تا الان بهترین نمایشنامه‌ها از این ۳۰ تا؛ 
«این‌جا کجاست؟»
«مرگ و شاعر»
«اسب‌های آسمان خاکستر می‌بارند»
«افسون معبد سوخته»
.
.
این ریویو بروزرسانی خواهد شد.
      

        روایتی متفاوت از جنگ.
      

        به نام او
مثل الباقی کارهایی که از آقای جولایی خونده‌بودم محشر بود. تصویرسازی‌ها، شخصیت‌پردازی و... برای کسایی که به تاریخ و فضای اون موقع علاقه دارن(مثل خودم) توصیه‌ش می‌کنم. بعضی از داستان ها تاثیر به‌سزایی روی آدم میذارن. مخصوصا داستان اول و داستان سحرگاه بیست و هشتم.
      

        ولنسی هنوز در گوشه‌ای از قلب من زندگی می‌کنه...
      

        قصه‌ی سردرگمی مثل یک کلاف؛ مثل اسمش. کلاف سردرگمی از عشق، جدایی و مرگ.
لذت بردم. هنوز هم بعد از ۵ سال رجوع بهش دلنشینه.
      

        خواندن این کتاب بعد از مجموعه‌ی آن‌شرلی صفای دیگه ای داره.
      

        من کتابخوانی را با این هشت کتاب نازنین شروع کردم!
      

        یه سه‌گانه شاهکار.
      

        واقعا دلم می‌سوزه که چرا همچین فیلمنامه‌ای فیلم نشده.
      

        به نام او
.
.
من سال پیش این کتاب رو از خانم پیرزاد خواندم و کتاب متفاوتی بود. تا پیش از اون کتابی از خانم زویا پیرزاد نخونده بودم و جدا برای من تجربه‌ی نازنینی بود.
.
راستش به گمونم خانم پیرزاد تبحر خاصی در تعریف روزمرگی داره، به صورتی که آدم در مجموعه داستان مثل همه عصرها(که اون رو با فاصله زمانی ۲ ماه از این کتاب خوندم) غرق در تعاریف میشه و انگار آدم در بعضی از «عادت‌ها»ی شخصیت ها میگه: عه، پس کسی هم مثل من هست!
.
داستان در مورد سه نسل از زنان یک خانواده است. آرزو، مادر آیه که با تازگی از شوهرش طلاق گرفته و یک املاکی رو اداره می‌کنه و مدام در اضطراب دخترشه. منیر(امیدوارم اشتباهی در اسم‌ها نکرده باشم) مادر آرزو معتقده که آرزو زیادی به دخترش سخت می‌گیرد.
.
.
.
در کل اگر اون یه ستاره رو کم کردم، به‌خاطر پایان گنگش بود:)
      

        کمی سخت‌خوان است با این حال شاعرانه است و پس از یک سال هنوز به یادم مانده است.
      

        آه از آخرین پرونده‌ی پوآرو...
      

        به نام او
.
.
.
در یک جمله: این کتاب عزیز ارزش خوندن داره.
در واقع من از نه سالگی با 8 جلد آنشرلی شروع کردم و میشه گفت رسما با کتاب های خانم مونتگری بزرگ شدم (و زندگی کردم.)
تا 30 صفحه‌ی اول مردد بودم (از لحاظ توصیفات زیاد) اما بعد کتاب روان شد و میشد گفت بعد از 30 صفحه کاملا از انتخاب خودم راضی بودم. تعلیق به !
!صورتیه که آدم تا 10 صفحه آخر منتظر یه واقعه است و بعد معجزه در این کتاب اتفاق می‌افتد
.
.
.
برای علاقمندان کار های خانم مونتگمری باید بگم چاپ این کتاب و ترجمه‌اش، (چاپ اول: 1402) یه اتفاق خوشایند به حساب میاد.
اگر این کتاب رو مطالعه کردید، حتما سراغ کتاب قصرآبی و کلاف سردرگم هم برید.
{تنها نکته همون توصیفات زیادی بود که گرچه من این نکته رو جزو سبک نگارش خانم مونتگمری می‌دونم.}
      

        به نام او
به شخصه این اولین تجربه‌ی من در خوانش متون عرفانی بود که تاثیر به‌سزایی روی من داشت. تا پیش از این از خانم تجدد کتابی نخونده بودم. اما ترکیب خاصی که در آوردن گزیده هایی از مقالات شمس با متن خود خانم تجدد به وجود اومده بود، شگفت‌آور بود. متن کتاب یک‌دست بود، به طوری که فکر می‌کردی متون خارج از مقالات شمس هم توسط مریدان و شاگردان شمس نگاشته شده.
گرچه که چون متن وابستگی زیادی به مقالات شمس داشت، یه مقدار خوانش متن سخت بود. به طور کلی اما تونست برخی ابهامات رو در رابطه‌ی شمس و مولانا برام روشن کنه. نمیشه به عنوان کتاب مرجع در نظرش گرفت منتها به عنوان کتابی تکمیلی (در رابطه با شمس و مولانا) میشه خوندش و اطلاعاتی از اون کسب کرد. از نظر من بهتره برای اطلاعات بیشتر به کتابی جامع‌تر مراجعه کرد و این کتاب به تنهایی قادر به رفع ابهامات ذهن مخاطب نیست..
      

        به نام او
.
.
.
تاریخ اتمام:25 /1403/10
در کلام ابتدایی:چگونه می‌شود تمام غم یک کتاب را به دوش کشید؟ غم زری که لال می‌کند خود او و خواننده را. به طوری که آدمی از شادی خود سیر می‌شود. زری زنده است؛ زری جان دارد، روح دارد، ترس دارد. ترس هایش، ترس هایت می‌شوند و روحش روحت می‌شود. چند پاسخ برای آدم می‌ماند: آیا ثمره چهارمی از عشق می‌ماند برای او؟ ثمره ای از یادگار او از شوی خود. آیا خسرو در انتها مرد می‌شود؟ مثل اشاره‌ی نویسنده، یوسف، ماننده‌ای برای سیاوش است. {همان‌گونه که نام پسرش نیز خسروست.} گویی نویسنده از پیش بشارتی بر آن می‌دهد که خون پایمال‌شده‌ی سیاوش به دست پسر او احیا خواهد شد. آیا اینچنین خواهد شد؟ نمی‌دانیم و سرگشته در شعر مک‌ماهون غرق می‌شویم. چنان که زری غرق شد. چنان که عمه خانم در انتها هزاران سوال است که بی‌جواب می‌مانند. آیا این به این دلیل نیست که حتی زری نیز در هزاران سوال سرگشته و سردرگم است؟ در ابتدای این کتاب گمان می‌بردم زری زنی تک‌بعدی از لحاظ دغدغه است. در صفحات بعدی از اندیشه خودم ناراضی بودم؛ سعی او برای برقراری آرامش، در عین حال که خود پریشان از گذشته و آینده و حال است، شگفت انگیز است.
.
یوسف گفت: کار تو کفاره دادن برای گناهانی‌است که دیگران می‌کنند.
.
و کل سووشون برپایه این جمله بنا می‌شود: کفاره ‌ی زری بر مملکتی بی‌یوسف.
.
.
پ.ن: من واقعا کسانی که ادبیات ایران خوار می‌شمارند را درک نمی‌کنم. هرگز. اکنون نیز در مسیری هستم که اول ادبیات کشورم را از بر کنم و سپس به داد ادبیات کشور های دیگر برسم...