پنج داستان کوتاه از چخوف بزرگ ‌‌‌... 
از چخوف نمیشه توقع داشت که شاهکار خلق نکنه. قلم شیوا و نثر بی نظیر و توصیف های چخوف روح آدم رو جلا میده.  
کتاب از ۵ داستان که بین سال‌های ۱۸۹۰ الی ۱۹۰۰ نوشته شده ، تشکیل میشه که هر کدوم برای خودش دغدغه های خاصی رو داره .
مخصوصا داستان دوم یعنی " ضربه " که سوژه خیلی ناب و جالبی داره .
ترجمه اثر هم ترجمه خوب و روونی داره که آدم رو خسته نمیکنه. 
در کل بخونید..‌چخوف بخونید و لذت ببرید.
        

          «دوئل»

~انسانها همون طور که در پی حقیقت‌ان، دو متر جلو میرن و یه متر عقب.
 رنج‌ها، اشتباه ها و ملال زندگی، اونها رو عقب میبره اما عطش حقیقت و مداومت اونها رو به جلو میکشونه. کسی چه میدونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن...~

جدال‌ عقل و احساس در قالب دو شخصیت.
با فکر کردن به هرکدوم از شخصیت‌های کتاب دنیایی از تفکر به سراغ آدم می‌آد.
برای من قسمت فوق‌العاده‌ی کتاب‌ جایی بود که لائفسکی که از معشوق‌ش فراری بود
اما وقتی به مرگ نزدیک شد فهمید که چقدر اونو دوست داره و بدون اون نمی‌تونه زندگی کنه؛ 
حقیقتاً می‌تونم بگم از چخوف و قلم‌ش خوشم اومد و قراره‌ کتاب‌های دیگه‌شو هم بخونم(:

ادبیات روسیه واقعاً متفاوت و گیراست!🎀

هفتادوچهارمین‌ #کتاب۱۴۰۳
        

          دوئل داستان چند فرد نیست؛ داستان زندگیه
هر شخصیت نماینده یک‌ تفکر هست و تنوع اندیشه در هر یک از اون‌ها مشهود
نماینده‌ی دین، عقل، احساس،...
چخوف در دوئل بیش از اینکه داستان بگه شخصیت می‌سازه و مخاطب رو در روابط و سبک زندگی  روس  زمان خودش غرق می‌کنه.
نیمه اول دووم بیارید و ادامه بدید نیمه دوم و پایان خوبی داره :)

        

          کتاب دوئل یکی از معدود آثار بلند چخوف است  که نشان دهنده ی تضاد ها و تناقصات  آن زمان جامعه روسیه است 
 ،انسان هایی که در کنار هم ولی با هم متفاوت اند و این تفاوت بین شخصیت های اصلی قصه به طور ملموس  احساس میشود .....
به طور کلی شخصیت پردازی این کتاب  خیلی بی نقصه و آنتوان چخوف حتی  شخصیت های فرعی داستان رو هم به دقت بالایی پردازش کرده..
 ودر ‌پایان قصه تضاد رفتاری  بین شخصیت ها  از آن ها آدم های جدیدی میسازد که هر کدام به نوعی انسانیت را تجربه می کنند ..✳️✨
        

          نیمه‌ی اول کتاب رو دوست نداشتم و احتمالا اگر نویسنده برام بااهمیت نبود ادامه‌اش نمی‌دادم اما نیمه دوم داستان برام جذاب و لذت‌بخش بود و پایان‌بندی بسیار دوست‌داشتنی.
به طور کلی حس می‌کنم می‌شد به عنوان یک داستان کوتاه نگارش بشه، خیلی روان‌تر و مختصرتر.
از خوندنش پشیمون نیستم ولی بعیده به کسی معرفیش کنم‌.
        

          از کتاب:
لائفسكی به دریای متلاطم و سیاه چشم دوخت و با خود فکر کرد:"آره، کسی حقیقت واقعی رو نمی دونه... باد قایقو به عقب می کشه. دو متر جلو می ره و یک متر عقب، اما پاروزن ها کله شقن، خسته نمی شن و یه ریز پارو می زنن، از امواج بلند ترسی ندارن.
...
زندگی هم همین طوره... انسان ها همون طور که در پی حقیقتن، دو متر جلو می رن و یک متر عقب. رنج ها، اشتباه ها و ملال زندگی، اون ها رو عقب می بره اما عطش حقیقت و مداومت اون ها رو به جلو می کشونه. کسی چه می دونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن...
.
اگر می توانستم به ش سه و نیم می دادم. به خاطر ترجمه و به این خاطر که به نظرم تغییر عمیق و عجیب لائفسکی، عجیب ماند و ودست نیافتنی. نزدیک نبود. یعنی آدم هر لحظه می فهمید دارد قصه می خواند. 

اما... حقیقت این است که کسی در دلم یک ریز نشسته به آرزو کردن که همانی که برای لائفسکی پیش آمد، هرچند غیر قابل فهم باشد، برای من هم پیش بیاید.. 
کتاب درد داری بود.
        

          داستانی از جنس زندگی ای که همه ی ما دچار آن هستیم 
قضاوت هایی که معلوم نیست درست هستن یا نه
«هیچ کس حقیقت رو نمیدونه»  گاهی خودمان هم باور نمیکنم که یک اتفاق ساده چطوری میتونه باعث تغییر در ما بشه 
دیگران چی از وجود هر فرد و واقعیت زندگی اون میدونن؟ 
بازم میگم « هیچ کس حقیقت رو نمیدونه»
        

          واقعا نمی‌تونم هیچ ایراد خاصی بهش بگیرم. ولی نمی‌تونمم بگم خیلی دوسش داشتم. شاید ترجیح می‌دادم سرانجام دوئل یه چیز دیگه باشه.