پنجاه صفحه نخست که می‌شد در پنج صفحه خلاصه کرد به شدت ملال‌آور و به شیوه کلاسیک‌ها پر از جزئیات بی‌اهمیت. جایی حتی بالزاک میگه این جزئیات لازمه! در کلیت هم یه داستان معمولی بود.
        

          اولین چیزی که در این کتاب نظرتان را جلب می‌کند، شخصیت‌پردازی استادانه بالزاک است. او با ظرافتی خاص، فنون فریبکاری پرنسس دوکادینیان را به تصویر می‌کشد، در حالی که خودش، هر حرکت او را نقد و گاه به تمسخر می‌گیرد. 
(احتمالا انقدر شخصیت پرنسس را باور کنید، که مثل من در گوگل دنبالش بگردید!)
شناختی از نویسنده ندارم یا کمی مردسالار است یا زیادی جامعه‌ستیز؟ 

گاهی جزییات زیاد، خواننده را خسته می‌کند. که شاید بخاطر ترجمه نه چندان روان داستان باشد(اختلاف امتیاز بهخوان و گودریدز ، بخاطر تفاوت سلیقه است یا قربانی شدن داستان در ترجمه ؟)

        

          به نام او
.
.
.
اتمام کتاب: 3 خرداد سال هزار و چهارصد چهار
اولین تجربه‌م از کتاب‌های بالزاک بود؛ از قبل اوژنی گرانده رو داشتم منتها برای شروع این کتاب رو در نظر گرفتم که به نظرم حجم کمتری نسبت به کتاب دیگر بالزاک داشت؛ اما امان از خودِ کتاب! اول از همه بالزاک رو به خاطر یک چیز تحسین می‌کنم: شرح جزئیات بی‌نهایت بی اونکه مخاطب رو خسته کنه. مخصوصا شخصیت شاهدخت دوکادینیان؛ انگار این پرسوناژ رو از حرکاتش می‌شناختی نه حالت‌های روانی‌ای که معمولا از طرف نویسنده به ورطه‌ی افراط کشیده میشه. به قول دوستان؛ انگار هر خط کتاب نیاز به خط کشیدن داشت.به شخصه، کتاب خود من رنگی‌رنگی شده از علامت ها و خط کشیدن ها. به نظرم این کتاب بالزاک برای شروع بهترینه.

در مورد ترجمه بخوام بگم، لذت بخش بود؛ شاعرانگی متن رو حفظ کرده؛ منتها 10 صفحه‌ی اول کتاب به علت توضیح زیاد نویسنده از وضعیت سیاسی قرن نوزدهم کشورش، یکم سخت‌خوان بود که خداروشکر بعد از اون ده صفحه، متن روان شد.