کاش آقای بهخوان برای بعضی کتاب‌ها امکان ستاره‌ باران کردن بذاره.. همه یک سال اندیشه جادویی داریم، ولی کیه که بتونه این‌قدر خوب از اون سال بگه؟!
      

        بسم الله 

هروقت متنی از قصه‌های من و دخترم منتشر می‌شود، همان لحظه‌ای که دست می‌کشم روی جلد‌ کتاب و کاغذ‌ها و کیف می‌کنم، درست همان لحظه از خودم متنفر می‌شوم و خودم را سرزنش می‌کنم که چرا از دیدن کتابی که راوی غصه‌های دخترم است ذوق کرده‌ام؟ 

من زیاد از دخترم می‌نویسم. اما هنوز تکلیف خودم با این کار را نمی‌دانم. زینب برایم یک سوژه‌ دم‌دستی نیست؛ او جهان پر از رمز و رازی‌ است که کسی جز من راهی بهش ندارد. فکر می‌کنم لای کتاب‌ها و مجله‌ها جای قصه آدم‌هایی شبیه او خالی است و پر کردن این جای خالی را جزئی از رابطه مادر‌دختری‌مان می دانم؛ همان‌قدر معمولی که هر روز برایش سوپ و فرنی و شیربرنج می‌پزم. 

اما این یک سوی ماجرای نوشتن است.

سوی دیگرش هزار بار پشیمان شدن و دست از نوشتن برداشتن و فحش و بدو بیراه به خودم دادن است؛ که چرا خودت و دخترت را سوژه نوشتن کردی و اصلا که چی؟ تو می‌نویسی که چیزی به این دنیا اضافه کرده باشی اما چیزی که توی نوشته‌هات ته‌نشین می‌شود مظلوم‌نمایی و قهرمان‌سازی آبکی نیست؟  

چند سال است به خاطر دخترم روی بند افشاگری راه می‌روم. هربار که تکه‌ای از قصه‌های ما دوتا منتشر می‌شود، تعادلم را از دست می‌دهم و پرت می‌شوم زمین و به خودم می‌گویم: این آخرین باری بود که از زینب نوشتم.

 اما هربار یاد تنهایی خودم در مواجهه با شرایط دخترم می‌افتم و دوباره برمی‌گردم روی آن بند نازک. برمی‌گردم که شاید بتوانم یک " تنهای" دیگر را نجات بدهم.

این‌بار در ما ایوب نبودیم از مراقبت نوشته‌‌ام.
      

        جز زیبایی ندیدم..
      

        .
بسم الله 


به خودم آمدم و دیدم سفرنامه‌ها از چشمم افتاده‌اند. دیدم شهرها و آدم‌هاش را باید از زبان اهل‌اش بشنوم‌؛ زن یا مردی که همان‌جا به دنیا آمده، زندگی کرده و زشت و زیبای وطنش را از حفظ است. بر خلاف قبل، این‌که فلان نویسنده چه‌طور پایش به فلان کشور یا شهر رسیده، چه ساعتی وارد هاستل‌اش شده، اولین‌بار چند قدم تا نزدیک‌ترین کافه رفته و چه‌قدر این سفر خرج روی دستش گذاشته برایم جذابیتی ندارد. دغدغه‌های انسانی‌‌‌ و دید مذهبی یا اجتماعی‌ داشتن هم راضی‌ام نمی‌کند. رعایت فرم و چارچوب ادبی هم چشمم را نمی‌گیرد. دنبال یک آشنایی و معاشرت حقیقی می‌گردم. برای همین است که فقط سر اصیل بودن متن است که دلم می‌لرزد. توی مغازه‌ها، سایت‌ها، پیج‌ها و هرجایی که از نوشتن حرف بزنند دنبال این‌جور کتاب‌هام؛ این‌جوری که زنی مثل زینت دریایی بیاید بنشیند و رک و راست از روستای سَلَخ و مردمش حرف بزند. 

.


      

        این کتاب رو به توصیه نویسنده ذره‌ذره می‌خونم و چه‌قدر  کیف می‌کنم.
      

        یکی از بهترین کتاب‌هایی که تابستان خواندم. چه‌قدر خوب و درست از پدر و مادرش گفته بود.  کار سختیه آدم بخواد از پدر و مادرش بنویسه.
      

        ▪︎ بسم الله ▪︎

دو هفته است بین خواندن کتاب‌هام هیچ وقفه‌ای نمی‌افتد. 
به ورق‌های آخر کتاب که نزدیک می‌شوم بعدی را می‌گذارم کنار دستم. موضوع و کیفیت و تازگی کتاب‌ها مثل قبل اهمیت ندارد. مثل سیگاری قهاری که پی هم نخ دود می‌کند و یکی را تمام نکرده آن یکی را گیرانده، کتاب از دستم نمی‌افتد. به جای سیگاری، کتابی شده‌ام. از خواندن لذت نمی‌برم. به اجبار بهشان پناه برده‌ام و برای همین از چشمم افتاده‌اند. مثل آدمی که از کشورش به سمت سرزمینی بهتر فرار کرده ولی چون ناچار به فرار بوده حال خوبی ندارد. این جور مواجهه با کتاب‌ها را دوست ندارم. خیلی دوست دارم وقتی نگرانم کتاب نخوانم اما نمی‌شود. انگار من هیچ کار دیگری در مواجهه با غم، غیر از این بلد نیستم. شاید هم کتاب‌ها دست از سرم برنمی‌دارند. مثل رفیق سمجی که بی‌خیال نمی‌شود و می‌خواهد تا دم آخر شریک غم‌هات بماند. امشب بوی درخت گویاو را می‌خواندم. این‌جاش انگار درباره‌ی من و کتاب‌هام حرف می‌زد: 

《 انگار معشوقی نهانی باشد، زندگی کردن با آن مشکل و گاهی وحشتناک است، اما نمی‌گذارد فراموشش کنم.》   


      

        بسم الله 


بعضی کتاب‌ها را نمی‌شود تنها خواند‌‌. یک مزه‌ی عجیب یا مثل کتاب نئوهاوکینگ‌ها، درد محترمی دارند که باید همان وقت خواندن با یکی تقسیم کرد. 

چند صفحه از کتاب مریم حسینیان را که خواندم، پیام دادم به دوستم و از کتاب تعریف کردم. دلم می‌خواست بگوید: ‌"باشه مرضیه همین الان از طاقچه می‌گیرمش."  ولی نگفت‌‌. گوشی‌اش همان روز خراب شده بود و طاقچه و فیدیبو نداشت‌. هی ذره..ذره کتاب را بردم جلو که فاطمه برسد. امشب رسید. 

قبلا بانوگوزن را از مریم حسینیان خوانده بودم. کتابی که باب میل‌ام نبود. اما موضوع این یکی کتاب‌اش برایم اهمیت داشت.

نئوهاوکینگ‌ها روایت روزهای زندگی نویسنده با سرطان است. کتاب، از ابتدا تا انتها، یک روایت یک‌دست، روان، تحلیل‌گر، خودمانی و بدون شعار‌ داشت. 

به فاطمه گفته‌ام کتاب را ادامه ندهد‌‌. چون امشب خیلی غصه‌ی مریم این کتاب را خورد. اما مطمئن‌ام که ادامه می‌دهد. شما هم کتاب را بخوانید. تجربه‌ی روزهای سخت، حتی وقتی مال دیگران باشد، آدم را آدمِ بهتری می‌کند.


      

        بسم الله 


امسال دو کتاب از نهال تجدد خواندم؛ یکی ملک گرسنه و دیگری ایرانی‌تر. هر دو را با تردید گذاشته بودم توی سبد خریدم. امیدی نداشتم بین من و مدل نویسندگی تجدد و سوژه‌هایش ، شمس و مولانا ، ارتباط و علاقه‌ای به وجود بیاید.

اما اشتباه فکر می کردم.

 حالا هر چند روز یک‌بار می روم طاقچه و یادداشت‌هایی که از کتاب‌هایش برداشته‌ام را دوباره می‌خوانم تازه با لذت هم می‌خوانم.

گاهی از تغییر سلیقه ی کتابی خودم می ترسم. نکند دارم از جوانی فاصله می گیرم؟ آدم‌های میان‌سال این مدل کتاب‌ها را با لذت می‌خوانند؟


      

        بسم الله 

دوستم گفت بیا در بخش روایت نویسی داستان تهران شرکت کنیم. 
گفتم: چه فایده؟ 
گفت : ببینیم چند چندیم با تهران. 
گفتم: باشه شرکت کنیم. 

این اولین تجربه قاتی مسابقه ها و جشنواره ها شدنم بود. خدا کمک کرد و تجربه خوبی شد. تهران جان مجموعه روایت های برگزیده همان جشنواره است. 
      

        بسم الله 

کتابِ "این طور نیست بابا؟" امسال به نمایشگاه رسید، با یک زیر عنوان جذاب:  

گفتارهای پدرانه امام موسی صدر با فرزندانش.

متن کتاب پیاده شده صوت چند نوار کاست است. این طور تصور کنید هفت نوار کاست از دل تاریخ بیرون کشیده شده باشند. تصور کنید نوار کاست ها امانت دار صدای پدرانه امام موسی صدر باشند. تصور کنید آن صدا؛بی هیچ دخل و تصرفی تبدیل به کلمه شده باشد. 

این طور نیست که کلمات آن کتاب خیلی خواستنی می شوند؟

همین طور است.
      

        بسم الله 

امروز عصر، وقتی هنوز پاهایم از خستگی تشییع صبح ذوق ذوق می کرد، یاد این کتاب افتادم. من باشکوه ترین سکوت را در زمان کدام هیاهوی این دنیا تجربه کرده بودم؟ 

نشانی اش سر راست بود. یک بار وقتی  ایستادیم کنار یکی از درخت های تهران و برای حاج قاسم نماز خداحافظی خواندیم و یک بار هم امروز. سکوتی که با رسیدن به فرازِ * اللّهمّ إنّا لا نعلم منهم إلاّ خيرا* می شکست و به هق هق می رسید. 

ارلینگ کاگه درست گفته که:  "سکوت می تواند دوست آدم هم باشد، مایه آرامش و پرمایگی آدم. سکوتی که همچون پرنده ای کوچک کف دستانمان آرام می گیرد."

آخ از این پرنده کوچک. آخ از این سکوتی که هر بار به هق هق می رسد.



      

        از سر بیکاری شروع کردم به شنیدنش. بعد از سر شوق و سرخوشی ادامه دادم به گوش دادنش. بعد که تموم شد گفتم کاش یه بار دیگه بیکار شم.
      

        چه سوژه جذاب و کار نشده ای داشت. 
ولی چرا اطلاعات تاریخی و آماریش این قدر زیاد بود؟!
      

        قند و عسلی به نام کتاب.