بچه دبیرستانی بودم که خواندمش و خب طبیعی بود که دوستش داشته باشم. پارسال، یعنی بعد از بیست و چند سال دوباره خواندمش. چقدر نگاهم به شخصیت‌ها متفاوت بود. این‌بار من همسر بودم و مادر، نه یک دختر نوجوان احساساتی. اما باز هم مطالعه‌اش لذت‌بخش بود.
نهایت این‌که: «هر کسی از ظن خود شد یار من....»
        

          یه جایی اوایل کتاب از زبون شخصیت اصلی رمان میگه :
«بهار بود و لعنت بر این بهار که هنوز عاشقش هستم!»

ابتدا نسخه صوتی این کتاب رو از شرکت اوانامه با گویندگی خانم درخشش شنیدم که لذت محض بود. توصیه میکنم حتی اگر با کتاب صوتی میانه خوبی ندارید صرفا نیم ساعت ابتدای این کتاب صوتی رو بشنوید و توی فضایی که میسازه قرار بگیرید و بعدش کتاب متنی رو شروع کنید. این شکلی حتما بهره بهتری از این کتاب می‌برید
        

          یا من اشتباه می کنم یا کتاب کااملا از کتاب سالهای بلوای عباس معروفی کپی شده
        

          این رمان رو برای اولین بار دوره  راهنمایی بودم خواندم ولی بعد از اون سه بار دیگه خوندمش... عجیب قشنگ بود برام. 
        

          از برخی کتاب‌خوان‌های سخت‌گیرتر از خودم شنیده بودم که این کتاب ، زرد است!
اما من چنین نظری ندارم.
فکر می‌کنم جز قصّه‌های عبرت‌آمیزی‌ست که دختران نوجوان و جوان حتماً باید بخوانند. از این جهت که می‌تواند کمک کند ، به چند وجه از انتخاب‌های غلطی که انسان بر پایه‌ی احساس می‌تواند در زندگی داشته باشد ، بطور عاقلانه فکر کنند!
        

          دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را…..
        

          بامداد خمار کتابی نیست که فقط خوانده شود و کنار گذاشته شود؛ این قصه در ذهن آدم جا خوش می‌کند، گاهی مثل خاطره‌ای شیرین، گاهی مثل زخمی که هنوز تیر می‌کشد.  
 از لحظه‌ی اولی که محبوبه را شناختم، انگار سایه‌ای از او درونم شکل گرفت؛ امیدش، جسارتش، آن ایمان بی‌چون و چرایش به عشقی که فکر می‌کرد از تمام دنیا ارزشمندتر است. هر صفحه، هر تصمیم، هر دیالوگی که به تصویر می‌کشید، مرا وادار می‌کرد به لحظه‌هایی از زندگی‌ام فکر کنم که شبیه همین دو راهی‌ها بوده‌اند—جایی میان رؤیا و حقیقت، میان احساسی که هیچ مرزی نمی‌شناسد و منطقی که آرام اما بی‌رحم، گوشه‌ی ذهن آدم را تسخیر می‌کند.  
این کتاب فقط روایت یک عشق نیست، بلکه نمایش تمام اشتباهات، حسرت‌ها، تصمیم‌هایی که با قلب گرفته می‌شوند، و ضربه‌هایی که از واقعیت می‌خورند است. تلخی‌اش آرام شروع می‌شود، اما کم‌کم مثل غباری که روی همه‌چیز می‌نشیند، در دل آدم رسوب می‌کند.  
و همین ماندگاری‌اش است که مرا شیفته‌ی آن کرده. اینکه وقتی به پایانش می‌رسی، تمام نمی‌شود؛ در ذهن باقی می‌ماند، در تصمیم‌هایت، در لحظه‌هایی که به گذشته برمی‌گردی، به خاطراتی که فکر می‌کردی فراموش شده‌اند اما هنوز جایی میان قلبت زنده‌اند.  
دلم می‌خواهد دوباره بخوانمش، نه برای پایانش، بلکه برای آن حس‌هایی که در میان داستان شکل می‌گیرند، برای امیدهایی که جوانه می‌زنند، برای اشک‌هایی که از چشم محبوبه یا از دل خواننده جاری می‌شوند:))
        

          دبیرستان بودم که این کتاب رو خوندم و هنوز چیزی از عشق و عاشقی نمی دونستم و درگیرش نبودم. چقدر دلم برا منصور می سوخت که اینقدر عاشق محبوبه است و چقدر هم از رحیم بدم می اومد وقتی که فهمیدم که فقط املای نوشتن همون یک بیت شعر رو بلده چقدر بجای محبوب می خواستم خفه اش کنم. کلا اون موقع ها خوندنش برام جالب بود و بعدش رفتم که شب سراب رو بخونم و رحیم اونجا خودش رو به بچه مثبت بودن جا زده بود مخصوصا شبی رو دخترخاله اش پیششون بود. یادش بخیر فکر کنم برام هنوز هم کتاب خوبی باشه دوستش داشتم.
        

          هنوز هم با اختلاف دلچسب ترین رمانیه که تا به حال خوندم. طوری که خانم پروین من رو با محبوبه همراه کرد در اون روزگار تلخ و پر حادثه، وصف نشدنیه! انگار من در محبوبه، داشتم کتاب رو زندگی می‌کردم. جزییات کاملا به جا و درست به خواننده منتقل میشه، نه به صورت ناشیانه ای اضافه بر مطلب... و این بزرگترین حسن این کتابه!
        

          بامداد خمار 
خرداد ۱۴۰۴

دلم هوای یک رمان ترجیحا عاشقانه در دل دهه های گذشته در ایران کرده بود.
به پیشنهاد مردی که یک کتابخانه قدیمی در کوچه پس کوچه های این شهر  پر سر و صدا داشت، کتاب را خریدم و راهی خانه شدم.
طبق معمول، تاریخ خریداری کتاب و محل خریداری را در صفحه اول کتابم نوشتم. تا مدت ها نخوندمش و بعد به سراغش رفتم...

وقتی کتاب رو شروع کردم انتظاره عشق پر شور و عاشقانه ای داشتم که پر بود از احساس شادی و خوشی، یک عشق ساده. 
 در داستان عشق فقط یک عشق ساده نبود،  عشق مشخص کننده سرنوشت آدم ها شد، عشق باعث اتفاق های برگشت ناپذیری شد، عشق نشان داد که می تواند در مسیر زندگی ات نقش مهمی داشته باشد؛
 در نهایت عشق می تواند تعیین کننده شروع و پایان تو باشد.

در کنار اینکه نویسنده در بعضی قسمت ها اعصاب خواننده را هدف قرار داده بود و قصد عصبی کردن او را داشت، به خواننده یادآوری می کند که عشقی که ناگهان از هیجان لبریز می شود را با عشق واقعی  اشتباه نگیرید، عشق آرام آرام با محبت پر می شود و هرچه از آن می‌گذرد عمیق تر می شود.

گاهی وقت ها عشق می تواند تورا نابود کند زندگی ات را سیاه کند اما در نهایت همان عشق می تواند تورا نجات دهد.

همیشه هر کتابی حرفی برای گفتن دارد...
        

          دو و نیم بود! و واقعاً اونقدری که فکر می‌کردم بد نبود! درست است که موردِ علاقه‌م نبود، امّا خواندنش خوب بود. یعنی خب اگر از چیزی خوشم نمی‌آید، باید ازش خوانده باشم و بگویم که خوشم نمی‌آید...!
        

          دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
        

          فوق العاده دوستش داشتم چون شخصیت پردازی خوبی داشت و قلم خانم حاج‌سید‌جوانی روان و گیرا بود. به جزئیات اشاره کرده بودن ولی در حد نیاز و جوری که مخاطب خسته نشه. جدای از نگارش خوب ایشون، محتوای داستان و درسی که می‌داد برام دوست‌داشتنی بود.
        

          خیلی خیلی سال پیش کتابش رو خریدم و خوندم ، از اون روزا تا امروز ... هنوزم باز شروع می کنم به خوندنش و شگفت زده می شم از جذابیت قلم نویسنده ش ... درس های زیادی داره و خیلی وقتا ازش نقل قول هایی کردم ، از اون کتاب هایی که باید توی هر خونه ای باشه یه جلد ازش
        

          ۱۳ ۱۴ ساله بودم که خوندمش جزء معدود رمانهایی هست که داستانش و کامل به یاد دارم 
بعد از ۲۰ و اندی سال دلم خواست دوباره بخونمش ببینم حالا چه حس و حالی نسبت بهش دارم
        

          کتاب خوبی بود. تجربه پدر و مادر ها رو خوب نشون داد و بعضی عشق های سراب گونه.
        

          اگه بخوام در یک جمله شرح حال این کتاب رو بگم، باید بگم که :
این کتاب پر است از رنج و عبرت!
از در و دیوار این داستان غم و بدبختی می‌باره و من با جمله به جمله این کتاب قلبم فشرده شد و اشک ریختم. وقتی به این فکر میکنم که زن هایی مثل محبوبه و یا حتی بدتر تو دنیا زندگی میکنن و ما از رنجشون بی خبریم، بیشتر دلم میگیره و غم وحشتناکی بهم هجوم میاره.
تنها نقدی که به این کتاب دارم اینه که نویسنده دیدگاه صفر و صدی به افراد جامعه داده و طبقه اشراف رو قدیسه معرفی کرده و طبقه عوام رو پست! شراب خوردن اشراف هیچ اشکالی نداره و شراب خوردن رحیم میشه زهرمار!
ولی در کل قلم نویسنده خیلی روون بود و از صفحه اول با داستان همراه شدم. تک تک اتفاقات مثل فیلم از جلوی چشمم رد شد و تک تک احساسات و عواطف شخصیت هارو به راحتی درک کردم.
        

          بامداد خمار رمانی است که عشق در یک نگاه بدون توجه به معیارهای دیگر زندگی مشترک را زیر سوال می‌برد. از این لحاظ می‌توان گفت که رمانی عبرت‌آموز است. حوادث کشش خوبی دارند و هرچند حال مخاطب را خراب می‌کنند ولی او را تا پایان با خود همراه می‌سازند.

به عقیده‌ی من مخاطب برای این کتاب می‌خواند که حالش خوب شود، اما کتاب بامداد خمار با توجه به آنکه تلاش کرده یک موعظه‌ی اخلاقی برای جوانان باشد و مدام با این جمله که "عجب غلطی کردم" استمرار دارد، حال مخاطب را خراب می‌کند.

نکته دیگر آنکه ازدواج دو نفر از دو طبقه‌ی اقتصادی و اجتماعی، الزاما همیشه با شکست روبرو نیست اگر که معیارهای اصلی انسانیت و تقوا لحاظ شود. کمااینکه پیامبر ما چنین ازدواجی داشته است. ولی نویسنده محترم در این رمان، طبقه را به عنوان مهمترین فاکتور در زندگی مشترکِ موفق عنوان می‌کند.

داستان در بستر حکومت رضاخانی اتفاق می‌افتد و نویسنده به جز اشاره‌ای کوتاه به اسم حکومت، التفاتی به شرایط اجتماعی حاکم بر دوره‌ی زندگی شخصیتها ندارد و تنها سرش به انتقال پیام اخلاقی مدنظرش در بستر یک زندگی تلخ گرم است.