پنج داستان کوتاه از چخوف بزرگ ‌‌‌... 
از چخوف نمیشه توقع داشت که شاهکار خلق نکنه. قلم شیوا و نثر بی نظیر و توصیف های چخوف روح آدم رو جلا میده.  
کتاب از ۵ داستان که بین سال‌های ۱۸۹۰ الی ۱۹۰۰ نوشته شده ، تشکیل میشه که هر کدوم برای خودش دغدغه های خاصی رو داره .
مخصوصا داستان دوم یعنی " ضربه " که سوژه خیلی ناب و جالبی داره .
ترجمه اثر هم ترجمه خوب و روونی داره که آدم رو خسته نمیکنه. 
در کل بخونید..‌چخوف بخونید و لذت ببرید.
        

          داستان دوئل چخوف، با محوریت تنش میان دو شخصیت اصلی یعنی لائفسکی (روشنفکر سست‌اراده و ترسو) و فون کورن (دانشمند عمل‌گرا و اخلاق‌گرا)، بستری فراهم می‌کند برای بررسی تضادهای درونی شخصیت انسان.

لائفسکی، نماد انسان‌هایی است که میان خواسته‌ها و مسئولیت‌هایشان دچار تعارض‌اند. او به‌ظاهر روشنفکر است اما دچار نوعی بی‌تصمیمی مزمن، ترس از تعهد و مسئولیت‌گریزی‌ست. از نظر روانشناختی می‌توان او را نماینده مکانیزم‌های دفاعی مانند فرار از واقعیت، توجیه‌گری و سرکوب احساس گناه دانست. او نمی‌تواند میان احساساتش و وظایف اخلاقی‌اش تعادل ایجاد کند، و همین ناتوانی، منبع اضطراب وجودی اوست.

در مقابل، فون کورن تجسم عقل‌گرایی افراطی‌ست. او به‌نوعی دچار تحجر اخلاقی شده و فاقد انعطاف روانی لازم برای درک پیچیدگی‌های انسانی است. نگاه او به دیگران، قضاوت‌گرایانه و بی‌رحمانه است. از منظر روانشناسی تحلیلی، او نماینده "سایه" یا جنبه سرکوب‌شده وجدان اجتماعی‌ست که بدون همدلی، صرفاً به داوری می‌پردازد.

دوئل میان این دو شخصیت، نمادی از جنگ درونی‌ انسان میان اخلاق و احساس، مسئولیت و فرار، عقل و دل است. چخوف در پایان با نجات یافتن لائفسکی و تغییر تدریجی او، نشان می‌دهد که انسان با پذیرش مسئولیت و بازگشت به خود اصیلش می‌تواند به رشد برسد، هرچند سخت و تدریجی.
        

          بهرحال دوستش داشتم اما میزان علاقه‌ام بهش فقط ۱۰٪ بود.
انتظارم از چخوف یه چیز دیگه بود. یجوری که بگی آها پس چخوف اینجوری مینویسه ولی معمولی بودن کتاب تصورمو بهمش زد.
شاید بشه گفت تنها شاهکار چخوف تیکه پایانی کتاب بوده

        

          از کتاب:
لائفسكی به دریای متلاطم و سیاه چشم دوخت و با خود فکر کرد:"آره، کسی حقیقت واقعی رو نمی دونه... باد قایقو به عقب می کشه. دو متر جلو می ره و یک متر عقب، اما پاروزن ها کله شقن، خسته نمی شن و یه ریز پارو می زنن، از امواج بلند ترسی ندارن.
...
زندگی هم همین طوره... انسان ها همون طور که در پی حقیقتن، دو متر جلو می رن و یک متر عقب. رنج ها، اشتباه ها و ملال زندگی، اون ها رو عقب می بره اما عطش حقیقت و مداومت اون ها رو به جلو می کشونه. کسی چه می دونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن...
.
اگر می توانستم به ش سه و نیم می دادم. به خاطر ترجمه و به این خاطر که به نظرم تغییر عمیق و عجیب لائفسکی، عجیب ماند و ودست نیافتنی. نزدیک نبود. یعنی آدم هر لحظه می فهمید دارد قصه می خواند. 

اما... حقیقت این است که کسی در دلم یک ریز نشسته به آرزو کردن که همانی که برای لائفسکی پیش آمد، هرچند غیر قابل فهم باشد، برای من هم پیش بیاید.. 
کتاب درد داری بود.
        

          نیمه‌ی اول کتاب رو دوست نداشتم و احتمالا اگر نویسنده برام بااهمیت نبود ادامه‌اش نمی‌دادم اما نیمه دوم داستان برام جذاب و لذت‌بخش بود و پایان‌بندی بسیار دوست‌داشتنی.
به طور کلی حس می‌کنم می‌شد به عنوان یک داستان کوتاه نگارش بشه، خیلی روان‌تر و مختصرتر.
از خوندنش پشیمون نیستم ولی بعیده به کسی معرفیش کنم‌.
        

          «دوئل»

~انسانها همون طور که در پی حقیقت‌ان، دو متر جلو میرن و یه متر عقب.
 رنج‌ها، اشتباه ها و ملال زندگی، اونها رو عقب میبره اما عطش حقیقت و مداومت اونها رو به جلو میکشونه. کسی چه میدونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن...~

جدال‌ عقل و احساس در قالب دو شخصیت.
با فکر کردن به هرکدوم از شخصیت‌های کتاب دنیایی از تفکر به سراغ آدم می‌آد.
برای من قسمت فوق‌العاده‌ی کتاب‌ جایی بود که لائفسکی که از معشوق‌ش فراری بود
اما وقتی به مرگ نزدیک شد فهمید که چقدر اونو دوست داره و بدون اون نمی‌تونه زندگی کنه؛ 
حقیقتاً می‌تونم بگم از چخوف و قلم‌ش خوشم اومد و قراره‌ کتاب‌های دیگه‌شو هم بخونم(:

ادبیات روسیه واقعاً متفاوت و گیراست!🎀

هفتادوچهارمین‌ #کتاب۱۴۰۳
        

          داستانی از جنس زندگی ای که همه ی ما دچار آن هستیم 
قضاوت هایی که معلوم نیست درست هستن یا نه
«هیچ کس حقیقت رو نمیدونه»  گاهی خودمان هم باور نمیکنم که یک اتفاق ساده چطوری میتونه باعث تغییر در ما بشه 
دیگران چی از وجود هر فرد و واقعیت زندگی اون میدونن؟ 
بازم میگم « هیچ کس حقیقت رو نمیدونه»
        

          واقعا نمی‌تونم هیچ ایراد خاصی بهش بگیرم. ولی نمی‌تونمم بگم خیلی دوسش داشتم. شاید ترجیح می‌دادم سرانجام دوئل یه چیز دیگه باشه.
        

          کتاب دوئل یکی از معدود آثار بلند چخوف است  که نشان دهنده ی تضاد ها و تناقصات  آن زمان جامعه روسیه است 
 ،انسان هایی که در کنار هم ولی با هم متفاوت اند و این تفاوت بین شخصیت های اصلی قصه به طور ملموس  احساس میشود .....
به طور کلی شخصیت پردازی این کتاب  خیلی بی نقصه و آنتوان چخوف حتی  شخصیت های فرعی داستان رو هم به دقت بالایی پردازش کرده..
 ودر ‌پایان قصه تضاد رفتاری  بین شخصیت ها  از آن ها آدم های جدیدی میسازد که هر کدام به نوعی انسانیت را تجربه می کنند ..✳️✨
        

          + کسی حقیقت رو نمی‌دونه .
        

          اولین کتابی که از انتون چخوف میخونم
انتظار داستان خیلی جذابی داشتم ولی بجز بعضی قسمت هاش بقیش عادی بود برای من 
        

          «دوئل» اثر آنتون چخوف، فراتر از یک داستان کوتاه، اثری است که به واکاوی مفاهیمی عمیق همچون حقیقت، قضاوت، نفرت، شرافت و غرور می‌پردازد. چخوف با مهارت تمام، جامعه روسیه را با تمام تناقضات و ضعف‌هایش به تصویر می‌کشد و از زبان شخصیت‌های داستان، تعاریف و دیدگاه‌های خود را در مورد این مفاهیم بیان می‌کند.

داستان حول محور لائوسکی، مردی جوان و عیاش، و فون کارن، جانورشناسی آلمانی و منتقد سرسخت او، می‌چرخد. لائوسکی که از زندگی خود با معشوقه‌اش در قفقاز خسته شده، به دنبال فرار از مسئولیت‌هایش است. این موضوع خشم فون کارن را برمی‌انگیزد و او را به چالش می‌کشد.

چخوف با دقت و ظرافت، شخصیت‌های داستان را پردازش می‌کند و هر کدام را نمادی از یک قشر یا تفکر در جامعه روسیه قرار می‌دهد. بحث‌ها و مناظرات بین این شخصیت‌ها، به ویژه در مورد ماهیت انسان و ارزش‌های اخلاقی، خواننده را به تفکر و تأمل وا می‌دارد.

یکی از نکات برجسته داستان، نگاه چخوف به ضعف‌های انسانی است. او با همدلی و درک، به شخصیت‌هایی می‌پردازد که دچار اشتباه و خطا شده‌اند و در عین حال، به نقد جامعه‌ای می‌پردازد که این ضعف‌ها را تشدید می‌کند.

در پایان داستان، شمّاس، خادم کلیسا، با نگاهی عمیق به دوئل بین لائوسکی و فون کارن، به داوری در مورد جامعه و انسان‌ها می‌پردازد. او معتقد است که اگر انسان‌ها از رنج‌ها و سختی‌های یکدیگر آگاه بودند، کمتر به قضاوت و نفرت نسبت به هم می‌پرداختند.
        

          توصیفات چخوف در مورد ساموئیلنکو عالیه
;آدم هر وقت با او روبرو می‌شد مشغول انجام کاری برای یک نفر بود یا داشت برای کسی دادخواست تهیه می‌کرد و همیشه چهره اش به خنده باز بود چون احتمالا مشکلی را از پیش پای کسی برداشته بود. عقیده ی مردم بر این بود که هیچ کس نمی‌تواند به او عیب و ایرادی بگیرد اما تنها دو نقطه ضعف داشت: 
یکی آنکه از مهربانی خود شرمنده بود و سعی می‌کرد آن را در پس نگاه عبوس و خشونت ظاهری پنهان کند.
از سری کتاب هایی که روی برجک خونده شد.
        

          بخوام به صورت دقیق نظرمو بگم یکی از شاهکارهای ادبیات روسیه(که فکر نکنم) که به کشمکش درونی انسان، تضاد اجتماعی و اخلاقی، بحران هویتی پرداخته.
ولی نظر واقعی خودم رو با یه علامت سوال و چرای بزرگ نشون میدم. 
        

          کتاب جالبی بود.
بیشتر داستان مکالمه بین افراد بود، نویسنده بیشتر داشت شخصیت آدم ها رو نشون میداد.
از نظر من لائفسکی نماد آدم های خود تحقیریه که همه چیز رو از زاویه بد نگاه می کنن. همون طور که فون کارن به لائفسکی گفت:« برای مثال اگر کسی به تو بگوید، به‌به چه خوشه انگور زیبایی! تو میگی بله زیباست اما وقتی توسط انسان خورده و هضم میشه، واقعا زشت میشه...»
لائفسکی فکر می کرد نمی تونه توی قفقاز موفق بشه(مثل کسایی که فکر می کنن نمی تونن توی ایران به هیچ جایی برسن🙄) و برای همین می خواست از اونجا فرار کنه(بدون همسرش که اونو با آوردن به قفقاز و درست حسابی کار نکردن بدبختش کرده بود!) و به روسیه برگرده.
ولی دیدگاه فون کارن هم زیاده روی بود، این که انسان هایی مثل لائفسکی باید کشته بشن و محو بشن، در واقع فقط باید دیدگاهشون تغییر کنه.
و اون دوئل آخر به این موضوع اشاره می کرد که آدما تا خطر مرگ رو حس نکنن به اشتباه های گذشتشون پی نمی برن و سعی نمی کنن خودشون رو درست کنن(برای همینه که توی اسلام میگن به مرگ زیاد فکر کنید).
اخلاق کشیش هم خیلی بامزه بود، که هر اتفاقی می افتاد سریع می زد زیر خنده، این یکی نماد زیادی سر خوش بودن بود.
نادژدا هم نماد آدمای زیادی خوش گذرون و یه جورایی بی بند و بار.
حیف آدم فلسفی ای نیستم و خیلی بلد نیستم اون مدلی حرف بزنم وگرنه میشد کلی نکته از کتاب در اورد، اینم خیلی جالب بود که نویسنده بعد شکسپیر بزرگ ترین نمایش نامه نویسه.
و اینکه ترجمه و نشرش اصلا خوب نبود، از یه نشر خوب بخریدش شما.
اگه آدم فلسفی ای هستید که توی شخصیت افراد مختلف زیادی تفکر می کنه کتابو بهتون پیشنهاد میدم.
        

          ازون کتاباست که انگاری توی یه بحثی قرار گرفتی( مثل یه قاضی) و باید منطقی و بی‌طرف حرفای همه رو گوش بدی تا بتونی در نهایت حق رو به یکی بدی ولی آخرش نمیتونی اینکارو بکنی:)
        

          دوئل داستان چند فرد نیست؛ داستان زندگیه
هر شخصیت نماینده یک‌ تفکر هست و تنوع اندیشه در هر یک از اون‌ها مشهود
نماینده‌ی دین، عقل، احساس،...
چخوف در دوئل بیش از اینکه داستان بگه شخصیت می‌سازه و مخاطب رو در روابط و سبک زندگی  روس  زمان خودش غرق می‌کنه.
نیمه اول دووم بیارید و ادامه بدید نیمه دوم و پایان خوبی داره :)

        

          اگر تا این حد متعصبانه رفتار کنی در دنیا را به روی خود می بندی...