راستی راستی عدالت اجرا شد؟!

چشم در برابر چشم، نمایشنامه‌ای بود کوتاه که می‌توان آن را ظرف کمتر از سی دقیقه خواند. نه‌ عمق داشت که نیاز باشد روی آن تمرکز کرد و نه آن‌قدر تهی از محتوا بود که پس از خواندنش پشیمان شویم. در کل برای پر کردن اوقات نمایشنامه‌ی مطلوبی بود.

داستان نمایشنامه در مورد حاکمی نادان است که از روی شکم سیری و بیکاری تصمیم می‌گیرد تا با اجرای عدالت وقتش را پر کند. به جلادش دستور می‌دهد موردی را جهت رسیدگی پیدا کند. جلاد بلافاصله مرد جوانی‌ را می‌یابد که می‌خواست در تاریکی وارد خانه‌ی پیرزنی شود، اما یک میله‌ در چشمش فرو رفته و حال از حاکم خواهان قصاص چشم و رسیدن به عدالت است. حاکم که پیش از مرد جوان به دنبال اجرای عدالت بود...
        

          اولین نمایشنامه‌ای که از «غلامحسین ساعدی» عزیز، خواندم.
فکاهی تلخی لابه‌لای سطور نهفته است.
مطالعه‌اش را پیشنهاد می‌کنم.
        

          ۹۸.۱۲.۲۸
        

          جالب بود.... برای من که حداقل خیلی کم نمایشنامه میخونم. اما مثل خیلی از داستان ها و آثار اون دوره کنایه ای به حکومت به چشم میخورد. یا ظلم و مبارزه. خب باید به چشم یه چیز غیر از نمایش نگاهش کرد از نظرم.
        

          راستی راستی عدالت اجرا شد؟ بله؟ عدالت اجرا شد !
کدوم عدالت اجرا شد؟عدالت چی اجرا شد؟
        

          سیر تکاملی اجرای عدالت. خیلی هم واقعی!
        

          نمایشنامه ای اعتراضی و گویا طنزگونه با محوريت اجرای عدالت!
همواره با خواندن آثاری اینچنینی به این فکر میکنم که خط و مشی سیاسی، اعتقادی و به طور کلی جهان بینی آدم ها در اینکه یک اثر را شاهکار یا فاجعه بدانند بسیار موثر است؛ همسویی یا عدم همسویی شما با نظریه پنهان طرح شده در کتاب در مواجهه با وضعیت جامعه کنونی یا جامعه ی خالق اثر، بسیار موثر در تحسین یا تخریب اثر توسط شماست.
از نظر من اما ورای تاثیر و تاثراتی که توضیح دادم، نمایشنامه ی بدی نبود! همین...
طعنه ای گل‌درشت به فهم و اجرای عدالت، آنقدر گل درشت که فکاهی حاضر در سطور کتاب شما را آنچنان هم به خنده وا نمی‌دارد.
        

          یک نمایشنامه کمدی):
عدالت به جای اینکه دزد را بگیرد نی زن را قصاص کرد.
        

          "رأست رأستى عدالت اجرا شد؟ بله؟عدالت اجرا شد! كدوم عدالت اجرا شد؟عدالت چی اجرا شد؟" 
جالب و خواندنی بود، البته فکر می‌کنم این مسئله که ازش خوشتون بیاد یا نیاد، سلیقه‌ای باشه. 

        

          به نام خداوند جان و خرد 
.
.
کتاب «چشم در برابر چشم» به نظرم اونقدرها هم شاهکار نبود، ولی در عین حال یه چیزی تو خودش داشت که آدمو به خنده وادار می‌کرد و سرگرم می‌کرد. داستان شاید پیچیدگی یا عمق بالایی نداشت و شخصیت‌ها اونقدر درگیر احساسات یا موقعیت‌های شدید نبودن، اما با لحنش، با شیوه‌ی روایتش، یه حس سبک و بامزه ایجاد می‌کرد که آدم نمی‌تونست بی‌تفاوت بمونه. این کتاب شاید بیشتر برای وقتی مناسبه که بخوای یه داستان راحت بخونی، بخندی و کمی از دنیای جدی بیرون فاصله بگیری. با اینکه شاهکار نبود و انتظار یه اثر عمیق و بی‌نظیر رو برآورده نکرد، اما این سرگرمی شیرینش باعث می‌شه که یه جای کوچیک تو دل کتاب داشته باشه و قابل تقدیر باشه
        

          نسبت به اسم و جلدش توقع و انتطار یه چیز دیگه رو داشتم
یه نمایشنامه ساده در حد داستان های کتاب ابتدایی
ساده‌سازی بیش از حد مفاهیم. 
شخصیت‌ها بیشتر تیپ هستند تا کاراکتر؛ یعنی ویژگی‌هاشون کلیشه‌ای و اغراق‌شدس ( حاکم نادان، جلاد بی‌منطق، پیرزن مظلوم)
پایان‌بندی غیرمنتظره اما سطحی. 
 دیالوگ‌های گاه تکراری.