بسم الله 


امسال دو کتاب از نهال تجدد خواندم؛ یکی ملک گرسنه و دیگری ایرانی‌تر. هر دو را با تردید گذاشته بودم توی سبد خریدم. امیدی نداشتم بین من و مدل نویسندگی تجدد و سوژه‌هایش ، شمس و مولانا ، ارتباط و علاقه‌ای به وجود بیاید.

اما اشتباه فکر می کردم.

 حالا هر چند روز یک‌بار می روم طاقچه و یادداشت‌هایی که از کتاب‌هایش برداشته‌ام را دوباره می‌خوانم تازه با لذت هم می‌خوانم.

گاهی از تغییر سلیقه ی کتابی خودم می ترسم. نکند دارم از جوانی فاصله می گیرم؟ آدم‌های میان‌سال این مدل کتاب‌ها را با لذت می‌خوانند؟


        

          پیشنهاد می کنم برای قضاوت نویسنده از عارف جان سوخته اش شروع کنید. این کتاب به نسبت آن سنگین تر به نظر می آید و منابع لا به لای متن خود نمایی می کنند که شاید کمی پیوستگی داستان از دست برود. باری خانم تجدد به نسبت چیزی که از شمس به ما ارائه می دهند(و خودشان هم این شمس را شمس می دانند؛ نه آنی که مثلا در ملت عشق حضور دارد) به خوبی توانسته اند در او حلول کنند و شخصیت به خوبی پرورانده شده؛ رهایی خاص شمس قابل رهگیری ست.
خلاصه که کار های نهال تجدد از نظر من دوست داشتنی و پر بها هستند:)
        

          جالب بود...مقداری اطلاعات داشتم درباره ی نوع ارتباطشون ولی تاحالا کتاب نخونده بودم. متن سخت‌خوانی داره در عین این که سرعت خوندن رو کم میکنه، اما شما متوجه متن میشین. علاقه مند شدم مثنوی رو بخونم...همزمان پادکست کنارش رو هم شنیدم که رام درمورد مولانا میگفت...اتفاق جالبی بود
        

          نقطۀ قوّتِ کتاب این است که نویسنده -بحمداللّه- حرمت نگاه داشته و رابطۀ مولانا و شمس را به رابطه‌ای شهوی تقلیل نداده، و با استناد به منابعِ دست‌اولی چون مقالات و فیه مافیه و مناقب‌العارفین، این دو مردِ عالی‌قدرِ عالَمِ عرفان را از اتهاماتِ بی‌بنیانِ کم‌وبیش‌رایج تبرئه کرده است.