ملک گرسنه از کتاب های باکیفیت و دقیق در باب دیدار و مذاکرات مولانا و شمس تبریزی‌ست.
این کتاب به سه بخش اصلی تقسیم شده:
( پیش از او_ با او_پس از او )
نهال تجدد از منابع دقیقی مثل مقالات شمس و دیوان کبیر برای تجمیع داستان استفاده کرده و نقدی که به کتاب وارد شده اینه که این کتاب عملا یک کار پژوهشی به حساب میاد( به نظر من این مورد میتونه از لحاظ روایی و پایایی ویژگی مثبت هم در نظر گرفته بشه. )
قونیه شمس تبریز را به بند گرفته بود.آن پرنده را که تندخو و صریح بود و یکجا قرار نمی‌گرفت.
شمس بارها به زبان آورده بود:
(مولانا آینه‌ی جمال خدا بر من است و ما روحی واحدیم در تن‌هایی جدا از هم.)
ملک گرسنه به درستی روایت میکنه که شمس کم‌تر از مولانا مفتون نبوده و گویی هردوی آنها در آتش عشقی که از دیدارشان به پا شد به یک اندازه سوختند.
در اواخر کتاب به نقل از شمس تبریزی آمده:
( مولانا و من به هم رسیده بودیم.معجزه آسا.
آیا روزی دو انسان دیگر خواهند توانست چون ما به هم بپیوندند...؟! )
        

          بسم الله 


امسال دو کتاب از نهال تجدد خواندم؛ یکی ملک گرسنه و دیگری ایرانی‌تر. هر دو را با تردید گذاشته بودم توی سبد خریدم. امیدی نداشتم بین من و مدل نویسندگی تجدد و سوژه‌هایش ، شمس و مولانا ، ارتباط و علاقه‌ای به وجود بیاید.

اما اشتباه فکر می کردم.

 حالا هر چند روز یک‌بار می روم طاقچه و یادداشت‌هایی که از کتاب‌هایش برداشته‌ام را دوباره می‌خوانم تازه با لذت هم می‌خوانم.

گاهی از تغییر سلیقه ی کتابی خودم می ترسم. نکند دارم از جوانی فاصله می گیرم؟ آدم‌های میان‌سال این مدل کتاب‌ها را با لذت می‌خوانند؟


        

          پیشنهاد می کنم برای قضاوت نویسنده از عارف جان سوخته اش شروع کنید. این کتاب به نسبت آن سنگین تر به نظر می آید و منابع لا به لای متن خود نمایی می کنند که شاید کمی پیوستگی داستان از دست برود. باری خانم تجدد به نسبت چیزی که از شمس به ما ارائه می دهند(و خودشان هم این شمس را شمس می دانند؛ نه آنی که مثلا در ملت عشق حضور دارد) به خوبی توانسته اند در او حلول کنند و شخصیت به خوبی پرورانده شده؛ رهایی خاص شمس قابل رهگیری ست.
خلاصه که کار های نهال تجدد از نظر من دوست داشتنی و پر بها هستند:)
        

          جالب بود...مقداری اطلاعات داشتم درباره ی نوع ارتباطشون ولی تاحالا کتاب نخونده بودم. متن سخت‌خوانی داره در عین این که سرعت خوندن رو کم میکنه، اما شما متوجه متن میشین. علاقه مند شدم مثنوی رو بخونم...همزمان پادکست کنارش رو هم شنیدم که رام درمورد مولانا میگفت...اتفاق جالبی بود
        

          آه از رابطه شمس و مولانا که خوندن ازش هیچوقت تکراری نمیشه ، بیشتر این کتاب از زبان شمس بود و اشارات زیاد به مقالات.
        

          کتاب ملک گرسنه با عنوان فرعی «تقویم شمس تبریزی» اثری نوآورانه و متفاوت از نهال تجدد است که با نگاهی تازه و خلاقانه به زندگی شمس تبریزی می‌پردازد.

این کتاب در سه بخش با عنوان‌های «پیش از او»، «با او»، و «پس از او» سامان یافته است؛ بخش‌هایی که هر کدام مرحله‌ای از سیر زندگی شمس تبریزی را روایت می‌کنند: از کودکی و ترک خانواده، تا ملاقات با مولانا، و نهایتاً جدایی اجباری از او.

ویژگی برجسته‌ی این اثر، شیوه‌ی روایت آن است. ملک گرسنه به اول‌شخص مفرد نوشته شده و گویی این خودِ شمس است که از زبان خویش، سرگذشت، سلوک و دریافت‌های عرفانی‌اش را بازمی‌گوید. با این تمهید روایی، مخاطب حس نزدیکی و صمیمیت بیشتری با شخصیت شمس می‌یابد و درونیات و اندیشه‌های او را بی‌واسطه درک می‌کند.

نهال تجدد برای نوشتن این اثر پژوهشی عمیق در متون عرفانی و منابع تاریخی انجام داده است. او با استفاده‌ی دقیق و هدفمند از منابعی همچون «مقالات شمس تبریزی» (تصحیح محمدعلی موحد)، «دیوان کبیر» و «مثنوی معنوی» مولانا (با تصحیحات بدیع‌الزمان فروزانفر و محمدعلی موحد)، و نیز متونی مانند «ما فیه»، «رساله‌ی سپهسالار»، «ابتدانامه سلطان ولد»، «منطق‌الطیر» عطار و «مناقب‌العارفین» بهره برده است. حتی از متونی فراتر از ادبیات فارسی مانند «سفرنامه‌ی ابن بطوطه» برای تفسیر شهرهایی که شمس به آن‌ها سفر کرده استفاده کرده است.

آنچه این اثر را متمایز می‌کند، شیوه‌ی خاص نگارش آن است: نویسنده بخش عمده‌ی گفت‌وگوها و روایت‌ها را مستقیماً از متون عرفانی استخراج کرده و با ارجاع دقیق، در کنار هم نشانده است. این کار، هم به لحن تاریخی و اصالت زبانی متن کمک کرده و هم اجازه داده که شخصیت‌های تاریخی از خلال کلمات و تفکرات خودشان، با مخاطب امروز ارتباط برقرار کنند.

در واقع، هنر نویسنده در اینجا نه خلق روایت، بلکه انتخاب و چیدمان هوشمندانه‌ی متون کهن برای بازسازی یک زندگی‌نامه‌ی روایی است؛ چیزی شبیه به تدوین یک فیلم مستند از دل تصاویر پراکنده‌ی آرشیوی.
        

          نقطۀ قوّتِ کتاب این است که نویسنده -بحمداللّه- حرمت نگاه داشته و رابطۀ مولانا و شمس را به رابطه‌ای شهوی تقلیل نداده، و با استناد به منابعِ دست‌اولی چون مقالات و فیه مافیه و مناقب‌العارفین، این دو مردِ عالی‌قدرِ عالَمِ عرفان را از اتهاماتِ بی‌بنیانِ کم‌وبیش‌رایج تبرئه کرده است.