«دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته» از محسن پوررمضانی یه کتاب بامزه، صمیمی و خوش‌خوان برای فرار از روزای سخت اخیر بود‌.

این کتاب یه مجموعه‌ی ۱۲ داستان کوتاه طنزه که با زبان ساده و شوخی‌های ریز اما بامزه، سراغ روزمرگی‌های ما آدم‌ها رفته. داستانا پر از شخصیت‌های معمولی با حال‌وهوای آشنا هستن، مخصوصا برای دهه شصتی‌ها که ممکنه حس نوستالژی هم بگیرن. نکته‌ی جالبش اینه که شخصیت‌ها یه جورایی به هم وصلن، انگار داری زندگی یه محله رو تماشا می‌کنی.

نویسنده با ظرافت خاصی با رفتارها، عادت‌ها و حتی رسم و رسوم ما ایرانی‌ها شوخی کرده. طنزش از اون مدلی نیست که با هر خط بخوای قهقهه بزنی، ولی زیرخندهای ریزی داره که بعضی وقتا تهش یه غم نازک هم قایم شده.

پیشنهاد دوستانه اینکه برخلاف عادت‌ همیشگی‌ت، این‌بار مقدمه و موخره‌ی کتاب رو هم بخون، چون حتی اونا هم خنده‌دارن!

در کل، این کتاب گزینه‌ی خوبیه برای خوندن توی وقتای آزاد که حوصله خوندن کتاب‌های جدی رو نداریم یا پر کردن دقایق آخر یه روز سخت که حال و هوامون رو عوض کنه‌.
      

         #دائو_ده_جینگ مرکب از سه جزء است: «دائو» یعنی راه، «د» که «بهره‌مندی» از دائو است، آن را فضیلت، نیرو یا «هنر» کشورداری دانسته‌اند و «جینگ» به معنی «کهن‌نامه» یا کتاب رسمی است.

کتاب دائو د جینگ اصلی ترین کتاب آیین دائو است که به‌صورتی موجز و مفید در ۸۱ بخش کوتاه و شعرگونه نگارش شده است. ح بخش از این کتاب به موضوعی عرفانی و یا اخلاقی می‌پردازد و پندی و پیامی را به ظرافت بیان می‌‌دارد.

دائو اساساً به معنای همه چیز است، دائو مثل جریانی است که در همه جا وجود دارد. فلسفه‌ی لائو تزو ساده است: آنچه را که در مقابل شماست بپذیرید، بدون اینکه بخواهید وضعیت غیر از آنچه هست باشد.

این کتاب در مجموع شامل تعالیم حکمی و عرفانی دربارۀ شناخت آفریدگار، جهان، طبیعت، انسان، زندگی همراه با آرامش و همنوع دوستی، زمامداری و هدایت مردم و «درست زندگی کردن» می‌باشد.

#لائو_تزو، نویسنده کتاب، از حکیمان هم‌عصر با کنفوسیوس است و دو هزار و ششصد سال قبل می زیست. معروف است که وقتی لائو تزو از فریب‌ها و توطئه‌های سیاستمداران دلزده شد، از شغل خود که کتابدار کتابخانۀ سلطنتی بود، استعفا داد و چین را ترک کرد. در دروازه شهر، یکی از نگهبانان از او درخواست کرد که به او بگوید که دائو چیست، و لائو تزو این کتاب کوتاه را بر او املا کرد، سپس رفت و کسی دیگر او را ندید.

دائو ده جینگ را در شمار آثار ادبی نیز آورده‌اند؛ اما واقعیت آن است که آن را خاصه به معیارهای امروزین نمی‌توان شعر نامید، هر چند در بعضی از فصل‌ها، رگه هایی از شعر، در حال و هوای شعر عرفانی ما، دیده می‌شود. این کتاب را بیشتر باید در شمار آثار فلسفی آورد و بیش‌تر کتابی است در علم سیاست یا در آیین کشورداری بر بنیاد فلسفه‌ی دائوی؛ نوعی فلسفه‌ی سیاست است که اصول دائوی را به کار می بندد.

لائو دزو در این کتاب علاوه بر تبیین جهان، درباره ویژگی‌های یک انسان خردمند و حکیم و فاضل سخن می‌گوید. انسان خردمند یا حکیم کسی است که به بالا‌ترین مراتب دانایی و درک جهان و به یگانگی با آن رسیده و بر اساس آن در این جهان رفتار می‌نماید.
      

        «واژه هایی در اعماق آبی دریا» در یک کتابفروشی دست دوم اتفاق می‌افتد.  کتاب داستان عشق، زندگی، فقدان و ادبیات را روایت می‌کند. شخصیت‌های اصلی داستان، هنری و ریچل، بهترین دوستان هم هستند. ریچل همیشه احساس بیشتری نسبت به هنری داشته است، اما هنری عاشق ایمی است. پس از مرگ برادر ریچل، او و هنری دوباره در کتابفروشی گرد هم می‌آیند و.... 

کتاب داستان عشق نوجوانانه‌ است و احتمالا کسانی که به این دست کتاب‌ها علاقه دارند، از این کتاب هم لذت می‌برند. همچنین لحن صمیمانه، شخصیت‌های دوست‌داشتنی و شخصیت‌پردازی خوب نویسنده و فضاسازی جذاب، از جمله نقاط مثبت کتاب به شمار می‌رود که خواننده را تا پایان با خود همراه می‌کند.

ضرب آهنگ کتاب در ابتدا کند است؛ چرا که داستان از زبان دو شخصیت اصلی پیش می‌رود و همین موضوع خواننده را کمی سردرگم می‌کند. اما هرچه کتاب پیش می‌رود، ریتم تندتری می‌گیرد و جذابتر می شود.

یکی از جذابیت‌های کتاب، روایت شدن داستان در فضای کتابفروشی، دیالوگ‌های مرتبط با کتاب توسط شخصیت‌ها، بخش لتر لایبرری،  خانواده کتابخوان هنری و دورهمی های هفتگیشان برای معرفی کتاب است که احتمالا علاقه‌مندان به کتاب های با این موضوعات از آن لذت خواهند برد.

بخش‌هایی از کتاب:

من توانایی زندگی در آینده‌ای نامعلوم رو دارم، اگر در اون آینده نامعلوم، تو در کنارم باشی.

کتاب‌های دست دوم در از رمز و راز هستند.

بعضی اوقات علم کافی نیست. بعضی اوقات به شاعران نیاز دارید.

اگر آنها فقط کلمات بودند، مردم به خاطر آنها عاشق نمی‌شدند...

فکر نمی‌کنم بتوانی نامه‌ای مثل این را بنویسی. نامه عاشقانه، بنا به تعریف، باید جاودانه باشد وگرنه چه فایده‌ای دارد؟
      

        همه چیز تمیز و نم دار بود؛ چون حدود ساعت سه، وقتی من و ریچارد داشتیم دعوا می کردیم، باران باریده بود و کماکان می بارید. من برای همین داشتم توی خنکی شب قدم میزدم که کتابخانه سیار شبانه را دیدم... وقتی داشتم از کنارش رد می شدم در باز شد و داخل ماشین را دیدم. پشت فرمان ماشین یک پیرمرد سفیدپوست نشسته بود که چای می نوشید و روزنامه می خواند. لابد به پیرمرد زل زده بودم، چون از بالای عینک ذره بینی اش نگاهم کرد و گفت: می خواهی مجموعه را ببینی؟
پرسیدم: چه مجموعه ای؟
جواب داد: کتاب.
و کارتی دستم داد. نوشته بود #کتابخانه_سیار_شبانه، کتابدار: روبرت اپن شاو، ساعت کار از غروب تا سپیده.
پرسیدم کتابخانه سیار شبانه؟
جواب داد: درخدمتم.
روی جلد بعضی از کتاب ها شماره خورده بود ولی روی بعضی هایشان شماره ای نداشت. کتابها براساس فهرست موضوعی مرتب نشده بودند و به نظر می رسید سیستم شماره گذاری بعضی هایشان فرق داشته باشد؛ در واقع انگار کتاب ها از کتابخانه های مختلفی آمده باشند. مشکوک شدم که نکند آقای اپن شاو راه می افتد و کتاب ها را از کتابخانه ها می دزدد تا اینجا توی کاروانش جمعشان کند. کمی که جلوتر رفتم متوجه چیز عجیبی شدم. همه کتاب های اینجا به نظرم آشنا می آمدند. در واقع من تمام آن کتاب ها را خوانده بودم. منظورم این است که من با اینکه خوره کتاب خواندنم، هرگز جایی نبوده ام که همه کتاب هایش را خوانده باشم حتی توی خانه خودم! اما اینجا همه چیز را خوانده بودم. بعد دفتر خاطراتم را دیدم. دفتر را برداشتم و باز کردم... روی دستخط تمیز و مرتب من با روان نویس بنفشم، مهر کتابخانه خورده بود! رفتم پیش آقای اپن شاو. این مال من است، دفتر خاطراتم را نشان آقای اپن شاو دادم. لبخند ملایمی زد و گفت: همه شان مال تو هستند. اینها همه کتاب هاییست که تا حالا خوانده ای...

آنچه خواندید بخش ابتدایی داستان کوتاه کتابخانه سیار شبانه بود.
مدتی پیش در سایت کتابخانه ملی جستجو می کردم تا کتاب های با موضوع کتابخانه یا کتابفروشی را پیدا کنم که این کتاب را با ترجمه خانم #لیلا_کرد دیدم. برایم عجیب بود که خانم کرد در صفحه شخصیشان هیچ وقت از این کتاب عکسی منتشر نکرده و حرفی نزده بودند. وقتی از خودشان سوال کردم متوجه شدم که ترجمه ایشان توسط ارشاد با اصلاحات زیادی مواجه شده و ایشان هم قید ترجمه آن را زده بودند. با این حال گفتند که این داستان با ترجمه خانم #بهناز_شیر_محمدی و با صدای #فاطمه_معتمد_آریا در مجموعه #داستان_همراه به صورت صوتی موجود است. این مجموعه را می توانید از #طاقچه بشنوید.
      

        کتاب سرگذشت نامه خودنوشت نوربرت وینر، واعظ نظریه سیبرنتیک که به خصوص در دو فصل آخر نکات مهمی را پیرامون علم و آینده آن بیان می کند که بسیاری از پیش بینی هایش به واقعیت پیوسته است.
      

        یکی از بهترین کتابها در رابطه با مشاوره و روانشناسی ازدواج که با استفاده از پژوهش های علمی و به زبان ساده همه آنچه را که لازم است گفته بود. جامع بودن کتاب شما را از خواندن کتاب های متعدد بی نیاز می کند.
      

        خوندن این کتاب به دانشجویان و پژوهشگران شدیدا توصیه میشه
      

        معمولا کتاب هایم را بر اساس معرفی دیگران انتخاب می کنم. حالا هم که مدتیست در کتابخانه عمومی کار می کنم این فرصت را پیدا کردم که وقتی کاربران کتابی را برای برگشت به کتابخانه می آورند نظرشان را در مورد کتاب می پرسم! (این هم از مزایای کتابدار بودنه دیگه)
وقتی کتاب آدم های خوشبخت کتاب میخوانند و قهوه می نوشند را دیدم ناخودآگاه عنوانش جذبم کرد؛ از کاربری که کتاب را برگردانده بود نظرش را پرسیدم گفت کتاب خوبی بود و همین تایید کافی بود تا کتاب را بخوانم.

کتاب روایت زنی پاریسی است که در غم از دست دادن شوهر و فرزندش گوشه نشین و بدخلق شده و سرانجام برای فرار از سرزنش اطرافیانش تصمیم می گیرد تا مدتی را در ایرلند زندگی کند. او در ایرلند با همسایه اش که پسری بدخلق و تنهاست ابتدا مشکل پیدا می کند اما به تدریج روابطشان خوب می شود تا جایی که یک دل نه صد دل عاشق می شوند و... داستان کتاب یک روایت عامه پسند است و حداقل تا صفحه 150 کتاب جذابیت خاصی ندارد. با این حال پایان نسبتا خوب کتاب باعث شده تا در مجموع بتوان به آن نمره قبولی داد.

به نظر من این کتاب برای افرادی که در غم سوگ از دست دادن عزیزانشان هستند کتاب مفیدی است و در بحث کتابدرمانی می تواند کاربردی باشد. به نظر می رسد نویسنده هم با توجه به تحصیلاتش در رشته روانشناسی سعی کرده است تا با روایتی عامه پسند افرادی با شرایط مشابه شخصیت اول کتاب را در جهت بازگشت به روند عادی زندگی همراهی کند.
مهم ترین نکته کتاب هم از نظر من این موضوع است که بسیاری از اوقات دیده می شود افرادی که هنوز از یک رابطه رهایی پیدا نکرده اند با این تصور که از رابطه قبلی فرار کنند، وارد رابطه ای جدید می شوند؛ اما این کتاب به نوعی قصد دارد این نکته را یادآوری کند که چنین افرادی ابتدا باید خودشان را پیدا کنند و سپس وارد رابطه دیگری شوند.

بخشی از کتاب:
تو وارد زندگی من شدی و من دوباره تصمیم گرفتم بجنگم، بخندم و زندگی کنم... راستش خودم رو با این توهم گول زده بودم که تو همه کمبود های درونی من رو پر می کنی و... و میتونم دوباره عاشق بشم...ولی هنوز آمادگی اش رو ندارم... من گذشته سختی داشتم. نمی تونم کالین رو از زندگی ام حذف کنم. اگه با تو داستانی رو شروع کنم بالاخره روزی سرزنشت می کنم که چرا مثل کالین نیستی... من این رو نمیخوام. تو داروی مسکن من نیستی. باید اول به خودم برسم تا قوی باشم، حالم خوب بشه و دیگه به کمک کسی نیاز نداشته باشم. بعد از این مرحله است که می تونم عاشق بشم.
      

        از تابستان سال 1397 که به این نتیجه رسیدم که قصد دارم پایان‌نامه‌ کارشناسی ارشدم را در حوزه بازاریابی در شبکه‌های اجتماعی بنویسم، تقریباً همه کتاب‌های فارسی چاپ شده در این حوزه را خواندم؛ با این حال به جز کتاب «شبکه‌های اجتماعی، تاملی بر نقش آن‌ها در کتابخانه‌ها» که بیشتر بر جنبه نظری شبکه‌های اجتماعی تاکید داشت منبع مفید دیگری در این زمینه وجود نداشت.

چند ماه بعد که پروپوزالم را با عنوان «تحلیل محتوای ارائه‌شده در صفحات اینستاگرام کتابخانه‌های عمومی ایران و نحوه مشارکت کاربران آن‌ها» در دانشگاه خوارزمی دفاع کردم، احساس نیاز بیشتری به آموختن درباره شبکه‌های اجتماعی و به خصوص اینستاگرام کردم. بنابراین شروع به مطالعه کتاب‌های بازاریابی اینستاگرام که عموما هم برای کسب و کار‌های اینترنتی نوشته شده بودند کردم.

 همزمان با پایان‌نامه، در کتابخانه عمومی مرکزی قم استخدام شدم و مسئولیت اینستاگرام کتابخانه را نیز به عهده گرفتم. در واقع شانس با من یار بود تا بتوانم هرآنچه را که می‌آموزم هم‌زمان در صفحه اینستاگرام یک کتابخانه بزرگ و پرمخاطب پیاده‌سازی و تجربه کنم.

بعد از بهمن 1398 و دفاع از پایان نامه‌ام، تصمیم گرفتم کتابی در حوزه بازاریابی اینستاگرام برای کتابخانه‌ها بنویسم. بنابراین لازم بود تا ابتدا چند کتاب در این حوزه بخوانم. شروع مطالعاتم با کتاب حاضر بود؛ هم از آن جهت که در انجمن کتابداران آمریکا منتشر شده بود و هم به جهت کم حجم بودن و کاربردی بودن مطالب آن.

سه فصل اول کتاب آنقدر کاربردی و روان بودند که احساس کردم همه آنچه که قصد دارم در کتاب خودم بنویسم اینجا نوشته شده؛ یعنی اگر قرار بود کتاب خودم را بنویسم باید نصف آن را به این کتاب ارجاع می‌دادم! بنابراین تصمیم گرفتم تا با همکاری دوست عزیزم اسماعیل بیگدلو، ترجمه آن را شروع کنم. در نهایت با قبول زحمت ویرستاری توسط سرکار خانم دکتر مریم‌ صراف‌زاده، کتاب اواخر سال گذشته منتشر شد.

📙 مدیریت حضور کتابخانه‌ها در رسانه‌های اجتماعی/ دیویدلی کینگ
ترجمه ایمان نریمانی، اسماعیل بیگدلو
ویراستار مریم صراف‌زاده
انتشارات چاپار: اساطیر پارسی
      

        نقل است که در زمستانی سرد در بازارِ نیشابور می‌رفت، غلامی دید با پیراهن تنها، که از سرما می‌لرزید، گفت: «چرا با خواجه نگویی که از برای تو جُبّه‌ای سازد؟» گفت: «چه گویم؟ او خود می‌داند و می‌بیند.»
عبدالله را وقت خوش شد، نعره ای بزد و بیهوش بیفتاد. پس گفت: «طریقت را از این غلام آموزید.»

... و گفت: « وقتی، غلامی خریدم.‌»
 گفتم: «چه‌نامی؟» گفت: «تا چه خوانی.»
گفتم:« چه خوری؟» گفت: «تا چه دهی.»
گفتم: «چه پوشی؟» گفت:« تا چه‌ پوشانی.»
گفتم:« چه کنی؟» گفت:« تا چه فرمایی.»
گفتم: «چه خواهی؟» گفت:« بنده را با خواست چه کار؟»
پس با خود گفتم:« ای مسکین! تو در همه عمر، خدای را همچنین بنده بوده‌ای؟
      

        قدسی خان‌بابایی، نویسنده کتاب «من فقط یک داستان کوتاه نوشته بودم» را چند باری در جلسات نقد کتابخانه دیده بودم.  نقد‌هایش معمولا دقیق، موشکافانه‌ و منصفانه‌ بود به طوری که نویسنده‌ها را هم سر ذوق می‌آورد و جلساتمان را طولانی و جذاب می‌کرد.

اولین بار و در وضعیت واتساپش خبر انتشار کتاب را دیدم و چند وقت بعد در جشن امضای کتاب که در کتابخانه‌مان برگزار شد، یک نسخه از کتاب را خریدم.

طرح این رمان از میان ۹۰۰ طرح ارسالی برای جشنواره خودنویس برگزیده شده و مقام سوم را کسب کرده است و زیر نظر استاد خسرو باباخانی به داستان تبدیل شده است.

کتاب ماجرای زندگی زنی به نام فرزانه است که چند باری کار‌های مختلفی مثل خیاطی، آرایشگری و آموزش کامپیوتر را نیمه کاره رها کرده و حالا قصد دارد وارد دنیای نویسندگی شود و در این راه با شوهرش علی که مردی سنتی است با چالش مواجه می‌شود...

نقطه قوت کتاب که می‌تواند کشش لازم برای خواندن آن را در خواننده ایجاد کند، نثر قوی و زبان طنزگونه آن است. همچنین نویسنده در میان تعریف کردن ماجرا.های زندگی‌اش، آموزه‌هایی از داستان‌نویسی را نیز با زبان ساده بیان می‌کند؛ بنابراین خواندن آن برای کسانی که به داستان نویسی و جزئیات آن علاقه‌مند هستند جذاب خواهد بود.

نکته تاریک کتاب برای من، روح مرد‌ستیزی غلیظ حاکم بر داستان است؛ به خصوص اینکه جایی احساس می‌کنید به جای اینکه داستان روایت شود و شما قضاوت کنید که از کدام شخصیت خوشتان بیاید یا نیاید، نویسنده این کار را انجام داده است و نتیجه‌گیری می‌کند.

بخشی از کتاب
از همان جلسات اول کلاس‌های داستان‌نویسی تا همین حالا هر جا از من پرسیده‌اند《تولستوی را می‌شناسی؟》
با افتخار گفته‌ام:《بله آقا! بعد از کلی جنگ و دعوا، تازه با هم آشتی کرده‌ایم.》
همینگوی را چطور؟
اصلا ما هر شب تا با اسلحه وداع نکنیم خواب به چشم بی‌صاحبمان نمی‌آید.
جلال؟
نگفته بودم؟ من فرزند خوانده‌ی زن زیادی‌اش هستم دیگر!
هدایت؟
از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان، من هر سال در سالمرگ هدایت خودکشی می‌کنم؛ ایناها اینم جاش!
 
      

        «دوئل» اثر آنتون چخوف، فراتر از یک داستان کوتاه، اثری است که به واکاوی مفاهیمی عمیق همچون حقیقت، قضاوت، نفرت، شرافت و غرور می‌پردازد. چخوف با مهارت تمام، جامعه روسیه را با تمام تناقضات و ضعف‌هایش به تصویر می‌کشد و از زبان شخصیت‌های داستان، تعاریف و دیدگاه‌های خود را در مورد این مفاهیم بیان می‌کند.

داستان حول محور لائوسکی، مردی جوان و عیاش، و فون کارن، جانورشناسی آلمانی و منتقد سرسخت او، می‌چرخد. لائوسکی که از زندگی خود با معشوقه‌اش در قفقاز خسته شده، به دنبال فرار از مسئولیت‌هایش است. این موضوع خشم فون کارن را برمی‌انگیزد و او را به چالش می‌کشد.

چخوف با دقت و ظرافت، شخصیت‌های داستان را پردازش می‌کند و هر کدام را نمادی از یک قشر یا تفکر در جامعه روسیه قرار می‌دهد. بحث‌ها و مناظرات بین این شخصیت‌ها، به ویژه در مورد ماهیت انسان و ارزش‌های اخلاقی، خواننده را به تفکر و تأمل وا می‌دارد.

یکی از نکات برجسته داستان، نگاه چخوف به ضعف‌های انسانی است. او با همدلی و درک، به شخصیت‌هایی می‌پردازد که دچار اشتباه و خطا شده‌اند و در عین حال، به نقد جامعه‌ای می‌پردازد که این ضعف‌ها را تشدید می‌کند.

در پایان داستان، شمّاس، خادم کلیسا، با نگاهی عمیق به دوئل بین لائوسکی و فون کارن، به داوری در مورد جامعه و انسان‌ها می‌پردازد. او معتقد است که اگر انسان‌ها از رنج‌ها و سختی‌های یکدیگر آگاه بودند، کمتر به قضاوت و نفرت نسبت به هم می‌پرداختند.
      

        اعترافات یک کتابخوان معمولی، مجموعه یادداشت‌های آنه فدیمن، روزنامه‌نگار، نویسنده و ویراستار مجله کتابخانه کنگره ملی آمریکا با موضوع کتاب و کتابخوانی است.

فیدمن در مقدمه این کتاب نقل قولی از ویرجینیا وولف را بیان می کند که می‌گوید «کتاب‌خوان معمولی با منتقد و پژوهشگر فرق دارد. او برای لذت خود می‌خواند، نه برای کسب معرفت یا تصحیح نظرات دیگران.» و با این تعریف روایت‌های جذابی از عشق خود و خانواده‌اش به کتاب و خواندن را بیان کرده است؛ روایت‌هایی که خواندنی برای علاقه مندان به کتاب.

کتاب نه در مورد فدیمن که در مورد خانواده او نیز هست و بسیاری از داستان‌ها به پدر، مادر و نیز همسرش پیوند می خورد که آنها نیز کتابخوان های حرفه‌ای هستند. اعترافات یک کتابخوان معمولی از ماجرای «وصلت کتابخوانه ها» شروع و در ادامه خاطراتی از دوران کودکی، نوجوانی، جوانی، زندگی مشترک، دوران بارداری و فرزندان ادامه پیدا می‌کند که «کتاب» محور اساسی همه این خاطرات است.
      

        تصور من این بود که دفترچه یادداشت قرمز رمانی «در مورد کتاب» است که کاملا اینطور نبود. با وجود یک کتابفروش به عنوان شخصیت اصلی و حضور کمرنگ یک نویسنده یعنی پاتریک مودیانو و صحبت در مورد نویسندگان مختلف، کتاب اما بیشتر رمانی همه پسند بود با داستانی گیرا، با توصیفاتی به اندازه، که سخت می‌شد آن را زمین گذاشت.‌ با این حال، بیشتر در ستایش نوشتن‌های روزمره، یادداشت برداری‌های گاه به گاهی و داشتن دفترچه یادداشت است.

کتاب داستان مردی کتاب فروش است که به طور تصادفی در خیابان نزدیک خانه‌اش کیف زنانه ارغوانی را پیدا می‌کند که به نظر می‌رسد پس از دزدی از یک زن، سارق وسایل باارزش آن را برداشته و آن را در خیابان رها کرده است.
او کیف را به خانه می آورد و دفترچه یادداشت قرمزی را در آن پیدا می‌کند که زن صاحب این کیف، در آن روزمرگی‌هایش را می‌نوشته است. مرد کتاب فروش شروع به خواندن آن می کند و به تدریج با زن صاحب کیف انس می گیرد و تلاش می کند از روی نشانه ها پیدایش کند....
      

        «با سرودخوان جنگ در خطه نام و ننگ» ادای دین نادر ابراهیمی به رزمندگان دفاع مقدسی است که به تعبیر او مومنانه‌ترین، دلاورانه‌ترین، ایرانی‌ترین و سالم‌ترین جنگ تاریخ ایران ماست.

کتاب مجموعه ۲۱ یادداشت از سفر نادر ابراهیمی همراه با ابراهیم حاتمی کیا، کمال تبریزی به جبهه های جنوب است. ابراهیمی در این کتاب علاوه بر روایت رشادت و خلوص رزمندگان و دیده ها و شنیده هایش از جنگ، در بخش هایی از کتاب به نقد جدی و بدون تعارف جریان شبه روشنفکری دهه شست پرداخته است.

بخش هایی از کتاب:

پدر، امروز می‌گوید: خودتان را به آب و آتش بزنید. غصه‌ی لانه و باغ و بهار را نخورید. لانه باز ساخته خواهد شد، درخت باز کاشته خواهد شد؛ شرف، اما، اگر برود، در تاریخ ها می‌نویسند و وقتی نوشتند، با مرکبی می‌نویسند که خیلی سخت پاک می‌شود؛ با مرکب تجزیه، با مرکب معاهده گلستان و ترکمن چای... با مرکبی از خون سرداران و سربه داران... (از صفحه ۴۷ و ۴۸)

در فکرم که چرا نزد ایشان، هیچکس به قدر حسین (علیه السلام) عزیز نیست، و چرا خاطره‌ی شهادت حسین آن قدر زنده است که گویی هم امروز، صلات ظهر، تشنه‌ی تشنه، در همین جبهه یا آن جبهه، شهید شده است، و چرا تن برهنه اش را آن طور به چشم می بینند که گویی هم اینک، اینجا، بر خاک برهنه ی داغ افتاده است، و چرا هیچ کس هنوز هم، نیروی حسین را ندارد؛ نیروی پیش برنده، تغییر دهنده، اصلاح کننده، سازنده، به نبرد وادارنده، عاشق کننده و به نهایت افتخار رساننده اش را... باز شبی را در خیمه ی حسینیان زمان می‌گذرانیم چه گریه‌یی می‌کنند این جوان‌های نورسیده چه گریه‌یی می‌کنند...
خدای من! این‌ها از آقایشان حسین چه می‌خواهند؟ ‌(از صفحع ۸۷.۸۸)