با این که راهنمای مردن با گیاهان دارویی اولین اثر داستانی عطیه عطارزاده است، به گواهی جوایز متعددی که گرفته می‌توان گفت از بهترین داستان‌های چند سال گذشته به شمار می‌آید. کتاب با نقل قولی از ابن سینا آغاز می‌شود: «مرگ آن است که نَفس، اعضا و جوارح را رها کند و به حال خود بگذارد.» در ادامه با دختری هفده ساله آشنا می‌شویم که در کودکی به علت فرورفتن گیاه عاقرقرحا در چشمش نابینا شده و با مادرش در دروازه دولت تهران زندگی می‌کند. پدر دختر، که از مبارزان چپ بوده، پس از کوچ خانواده از خوی به تهران، آن‌ها را رها می‌کند و به آلمان می‌رود. به این ترتیب مادر و دختر سال‌ها در انزوا زندگی می‌کنند و با ساخت و فروش گیاهان دارویی روزگار می‌گذرانند.
       
تمام دنیای داستان محصور در خانه است چرا که شخصیت اصلی فقط دو بار پا به دنیای بیرون از خانه گذاشته و اساسا به‌خاطر منع مادرش و ترس‌های خودش توانایی برقرار کردن ارتباط با فضای بیرون چهاردیواری‌ای را که درآن محبوس است ندارد. گویی خواننده در مغز دختری نابینا گیر افتاده باشد. مغزی پر از ابهام و در عین حال منحصر به فرد و شگفت‌انگیز.

-«می‌گوید هیچ چیزی آن بیرون ارزش جنگیدن و به دست آوردن ندارد، چرا که در عمل نمی‌شود هیچ چیز را آن بیرون مال خود کرد.»
-«می‌گوید آن بیرون همه چیز پیوسته در حال از دست رفتن است و حسرت، تنها حس حقیقی آن‌جا ست.»

       در راهنمای مردن با گیاهان دارویی با اثری تماما توصیفی طرف ایم که سعی می‌کند مدلی از جهان شخصیت اصلی را نمایندگی کند؛ مدلی ظریف ، جزئی و پر از استعاره. نویسنده به خوبی توانسته با استفاده از تجارب سینمایی‌اش تصاویری بدیع، جالب و مخصوص همین داستان و همین فضا خلق کند. ارجاعات متعدد به آثار گوته، کافکا و فلوبر ممکن است مخل روند خوانش مخاطبی که آشنایی کافی با آن‌ها ندارد باشد، از دید من این تنها اشکال چشم‌گیر کتاب است. آرامش و سکون عجیبی که در تمام فصول (به جز فصل آخر) جاری ست خواننده را دعوت می‌کند که با طمانینه روی هر جمله مکث کند. این طور به نظر می‌رسد که عطارزاده تمام سعی خود را کرده که هر جمله را به بهترین نحو بچیند و مناسب‌ترین واژه‌ها را برای انتقال مفهوم به کار بگیرد. نتیجه‌ی این به خدمت گرفتن وسواس در نویسندگی برای من شدیدا دوست‌داشتنی ست. 

       راستش را اگر بخواهید، تا قبل از راهنمای مردن با گیاهان دارویی چشمم از نویسندگان دهه‌های اخیر ایران آب نمی‌خورد، فکر نمی‌کردم مثلا در پنجاه سال آینده کسی بتواند درباره‌ی این سال‌ها چیز بخصوصی بگوید یا حداقل توصیف منسجمی ارائه دهد، الان اما قضیه فرق کرده. آرزومند ام، از ته ته قلبم آرزومند ام داستان‌های امیدوارکننده و ساختاریافته‌ی بیشتری از نویسنگان جوانِ این روزها بخوانم. 

-«هروقت گرفتار افکار دردناکى مى شوم که مثلا چرا بورخس نیستم و تا کى باید عمرم را صرف جدا کردن برگ رازقى از ساقه و کوبیدن گل زر هاون کنم، یاد این حرف مادر مى افتم که اگر یاد بگیرم معناى همین کارهاى کوچک را بفهمم، زندگى حقیقى یا همان چیزى که روحِ سارى در جهان مى نامدش، درونم به راه مى افتد. دیگر مهم نیست بورخس باشم یا نباشم. حتا اگر ساعت ها بى‌حرکت گوشه اى بنشینم، در بودنم روى زمین و حتا کوبیدنِ رازقى در هاون، در روحى شریکم که بورخس هم بخشى از آن است و آن وقت، من بورخسم.»
        

          کتاب از لحاظ ساختاری و توصیف خوب بود ولی محتواش رو دوست نداشتم 
اوایل حس می کنی وارد دنیای تاریک و تنهای دختری نابینا شده ای و سعی می کنی او را درک کنی ، ولی بعد میبینی که در ذهن اختلال زده او گیر کرده ای و انگار روان بیمار او تو را هم مریض می کند .
به قول دوستی کتابی باید خواند که تو را رشد دهد یا حداقلش اینکه حال تو را خوب کند و متاسفانه این کتاب فاقد هر دو بود برای من .
 تا چندین ساعت بعد از اتمام کتاب حالم بد بود .
        

          در جهان ما همه چیز حافظه دارد؛ نه این‌که فقط ما آدم‌ها این‌طور باشیم، نه.
مادر می‌گوید حتی گیاهی که کَنده‌ایم و خُردش کرده‌ایم هم خاطرهٔ دشت‌ها و صحراها را با خودش دارد.

✍️عطیه عطارزاده 
📚 راهنمای مردن با گیاهان دارویی 


پایان کتاب شما رو شگفت زده می‌کنه.
        

          بعنوان اولین اثر نویسنده عالی بود
در واقع فراتر از انتظارم بود
        

          همیشه تصور میکردم اگر بینایی نداشتم اوضاع چطور بود؟
اگر شنوایی نداشتم چی؟! اگر قدرت تکلم نبود چی؟ یا هر کدوم از حواس دیگه! حتی تصورش هم برام سخت و ناراحت کننده است.
این کتاب بینایی رو از شما میگیرد و در عوض دو چشم بینا در کف دست هایتان قرار میده ، گوش هاتون چشم های جدید شماست و بویایی و لامسه شما رنگ ها رو خواهد دید.
 با اینکه کاملا شیفته قلم نویسنده شده بودم اما در کتاب دیگری از این نویسنده، کاملا قطع امید کردم!
        

          این همه خرج خلاقیت ادبی و هنری و بذل اطلاعات و نتایج پژوهشی در اثری می‌توانست  جذاب باشد اگر  جز وحشت تنهایی و ناامیدی و بن‌بست چیز دیگری گیر خواننده می‌آمد. حیف....
        

          چیزی که برام عجیبه اینه که چطور ممکنه تجربه اول یک نویسنده ، اینقدر عالی از آب دراومده باشه؟!!! 
ایده ای نو از یک نویسنده نوقلم با پایانی شگفت انگیز. 
یک رمان کوتاه و درعین حال جذاب و پرکشش . 
موقع خوندنش حس آلیس در سرزمین عجایب برام تداعی شد و تم داستان یه جورایی شبیه پیرنگ داستان فیلم سینمایی اتاق (room) هست.
        

          این کتاب فوق‌العاده بود. داستان پر از ابهام در وهله اول؛ اما خواندنی.
در شروع نوشته هایی را میخوانی و مستقیما یاد میگیری مفاهیمش را؛ و رفته رفته در دل کلمات و عمق جملات غرق شده و به تلخی و گسیِ حروف میرسی. 
دخترک نابینایی که همه چیز را با بو میشناخت، حتی رنگها!
        

          یک شخصیت پردازی خوب و قابل توجه ...
        

          داستانی از یک دختر جوان که در کودکی نابینا شده و حال در خانه‌ و همراهِ مادرش مشغول به آماده‌سازی گیاهانِ دارویی برای استفاده و فروش در بازار است. او توانسته با استفاده از قوای دیگرش به درکِ جذابِ اشیا و ابزار و حس های اطرافش برسد. تمام زندگی او درون خانه و با گیاهان و مادرش می گذرد تا این‌که روزی برای شرکت در یک مراسم از خانه بیرون می رود و این تجربه عجیب و متفاوت مسائل مختلفی را برای او تغییر می دهد. نویسنده در بیان احساسات و تشخیص های شخصیت اصلی داستان بسیار قوی کار کرده و بیان جالبی دارد. همچنین ذهن پرآشوب او هم به خوبی به تصویر کشیده شده که هم میل به آزادی و عشق دارد و گاهی نیز میل به خشونت. اما این دوگانگی به خوبی و بصورت باور پذیری بیان شده. کتاب متفاوت و روان و شیوایی است که خواندنش توصیه می شود.
        

          قصه‌ای که از زبانِ دختری نابینا و کنج‌کاو در فضای طب سنتی و گیاهان دارویی بیان می‌شه، می‌تونست برانگیزاننده باشه؛ خیال‌پردازی‌های دخترک با ابوعلی سینا هم می‌تونست جالب باشه؛ ولی جرقه‌هایی کوچک بود که شعله نکشیده خاموش می‌شد.
هرچند نفرتی که در دختر نسبت به مادر شکل می‌گرفت رو درک و فهم می‌کردم، ولی به‌نظرم برای اقدام به قتل کافی نبود. از میانه‌های داستان حدس زدم به خون ختم خواهد شد؛ ولی تصورم فقط خودکشی بود.

توهمی که به مددِ مخدراتِ گیاهی برای دختر پدید می‌آمد، خوب و بامزه درآمده و مخاطب رو با خیال‌پردازی‌هاش همراه می‌کنه.

به‌هرحال ایدهٔ جذاب و بکری برای داستان بود که خیلی بهتر می‌تونست ساخته و پرداخته بشه. دربارهٔ پدر می‌شد بیشتر و بهتر نوشت. دربارهٔ خاله و خانوادهٔ مادری نیز هم. علتِ این حجم از انزوا و ترس و کناره‌گزینیِ مادر، بعد از دیدارِ دوباره با خانواده هم قابل درک و فهم نیست.

تک‌فرازهای جالب و شاعرانه‌ای هم داشت ولی ترکیبِ کلی داستان اون‌قدر پخته و جذاب درنیامده که خوندن‌شو بخوام توصیه کنم.
        

          امیدوارم نویسنده هامون ازین فاز مالیخولیایی شخصیت هاشون خارج بشن. تنها حسن این مدل داستان ها بمباران اطلاعاتیه ک به شما میده
        

          #راهنمای_مردن_با_گیاهان_دارویی 
#عطیه_عطارزاده 
#نشر_چشمه
*راوی کتاب یک دختر نابینا ست که در کودکی گیاه دارویی تو چشم ش میره و نابینا میشه و پس از اون مادرش با دختر از پدرش جدا میشن و به تهران نقل مکان میکنند و کل داستان افکار و صداهای ذهنی دختر و بزرگ شدن ش در تنهایی و به دور از جامعه است ، و برای امرار معاش با گیاهان دارویی دمنوش کرم و ... تهیه میکنند.
*انتهای کتاب ناتمام و مبهم میمونه که اصلا دوست نداشتم ، سبک کتاب شبیه کتاب #قلبی_به_این_سپیدی است که افکار راوی بیان میشه 
*در کتاب به صورت تخصصی در مورد گیاهان دارویی صحبت میشه و کتاب ها و آموزه های بوعلی سینا 
*اولین کتاب نویسنده است و در مجموع کتاب بدی نیست ولی کامل هم نیست
        

          سبک روایت کتاب جالب بود،اینکه دنیا از نظر یه آدم نابینا چطور میتونه باشه و حاشیه نویسی های کتاب هم جالب بود.
ولی خیلی سوال بی جواب موند و تقریبا بی سر و ته بود.
دلیل اینکه چرا نابینا شد و چرا مادرش اجازه ی درمان نداد؛
دلیل اینکه پدرش چرا رفت و چرا نیومد؛
اصلا زنده اس؟!
تقریبا چیز خاصی ازش متوجه نشدم و صرفا یه کتابی بود که یکهو بولد شد و وایرال شد.
در هرصورت تجربه ای شد که به پیج های کتابفروشی کمتر اعتماد کنم و قبل خرید کتاب بیشتر تحقیق کنم.
و در نهایت اصلا دوسش نداشتم.🗿
حیف پول و حیف وقت.
        

          یک اثر متفاوت و عجیب است
رفت و برگشتی بین دنیای ذهن شخصیت داستان با پیرامون او.
پیرامونی که خلاصه در صداها و بوها و حس لامسه‌ست چون شخصیت داستان قدرت بینایی ندارد.
غرق می‌شوی در دنیای تاریک و بدون رنگ دختری ۲۲ ساله که تمام دقایق و ساعت‌ها و روزهای زندگی‌اش را با مادرش در یک خانه می‌گذراند.
ارتباط ذهنی شخصیت با ابوعلی سینا را دوست داشتم.
می‌خواهم بگویم کتاب بیش از حد سیاه بود اما بعد فکر می‌کنم دنیای انسان‌های نابینا می‌تواند همین‌قدر سیاه باشد.
تصورش هم سخت است.
        

          روایت یک دختر نابینا از زندگی با مادرش. اونقدر که معروف شده ، برام دلچسب نبود. کتاب بیشتر فلسفی و شاعرگونه بود تا داستانی. اطلاعات نصفه و نیمه‌ای که می‌داد و بعد رهاشون می‌کرد باعث اذیتم بود. اما پایان جالب و فکر‌برانگیزی داشت.
        

          میدانم که این کتاب در مرتبه بالایی از ادراک و شهود قرار دارد، ولی باید بگویم بنظرم به قدری مبهم بود که جاهایی از کتاب کلافه میشدم و دلم میخواست نویسنده کنارم بود و مقداری روشنم میکرد.
از حق نگذریم، کتاب برایم گوشزدهای بالقوه ای داشت.
باید روزی برگردم و در روزگاران آتی دوباره مرورش کنم، حتما بهتر کنار خواهم آمد. با احترام.
        

          ی کتاب خیلی متفاوت .. من صوتی گوش کردم ولی بعدا اگه شد نسخه کتابی‌ رو هم میخونم.. تو ی روز تمومش کردم و لذت بردم از قلم نویسنده.
        

          بنظرم خیلی کتاب جذابی بود!! بین تمام اتفاقاتی که در طول داستان پیش می‌آمد ، اطلاعاتی در مورد گیاهان داروئی هم به خواننده داده میشد که بیاد ندارم در کتاب دیگری با این سبک روبه رو شده باشم... متن روان و خوبی داشت و همینطور داستانی که خواننده را به دنبال خودش میکشاند. اما پایان داستان بنظر من خیلی ناراحت کننده و اذیت کننده بود... درکل این حجم از تخیل در ذهن نویسنده برای من خیلی جذاب بود.
        

          این اولین کتاب من از عطیه عطارزاده بود. اوایل داستان به خاطر نابینا بودن راوی داستان و حس خفگی‌ای که منتقل می‌کرد برام سخت قابل خوندن بود و این انتقال احساس تاریکی و اختناق به خواننده یکی از نقاط قوت مهم داستانه. ولی شگفت‌انگیزترین بخش کتاب، یک‌سوم پایانیه، لرزه بر اندام می‌افکنه و به جرات می‌تونم بگم ترکیب جنون و عشق تصویر شده، یکی از ترسناک‌ترین چیزهایی بود که در ادبیات تالیفی فارسی خوندم.