرگرم می‌کرد. داستان شاید پیچیدگی یا عمق بالایی نداشت و شخصیت‌ها اونقدر درگیر احساسات یا موقعیت‌های شدید نبودن، اما با لحنش، با شیوه‌ی روایتش، یه حس سبک و بامزه ایجاد می‌کرد که آدم نمی‌تونست بی‌تفاوت بمونه. این کتاب شاید بیشتر برای وقتی مناسبه که بخوای یه داستان راحت بخونی، بخندی و کمی از دنیای جدی بیرون فاصله بگیری. با اینکه شاهکار نبود و انتظار یه اثر عمیق و بی‌نظیر رو برآورده نکرد، اما این سرگرمی شیرینش باعث می‌شه که یه جای کوچیک تو دل کتاب داشته باشه و قابل تقدیر باشه
      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
کتاب «زنان پیشرو: داستان‌هایی برای دختران ایران» واقعاً تجربه عجیبی بود برام. کلی اسم زن دیدم که حتی نمی‌دونستم وجود دارن، ولی وقتی داستان‌هاشون رو خوندم فهمیدم چه کارهای بزرگی کردن و چقدر توی تاریخ و افتخار ایران سهم داشتن. با هر داستان، یه حس غرور و هیجان توی دلم می‌اومد که نمی‌تونستم کنترلش کنم. این زن‌ها حتی اگه ناشناس بودن، با کارهاشون بهم یاد دادن که ایران بدون شجاعت و تلاش اون‌ها چیزی نبود که امروز می‌بینیم.
ولی یه چیزی واقعاً رو مخم بود: نقاشی‌ها خیلی از تصویرهایی که کشیده بودن، اصلاً به اون بزرگی و عظمت زن‌ها نمی‌خورد. بعضی‌شون اونقدر بد بودن که مجبور می‌شدم اول عکس خود خانم ها رو تو اینترنت سرچ کنم تا ببینم واقعاً چه شکلی هستن، بعد برم داستان رو بخونم، چون واقعاً از روی نقاشی‌ها نمی‌فهمیدم کی هست. باور کن، اگه خود اون زن‌ها تصویرشون رو می‌دیدن، حسابی ناراحت می‌شدن یعنی خب کتاب می‌خواد بهشون احترام بذاره، ولی با این نقاشی‌ها حس احترام خیلی کم‌رنگ شد
و از اون بدتر، بعضی متن‌هاش واقعاً خشک و بی‌روح بود انگار از ویکی‌پدیا کپی شده باشه واقعاً آدم انتظار داره وقتی داستان زندگی این زن‌ها رو می‌خونه، یه چیزی توی دلش تکون بخوره، ولی بعضی جاها اصلاً اون حس منتقل نمی‌شد. حیف بود… چون با کمی دقت و عشق بیشتر، این کتاب می‌تونست یه اثر فوق‌العاده و تاثیرگذار باشه
      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
«می‌خواهم بمیرم اما دوست دارم دوکبوکی بخورم» شاید از نظر ادبی یا ساختار روایی در سطح بالایی نباشه، اما ارزشش در اینه که یک تجربه واقعی از جلسات تراپی رو بی‌واسطه و ساده به مخاطب منتقل می‌کنه. برای کسی که خودش امکان یا شرایط رفتن به روان‌درمانگر رو نداره، این کتاب می‌تونه مثل یک پنجره کوچک باشه که ازش می‌شه دنیای تراپی رو دید. لحن کتاب راحت و بی‌پیرایه است، گاهی تکراری یا قابل پیش‌بینی، اما همین تکرارها هم به نوعی حس صمیمیت می‌ده. بعضی جملاتش می‌تونن تلنگر کوچکی باشند، بعضی دیگر آرامش‌بخش. در مجموع، کتابی نیست که همه را شگفت‌زده کند، ولی می‌تواند برای بعضی‌ها، درست در زمان مناسب، یک همراه کوتاه‌مدت باشد.
      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
«مغازه خودکشی» با ایده‌ای که در ظاهر عجیب و متفاوت به نظر می‌رسه، اولش کنجکاوی‌برانگیزه، اما هرچی جلوتر میره، حس کلیشه‌ای و حتی کمی مسخره پیدا می‌کنه. بعضی اتفاق‌ها اون‌قدر اغراق‌آمیز و غیرمنطقی هستن که نمی‌ذارن داستان جدی گرفته بشه. با این حال، طنز تلخ و خرده‌پیام‌های اجتماعی جالبی توش هست که باعث میشه بعضی بخش‌ها ارزش خوندن داشته باشه
      

        به نام جهان داور دادگر 
.
.
«سووشون» از سیمین دانشور

«سووشون» برای من فقط یک رمان نبود مسیری بود که از همان صفحه‌ی اول دستم را گرفت و به دل زندگی شخصیت‌ها برد سیمین دانشور آن‌قدر در تصویر کردن فضا و آدم‌ها تواناست که حتی وقتی واژه‌ها برایم سنگین بود، نمی‌توانستم از متن جدا شوم برای منِ نوجوان، شاید بعضی کلمات ناآشنا بود، اما جادوی روایت، سنگینی واژه‌ها را سبک می‌کرد و مرا بی‌اختیار به دنبال خود می‌کشید
در طول خواندن، با مرجان و مینا همراه شدم،کوچه‌پس‌کوچه‌های داستان را قدم زدم، و با زری که نگران گوشواره هایش بود در هر نگاه، در هر تردید، در هر تصمیم شریک شدم آن‌قدر نزدیک بودم که گویی نفس‌هایش را حس می‌کردم هر صفحه، مثل دریچه‌ای به درون آدم‌هایی بود که انگار از گوشت و خون ساخته شده بودند آدم‌هایی که ترس، امید، خشم و عشق‌شان همان‌قدر واقعی بود که آدم‌های اطراف خودم
و البته اسم کتاب هم بی‌دلیل «سووشون» نیست وسط روایت، اشاره‌هایی به سوگ سیاوش می‌شه همون افسانه‌ی کهن که مردم برایش عزاداری می‌کردند. این سوگ در داستان، مثل سایه‌ای روی زندگی زری و یوسف می‌افته گویی قصه‌ی باستانی سیاوش دوباره زنده شده، فقط این بار نه در شاهنامه، که در دل کوچه‌ها و خانه‌های شیراز. همین پیوند بین یک اسطوره‌ی قدیمی و واقعیت تلخ زمانه به داستان عمق و معنایی خاص می‌ده جوری که آدم حس می‌کنه رنج‌ها و مقاومت‌ها همیشه در تاریخ تکرار می‌شن
کلمات این کتاب مستقیم به قلب می‌نشستند بی‌آنکه نیاز باشد بیش از حد درباره‌شان فکر کنم، پیام و حس نویسنده را می‌فهمیدم گاهی با یک جمله، چشمم پر از اشک می‌شد و گاهی با گفت‌وگوهای ساده، لبخندی بی‌اختیار روی لبم می‌نشست
اما حسرتی در این میان بود شرایطی که مجبورم کرد تند بخوانم. این شتاب، مثل گذر از شهری زیبا با سرعت زیاد بود چشمم همه چیز را دید، اما دلم می‌خواست بیشتر بایستم و لمس کنم از عطر خیابان‌ها و رنگ خانه‌ها لذت ببرم. با این حال حتی همین خواندن شتاب‌زده هم نتوانست عمق تأثیر داستان را کم کند
می‌دانم دوباره به «سووشون» بازمی‌گردم. این‌بار آرام‌تر، با حوصله‌تر، ورق به ورق، تا دوباره غرق شوم در جهان زری و یوسف، تا بار دیگر همراهشان نفس بکشم و قلبم با تپش‌های داستان هماهنگ شود می‌خواهم این‌بار نه‌تنها سرنوشتشان را دنبال کنم، بلکه در هر جمله بایستم و مزه‌ی آن را حس کنم، مثل گوهری که بر زبان می‌چرخد و هر لحظه‌اش ارزشمند است
«سووشون» کتابی‌ست که نه فقط خوانده می‌شود، بلکه زندگی می‌شود کتابی که حتی وقتی بسته می‌شود، صدای نفس شخصیت‌هایش در گوش می‌ماند و حضورشان در ذهن و دل، تا مدت‌ها فراموش نمی‌شود
      

        «مروارید» جان اشتاین‌بک کتابی با نثر روان و جریان داستانی ساده‌ست که خوندنش سخت نیست اما برای من پایانش رضایت‌بخش نبود حس می‌کردم نویسنده تا آخرین لحظه مخاطب رو به امیدی می‌کشونه که در نهایت بی‌دلیل فرو می‌ریزه همین پایان عجیب و ناامیدکننده باعث شد اثر علی‌رغم روایت خوبش اون حس رضایت بعد از بستن کتاب رو برام نداشته باشه
      

        «اندوه» چخوف، هم عجیب بود و هم به طرز تلخی غم‌انگیز قصه‌ای که انگار دست می‌ذاره روی زخمی قدیمی تنهایی آدم‌ها توی داستان یه آدم غمگین فقط می‌خواد حرف بزنه نه برای گرفتن راه‌حل یا نصیحت بلکه فقط برای اینکه شنیده بشه ولی هر کسی که بهش می‌رسه یا بی‌حوصله‌ست یا سرگرم کار خودش و همین باعث می‌شه سنگینی اندوهش بیشتر بشه چخوف خیلی ساده، ولی کوبنده، نشون می‌ده که بی‌توجهی آدم‌ها به همدیگه، شاید از خودِ غم هم دردناک‌تره
      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
نقد  «سوءتفاهم» از آلبر کامو ، تراژدی‌ای که نفس رو بند میاره
«سوءتفاهم» با فضایی سرد و سنگین شروع می‌شه و خیلی زود تو رو می‌بره وسط یک موقعیت عجیب: پسر بعد از سال‌ها دوری  بی‌آنکه خودش رو معرفی کنه به مسافرخونه‌ی مادر و خواهرش برمی‌گرده جایی که بی‌خبر از هویت مهمان‌ها اونا رو می‌کشن تا پولشون رو بگیرن
کامو اینجا استادانه با تعلیق بازی می‌کنه خواننده از اول می‌دونه چه بلایی قراره سر قهرمان بیاد ولی نمی‌تونه چشم از روایت برداره همه‌چی با جملات کوتاه گفت‌وگوهای سرد و فضایی بی‌روح پیش می‌ره تا به اون لحظه‌ی هولناک برسه مرگ پسر و بعد آگاهی مادر از حقیقت
قدرت اصلی «سوءتفاهم» اینه که تراژدی رو بی‌هیچ زرق‌وبرقی تحویل می‌ده نه موسیقی متن نه اشک و آه فقط یک حقیقت برهنه که مثل سنگ می‌افته وسط دل خواننده کامو با این اثر نشون می‌ده گاهی بدترین فجایع نه از بدی مطلق بلکه از ندانستن و فاصله‌ی انسانی میاد
پایانش، با اون حس پوچی و بی‌برگشتی، دقیقاً همون‌جاییه که کامو توش می‌درخشه «سوءتفاهم» از اون داستان‌هاست که بعد خوندنش چند دقیقه فقط خیره می‌مونی به صفحه چون تازه فهمیدی همین الان یه فاجعه‌ی کامل رو تجربه کردی
      

        چخوف با «سرخوش» نشون می‌ده بعضیا حتی از رسوایی خودشون هم خوشحال می‌شن. زنی که اسمش تو روزنامه به خاطر مستی و خرابکاری چاپ شده، با ذوق اینو به خانواده نشون می‌ده. طنزش می‌خندونه، ولی تهش تلخه می‌تونه اشاره هم به کسایی داشته باشه که برای معروف شدن دست به هر کاری می‌زنن.
      

        داستان ساده و کم‌کلمه‌ست ولی تهش می‌سوزونه پیرمردی که تو دل جنگ گیر افتاده دیگه نه امیدی داره نه جونی برای رفتن فقط یه چیز براش مونده: فکر حیوان‌هاش
و اون آخرین جمله دقیقاً قلب داستانه:
«این‌که گربه‌ها می‌توانستند خودشان را نجات دهند، تنها دلخوشی پیرمرد بود»
یه دلخوشی کوچیک وسط دنیایی که داره فرو می‌پاشه همینگوی با همین جمله نشون می‌ده چقدر گاهی کوچیک‌ترین چیزها می‌شن تنها نقطه‌ی روشن زندگی