کتاب برای معلم ها، پدر مادرهایی که کودکان خاص دارند که تحصیل برایشان سخت است و حتی نوجوان ها مفید است. 
توتوچان دختری پر هیجان است که مدرسه او را اخراج می کند و به مدرسه ی دیگری می رود و کلی ماجراهای جذاب و متفاوت در این مدرسه اتفاق می افتد.
توتوچان ماجراهای واقعی نویسنده است از آن مدرسه.
        

          در این کتاب با خاطرات کودکی تتسوکو کورویانگی در دوران دبستان همراه می‌شویم. او که به عنوان کودکی خاص در مدرسه با بی‌مهری معلمان روبه‌رو و از مدرسه اخراج می‌شود؛ وارد دبستان شگفت‌انگیز و دوست‌داشتنی «توموئه» با مدیریت «آقای کوبایاشی»  می‌شود؛ کسی که عاشق کودکان است و در عرصهٔ آموزش آنان طرحی نو درافکنده است. 
اگر اطرافتان کودک خاصی دارید که از دستش تقریباً آسی شده‌اید یا اگر معلم، مربی یا مدیرید و اتفاقات و رویکرد یک مدرسهٔ خاص برایتان جالب است، پیشنهاد می‌کنم با توتو‌ چان و خاطراتش در مدرسهٔ توموئه با آقای کوبایاشی همراه شوید.
        

          موقع خوندن کتاب باید همش به خودم یادآوری می کردم که اولا مدرسه توموئه و آقای کوبایاشی واقعا وجود داشتن، دوما تقریبا هشتاد سال از زمان اتفاقات کتاب گذشته. و باور کردن این دو موضوع اصلا کار راحتی نیست!!!
        

            داستانی عمیق و آموزنده است که به روایت زندگی یک دختر کوچک ژاپنی و تجربه‌هایش در مدرسه‌ای منحصربه‌فرد می‌پردازد. این مدرسه، به رهبری آقای کوبایاشی، مفهومی جدید از آموزش را به نمایش می‌گذارد؛ جایی که کودکان نه‌تنها علم می‌آموزند، بلکه زندگی کردن، احترام گذاشتن، و خلاقیت را نیز تجربه می‌کنند.
توتوچان نمایندهٔ کودکی آزاد است که از چهارچوب‌های سنتی فراتر می‌رود. او کودکی کنجکاو و پرانرژی است که رفتارهایش در مدرسه‌های معمولی تحمل نمی‌شود، اما در مدرسه تاموئه، مدیر با صبر و مهربانی، به او فرصت کشف خود را می‌دهد. این کتاب با لحنی لطیف نشان می‌دهد که چگونه پذیرش و احترام به تفاوت‌های فردی می‌تواند استعدادهای نهفتهٔ کودکان را شکوفا می کند ..
عمیق ترین مفهومی که از این کتاب دریافت کردم مفهوم جدیدی از آموزش و زندگی بود؛ دنیایی که در آن هر انسان، بدون قضاوت و محدودیت، می‌تواند بهترین نسخه از خود باشد.


        

          این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم...
تنها چیزی که ازش خیــلی خوب یادمه یک الگو اموزشی زیباست.
نمی گم درسته یا امکان پذیره.
فقط خیلی قشنگه.
به نظرم هر معلمی باید یک دور این کتاب رو بخونه.
        

           کتاب خوش‌خوان ‌و روانی بود و نکات خوبی داشت اما انتظارم از محتوای کتاب با توجه به تعریفایی که قبلاً ازش شنیده بودم، بیشتر بود؛ مخصوصاً بعد از خوندن مقدمه و اون تمجید‌ها و جایزه‌ها و... .
بیشترین چیزی هم که از کتاب من رو به خودش جذب کرد احساس خوبی بود که با خوندن خاطرات توتوچان می‌گرفتم نه لزوماً محتوای آموزشی کتاب.
ولی چیزی که به نظرم قابل تأمله، تفکرات و رفتار‌های آقای کوبایاشی، مدیر مدرسه، در زمینه آموزش اون هم در زمانی حدود ۱۰۰ سال پیشه. به نظرم در نوع خودش کم‌نظیره.
به هر حال خوندنش خالی از لطف نیست... .
        

          داستانی درباره نظام آموزشی خاصی در ژاپن بین سال‌های 1937 تا 1945هست. تفاوت سبک آموزشی مدیر مدرسه، آقای کوبایاشی باعث شد تا مدرسه تومواِ برای 50 دانش‌آموز آن، دنیا و سرنوشت‌هایی متفاوت از آنچه که یک مدرسه تحت نظام رایج آموزشی برایشان می‌ساخت، خلق کند.
مانند هر جای دنیا، والدینی هم بودند که نسبت به روش آموزشی مدرسه، انتقاد داشتند و این موضوع از نگاه کلیشه‌ای به سیستم آموزش و پرورش سنتی ناشی می‌شد. 
دنیایی که نویسنده در آن زمان از حضورش در مدرسه توصیف می‌کند، واقعاً شایسته رویایی نامیده شدن هست. رها گذاشتن ذهن خلاق و پاک کودکان برای خلق بهترین لحظه‌ها، کسب ناب‌ترین تجربه‌ها، فرصت دادن به غم برای درک ارزش شادی، احترام به هم، مشورت، همکاری گروهی، استفاده از موسیقی برای هماهنگی ذهن و جسم کودکان و .....
آموزش این همه ویژگی‌ فقط با رفتار صحیح مدیر و اعتمادسازی برای بچه‌ها بدون برگزاری همایش، سمینار و جلسه در دورانی انجام شد که نه از تلویزیون خبری بود و نه از اینترنت. 
روایت‌های نویسنده به طور پراکنده از دوران مدرسه‌اش، طوری انتخاب شده که هر داستان، بخشی از ویژگی مدرسه یا نظام آموزشی خاص مدرسه را نشان می‌دهد. لحظه‌های شاد، غمناک و رنج‌آور داستان، کاملاً خواننده زخم‌خورده از نظام آموزشی معیوب و بیمار را همراه می‌کند. 
کتابی نزدیک به این موضوع در مورد نظام آموزشی در فرانسه، کتاب «همچون یک داستان» اثر دانیل پناک است.
        

          عالی بود، برای لحظاتی دلم خواست من هم در چنین مدرسه‌ای درس می‌خواندم. ای کاش کسایی که دخیل در کار آموزش هستند حداقل این کتاب را بخوانند.

        

          یه رمان درباره یه دختر ژاپنیه که از مدرسه اخراج میشه و مامان باباش تو یه مدرسه عجیب به نام توموئه ثبت نامش میکنن.. شیوه هایی که درباره مدرسه داری گفته جالبه و به درد اونایی که دغدغه تربیتی دارن میخوره. از نظر ادبی چیز خاصی نداشت و راستش برای من ملال انگیز بود! شاید اگه خواستم مدرسه بزنم برم دوباره یه جاهاییش رو بخونم.
        

          کتابی که دوست دارم تمام معلم ها و مدیران مدرسه خواننش
        

          پنج ستاره‌ به یاد آقای کوبایاشی عزیز:*
        

          این کتاب بیشتر از خاطرات  کودکی یک کودک بود که در کنار اون میشه گفت یک نوع متفاوتی از آموزش در ژاپن رو نشون میداد که پایه گذار آن آقای کوبایاشی بود،سبک جالبی از آموزش هستش که به انسان آزادی میده اما این باعث نمیشه که بخوان هرکاری رو انجام بدن.
برای فعالان تربیتی و پدر و مادر ها بنظرم خیلی مفیده و میتونن نکته های خوبی رو برداشت کنن.
        

          
خلاصه داستان : داستان از اخراج دختری به نام توتو آغاز می‌شود. توتو دختری کنجکاو و بازیگوش است و نمی‌تواند تمام مدت بر روی صندلی خود بنشیند. او دائما در کلاس راه می‌رود و لب پنجره به تماشای منظره‌ی بیرون می‌نشیند. رفتارهای توتو درنهایت معلمش را کلافه می‌کند و او از مدرسه اخراج می‌شود.
        

          از خواندن این کتاب لذت بردم.
خوشحالم که در هفته کتاب خوانی توانستم مطالعه یک کتاب را به پایان ببرم.
حجم کتاب زیاد نبود ولی برای من موفقیت حساب می شود!
افرادی مثل من که سالیانی به تدریس در مدرسه پرداخته اند، با شخصیت های داستان، همذات پنداری می کنند. تا حدی قادر بودم خودم را جای کاراکترهای قصه بگذارم و ببینم اگر من بودم چه می کردم. واقعی بودن داستان بر جذابیت آن افزوده بود. و در آخر، نفرین به جنگ!
        

          کتاب آیینه تمام نمای  رفتار درست مدرسه( معلم) و والدین با کودک است.
مدیری که به بچه ها انتخاب شان، آزادی ، و ابعاد مختلف رشد و وجودشان بها میدهد  ،توانایی هرکدام را در نظر میگیرد، قانون بجو بجو ،و میخورم با سپاس را در مدرسه جا می اندازد، سنخنرانی بچه ها قبل از ناهار را  برگزار میکند، از باغبان / کشاورز برای آموزش عملی استفاده میکند، با اصول ضرب آهنگ والکروز، آموزش موسیقی میدهد  ، زنگ نقاشی کف مدرسه را برگزار میکند تا بچه ها روی در و دیوار چیزی ننویسند، در اشتباهات شان دحالت نمیکند تا خودشان حل کنند و الخ.

کتاب مربوط به دورانی است که نظام آ.پ ژاپن نیازمند تحول بوده، و برای امروز ما که دنبال تحول آ.پ خود هستیم، امید بخش ، مفید و نشان دهنده شدنی بودن تحول است.
        

          
با این کتاب لذت درس خواندن در یک مدرسه متفاوت را چشیدم
مدرسه ای که به همه بچه ها با هر سطح از ظرفیت و استعداد اعتماد می کند و سعی می کند تجربه کردن را به آن ها بیاموزد. 
خلاقیت و فکرهای نو در این مدرسه زیاد است که به درس خواندن و مدرسه رفتن هیجان و نشاط می دهد.
هنگام خواندن این کتاب یاد معلم ها و اساتیدم افتادم که متفاوت تدریس می کردند و در ذهن و دل های ما ماندگار شدند
مثال های زیبا و ملموس این کتاب اهمیت تجربه کردن در تربیت فرزند را به من یاداور شد. 
        

          دخترکی آن سوی پنجره 
داستان دختر بچه ای  که به نظر میاد سر به هوا ست و از مدرسه اول اخراج  میشه و  وارد یه مدرسه دیگه  یا بهتر بگم  یه دنیای جدید میشه .
نوع ارتباط مدیر جدید و روش  آموزشی  و تربیتیش شبیه خیال و آرزوست و من رو  به یاد  اردوهای یک بار در سالِ مدارس  یا  زنگ حرفه و فن  که روزهای شادی داشتیم  انداخت ! 
ای کاش همه افرادی که به نحوی با کودکان ارتباط دارن این کتاب رو بخونن تا فقط اندکی وارد دنیای کودکان بشن و رفتارهای به ظاهر ناهنجار اونهارو درک کنن ! 
* و ای کاش همه آموزگاران ،دانش آموزِ مدرسه توموئه بودند زیرا احتمالا به یاد می آورند کودک بودن چگونه چیزی است *
*برگرفته از کتاب 
        

          ترجمه‌ش زیاد خوب نبود ولی در کل بامزه بود و جالب و اینا...
        

          خوب بود ولی نه آن اندازه که تعریفش را می کردند
        

          تجربه خیلی خوبی از خوندن این کتاب دارم. گه گاهی بین داستان یک یا دو فصلی پیدا می‌شد که ارتباطی به دلیل اصلی من برای خوندن، یعنی مدرسه توموئه نداشت و صرفا چند خاطره جالب از کودکی نویسنده بود. ولی داستان ها و تجربه های توتوچان در این مدرسه فوق العاده ارزش خوندن به این کتاب می‌ده.