با این که راهنمای مردن با گیاهان دارویی اولین اثر داستانی عطیه عطارزاده است، به گواهی جوایز متعددی که گرفته می‌توان گفت از بهترین داستان‌های چند سال گذشته به شمار می‌آید. کتاب با نقل قولی از ابن سینا آغاز می‌شود: «مرگ آن است که نَفس، اعضا و جوارح را رها کند و به حال خود بگذارد.» در ادامه با دختری هفده ساله آشنا می‌شویم که در کودکی به علت فرورفتن گیاه عاقرقرحا در چشمش نابینا شده و با مادرش در دروازه دولت تهران زندگی می‌کند. پدر دختر، که از مبارزان چپ بوده، پس از کوچ خانواده از خوی به تهران، آن‌ها را رها می‌کند و به آلمان می‌رود. به این ترتیب مادر و دختر سال‌ها در انزوا زندگی می‌کنند و با ساخت و فروش گیاهان دارویی روزگار می‌گذرانند.
       
تمام دنیای داستان محصور در خانه است چرا که شخصیت اصلی فقط دو بار پا به دنیای بیرون از خانه گذاشته و اساسا به‌خاطر منع مادرش و ترس‌های خودش توانایی برقرار کردن ارتباط با فضای بیرون چهاردیواری‌ای را که درآن محبوس است ندارد. گویی خواننده در مغز دختری نابینا گیر افتاده باشد. مغزی پر از ابهام و در عین حال منحصر به فرد و شگفت‌انگیز.

-«می‌گوید هیچ چیزی آن بیرون ارزش جنگیدن و به دست آوردن ندارد، چرا که در عمل نمی‌شود هیچ چیز را آن بیرون مال خود کرد.»
-«می‌گوید آن بیرون همه چیز پیوسته در حال از دست رفتن است و حسرت، تنها حس حقیقی آن‌جا ست.»

       در راهنمای مردن با گیاهان دارویی با اثری تماما توصیفی طرف ایم که سعی می‌کند مدلی از جهان شخصیت اصلی را نمایندگی کند؛ مدلی ظریف ، جزئی و پر از استعاره. نویسنده به خوبی توانسته با استفاده از تجارب سینمایی‌اش تصاویری بدیع، جالب و مخصوص همین داستان و همین فضا خلق کند. ارجاعات متعدد به آثار گوته، کافکا و فلوبر ممکن است مخل روند خوانش مخاطبی که آشنایی کافی با آن‌ها ندارد باشد، از دید من این تنها اشکال چشم‌گیر کتاب است. آرامش و سکون عجیبی که در تمام فصول (به جز فصل آخر) جاری ست خواننده را دعوت می‌کند که با طمانینه روی هر جمله مکث کند. این طور به نظر می‌رسد که عطارزاده تمام سعی خود را کرده که هر جمله را به بهترین نحو بچیند و مناسب‌ترین واژه‌ها را برای انتقال مفهوم به کار بگیرد. نتیجه‌ی این به خدمت گرفتن وسواس در نویسندگی برای من شدیدا دوست‌داشتنی ست. 

       راستش را اگر بخواهید، تا قبل از راهنمای مردن با گیاهان دارویی چشمم از نویسندگان دهه‌های اخیر ایران آب نمی‌خورد، فکر نمی‌کردم مثلا در پنجاه سال آینده کسی بتواند درباره‌ی این سال‌ها چیز بخصوصی بگوید یا حداقل توصیف منسجمی ارائه دهد، الان اما قضیه فرق کرده. آرزومند ام، از ته ته قلبم آرزومند ام داستان‌های امیدوارکننده و ساختاریافته‌ی بیشتری از نویسنگان جوانِ این روزها بخوانم. 

-«هروقت گرفتار افکار دردناکى مى شوم که مثلا چرا بورخس نیستم و تا کى باید عمرم را صرف جدا کردن برگ رازقى از ساقه و کوبیدن گل زر هاون کنم، یاد این حرف مادر مى افتم که اگر یاد بگیرم معناى همین کارهاى کوچک را بفهمم، زندگى حقیقى یا همان چیزى که روحِ سارى در جهان مى نامدش، درونم به راه مى افتد. دیگر مهم نیست بورخس باشم یا نباشم. حتا اگر ساعت ها بى‌حرکت گوشه اى بنشینم، در بودنم روى زمین و حتا کوبیدنِ رازقى در هاون، در روحى شریکم که بورخس هم بخشى از آن است و آن وقت، من بورخسم.»
        

          کتاب از لحاظ ساختاری و توصیف خوب بود ولی محتواش رو دوست نداشتم 
اوایل حس می کنی وارد دنیای تاریک و تنهای دختری نابینا شده ای و سعی می کنی او را درک کنی ، ولی بعد میبینی که در ذهن اختلال زده او گیر کرده ای و انگار روان بیمار او تو را هم مریض می کند .
به قول دوستی کتابی باید خواند که تو را رشد دهد یا حداقلش اینکه حال تو را خوب کند و متاسفانه این کتاب فاقد هر دو بود برای من .
 تا چندین ساعت بعد از اتمام کتاب حالم بد بود .
        

          در جهان ما همه چیز حافظه دارد؛ نه این‌که فقط ما آدم‌ها این‌طور باشیم، نه.
مادر می‌گوید حتی گیاهی که کَنده‌ایم و خُردش کرده‌ایم هم خاطرهٔ دشت‌ها و صحراها را با خودش دارد.

✍️عطیه عطارزاده 
📚 راهنمای مردن با گیاهان دارویی 


پایان کتاب شما رو شگفت زده می‌کنه.
        

          بعنوان اولین اثر نویسنده عالی بود
در واقع فراتر از انتظارم بود
        

          همیشه تصور میکردم اگر بینایی نداشتم اوضاع چطور بود؟
اگر شنوایی نداشتم چی؟! اگر قدرت تکلم نبود چی؟ یا هر کدوم از حواس دیگه! حتی تصورش هم برام سخت و ناراحت کننده است.
این کتاب بینایی رو از شما میگیرد و در عوض دو چشم بینا در کف دست هایتان قرار میده ، گوش هاتون چشم های جدید شماست و بویایی و لامسه شما رنگ ها رو خواهد دید.
 با اینکه کاملا شیفته قلم نویسنده شده بودم اما در کتاب دیگری از این نویسنده، کاملا قطع امید کردم!
        

          این همه خرج خلاقیت ادبی و هنری و بذل اطلاعات و نتایج پژوهشی در اثری می‌توانست  جذاب باشد اگر  جز وحشت تنهایی و ناامیدی و بن‌بست چیز دیگری گیر خواننده می‌آمد. حیف....
        

          چیزی که برام عجیبه اینه که چطور ممکنه تجربه اول یک نویسنده ، اینقدر عالی از آب دراومده باشه؟!!! 
ایده ای نو از یک نویسنده نوقلم با پایانی شگفت انگیز. 
یک رمان کوتاه و درعین حال جذاب و پرکشش . 
موقع خوندنش حس آلیس در سرزمین عجایب برام تداعی شد و تم داستان یه جورایی شبیه پیرنگ داستان فیلم سینمایی اتاق (room) هست.
        

          این کتاب فوق‌العاده بود. داستان پر از ابهام در وهله اول؛ اما خواندنی.
در شروع نوشته هایی را میخوانی و مستقیما یاد میگیری مفاهیمش را؛ و رفته رفته در دل کلمات و عمق جملات غرق شده و به تلخی و گسیِ حروف میرسی. 
دخترک نابینایی که همه چیز را با بو میشناخت، حتی رنگها!
        

          یک شخصیت پردازی خوب و قابل توجه ...
        

          داستانی از یک دختر جوان که در کودکی نابینا شده و حال در خانه‌ و همراهِ مادرش مشغول به آماده‌سازی گیاهانِ دارویی برای استفاده و فروش در بازار است. او توانسته با استفاده از قوای دیگرش به درکِ جذابِ اشیا و ابزار و حس های اطرافش برسد. تمام زندگی او درون خانه و با گیاهان و مادرش می گذرد تا این‌که روزی برای شرکت در یک مراسم از خانه بیرون می رود و این تجربه عجیب و متفاوت مسائل مختلفی را برای او تغییر می دهد. نویسنده در بیان احساسات و تشخیص های شخصیت اصلی داستان بسیار قوی کار کرده و بیان جالبی دارد. همچنین ذهن پرآشوب او هم به خوبی به تصویر کشیده شده که هم میل به آزادی و عشق دارد و گاهی نیز میل به خشونت. اما این دوگانگی به خوبی و بصورت باور پذیری بیان شده. کتاب متفاوت و روان و شیوایی است که خواندنش توصیه می شود.
        

          قصه‌ای که از زبانِ دختری نابینا و کنج‌کاو در فضای طب سنتی و گیاهان دارویی بیان می‌شه، می‌تونست برانگیزاننده باشه؛ خیال‌پردازی‌های دخترک با ابوعلی سینا هم می‌تونست جالب باشه؛ ولی جرقه‌هایی کوچک بود که شعله نکشیده خاموش می‌شد.
هرچند نفرتی که در دختر نسبت به مادر شکل می‌گرفت رو درک و فهم می‌کردم، ولی به‌نظرم برای اقدام به قتل کافی نبود. از میانه‌های داستان حدس زدم به خون ختم خواهد شد؛ ولی تصورم فقط خودکشی بود.

توهمی که به مددِ مخدراتِ گیاهی برای دختر پدید می‌آمد، خوب و بامزه درآمده و مخاطب رو با خیال‌پردازی‌هاش همراه می‌کنه.

به‌هرحال ایدهٔ جذاب و بکری برای داستان بود که خیلی بهتر می‌تونست ساخته و پرداخته بشه. دربارهٔ پدر می‌شد بیشتر و بهتر نوشت. دربارهٔ خاله و خانوادهٔ مادری نیز هم. علتِ این حجم از انزوا و ترس و کناره‌گزینیِ مادر، بعد از دیدارِ دوباره با خانواده هم قابل درک و فهم نیست.

تک‌فرازهای جالب و شاعرانه‌ای هم داشت ولی ترکیبِ کلی داستان اون‌قدر پخته و جذاب درنیامده که خوندن‌شو بخوام توصیه کنم.
        

          #راهنمای_مردن_با_گیاهان_دارویی 
#عطیه_عطارزاده 
#نشر_چشمه
*راوی کتاب یک دختر نابینا ست که در کودکی گیاه دارویی تو چشم ش میره و نابینا میشه و پس از اون مادرش با دختر از پدرش جدا میشن و به تهران نقل مکان میکنند و کل داستان افکار و صداهای ذهنی دختر و بزرگ شدن ش در تنهایی و به دور از جامعه است ، و برای امرار معاش با گیاهان دارویی دمنوش کرم و ... تهیه میکنند.
*انتهای کتاب ناتمام و مبهم میمونه که اصلا دوست نداشتم ، سبک کتاب شبیه کتاب #قلبی_به_این_سپیدی است که افکار راوی بیان میشه 
*در کتاب به صورت تخصصی در مورد گیاهان دارویی صحبت میشه و کتاب ها و آموزه های بوعلی سینا 
*اولین کتاب نویسنده است و در مجموع کتاب بدی نیست ولی کامل هم نیست
        

          امیدوارم نویسنده هامون ازین فاز مالیخولیایی شخصیت هاشون خارج بشن. تنها حسن این مدل داستان ها بمباران اطلاعاتیه ک به شما میده
        

          کاملا به خودتون بستگی داره که بتونید باهاش ارتباط برقرار کنید یا نه 
از ۱۰۰درصد ، ۷۹ درصد خوشم اومد و تونستم باهاش برم جلو 
شاید به یکبار خواندنش بیارزه 
🌱
        

          "راهنمای مردن با گیاهان دارویی" اولین رمان "عطیه عطارزاده" که جوایزی هم کسب کرده و اسم و رسمی بهم زده
داستان از زبان یک دختر جوان روایت میشه که در کودکی بیناییش رو از دست داده چون یک بوته گیاه دارویی به چشم هاش فرو رفته و با مخالفت مادرش با نظر دکترها در بیمارستان ، تحت عمل قرار نگرفته. مادر که سابقه پرستاری در بیمارستان رو هم داره شوهرش رو ترک کرده و با دختر نابیناش به تهران اومده و در خانه ای حیاط دار به تنهایی زندگی می‌کنند و برای امرار معاش هم از گیاهان دارویی که سید براشون میاره داروهای گیاهی درست می‌کنند و توسط خود سید بفروش میرسونن. این علم طب سنتی رو هم از کتاب‌های بوعلی و رازی و ... یادگرفته و به دخترش هم آموزش داده.
مادر بخاطر شوهرش که گرایش چپی هم داشته از خونه فرار کرده بوده به خوی که تبعیدگاه شوهرش بوده ولی شوهرش آنچنان هم وفادار نمیمونه و مادر شکست تلخی رو چشیده، از همه بریده و همیشه در خونه موندند.  دختر درکی از جهان بیرون نداره چون تجربه ای نداره ولی خاطرات محوی تا قبل از نابینا شدنش در خاطرش هست و همچنان پدرش رو دوست داره و منتظر برگشتنش به خونه تا اینکه درسن شانزده سالگی بهمراه خاله اش از خونه خارج میشن تا به کاشان زادگاه مادرش برن و این سفر باعث بروز تغییرات مهمی در نگرش دختر به جهان بیرون از خانه میشه و ادامه ماجرا.
جالبترین قسمت داستان برای تجربه نگاه به زندگی از جانب یک نابینا بود.
واقعا انگار زندگی وقتی برای ما شروع میشه که اطراف و خودمون رو میبینیم اگر بیدار شیم ولی همه جا تاریک باشه از کجا می‌فهمیم هنوز خوابیم یا نه؟! 
  "بیدارشدن عجیب ترین کار جهان است. تا مدت ها بعد از نابینا شدنم متوجه زمان درست بیدار شدن نمی شوم."
ریتم روایت داستان بنظرم خیلی کند و خسته کننده اس با اینکه حدود صد صفحه بیشتر نیست! توضیحات طب سنتی و گیاهی داخل داستان بنظرم خیلی زیاده و بغیر از همین نوع نگاه یک نابینا به زندگی باقی داستان برای من جذاب نبود و آخرش رو هم که اصلا دوست نداشتم و بنظرم چندش آور بود!
احتمالا اونها که جایزه میدن به کتاب نکته هایی رو میبینن که به چشم من نمیاد ولی این کتاب در زمره رمان هایی نیست که به کسی پیشنهاد مطالعه اش رو بدم.
پاره ای از جملات قصار نویسنده:
"مادر شبیه مهربان ترین شبحی است که می تواند از کنارت عبور کند و به یادت بیاورد که در جهان هیچ چیزی برای ترسیدن نیست." 

"من می توانم با چشمان بسته،تنها با لمس یک گیاه، نامش را بگویم." 

"خون شور است. گل سرخ شور است.گوجه فرنگی ته مزه ای از ترشی و شوری دارد. زرشک ترش و شور است. پس شاید بشود گفت شوری سرخ است."
"فکر میکنم اگر می دیدم سبز رنگ مورد علاقه ام بود، اما حالا قرمز است چون تنها رنگی است که می توانم تشخیصش بدهم، از طعم شورش." 

"نجات همیشه از سمت چپ اتفاق می افتد" 

۱۱۷ صفحه
#راهنمای_مردن_با_گیاهان_دارویی #عطیه_عطارزاده #نشر_چشمه 


        

          اولین‌باری که ناتور دشت رو خوندم، اولین‌باری بود که دیالوگ‌ها، توصیف‌ها و سیال ذهن راوی داستان برام مهم‌تر از «ته قصه» بود. و احتمالا باید اینجا هم دوباره از سلینجر تشکر کنم که تونست من رو به این نوع روایت علاقه‌مند کنه. که وقتی به آخر کتاب می‌رسم نپرسم «خب که چی؟» و به جاش از روند کتاب لذت ببرم. 

«راهنمای مردن با گیاهان دارویی» برای من چنین کتابی بود. کتابی که قصه‌ی اون برام خیلی حائز اهمیت نبود اما به جاش تا می‌شد با نثر منحصر‌به‌فرد عطیه عطارزاده، فضای گوتیک کتاب، تجربه‌ی خوندن داستان معاصر فارسی بعد از سال‌ها و شاید مهم‌تر از همه لذت گوش کردن به روایت دختری نابینا، کیف کردم. 

زندگی برای من چیز شگفت‌انگیزیه. برای همین سعی می‌کنم چگالی اتفاقات و تجربه‌های زندگی رو برای خودم بالا ببرم. این تجربه‌ی زیسته گاهی با سفر رفتن شکل می‌گیره، گاهی با گرفتن تصمیمات یهویی مثل اینکه شب رو پیش آدم‌هایی که نمی‌شناسم صبح کنم، گاهی تغییر دادن حوزه‌ی کاری و گاهی هم با حرف زدن با آدم‌ها. کارکرد کتاب این وسط برای من مثل کاتالیزور می‌مونه. کاتالیزوری که بهم کمک‌ می‌کنه جهان‌بینی متفاوتی رو تجربه کنم. و تجربه‌ی «راهنمای مردن با گیاهان دارویی» یکی از خاص‌ترینِ این جهان‌بینی‌ها بود. شنیدن جهان از زبان دختری نابینا و عجیب‌وغریب که بیشتر زندگیش رو در خانه‌ی محله‌ی دروازه دولت گذرونده، رنگ‌ها براش طعم دارند، با ابن‌سینا حرف می‌زنه، با گیاهان زندگی می‌کنه، سعی می‌کنه با مادرش زیست کنه و در رویای دیدن پدر به جنون می‌رسه.  

برای من که این روزها عطش کشف روایت‌های زنانه و خوندن ادبیات فارسی رو دارم، این کتاب یکی از بهترین گزینه‌ها برای سیراب کردنم بود.
        

          وقتی کتاب رو تموم کردم داشتم به این فکر میکردم که چرا نویسنده تصمیم گرفته همچین چیزی رو بنویسه.
کتاب درکل برای من خیلی نامفهوم بود انگار یه آدمی که خودش نمیدونه تو کدوم دنیا داره سیر میکنه حرف میزد و خیلی وجه تاریکی داشت که غیرقابل تحمل و اعصاب خورد کن بود.
انتظار محتوای بهتری رو  داشتم به هر حال باب سلیقه بنده نبود احساس میکنم به جای خوندن این کتاب وقتتون رو برای یک کتاب دیگه بزارین بیشتر لذت ببرین.
        

          حرف زدن از ندیدن و دنیای نابینایان در هر فرم محتوایی مثل فیلم و سریال یا کتاب برای من بسیار جذاب است. تمام کتاب در تاریکی بی‌انتهای ذهن یک دختر نابیناست. نبود قدرت بینایی و شرایط زندگی‌اش و خاطراتی که روایت می‌کند، یک جنون مزمن ساخته‌است. و تنهایی‌اش فضای اسکیزوفرنیا و خیالاتی را شکل داده که آنها را می‌بیند. اسپویلی بیشتر از پشت کتاب نکرده‌ام اگر بگویم که کتاب با بوی گیاهان همراه بود تا کم‌کم به بوی خون بیشتر و بیشتری رسید.

نظرات درباره این کتاب را که می‌خواندم فهمیدم که مخاطبان یا خیلی از این کتاب خوششان آمده و یا از آن متنفر شده‌اند. و بعضی‌ها هم این موضوع را فهمیده بودند. ولی من تا قبل از آن اصلا تصور نمی‌کردم که کسی از این کتاب خوشش نیاید! 
البته که می‌توانم آن را یک تراژدی تمام‌عیار بدانم. ولی همیشه لذتی در تراژدی‌ها برای من هست که دلیلش را هم نمی‌دانم...

پ.ن: بهخوان خیلی اپ خوبیه! لیست خواهم خواند اطلاعات خوبیه برای هدیه دادن و گرفتن کتاب‌هایی که دوست داریم:)
این کتابو از همین راه هدیه گرفته بودم :))
        

          کتاب خیلی جذابیه، یه کم شبیه مغازه خودکشیه ولی این کتاب پر از طعم و رنگ و حس و بی حسیه ولی کاش پایان بندی بهتری داشت. در کل عالی بود.
        

          خواندن این کتاب، زمان زیادی را به نسبت تعداد صفحاتش گرفت. در واقع علیرغم کششی که در من ایجاد می‌کرد، سنگینی  فضای داستان نمی‌گذاشت پشت سر هم بخوانمش و در هر نوبت  فقط چند صفحه از آن را میخواندم و هضم می‌کردم. 
کتابی پر از توصیفات جزیی و دقیق، انگار که نویسنده، شخصیت اصلی داستانش را زندگی کرده باشد یا حتی با الهام از خودی که نزدیک به شخصیتِ اصلی داستان است، آن‌را نوشته باشد.
دنیای متفاوت  راوی(شخصیت اصلی داستان) آن‌قدر شفاف به تصویر کشیده شده که همه ابهام، تیرگی، اندوه و حسرت‌های  دنیایش برای خواننده ، ملموس خواهد شد. در حین خواندن داستان، می‌شود ترس و دلهره‌ای  مداوم را تجربه کرد اما  این ترس و دلهره، نهفته است  در توصیف شمرده شمرده لحظات و  بیانِ مرحله‌به مرحله‌ی اتفاقات  از سوی  راوی  و همین  دلهره و  طمانینه‌ی  توامان، احساس عجیب  و متناقضی را در خواننده ایجاد می‌کند. 

عطیه عطارزاده با ریتم خوبی داستان را پیش می‌برد و  حال‌و هوای  حاکم بر داستان را  تا پایانِ کتاب حفظ می‌کند. او  با عبارت‌های کوتاه، جزییات  داستان را به گونه‌ای  آرام و نافذ  به قلم در می‌آورد چنان‌که عمیقاً  در ذهن  خواننده نقش می‌بندد و  گاهی حتی ناگفته‌های داستان، برایش تصویر می‌شود. 
کتاب متفاوتی بود، پیشنهاد می‌کنم.