i liked it, but it is boring. i can't find that feeling of the first chapters in this one's, and it's getting worse and worse
      

        I almost died. I prayed to 7 heavens to bring Satoru back‚ but It wasn't him. my heart shaded to pieces...

 You fucking Sukuna what the hell you are? you make me want to hate everything and everyone‚ just stop living and die‚ what the fuck do you want from them? 

Go ahead YUJI ITADORIII and TODOOO T-T
I'm so sad about choso :((
Nobara queen is back.
Itadori pulling off a domain expansion and I'm so proud of my little boi
      

        What the heck? this is so messed up! I usually enjoy dark and twisted content, but this is different. I'm not sure how to feel about it. some parts were great, but other parts really bothered me. I'm not into kink or contents like these, and there are trigger warnings literally for everything. it's a lot to take in.
      

        ناگزیر، آواز زمین و دریا آتشفشان و طوفان است.
      

        This volume was quite boring-_-
I like Higuruma T-T and I don't know how I feel about Yuta but Geto's body deserved more :((
      

        Am i torturing myself with reading that shit? Like what is wrong with you, fojimoto? What do you mean? I'm literally stuck in this loop, and i can't do anything. I should keep reading that, or I should keep reading that boring weird. I have no idea what is happening. HELP
      

        زندگی فایده نداره 
وقتی سنگی از سکونی
دیگه آب و ماهی نیستی 
وقتی پشت سد بمونی
      

        تصویر واقعی از انسان‌ها و هم‌نوع‌خواری، بدون اینکه لحظه‌ای فکر کنن یک روزی ممکنه خودشون هم خورده بشن. بدون درک این‌که هیچ فرقی با اونی که می‌خورن، ندارن. بدون فکر به این‌که اگه خودشون هم جای کسی که پرورش داده و بعد خورده می‌شه، قرار بگیرن، توسط یکی مثل خودشون خورده می‌شن. آدم‌ها همه شبیه هم‌ان و همین، اون‌ها رو برابر می‌کنه. هیچ موجود دیگه‌ای غیر از انسان نمی‌تونه هم‌نوع‌خواری کنه، چون انسان‌ها وحشتناکن. همه به یک اندازه.
      

        Murakami’s Men Without Women is a haunting exploration of loneliness, loss, and the quiet pain of existence. His writing, both luminous and melancholic, lingers long after reading. My favorites—An Independent Organ, Samsa in Love, and Men Without Women—deserve five stars for their delicate blend of fantasy and sorrow, while the others felt closer to three.

This book isn’t just about losing someone; it’s about losing moments that will never return. Through Murakami’s lens, we witness the fragile, deeply human edges of solitude—inevitable, irreversible, and beautifully devastating.
      

        یه تراژدی عمیق، یه سقوط دردناک توی تاریکی احساسات، یه کتاب که انگار خودش یه روح حساس و رنج‌کشیده‌س.
      

        توی این کتاب غم عجیبی همه چیز رو احاطه کرده بود. درد در سراسر کلمات و شخصیت ها پخش شده بود. نمیدونم برداشت شخصیه منه یا واقعا اینطور بود اما این کتاب زخم های روحم رو لمس کرد و غم عجیبی رو بهم هدیه داد.

-از مترجم عزیز هم ممنونم که قسمت های سانسور شده رو مشخص کرده بودن
      

        In this book‚ a strange sadness sorounded everything. Pain was spread throughout the words and characters. I dont khow if it was my personal impression or it was really like that‚ but this book touched the wounds of my soul and gave me something strange.
      

        شروع خوبی داشت؛ درحدی که به پنج ستاره فکر میکردم، اما رفته رفته همه ی ستاره هاشو از دست داد. هر چی بیشتر میخوندم، خوانشش سخت تر میشد. جمله های قشنگی داشت، اما کتاب قشنگی نبود. یک ستاره رو هم برای حال و هوای اول کتاب منظور کردم.
      

        کتاب تلخی بود اما چیز خاصی درون خودش نداشت
      

        از سیاست متنفرم. از ناپلئون و اسکوییلر و امثالشم همینطور. کمی خسته کننده بود برام. شاید چون از سیاست نفرت دارم. یجورایی تکرار وقایع بود و حرص خوردن و اعصاب خوردی اما متاسفانه حقیقت همینه. منزجر کنندس.