آرى من !... من!... من!... روح او بدنش را ترک نگفت!.. و پس از آنكه او را بوسيدم، با وضعى طبيعى در كنار من ماند... آه چه خوب است، انسان كسى را ببوسد!... تو نمى توانى بفهمى!..
اما من!...
.
.
.
بیچاره و بینوا اریک !
      

        فکرش  را که می‌کردم ، می‌دیدم در هر خراب‌شده ای از گوشه های زندگی که افتاده باشی کم کن چنان در ابتذال فرو می‌روی و چنان عادتت می‌شود که حتی نمی‌خواهی داد بزنی .
      

        چرا دروغ ! خوندم که تموم شه و در صفحه به صفحه ش پرش ذهنی داشتم ؛ خیلی برام نامفهوم بود .
      

        شب سراب نیر زد به بامداد خمار .
      

        + کسی حقیقت رو نمی‌دونه .
      

        (( هان ، ای باد بهاری ، از چه بیدارم می‌کنی‌ ؟ به نوازش با من می‌گویی من بر تو ژاله ی آسمانی می‌بارم ! با این همه وقت ِ پژمردنِ من نزدیک است ، نزدیک آن توفانی که برگ و بار مرا می‌ریزد ! فردا آن رهنورد می‌آید ، هم او که مرا در روزهای زیبایی ام دیده است . نگاه او همه جا بر سر دشت می‌جوید و مرا نخپاهت یافت … ))
      

        (( می‌دانی ، تو واقعا دختر خوبی هستی ! ))
      

        اولین پنج من می‌مونی :)
      

        بغض تموم شدنش خفه م کرد :)
زری و یوسف عزیزم 🥲
      

        محتوای داستان رو دوست داشتم ، اعتقادات به همون شکل قدیمی و صاف و ساده و دوست داشتنی در کتاب جریان داشت .
چیزی که دوست نداشتم سبک نوشتاری نویسنده بود و جوری که نویسنده با خودش حرف می‌زد باعث می‌شد کلافه شم و تصور داستان و شخصیت ها از ذهنم دور شه در اون چند صفحه و همینطور داستان در همون صفحات اول به صورت واضح مشخص شد دلم می‌خواست با پیش رفتن کتاب داستان مشخص شه .
      

        جوری که این کتاب رو در پیش بردم می‌تونه نشون دهنده جذابیت داستان برام باشه ؛ جزئیات کاملی که موقعیت ها رو توصیف می‌کرد باعث می‌شد حس کنم منم پشت درخت بلوط پیر یا بوته های بزرگ سرخس پنهان شدم و انتظار کیا ی عزیز را از صفحه ی اول تا خواب عمیقش روی قایق قدیمی ش می‌بینم ، گونه ای که حس می‌کردم من هم کنار جامپین و میبل روی صندلی های دادگاه نشسته ام و نگران مرگ کیا نه نگران بازنگشتن اون به مرداب هستم .
مردابی که در نهایت برای من هم مثل تیت خانه شد .