این داستان ِ به یادماندنی مرزهای میان واقعیت و رمان را درمی نوردد و نبوغ زنانه و تناقض های مستتر در شخصیت پرنسس دوکادینیان را عیان می سازد.بخشی از کتاب:«زن ها می دانند چگونه به گفتارشان تقدسی ویژه ببخشند. آن ها به کلام شان طنینی می دهند که معنای ایده ها را بسط داده، عمق می بخشد؛ اگر اندکی بعد شنونده ی مسحور و فریفته، چیزی از این سخنان دستگیرش نشود، به تمامی به هدف خود نایل گشته اند، این وجه مشخصه ی فصاحت و بلاغت شان است.»