بیشتر سلسله پند‌ها و مدح‌های جناب نویسنده است تا زندگی‌نامه شهید حاجی بابایی!
توقع می‌رود خاطرات بیشتری از شهید گفته شود و در خلال این خاطرات، از ویژگی‌های مثبت شخصیت ایشان هم یاد شود.
نه این‌که غالب کتاب مدح باشد و نصیحت و...
همه این‌ها را می‌شد در روایتی کامل و منظم جای داد بدون این که توی ذوق مخاطب بزند.
هرچند روایت‌ها تیتربندی شده اما بازهم منظم نیست و سیر زمانی رعایت نشده.
قسمت های تکراری دارد که نیاز به حذف دارند و
در کل کتاب باید یک‌بار از نو نوشته شود! 
دوستان به کتاب حاج جلال بجای این کتاب اشاره کرده‌اند، اما متاسفانه حاج جلال(با این که فوق العاده است) جای این کتاب را نمی‌گیرد. چرا که دورنمایی از شخصیت شهید است و در آن دقیق نشده(مثلا از فعالیت‌های ایشان در جبهه نکات زیادی را در حاج جلال نخواهید خواند).
کاش کتاب، بازنویسی شود... قوی‌تر و دقیق‌تر!
      

        فضایِ کتاب فضای‌تاریخی خوبی‌ست.
نگاه به نظرات شیخ فضل الله از زاویه‌‌ی دید هاشم جالب است و قلقلک‌تان می‌دهد تا بیشتر درباره‌ی شیخ و حتی سردار اسعد بخوانید.
داستان روان است و بدون پیچیدگی(اسپویل❌ هرچند ایده‌ی کلی خاص است اما کشش زیادی ندارد، کاش یا بهتر از حضور مائده استفاده می‌شد یا کلا از داستان حذف‌ش می‌کردند!
ماجرای قتل پدر هاشم ایده‌ای بود که می‌شد به پایان جذاب‌تر داستان کمک کند اما صرفا در حد یک گفت‌و‌گو باقی ماند و نتیجه ای نداشت.
و انتظارمان برای پیوند خوردن داستان علی‌قلی و هاشم هم که به جایی نرسید...
یک پایانِ ساده‌ی ساده!)
      

        هملت را که خواندم با خودم گفتم که خواندنش کافی نیست و باید آن را بلعید و حالا که رومئو و ژولیت را خواندم، فهمیدم که انگار همه آثار شکسپیر بلعیدنی‌ست!
عجب قلم شاهکاری و عجب داستان پر کششی...
مرگ هم در نگاه شکسپیر شاعرانه و زیباست

پ‌ن: دوستان به عشق رومئو و ژولیت نقدهایی دارند از این قبیل که عشق‌شان واقعی نیست و عجولانه است. چه اهمیتی دارد؟! بخوان و از قلمِ پرسوزِ شکسپیر لذت ببر.
      

        وقتی داستان «جنگی که نجاتم داد» را از زبان آدا می‌خوانید، اولین جنگی که با آن روبه‌رو می‌شوید، جنگ جهانی دوم نیست؛ جنگ درونیِ دختری ۱۱ ساله است با دنیایی که به او می‌گوید «ناقص».  
قرار نیست اینجا با یک قهرمانِ بی‌نقص طرف باشیم!
آدا یک دختر معمولی است با زندگی‌ای غیرمعمولی؛ گاهی امیدوار است، گاهی تسلیم می‌شود‌ وگاهی از ترس میلرزد.
همین «کامل نبودن» اوست که داستان را واقعی می‌کند.
  
مادر آدا منفورترین کاراکتر داستان است،«بیش از حد بد بودنش» غیر طبیعی و حرص در آر است. 

ترجمه کتابی که من خواندم بد نبود اما عامیانه نویسی‌اش فجیع بود.
پایان بندی داستان هم مناسب است و مرتبط با جلد بعدی نیست.
      

        «مرا به تانکی بستند که از روی پیکر حسین گذشت. صدای خرد شدن استخوان‌هایش را شنیدم...»

از بین همه کتابهای شهدایی که خواندم و روایت‌هایی که از شهدا شنیدم، زندگی و نوع تفکر شهید سید حسین علم الهدی برایم خیلی خاص بود...
حیف که این کتاب به نقل‌های کوتاه بسنده کرده، خیلی از حرکت‌های انقلابی شهید برای ما معمولی‌ها عجیب است نیاز به ساعت‌ها بررسی و تشریح دارد.
امیدوارم کتاب جامع‌تری درباره شهید نوشته شده باشد (اسم کتاب سفر سرخ را شنیده‌ام اما نخوانده‌ام و نمی‌دانم چقدر در روایت زندگیِ سیدحسین موفق بوده)

در این کتاب قرار است، هایلایت‌هایی از فعالیت‌های شهید که به اختصار بیان شده را بخوانید، متعجب شوید و حسرت نبودنشان را بخورید...
      

        «اگه قراره همیشه قانون رو زیر پابذاری باید بفهمی چطور بدون اینکه گیر بیفتی قانون شکنی کنی
اینکه مثل گل معصوم و بی‌گناه به نظر بیای ولی در واقع ابلیس باشی»

حواستان را جمع کنید! چون وقتی وارد خانه‌ی نانا شوید، تا هشت ساعت آینده نمی‌توانید از آن‌جا بیرون بیایید!

 نویسنده برای فضاسازی و ساختن‌ تک تک شخصیت‌ها ظرافت خاصی به کار برده که داستان را باور پذیرتر می‌کند...
هیچکس در این خانواده کاملا بی‌گناه نیست. هرکس رازی دارد و انگیزه‌ای برای کشتن.
داستان پر از جزییاتی‌ست که کشش طبیعی که چنین ماجرایی می‌تواند داشته باشد را کم می‌کند، حتی لحن متفاوت و پر از غمِ روایتِ دیزی هم نمی‌تواند جبران‌کننده این کشش باشد.
پایان داستان را اصلا حدس نخواهید زد. چرا؟ چون پایان چندان معقولی ندارد.
با این حال وادارتان می‌کند تا دوباره کتاب را برای پیدا کردن سرنخ‌های پنهانش بخوانید.
      

        اولین چیزی که در این کتاب نظرتان را جلب می‌کند، شخصیت‌پردازی استادانه بالزاک است. او با ظرافتی خاص، فنون فریبکاری پرنسس دوکادینیان را به تصویر می‌کشد، در حالی که خودش، هر حرکت او را نقد و گاه به تمسخر می‌گیرد. 
(احتمالا انقدر شخصیت پرنسس را باور کنید، که مثل من در گوگل دنبالش بگردید!)
شناختی از نویسنده ندارم یا کمی مردسالار است یا زیادی جامعه‌ستیز؟ 

گاهی جزییات زیاد، خواننده را خسته می‌کند. که شاید بخاطر ترجمه نه چندان روان داستان باشد(اختلاف امتیاز بهخوان و گودریدز ، بخاطر تفاوت سلیقه است یا قربانی شدن داستان در ترجمه ؟)

      

        یکی از مشکلات همیشگی‌ام با بعضی کتابهای دفاع مقدس، قلم نه چندان خوب نویسنده‌هاست...
انگار چند نکته درخشان از شخصیت شهید پیدا میکنند و بعد برای سرهم‌کردنشان به مشکل میخورند،
و در آخر هم کتابی که شما تحویل میگیرید یک روایت نصیحت‌واری‌ست که نه چندان حال و هوای جنگ را به خوبی منتقل کرده نه اینکه توانسته شهید را به شما بشناساند!

همه این ها را گفتم که این را بگویم: حاج جلال از این دسته کتاب ها نیست!
از همان صفحه اول همراه حاج جلال، لحظه به لحظه زندگی پر از عشق و دردش را احساس می‌کنی...
و جنگ را از کمی دورتر نگاه می‌کنی، از دلِ یک خانواده‌‌یِ مصیبت دیده...

لحن کتاب مخصوصا با آن لهجه‌ی شیرینِ مکالمات، صمیمی و صادقانه است و فضاسازی واقع گرایانه ای دارد...
(همراه با خواندن کتاب، عکسهای آخر کتاب را هم ببینید و همراه تر شوید و اشک بریزید!)

پ‌ن: این طرح کتاب به قیمت مطالعه دانشگاه‌ها چقدر خوب است و کاش ادامه دار باشد.
      

        از رنج روزگار کجا می‌توان گریست؟/از جبرِ اختیار کجا می‌توان گریست؟

بی عطر و بی شکوفه چو گل‌های کاغذی/ در موسم بهار، کجا می‌توان گریست؟

شد هفت خط جان و جهان خالی از شراب/ از جور کردگار، کجا می‌توان گریست؟

ما بی دیار،در وطن خویش مانده‌ایم/بر مرگ بی‌مزار، کجا می‌توان گریست؟

گفتی که در مقام رضا، جای شکوه نیست/ای آفریدگار! کجا می‌توان گریست؟

همواره باختن به حریفی که غایب است/ماییم و این قمار...، کجا می‌توان گریست؟
      

        کتاب معاد (فصل پنجم طرح کلی اندیشه اسلامی)، برخلاف کتاب اصلی، در قالب «اسلام اجتماعی» نیست و اصلا انسجام و پیوستگی ندارد.
بیشتر شبیه چند نکته موضوعی است که یک جا جمع آوری شده، و گاها تکراری بنظر میرسند.
هرچند پلی کپی های آخر فصل جمع‌بندی خوبی محسوب میشود و یکی از نقاط قوت کتاب است، اما به طور کلی انتظار نداشته باشید که صمیمیت قبل را داشته باشد ومثل کتاب قبلی مباحث به صورت نوآورانه تعریف و تبیین شوند.
و در آخر احتمالا سراغ کتابهای دیگری برای درک معاد بروم،
مثلا معاد شهید مطهری...
      

        این را همیشه گفته و میگویم، هر وقت احساس میکنید که داستان دارد هیجانش را از دست میدهد، دارن شان یک برگ برنده رو میکند! 
شخصیت پردازی ها و حتی دنیا سازی های مجموعه عمیق و جذاب است، تقریبا همان چیزی که از یک کتاب فانتزی-ترسناک خوب توقع دارید(هرچند بیشتر از اینکه ترسناک باشد، هیجان انگیز بود!(شاید تاثیر سانسور؟))
در کل روند کتاب با اینکه انگار جنگ، جنگ خیر و شر است اما آنقدر ابهام پیچیده شده که به هیچ یک از شخصیت ها نمیتوان لقب «قهرمان» داد،  همین خاکستری بودن،هم آن ها را باورپذیر تر میکند، و هم داستان را جذاب تر!
طبیعتا بعضی جلدها درخشان ترند(مثل فاجعه اسلاتر) و بعضی ضعیف ترند(مثل سایه مرگ)و احتمالا جلد دهم در میانه این رده بندی قرار میگیرد.
درباره پایان بندی نظری ندارم: نه چندان عادلانه بود، نه کاملا باور پذیر...، اما با همه انتظاراتم انتخاب نویسنده را برای پایان قابل قبول میدانم(شاید منطقی نبود ولی دست کم معقول بود!)
 در نهایت امتیازم به کل مجموعه ۴.۲۵ از ۵ است، و خواندنش را پیشنهاد میکنم :)
      

        جلد نهم را کرنل روایت میکند، در بخش اول ماجراهای جلد هفتم که یکبار توسط گروبز و یکبار هم توسط بک روایت شده بود، توسط کرنل بازگو میشود.(ممکن است تکراری بنظر برسد اما نوع نگاه کرنل به ماجرا چه در لحن و چه در جزییات جالب است)

در بخش دوم به کمک موجودات کهن به داستان اصل وجود کاگاش، جادو، دموناتا و... میرسیم که هرچند خلاقانه است اما پراکنده و دور از ذهن بنظر می‌رسد(احتمالا بعضی از گره ها در جلد آخر باز شود ولی در حال حاضر فقط ریتم داستان را کند کرده و کمی نامفهوم است)

خوشبختانه در بخش آخر دوباره وارد ماجراهای هیجان انگیز و سرنوشت ساز خواهیم شد.، دقیقا همان قسمتهایی که نمیتوانید کتاب را زمین بگذارید!
      

        وقتی دیدم روایت این جلد به بک سپرده شده، با خودم گفتم: "بالاخره! شاید بک رو درک کنم!." اما دریغ که این اتفاق نیفتاد. از همان صفحات اول، دیالوگ‌ها و رفتارهای بک برایم غیرقابل باور و تصنعی به نظر می‌رسید. بیشتر شبیه به عروسکی بود که نویسنده نخ‌هایش را به زور تکان می‌داد.
چهارپنجم کتاب را با بی‌حوصلگی ورق می‌زدم، در حالی که انتظار داشتم از همان ابتدا درگیر ماجراهای هیجان‌انگیز شوم. دارن شان که در جلدهای قبلی استاد رقم زدن اتفاقات جذاب بود، اینجا تا صفحه 250 کتاب، تقریباً هیچ عنصر جذابی را وارد داستان نکرده بود. فقط در همان پنجاه صفحه پایانی بود که انگار نویسنده یادش افتاده دارد کتابی از مجموعه "نبرد با شیاطین" می‌نویسد!
تنها نقطه روشن این جلد، همان بخش پایانی بود که توانست فضاسازی مناسبی برای جلدهای بعدی انجام دهد.
      

        دو سه سال پیش که دبیرستانی بودیم و بیشتر کتاب می‌خواندیم، همیشه حرف از «قصر آبی» بینمان بود. فقط یکی از بچه‌ها آن را خوانده بود، اما آنقدر از حال و هوایش برایمان گفته بود که اگر از ما می‌پرسیدید داستان خوب چی بخوانیم، بی‌تردید «قصر آبی» یکی از اولین پیشنهادهایمان بود.

همین شد که وقتی جلوی غرفه انتشارات، میان قصر آبی و ربکا مردد شده بودم، ناخودآگاه دستم به سوی جلد آبی رنگ دراز شد و بی‌درنگ شروع به خواندنش کردم.

مونتگمری در توصیف احساسات آدم‌ها و به تصویر کشیدن شخصیت‌ها بی‌نظیر است. فضای داستان را آنقدر ظریف روایت می‌کند که هر صفحه مانند صحنه‌ای از فیلم در ذهنتان می‌گذرد. برای همین بود که وقتی استاد یک ربع وقت داد تا برای امتحان آماده شویم، ترجیح دادم به جای مرور درس‌ها، به روایت والنسی از زندگی‌اش گوش بسپارم.

«آدم چه حسی پیدا می‌کند اگر بیست‌ونه ساله باشد و حتی یک نفر هم عاشقش نشده باشد؟ یا حتی دوست داشته شدن را هم تجربه نکرده باشد؟ شاید در ذهنش قصری بسازد و در آن پناه بگیرد، اما با خیال‌پردازی تا کجا می‌توان پیش رفت؟

این داستان زندگی والنسی است، زنی که با «جرئت تغییر» مسیر زندگی‌اش را عوض میکند. همیشه شکستن قفس‌ها پایانی خوش دارد؟ شاید نه... اما داستان والنسی از زیباییِ شکستن میگوید..»
      

        کتابِ عاشقانه! وقتی با این ژانر روبرویی معمولا می‌دونی که قراره عشق بین این دو شخصیت اتفاق بیفته!

حالا این که چجوری و دقیقا با چه جزییاتی هنر نویسندس که بتونه تو رو همراه خودش کنه و خب هوور هم تونسته این کار رو بکنه.

هرچند عشقی که بهش پرداخته چندان منطقی  نیست(احتمالا به همین دلیلِ «عشق» بودن!) ولی نمک‌ و کشش خاص خودش رو داره.


برای سرگرمی خوبه؛ هرچند بنظرم کتابهای قوی‌تری برای سرگرم شدن هست ولی یاد او هم کتاب بدی نیست!(به اندازه‌ی تعریف هایی که ازش شنیده بودم نبود)