اولین سوالی که در حین مطالعه‌ی رمان «رویای نیمه‌شب» نوشته‌ی «مظفر سالاری» به ذهنم خطور کرد ، این بود که وقتی یک نویسنده دارد روایتی غیرایرانی را در کشوری بغیر از ایران و با فرهنگی غیر ایرانی شکل می‌دهد ، چه احتیاج به استفاده از مثل‌ها و کنایه‌های فارسی است؟!
این امر ، بارها و بارها از مترجم‌های امروزیِ رمان‌های خارجی سرزده است و کسی چندان خرده‌ای به آنها نگرفته. نهایتش این است که آدم ، یک ترجمه‌ی بد و غیر دقیق را نمی‌خواند و سراغ ترجمه‌های بهتر می‌گردد.
اما دیگر از یک رمان‌نویس چنین انتظاری نمی‌رود!
قصه‌ای که در این رمان عاشقانه‌‌ی مذهبی روایت شد ، بعید نیست در آینده توسط سینماگران در قالب یک فیلم یا سریال به نمایش در بیاید ؛ که البته اگر اتفاق بیافتد ، کار ارزش‌محور و پسندیده‌ای‌ست. اما پیشاپیش امیدوارم استفاده از مثل‌ها و کنایه‌های فارسی در نمایشنامه‌ی آن ، به کثرت رمانش نباشد!
چرا که در یک حالت مشابه و در گذشته ، سریال مختارنامه را تماشا کرده‌ایم و بدیهی است که همه‌ی دغدغه‌‌مندان فرهنگ و ادب فارسی ، استفاده‌ی مکرر مثل‌ها و کنا‌یه‌های فارسی در این سریال را پسندیده ندانسته‌‌ باشند ؛ و ندانسته‌اند.
زیرا ، در واقعیت چنین چیزی رخ نداده و نمی‌دهد.
اساساً زبان‌ها و فرهنگ‌ها ، به سختی به یکدیگر پیشنهاد زبانی و فرهنگی می‌دهند. و این درست همان چیزی‌ست که استفاده‌ی مداوم از مثل‌ها و کنایه‌های فارسی را ، در کشوری بغیر از ایران و با زبان و فرهنگی متفاوت از ایران ، باور ناپذیر می‌کند!
          

            کتاب فوق العاده ای بود که بنده بعداز خوندنش به شدت به کتاب خوندن علاقه پیدا کردم
ماجرای یک پسر سنی ای که عاشق دختره شیعه ای به نام ریحانه میشه و ماجرای رسیدنشون بهم از شفای امام زمان هم برای یک نفر  ..... هم میگذره .
ماجرا های کتاب جذاب هست و ادم رو موقع خوندن جذب میکنه تا نتونه کتاب رو کنار بگذاره .
کاملا مناسب نوجوان و جوان 
          

            نظرات سایر دوستان رو خوندم . بعضی کم لطفی کردند . کتاب خوبی بود . داستان نسبتا جالبی هم داشت . به شدت بستگی به پیش زمینه و عقاید شخصی خودتان دارد. اگر مذهبی و هیئتی نیستید به نظرم وقتتان را برای کتاب دیگری بگذارید. ولی در کل پیشنهاد میکنم که برای یک بار هم که شده کتابی در این سبک موضوعی بخوانید.
          

            عاشقانه ای در دل تاریخ
غیر از برخی قدر متیقن ها، نمیدانم روایت تا چه میزان واقعیت محور است
اما دنبال استدلال خیلی خاصی نباشید استدلال فقط چشم هاش :)
به درد یک‌بار خواندن میخورد!
          

            سلیقه ی من به شخصه نبود اما اگر بخواهم عادلانه هم بگویم، باز از آنچه تعریفش را شنیده بودم بسیار ساده و سطحی تر بود. شروعی جذب کننده ، مثلث، مربع های عاشقانه تا در نهایت بعد از آن همه ماجرا همه چیز در عرض چند ساعت، خوب و خوش عالی تمام شود... هر چه نگاه کردم و خواستم نویسنده را ببخشم، با ساختار و بدنه ی داستان، اصلا کنار نیامدم!
          

            یک فیلم ترکی به تمام  معنا. 4 عاشق دعوا بر سر 3 معشوقه. ضرب دری هرکس اون یکی رو میخواد، اما خانواده ها اون رو برای یکی دیگر در نظر گرفتن...

آخر هرکس به عشق خودش می رسه و سال های سال با هم زندگی می کنند!!!

آخرش آدم بد ها همه خوب میشن!!! اونم چه خوب شدنی. نه چالش درونی، نه درگیری داخلی انسان با خودش. بلکه با یک جمله یهو طرف تغییر می کرد!!!

تنها نقش امام زمان شفا دادن یک بیمار است که اگر حذف بشه از داستان هم اتفاق خاصی رخ نمیده!
          

            داستان ابوراجح حمامی واقعیه و من از قبل نشنیده بودمش. به خاطر همین خوشحالم که این کتاب رو خوندم و با ماجرا آشنا شدم. اما این قسمت واقعی کتاب رو که کنار بذاریم، بقیه ی گره های داستان رو نپسندیدم. 
برای من هنوز روشن نیست که چرا هاشم و ریحانه به هم علاقه مند شدند اون هم با چنین عشق سوزان و بیمار کننده ای. و چون این مسئله برام جا نیفتاده بود، خوندن داستانشون و ماجراهایی که براشون پیش اومد زیاد جذاب نشد.
البته این رو هم بگم که مظفر سالاری قلم خوبی داره و به نظرم اگه روی شخصیت پردازی ها بیشتر کار کنه میتونه کتاب خیلی قوی تر و بهتری ارائه بده
          

            مطالعه رؤیای نیمه شب را کمتر از 24 ساعت به پایان رساندم. داستان کتاب برگرفته از یکی از حکایات کتاب العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان(عج) است.
شروع داستان به خوبی از پس ایجاد جاذبه برای خواندن تمام کتاب بر می آید. کشش خوبی در مسیر داستان وجود دارد، اما نه برای خواندن ادامه ماجرا، بلکه بیشتر برای فهمیدن پایان ماجرا.
جاذبه داستان و حرارت برای رسیدن به پایان آن در تمامی سطح کتاب تقریبا یکنواخت و پرحرارت بود، اما در بخش آخر کتاب آنچنان که انتظار می رفت نبود و دچار افت شدیدی شد. مثل بعضی از سریالهای پرهیجان ایرانی که در نهایت،  دچار سکته شده و همه قصه و زمینه چینی ها طی دو فصل به پایان می رسد.
قلم آقای مظفر سالاری ـ که اولین اثر ایشان را مطالعه می کردم ـ نسبتا عالی بود. به نظر می آمد پایان کتاب را به سرعت نوشته اند. قابل چشم پوشیه البته.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
کتاب خوبی بود ، یک عاشقانه‌ی تاریخی 

فضاسازی فوق العاده ای داره که آدم رو به فضای کتاب می‌بره

ادبیات قابل قبولی داره ، ولی میتونست خیلی بهتر باشه

داستان خوبی هم داره