یادداشت meli najafi

        به نام او
.
.
.
اتمام کتاب: 3 خرداد سال هزار و چهارصد چهار
اولین تجربه‌م از کتاب‌های بالزاک بود؛ از قبل اوژنی گرانده رو داشتم منتها برای شروع این کتاب رو در نظر گرفتم که به نظرم حجم کمتری نسبت به کتاب دیگر بالزاک داشت؛ اما امان از خودِ کتاب! اول از همه بالزاک رو به خاطر یک چیز تحسین می‌کنم: شرح جزئیات بی‌نهایت بی اونکه مخاطب رو خسته کنه. مخصوصا شخصیت شاهدخت دوکادینیان؛ انگار این پرسوناژ رو از حرکاتش می‌شناختی نه حالت‌های روانی‌ای که معمولا از طرف نویسنده به ورطه‌ی افراط کشیده میشه. به قول دوستان؛ انگار هر خط کتاب نیاز به خط کشیدن داشت.به شخصه، کتاب خود من رنگی‌رنگی شده از علامت ها و خط کشیدن ها. به نظرم این کتاب بالزاک برای شروع بهترینه.

در مورد ترجمه بخوام بگم، لذت بخش بود؛ شاعرانگی متن رو حفظ کرده؛ منتها 10 صفحه‌ی اول کتاب به علت توضیح زیاد نویسنده از وضعیت سیاسی قرن نوزدهم کشورش، یکم سخت‌خوان بود که خداروشکر بعد از اون ده صفحه، متن روان شد.