متاسفانه بشدت سطحی بود و نتونستم به خوبی با روایت ارتباط بگیرم.
      

        جالب بود.
      

        این کتاب وجود درد آشنای سر شده ای رو بهم یادآوری میکرد که منبعش گنگ و مبهمه. شخصیت استر، انزجار و خود بیگانگیش برای بخشی از وجودم قابل درک و ملموس بود. قطعا بازخوانی خواهم کرد.
      

        سردی تلخی داشت که کم کم توی وجود آدم ریشه می دووند.
      

        پر از دردهای فروخورده از زخم هایی که جنگ روی تن آدمها جا گذاشته. دردهای ساکت و بی صدای جنگ. سکوت، سنگینی، رنج‌. 
شکست دوم موفق به کسب جایگاه خاصی در روح و قلب من شد. 
از خانم سحر قدیمی عزیز و قشنگم برای ترجمه ای به این روانی هم سپاسگذارم.
      

        وای پسر! عجب کتابی بود!
      

        سطحی و نخ نما، بدون هیچ عمق یا احساسی؛ فقط یک روایت بی روح کهنه و پوچ.
      

        کتاب سلیقه ی من نبود و خوندنش برام لذت بخش نبود. من با کوتاه نویسی های بکمن ارتباط بهتری برقرار میکنم. در نوشته های بلندش اضافه گویی میکنه به جزئیاتی می پردازه که سرسام آوره جزئیات بیش از اندازه ش روی احساساتی که به دست میاری ماله میکشن احساساتتو خشک میکنن نزدیک بود وارد ریدینگ اسلم بشم که گذاشتمش برای مدت طولانی کنار و بعد از مدت طولانی هیچ کششی برای خوندنش احساس نمی کردم دیگه سراغ بکمن نمی رم و نخواهم رفت. آخرین شانسی بود که به خودم و بکمن دادم و از دستش دادیم.
      

        خوشبختانه من التهاب جنگ رو زندگی نکردم و امید دارم که همینطور باقی بمونه. اما باعث شد به بخشی که درون همه ی ما هست، بی پرده، نگاهی بندازم؛ بخشی که در بطن افکارمون پنهان شده و ترجیح میدیم پنهان بمونه.
      

        نه داستان خاصی داریم، نه کشش عمیق؛ فقط یه راوی بی‌هویت که نگاهمون رو دنبال خودش می‌کشه تا تهِ داستانی که ته نداره.
این کتاب بیشتر شبیه یه نوشیدنی رنگی قشنگه که مزه‌ش فقط آب‌قنده!
ترومن کاپوتی هم انگار خواسته یه قاب زیبا بسازه، ولی یادش رفته جونِ توی قاب مهم‌تره.
      

        یاگو ای سگ وحشی که از شکنجه و گرسنگی و امواج دریا بی‌رحم تری.

اونقدری که انتظار داشتم درگیرم نکرد. انگار جایی بین دیالوگ‌های سنگین و روایت کند، از دستم سر خورد. بعضی صحنه‌ها، با اینکه اوج تراژدی بودن، نتونستن اونطور که باید به وجد بیارنم. حسی که دنبالش بودم، به اندازه کافی عمیق حس نشد. برای من فقط در حد دو ستاره بود.
      

        کتاب خیلی تلخی بود.
زندگی بعضی از آدما غوطه‌وره توی رنجی که اگه انگشت یه‌سری از افراد رو لمس کنه، نمی‌تونن تحملش کنن. نمیفهمن، شایدم نمیتونن بفهمن.
سکوت، لای خطوط کتاب سکوتی هست پر از فریاد و رنج.
روایتش شبیه فریادهای بشدت دردناک زیر آب بود.
تلخ بود. خفه کننده. قلبم شکافته می‌شد و دوخته می‌شد با دستای آقای معروفی و قلم توی دستش.
آخ آقای معروفی، چقدر جای خالیتون تو ذوق می‌زنه...
کاش در آرامش بخوابید.
      

        انگار وسط یه خواب سنگین گیر کردی و نه میتونی بیدار شی، نه بفهمی چرا اصلاً خوابیدی.
      

        i liked it, but it is boring. i can't find that feeling of the first chapters in this one's, and it's getting worse and worse
      

        I almost died. I prayed to 7 heavens to bring Satoru back‚ but It wasn't him. my heart shaded to pieces...

 You fucking Sukuna what the hell you are? you make me want to hate everything and everyone‚ just stop living and die‚ what the fuck do you want from them? 

Go ahead YUJI ITADORIII and TODOOO T-T
I'm so sad about choso :((
Nobara queen is back.
Itadori pulling off a domain expansion and I'm so proud of my little boi