خانم جوان
من هم دلم میخواد موهامو محکم پشت سرم ببندم. طوری موهام رو از پشت گیره بزنم که بتونم حسش کنم.
یه بچه گربه هم دوست دارم داشته باشم که روی دامنم بشینه و وقتی نازش میکنم خرخر کنه.
منم میخوام پشت میز غذاخوری بشینیم و با قاشق نقره ای خودم غذا بخورم
      

        مردی روستایی به دروازه‌ای می‌رسد که پشت آن «قانون» قرار دارد. دربان به او می‌گوید که نمی‌تواند وارد شود، حداقل نه حالا. مرد سال‌ها منتظر می‌ماند، پیر می‌شود، و در نهایت، بدون آن‌که هرگز وارد شود، می‌میرد. دربان در لحظهٔ مرگ به او می‌گوید: «این در فقط برای تو بود. حالا می‌روم و آن را می‌بندم.»

      

        چخوف توی این داستان، با یه نگاه دقیق و طنزآمیز، نشون دادکه چطور طمع و رؤیای ثروت می‌تونه حتی صمیمی‌ترین روابط رو خدشه‌دار کنه. شخصیت‌ها در عرض چند دقیقه از همدلی به سوءظن و دل‌زدگی می‌رسن، و این تحول سریع، نقدیه به ناپایداری احساسات انسانی در مواجهه با وسوسه‌های مادی.
خوندش بیشتر از ده دقیقه طول نمی‌کشه اما ثاتیرش عمیق تر از زمان مطالعشه
      

        نسبت به اسم و جلدش توقع و انتطار یه چیز دیگه رو داشتم
یه نمایشنامه ساده در حد داستان های کتاب ابتدایی
ساده‌سازی بیش از حد مفاهیم. 
شخصیت‌ها بیشتر تیپ هستند تا کاراکتر؛ یعنی ویژگی‌هاشون کلیشه‌ای و اغراق‌شدس ( حاکم نادان، جلاد بی‌منطق، پیرزن مظلوم)
پایان‌بندی غیرمنتظره اما سطحی. 
 دیالوگ‌های گاه تکراری. 

      

        چخوف داخل سرخوش نشون می‌ده که خیلی از شادی‌های ما، در واقع پوششی برای فرار از پوچی یا مشکلات عمیق‌تر زندگیه. 
به ما یادآوری می‌کنه که شادی واقعی با سرگرمی‌های سطحی یکی نیست.  
مثل بقیه آثارش، شخصیت‌ها بسیار واقعی و ملموس‌اند. انگار همین امروز هم می‌تونیم مشابه‌ رو در اطراف خودمون ببینیم.  

      

        همینگوی خیلی خوب نشون داد که جنگ، حتی اگه به ظاهر درباره‌ی مرزها و قدرت باشه، در نهایت زندگی ساده‌ترین و بی‌پناه‌ترین آدم‌ها را نابود می‌کنه.
 پیرمرد هیچ نقشی در سیاست نداره، اما قربانی مستقیم جنگه.   
      

        بیشتر حالت حکایت گونه داشت تا یه داستان مدرن
کوتاه و پر مفهوم بود و ارزش خوندن داشت ولی عالی نبود 
      

        فرد آزاد و زندانی هرکدام دیگری را در زندان می‌بیند. 
      

        شاید یکی از بهترین کتاب هایی که توی وقت اضافه خوندم
چخوف در قالب داستان های کوتاه چیزایی مینویسه که واقعا تاثیر گذاره 

      

        کتابش با بقیه کتابا فرق داشت
بقیه کتابا حالت داستانی و رمان گونه بودن ولی این کتاب مصاحبه‌ای که شکل گرفته بود رو نوشته بودن
خیلی موارد اضافه داشت 
      

        بخوام به صورت دقیق نظرمو بگم یکی از شاهکارهای ادبیات روسیه(که فکر نکنم) که به کشمکش درونی انسان، تضاد اجتماعی و اخلاقی، بحران هویتی پرداخته.
ولی نظر واقعی خودم رو با یه علامت سوال و چرای بزرگ نشون میدم. 
      

        داستان سفر به ژاپن با گروهی از ایرانی ها برای موزه صلح هیروشیما
کتاب خوبی بود، نثر روانی داشت، در بعضی جاهاش نویسنده میخواست کتاب رو به سمت طنز ببره هرچند که موفق نبود،حقایق ژاپن رو میگفت و واقعا کتابی بود که میشد جذبش شد
مقصد اول هیروشیما بود، شهری که برخلاف انتظار نویسنده یه شهر ساده بود و از اون ژاپن اخر‌وزمانی و و کشور تکنولوژی خبری نبود و این سادگی رو از فرودگاه و کوچه و خیابون و قطار شروع کردن.
نشون میداد هرساله برای این مراسم (یادبود قربانیان) افراد زیادی رو از کشور های مختلف دعوت میکردن ولی مراسم هیچ چیز چشمگیری نداشت و مهمتر از اون حضور آمریکایی ها در رديف جلوی این مراسم بود.
همیشه برای خودم سوال بود چرا بعد از اینکه آمریکا همچین بلایی به سر ژاپن آورد و هنوز که هنوزه آدمای زیادی کشته میشن، باهاشون همکاری میکنه.
داخل کتاب گفته شده بود چونکه ژاپنی ها معتقدند اگر این بمب نبود کره و ژاپن نابود میشد و این بمب جلوگیری کرد از جنگ و خون‌ریزی های بیشتر.
در صفحات بعدی کتاب وقتی با یک هیباکوشا(بازمانده های بمب شیمایی که برای ژاپنی ها از احترام زیادی برخوردارند)
برخورد کردن اون علت دشمنی نکردن رو اینجوری گفت(ما به سه دلیل از آمریکا کینه نداریم و با اونها دشمنی نمی‌کنیم' یک اینکه آمریکایی ها بعد انفجار بمب به ما کمک کردند تا افراد مجروح رو مداوا کنیم؛ هرچند که پول کمکهایشان را از ما گرفتند. دو اینکه ما ژاپنی ها معتقدیم باید گذشته را به رودخانه ریخت و فراموش کرد و سه اینکه ما بودایی هستیم و بودایی ها به تقدیر اعتقاد دارن بنابراین با خودمان گفتیم این تقدیر ما بوده که در چنین روزی و به چنین وسیله ای بمیریم.) و در نهایت پس از سوالات و بحث ها، هیباکوشا میگه این حرف هایی است که به ما یاد دادن تا بگوییم ما بمب اتم را دوست دوست داریم
این قسمت از کتاب رو انقدری دوست داشتم که چندبار بخونم و عکس بگریم و بنویسم.
در روند کتاب از شهر و پیاده رو های پر از علامت راهنمایی میگن
از غذا خور یهای کوچیک و زندگی رسمی مردم ژاپن که اگر هفته ای یکبار داخل خونه غذا بخورن خوشبخت به حساب میان
از نظم و وقت شناس بودن مردم ژاپن
از سرعت قطار ( سه برابر سرعت قطار در ایران و به قدری تند که بیرون از قطار رو نشه دید)
از عادات پر احترامشون
و با همه‌ی این‌ها نظرهارو درمورد زاپن برمی‌گردوند
      

        نسبت به جلد اول هیجان انگیز‌تر بود و آدم نسبت بهش کشش پیدا می‌کرد.
پایانش زیادی از حد باز بود، شاید میشد جور دیگه ای تمومش کرد
شخصیت لایا و الایس به خوبی توصیف شده بود
از همه حالات و حس‌های شخصیت های دیگه به خوبی استفاده شد
و درکل قشنگ بود 
      

        این کتاب مجموعه از نوشته ها و سخرانی ها و نامه های مهاتما‌گاندی بود که تصویر عمیقی از زندگی، فلسفه و مبارزاتش رو ارائه میداد.
نثرش ساده بود و با صداقت از تجربیات شخصیش‌ میگفت
فلسفه عدم خشونت، پافشاری بر حقیقت ها، ساده زیستی مهمترین مضامین کتاب بوند.
      

        سایه های میان ما و تاریکی درون ما فانتزی، عاشقانه، و جاه طلبانه بود
زبانی روان و پر کشش داشت و درکنار داستانش فمینیسم، بهای‌ جاه‌طلبی و رو نشون میداد.
دیالوگ های هوشمندانه‌ای داشت.
فضایی پر از دسیسه ها خواننده رو درگیر دنیایی می‌کرد که داخلش مرز بین عشق و فریب، قدرت و اخلاق رو نشون میداد.