بچه دبیرستانی بودم که خواندمش و خب طبیعی بود که دوستش داشته باشم. پارسال، یعنی بعد از بیست و چند سال دوباره خواندمش. چقدر نگاهم به شخصیت‌ها متفاوت بود. این‌بار من همسر بودم و مادر، نه یک دختر نوجوان احساساتی. اما باز هم مطالعه‌اش لذت‌بخش بود.
نهایت این‌که: «هر کسی از ظن خود شد یار من....»
        

          یه جایی اوایل کتاب از زبون شخصیت اصلی رمان میگه :
«بهار بود و لعنت بر این بهار که هنوز عاشقش هستم!»

ابتدا نسخه صوتی این کتاب رو از شرکت اوانامه با گویندگی خانم درخشش شنیدم که لذت محض بود. توصیه میکنم حتی اگر با کتاب صوتی میانه خوبی ندارید صرفا نیم ساعت ابتدای این کتاب صوتی رو بشنوید و توی فضایی که میسازه قرار بگیرید و بعدش کتاب متنی رو شروع کنید. این شکلی حتما بهره بهتری از این کتاب می‌برید
        

          یا من اشتباه می کنم یا کتاب کااملا از کتاب سالهای بلوای عباس معروفی کپی شده
        

          از برخی کتاب‌خوان‌های سخت‌گیرتر از خودم شنیده بودم که این کتاب ، زرد است!
اما من چنین نظری ندارم.
فکر می‌کنم جز قصّه‌های عبرت‌آمیزی‌ست که دختران نوجوان و جوان حتماً باید بخوانند. از این جهت که می‌تواند کمک کند ، به چند وجه از انتخاب‌های غلطی که انسان بر پایه‌ی احساس می‌تواند در زندگی داشته باشد ، بطور عاقلانه فکر کنند!
        

          این رمان رو برای اولین بار دوره  راهنمایی بودم خواندم ولی بعد از اون سه بار دیگه خوندمش... عجیب قشنگ بود برام. 
        

          خیلی خیلی سال پیش کتابش رو خریدم و خوندم ، از اون روزا تا امروز ... هنوزم باز شروع می کنم به خوندنش و شگفت زده می شم از جذابیت قلم نویسنده ش ... درس های زیادی داره و خیلی وقتا ازش نقل قول هایی کردم ، از اون کتاب هایی که باید توی هر خونه ای باشه یه جلد ازش
        

          کاش دو سال پیش یه نفر این کتاب رو بهم معرفی می‌کرد :)
        

          ۱۳ ۱۴ ساله بودم که خوندمش جزء معدود رمانهایی هست که داستانش و کامل به یاد دارم 
بعد از ۲۰ و اندی سال دلم خواست دوباره بخونمش ببینم حالا چه حس و حالی نسبت بهش دارم
        

          خواندمش جذاب بود و بعد جلد دومش را خواندم که از زبان پسره بود اصلا دوست نداشتم
        

          بنظرم رمان فقط مناسب سن ۱۳ تا ۱۵ سال است،
چون هیجانات اون سن اجازه نمیده ضعف رمان دیده بشه!
و کمی تا مقداری هم میتونه اموزنده باشه برای نوجوان در اون سن!!
        

          این هم از آن کتاب هایی بود که شب تا صبح خواندم ، آره عامه پسند است ، اما من خوشم آمد بالاخره جزو عامه هم حساب میشیم⁦;⁠-⁠)⁩
        

          وقتی این کتاب رو خواندم پانزده سالم بود و طبیعتا تو جو رمان خوانی دبیرستان های دخترانه بودم. وقتی دیدم همه ی هم کلاسیهام دالان بهشت و همخونه و چیزهای این مدلی می خونن من هم تصمیم گرفتم به ادبیات کشورم احترام بذارم و وسط رمان های خارجکیم، یه ایرانی هم بخونم. این کتاب از طرف خفن ترین رمان ایران خوان مدرسه به عنوان یکی از بهترین ها بهم معرفی شد. یادمه که همون موقع هم ناامیدم کرد. خیلی سطحی بود و اصلا حرفی برای گفتن نداشت. 
بعد از خوندن این کتاب تصمیم گرفتم با ادبیات عاشقانه و عامه پسند کشورم همچنان قهر بمونم.
حالا فقط رمان تاریخی میخونم یا مثل آثار معروفی و دولت آبادی که دور از کلیشه بودنشون بهم اثبات شده.
        

          من این کتاب رو دوست داشتم و بنظرم در رمان های عامه پسند ایرانی بهترین بود. نثر زیبایی داشت فضا سازی رویداد ها و مکان ها زیبا بود. شخصیت پردازی ها ملموس بود.
رمان عبرت آموزی بود، برای دخترهایی که کورکورانه عاشق میشن و به  توصیه های پدر و مادرشون گوش نمیدن.
نثر رمان ساده و روان بود.
 از ضرب المثل های قدیمی به خوبی استفاده شده بود.
که من در رمان های ایرانی که خونده بودم کمتر دیده بودم یا ندیده بودم.
توصیفات زنده ای داشت و می شد براحتی فضای داستان رو در ذهن تصور کرد.
        

          کتاب خوبی بود. تجربه پدر و مادر ها رو خوب نشون داد و بعضی عشق های سراب گونه.
        

          حتما قبل از ازدواج یه دور این کتابو بخونید
        

          من این کتاب را گوش کردم 
یک کتاب عاشقانه معمولی
کتاب خوبی بود
        

          اگه بخوام در یک جمله شرح حال این کتاب رو بگم، باید بگم که :
این کتاب پر است از رنج و عبرت!
از در و دیوار این داستان غم و بدبختی می‌باره و من با جمله به جمله این کتاب قلبم فشرده شد و اشک ریختم. وقتی به این فکر میکنم که زن هایی مثل محبوبه و یا حتی بدتر تو دنیا زندگی میکنن و ما از رنجشون بی خبریم، بیشتر دلم میگیره و غم وحشتناکی بهم هجوم میاره.
تنها نقدی که به این کتاب دارم اینه که نویسنده دیدگاه صفر و صدی به افراد جامعه داده و طبقه اشراف رو قدیسه معرفی کرده و طبقه عوام رو پست! شراب خوردن اشراف هیچ اشکالی نداره و شراب خوردن رحیم میشه زهرمار!
ولی در کل قلم نویسنده خیلی روون بود و از صفحه اول با داستان همراه شدم. تک تک اتفاقات مثل فیلم از جلوی چشمم رد شد و تک تک احساسات و عواطف شخصیت هارو به راحتی درک کردم.
        

          نوجوون که بودم برای اولین بار این کتاب را خواندم تا نصف شب حتی لحظه ای اون رو زمین نذاشتم برام جالب بود و در عین حال پر مفهوم و عبرت آموز داستان عشق، حسرت، اشتباه و جبران کردن هنوز هم وقتی میخوام به نوجوونی کتابی معرفی کنم ابتدا میگم حتما بامداد خمار رو بخون
        

          کارکرد رمان پرواز دادن پرنده ذهن خواننده در آسمان خیال نویسنده است. مسیری حرفی و مقصدی که در سیر داستان است در نهایت باید هم نوا شود با خواننده نه اینکه استدلال و فرایند تعقل این یک رنگی را پدید آورد
از این جهت این داستان را نمی شود رمان دانست...از سوی دیگر صحنه آرایی و صحنه پردازی‌ها در اواسط داستان خوب می‌شود و پرنده خیال را جلد خودش می‌کند.
از جان‌مایه کتاب و پیامش! صرف نظر می‌کنم چه اینکه نسبت‌هایی که به ضد قهرمان داستان داده می‌شود عمدتا ربطی به طبقه اجتماعی ندارد اخلاق بد، خیانت،‌ شرب خمر مستقیما هیچ‌کدام مرتبط با طبقه اجتماعی نیست
شراب را اگر منصور بخورد و آقا جان خوب است اما بوی دهان رحیم بد است!
لذا اگر تنها داستان است داستان خوبی است و خوب پرداخته شده  اگر رمان اجتماعی است پرت است.