اولین نمایشنامه‌ای که از «غلامحسین ساعدی» عزیز، خواندم.
فکاهی تلخی لابه‌لای سطور نهفته است.
مطالعه‌اش را پیشنهاد می‌کنم.
        

          "رأست رأستى عدالت اجرا شد؟ بله؟عدالت اجرا شد! كدوم عدالت اجرا شد؟عدالت چی اجرا شد؟" 
جالب و خواندنی بود، البته فکر می‌کنم این مسئله که ازش خوشتون بیاد یا نیاد، سلیقه‌ای باشه. 

        

          جالب بود.... برای من که حداقل خیلی کم نمایشنامه میخونم. اما مثل خیلی از داستان ها و آثار اون دوره کنایه ای به حکومت به چشم میخورد. یا ظلم و مبارزه. خب باید به چشم یه چیز غیر از نمایش نگاهش کرد از نظرم.
        

          راستی راستی عدالت اجرا شد؟!

چشم در برابر چشم، نمایشنامه‌ای بود کوتاه که می‌توان آن را ظرف کمتر از سی دقیقه خواند. نه‌ عمق داشت که نیاز باشد روی آن تمرکز کرد و نه آن‌قدر تهی از محتوا بود که پس از خواندنش پشیمان شویم. در کل برای پر کردن اوقات نمایشنامه‌ی مطلوبی بود.

داستان نمایشنامه در مورد حاکمی نادان است که از روی شکم سیری و بیکاری تصمیم می‌گیرد تا با اجرای عدالت وقتش را پر کند. به جلادش دستور می‌دهد موردی را جهت رسیدگی پیدا کند. جلاد بلافاصله مرد جوانی‌ را می‌یابد که می‌خواست در تاریکی وارد خانه‌ی پیرزنی شود، اما یک میله‌ در چشمش فرو رفته و حال از حاکم خواهان قصاص چشم و رسیدن به عدالت است. حاکم که پیش از مرد جوان به دنبال اجرای عدالت بود...
        

          ۹۸.۱۲.۲۸
        

          راستی راستی عدالت اجرا شد؟ بله؟ عدالت اجرا شد !
کدوم عدالت اجرا شد؟عدالت چی اجرا شد؟
        

          سیر تکاملی اجرای عدالت. خیلی هم واقعی!
        

          یک نمایشنامه کمدی):
عدالت به جای اینکه دزد را بگیرد نی زن را قصاص کرد.