یادداشت ملیحه ورمزیار

        (( هان ، ای باد بهاری ، از چه بیدارم می‌کنی‌ ؟ به نوازش با من می‌گویی من بر تو ژاله ی آسمانی می‌بارم ! با این همه وقت ِ پژمردنِ من نزدیک است ، نزدیک آن توفانی که برگ و بار مرا می‌ریزد ! فردا آن رهنورد می‌آید ، هم او که مرا در روزهای زیبایی ام دیده است . نگاه او همه جا بر سر دشت می‌جوید و مرا نخپاهت یافت … ))