بچه دبیرستانی بودم که خواندمش و خب طبیعی بود که دوستش داشته باشم. پارسال، یعنی بعد از بیست و چند سال دوباره خواندمش. چقدر نگاهم به شخصیت‌ها متفاوت بود. این‌بار من همسر بودم و مادر، نه یک دختر نوجوان احساساتی. اما باز هم مطالعه‌اش لذت‌بخش بود.
نهایت این‌که: «هر کسی از ظن خود شد یار من....»
          

            یه جایی اوایل کتاب از زبون شخصیت اصلی رمان میگه :
«بهار بود و لعنت بر این بهار که هنوز عاشقش هستم!»

ابتدا نسخه صوتی این کتاب رو از شرکت اوانامه با گویندگی خانم درخشش شنیدم که لذت محض بود. توصیه میکنم حتی اگر با کتاب صوتی میانه خوبی ندارید صرفا نیم ساعت ابتدای این کتاب صوتی رو بشنوید و توی فضایی که میسازه قرار بگیرید و بعدش کتاب متنی رو شروع کنید. این شکلی حتما بهره بهتری از این کتاب می‌برید
          

            از برخی کتاب‌خوان‌های سخت‌گیرتر از خودم شنیده بودم که این کتاب ، زرد است!
اما من چنین نظری ندارم.
فکر می‌کنم جز قصّه‌های عبرت‌آمیزی‌ست که دختران نوجوان و جوان حتماً باید بخوانند. از این جهت که می‌تواند کمک کند ، به چند وجه از انتخاب‌های غلطی که انسان بر پایه‌ی احساس می‌تواند در زندگی داشته باشد ، بطور عاقلانه فکر کنند!
          

            خاطرم هست که بچه بودم که این کتاب چاپ شد. در آستانه آغاز نوجوانی. جز کتب ممنوعه بود :) نمی دونم چرا ! یعنی الان که می خونم نمی فهمم چرا! البته شاید برای فضای فکری اون موقع زیادی جسورانه بوده. نمی دونم. ولی به نظرم برای جوان و نوجوان آن زمان خوندش مفید تر از نخوندنش بوده :)
بگذریم شاید برای نوجوان 15-18 سال امروزی هم خوب باشه. حتی بزرگتر ، البته به ظرطی که خودش به این حد درک نرسیده باشه.در کل ارزش خوندن داره. با بخشی که در اواخر کتاب محبوبه پیش پدرش می ره واقعا گریه کردم. و خوب خیلی چنین حرکتی از من عجیبه :)
به نظرم نویسنده محترم یکم زیادی ملاطفت خرج محبوبه کرده و در انتها تاجایی که بشه با حقایق زندگی قابل قبولش کرد در انتها زندگی خوبی رو برای محبوبه رقم زده. در حالی که واقعیت معمولا خیلی تلخ تره و آدمهای کمی به خوشبختی و خوش سرنوشتی محبوبه هستند که بعد چنین اشتباهی ، اینقدر خوشبخت بشن. هرچند که خوشخبتی اش تمام وکمال نبود ولی بهتر از این هم واقعا دیگه خیلی سعادت می خواد! شاید هم خوشبختی محبوبه به این واقعیت اشاره داره که اون دختری ثروتمند ، زیبا ، و از خانواده ای سرشناس بود که تمام گذشته و اشتباهاتش رو می پوشوند. در هر حال کتابیه که به نظرم بهتره جوانها در آغاز جوانی بخونند. ساده و فارغ از پیچیدگی های نوشتاریه 
 ، عامه رو جذب می کنه (که به نظرم برای چنین محتوایی از قضا یک ویژگی بسیار مثبته) ولی از نظر محتوا خوبه. شاید یه ذره بار نصیحتی اواخرش باشه ولی در کل اثرگذار هست ، مخصوصا برای دختر ها در سنین نوجوانی و آغاز جوانی که درگیر التهابات عاشقانه می شن.
خیلی خوب و با انتقال کامل احساسات تونشته نتایج *اختلاف فرهنگی* رو نشون بده. تاکید می کنم *اختلاف فرهنگی* و نه *برتری فرهنگی* . به تمایز این دو خیلی قائلم.
به هر حال با زیادی خوشبخت شدن محبوبه در انتهای داستان یکم مشکل داشتم. از بار تاثیرگذاری کتاب یکم کم کرد .
هرچند که اغلب موقع انجام چنین اشتباهاتی همون استدلال سودابه رو می کنند و می گویند :
 ولی مورد من فرق می کند، عمه جان.نه من دختر پانزده ساله هستم،  نه او ....

امیدوارم از خواندنش لذت ببرید.
          

            وقتی این کتاب رو خواندم پانزده سالم بود و طبیعتا تو جو رمان خوانی دبیرستان های دخترانه بودم. وقتی دیدم همه ی هم کلاسیهام دالان بهشت و همخونه و چیزهای این مدلی می خونن من هم تصمیم گرفتم به ادبیات کشورم احترام بذارم و وسط رمان های خارجکیم، یه ایرانی هم بخونم. این کتاب از طرف خفن ترین رمان ایران خوان مدرسه به عنوان یکی از بهترین ها بهم معرفی شد. یادمه که همون موقع هم ناامیدم کرد. خیلی سطحی بود و اصلا حرفی برای گفتن نداشت. 
بعد از خوندن این کتاب تصمیم گرفتم با ادبیات عاشقانه و عامه پسند کشورم همچنان قهر بمونم.
حالا فقط رمان تاریخی میخونم یا مثل آثار معروفی و دولت آبادی که دور از کلیشه بودنشون بهم اثبات شده.
          

            من این کتاب رو دوست داشتم و بنظرم در رمان های عامه پسند ایرانی بهترین بود. نثر زیبایی داشت فضا سازی رویداد ها و مکان ها زیبا بود. شخصیت پردازی ها ملموس بود.
رمان عبرت آموزی بود، برای دخترهایی که کورکورانه عاشق میشن و به  توصیه های پدر و مادرشون گوش نمیدن.
نثر رمان ساده و روان بود.
 از ضرب المثل های قدیمی به خوبی استفاده شده بود.
که من در رمان های ایرانی که خونده بودم کمتر دیده بودم یا ندیده بودم.
توصیفات زنده ای داشت و می شد براحتی فضای داستان رو در ذهن تصور کرد.
          

            من این کتاب را گوش کردم 
یک کتاب عاشقانه معمولی
کتاب خوبی بود
          

            کارکرد رمان پرواز دادن پرنده ذهن خواننده در آسمان خیال نویسنده است. مسیری حرفی و مقصدی که در سیر داستان است در نهایت باید هم نوا شود با خواننده نه اینکه استدلال و فرایند تعقل این یک رنگی را پدید آورد
از این جهت این داستان را نمی شود رمان دانست...از سوی دیگر صحنه آرایی و صحنه پردازی‌ها در اواسط داستان خوب می‌شود و پرنده خیال را جلد خودش می‌کند.
از جان‌مایه کتاب و پیامش! صرف نظر می‌کنم چه اینکه نسبت‌هایی که به ضد قهرمان داستان داده می‌شود عمدتا ربطی به طبقه اجتماعی ندارد اخلاق بد، خیانت،‌ شرب خمر مستقیما هیچ‌کدام مرتبط با طبقه اجتماعی نیست
شراب را اگر منصور بخورد و آقا جان خوب است اما بوی دهان رحیم بد است!
لذا اگر تنها داستان است داستان خوبی است و خوب پرداخته شده  اگر رمان اجتماعی است پرت است.
          

            اسم این کتاب رو میذارن کتاب عامه پسند!!!! و در برابر کتاب جز از کل اونو درجه دو می خونن و میگن هر کس به دنبال کتاب فلسفی و روان‌ شناسی هست جز از کل بخونه!!!!
در حالیکه کتاب ها فارغ از روایتگری شون برای آگاهی بخشی هستن... همانقدر که جز از کل می تواند فلسفی و عمیق باشد، کتاب بامداد خمار نیز می تواند میان روزمرگی ها فلسفه زندگی را بیاموزد... و الحق که چقدر آموزنده است! 
کتاب بخوانیم برای فهم بیشتر نه فخر بیشتر!!!