كتاب اتاق قرمز،ترجمه شده از نسخه ي فرانسوي در سال ١٣٩٥ توسط نشر چترنگ به قلم محمود گودرزي در ايران به چاپ رسيده است و متشكل از شش داستان كوتاه است و نام كتاب از يكي از اين داستان ها گرفته شده است.كتاب جالب و خوش خواني است.يك نمونه ي عالي از ادبيات ژاپن در قرن بيستم.در تمام داستان ها به جنايت هايي اشاره دارد كه از يك ذهن بيمار نشات گرفته و توسط قانون قابل پيگيري نيستند و در واقع جرم هايي هستند كه وجدان انساني را درگير خود ميكند.در هر داستان،اتفاقي غير قابل پيش بيني،شيريني خاصي را ايجاد ميكند.
        

          با دیدنِ ژانر این کتاب تمایل به خوندنش پیدا کردم(ژانر معمایی) اما حسی که بیشتر در متن داستان های کتاب به مخاطب دست میده حسِ ترس و دلهره ست و داستان در شوک و تعلیق به اتمام می رسه...
کتابی که باعث می شه که با نویسنده از دید تاریک تری به مسائل و انسان ها نگاه کنید...
که خب این موضوع می تونه برای برخی از خواننده ها کاملا جذاب باشه و برای برخی مثل من دلیلی برای ارتباط برقرار نکردن با کتاب باشه.
        

          خیلی طرفدار داستانهای کوتاه نیستم اما این کتاب و داستانهاشو دوس داشتم،جالب بود
        

          یک محموعه داستان جذاب جنایی که با مریض ترین داستان ممکن شروع میشه .تما یکی دوتا از داستان ها در سلیقه من نبود.اما باز هم از جذابیت کتاب چیزی کم نشد.
        

          اولین تجربم از خوندن یه مجموعه داستان کوتاه بود و دوستش داشتم. 
ژانر داستانا جنایی بود و نویسنده ژاپنی! فکر نکنم چیزی بهتر از این دو مورد بتونه شدت مریضی ایده های پشت داستانای این کتاب رو توصیف کنه.
کتاب ۶ تا داستان داشت و  پایان چند تا از داستانا شبیه هم بود که این یکم تو ذوق میزد. اما ایده ها جذاب بود. 
داستان دوم و سوم رو از بقیه داستانا بیشتر دوست داشتم.
در آخر هم اگر بین خوندن داستانا فاصله بندازید احتمالا بیشتر از پایانشون شوکه میشید و از کتاب لذت بیشتری خواهید برد. 


        

          با کتاب توی اینستاگرام آشنا شدم. جمله کلیدی ویدیو این بود: اگر باور دارید یه کتاب رو میشه شب تا صبح بیدار موند و تموم کرد اینو بخونید.
نمیگم دروغ بود. ولی اگرم حقیقت باشه به خاطر حجم کمشه نه جذابیتش. کتاب متشکل از چند داستان کوتاهه. جالب بودن. ولی نه برای من سی و پنج ساله و بعد از شاهکاری مثل (عقاید یک دلقک از هاینرش بل). اینا رو گفتم که شرح بدم اگر مثل من فرهنگ ژاپن رو دوست دارین انتظار نداشته باشین این کتاب یه چیزی شبیه کارای موراکامی باشه. حس معما گونه اش به نظرم برای جوونیه که مستند قاتل زنجیره ای به عنوان تفریح نگاه میکنه. نه کسی که پیگیر به یه اثر بگه عااالی.
حرف آخر این که اگه کتاب نخونده داشتین مطالعه کنید. لذت خواهید برد.
        

          این کتاب شامل چند داستان کوتاهِ،که واقعا عجیبه نمیدونی به راوی باید اطمینان کنی یا نه....
        

          واقعا این داستانای کوتاه آدمو به فکر فرو میبره، که یه انسان چقدر میتونه پلید و کثیف باشه. گاهی اوقات داستان‌ها قابل حدس میشدن اما این قابل حدس بودن از هیجان ماجرا کم نمیکرد و این معجزه قلم نویسنده بود. 
چندین داستان با طیف جنایت‌های یکسان که در هرکدوم هیجان و کششی بود که تو داستان کوتاهای دیگه نمیشد اثری ازش پیدا کرد. نبوغ آمیز کلمه مناسبی برای این افکار به رشته تحریر درومده‌س.
        

          قصه‌ها زیبا و کوتاه و هیجان انگیز.
        

          نکته‌ی جالبی که در این داستان‌ها چشمم را گرفت این بود که جنایت و شر خاسته از انسان‌ها لزوما به صورت شر پدیدار نمی‌شود و حتی اعمالی خیرخواهانه به نظر می‌رسند و پشت پرده‌هایی که نمی‌بینیم پنهان می‌شوند و چقدر از اتفاقات در زندگی ما به همین شکل است. ما همیشه عادت داریم که در انتهای داستان فرد جنایتکار دستش رو شود ولی در دنیای واقعی چطور؟ آیا این اتفاق می‌افتد؟ چقدر باید به بقیه اعتماد کنیم؟
        

          یادمه چند سال پیش چند بار با چند نفر مربوط به نشر چترنگ ملاقات کاری داشتم و خوب یادمه اون لحظات چیزی که توی ذهنم وول می‌خورد این بود که این‌ آدم‌ها باید آدم‌های عجیبی باشند! به خاطر چی؟ به خاطر ترجمه‌ی کتاب‌های ادوگاوا رانپو و چند کتاب‌ دیگه‌ای که ترجمه و منتشر کردند😏 البته گفتن نداره که اینطور نبود و همگی آدم‌های نرمالی بودند 🙂
        

          صندلی انسانی و اتاق قرمز رو خیییلی پسندیدم
        

          خیلی ازش تعریف شنیده بودم ولی اون هیجان و انتظاراتی که با توجه به تعریف بقیه ازش داشتم براورده نشد
با این حال ارزش یکبار خوندنش رو داشت 
        

          مجموعه‌ داستان‌های کوتاهِ جذاب.البته وقتی نویسنده ژاپنی باشه میشه توقعِ ایده‌های جذاب و مریض رو داشت.
        

          واقعاً که این جاپون (ژاپن) عجیب الخلقه است. این که داستان‌‌نویسی درگیر مد روز نشود و خط سیر خودش را برود و داستان‌هایی که خودش دلش خواسته را بنویسد شق‌القمر کرده است. «اتاق قرمز» شش داستان کوتاه هست که هر فضایی کلی آن‌ها دلهره‌آور است و همیشه ردپای مرگ در آن‌ها هویدا است. فضای کلی آثار من را یاد آلن‌پو و شیوۀ تعلیق و ترسی می‌اندازد که او می‌نوشت. دلهره‌ای عجیب و غریب در فضایی غیرعادی که همه چیز شبیه زندگی واقعی است اما چیزی متفاوت است. شکلی از وهم و سورئالیسم و فانتزی که در نهایت لذت خواندن‌ها داستان‌ها دوچندان می‌کند. اگر آثار بزرگسال رولد دال را خوانده باشید، یکی دیگر از شگردهای این داستان‌ها را می‌توانید متوجه شوید یعنی پایانی بدیع و غیرمنتظره. البته چخوف هم چنین آثاری با پایان عجیب دارد اما تفاوت رولد دال با چخوف و شباهت او با «اتاق قرمز» در فضای عجیبی است که هر دو نویسنده خلق می‌کنند. رامپو بدون هیچ خللی روایت‌هایش را تعریف می‌کند و این که بتوان در کمترین تعداد کلمه داستانی بنویسی که به‌یادماندنی باشد اصلاً کار ساده‌ای نیست و البته اینکه یادت هم نرود هر کدام از داستان‌های متفاوت از دیگری باشد. احتمالاً وقتی داستان‌ها را بخوانید با خودتان فکر می‌کنید: «وای! عجب تخیلی!» یا «آخر چطور این‌ها به ذهنش رسیده؟!» و همین لذت‌بخش‌ترین بخش خواندن داستان‌های رامپو است. راستی رامپو اصلاً شبیه نویسندنگان مشهورتر ژاپن مثل ایشی‌گورو یا موراکامی نیست. (خیلی بهتر است!)
        

          کتاب از شش  داستان کوتاه با نام های  کرم ابریشم،صندلی انسانی،زندگی پنهان ،اتاق قرمز،پرتگاه و دوقلوها تشکیل شده،وجه اشتراک همه داستان قتل و احساس ناکامی و شکست در زندگی هست،وقتی شخصیت های داستان به احساس ملال ،دور بودن از اجتماع و حس زندانی بودن می رسن ،برای رهایی از این حس ها قتل رو انجام میدن ،توی همه داستان ها بحز داستان صندلی انسانی ما با مقوله قتل به طور مستقیم سروکار داریم ،در داستان صندلی انسانی فرد بخاطر احساس تحقیر و زشت بودن و اینکه هیچوقت رابطه ای نداشته،خودش رو مرده میدونه و میگه خب حالا که مردم بهتره در قالب هویتی دیگه به زندگی ادامه بدم و هویت یک صندلی رو میپذیره که بتونه پنهانی معشوق خودش رو بغل کنه ،در قالب یک صندلی.
ادو گاوا رانپو بخاطر داستان های اسرار آمیز ،ترسناک ،معمایی و جنایی در ادبیات ژاپن معروفه و فکر میکنم توی این داستان ها هم به خوبی تونسته مخاطبش رو جذب کنه،مخصوصا داستان های اتاق قرمز و صندلی انسانی جنبه ترسناک بیشتر دیده میشه.
چیزی که خیلی دوست دارم اون بدیع بودن موضوعات داستان ها هست و شکل عجیب و غریب و مریض گونه ای که داستان ها پیش می رن.اگه به ادبیات ژاپن علاقه داشته باشید حتما درک میکنید که چی میگم ،یک سری اتفاق ها فقط توی ادبیات ژاپن هست که میفته و بقیه جاها بار معنایی خودش رو از دست می ده حوادثی که واقعا گاهی آدم هنگ میکنه و داستان ها یکم مایه های اروتیک هم داشتند که خیلی جذاب ترش کرده بود.
من همه داستان ها رو خیلی دوست داشتم اما از همه بیشتر داستان کرم ابریشم و اتاق قرمز مورد علاقم بود.

عکس هم تصویرسازی ای از داستان کرم ابریشم هست.

قسمت مورد علاقم از کتاب:
به توصیۀ دوستان خیرخواه چندین بار خود را غرق در کارهایی کردم که می بایست به قول معروف مرا از رخوتم بیرون آورند، اما در نهایت مرا عمیق تر در آن فرو بردند به تدریج متوجه شدم که هر اقدام من به انزجاری زوال ناپذیر منجر می شود
کارم به جایی رسید که در روز جز خوردن و خوابیدن و غرق شدن در افسردگی دایمی ام عملاً هیچ کار دیگری نمیکردم ناتوانی ام در دوست
داشتن زندگی به ملالی هولناک تر از مرگ محکومم میکرد.
        

          «به توصیه‌ی دوستان خیر خواه چندین بار خود را غرق در کارهایی که می‌بایست به قول معروف مرا از رخوتم بیرون آورند، اما در نهایت مرا عمیق تر در آن فرو بردند. به تدریج متوجه شدم که هر اقدام من به انزجاری زوال ناپذیر منجر می‌شود. کارم به جایی رسید که در روز جز خوابیدن و خوابیدن و غرق شدن در افسردگی دایمی‌ام عملا هیچ کار دیگری نمی‌کردم.  ناتوانی‌ام در دوست داشتنِ زندگی به ملالی هولناک تر از مرگ، محکومم می‌کرد.»

داستان های؛ صندلی انسانی و اتاق قرمز از بهترین ها بودند.
        

          اولین کتاب داستان کوتاه بود که تاحدودی باهاش ارتباط گرفتم، داستان‌های جالب و کوتاه داشت به نظرم برای یک‌بار ارزش خواندن دارد.
        

          ‌مردی چهار دست و پا و توان حرکتش را در جنگ از دست داده و هیچ راه ارتباطی با همسرش به جز چشم‌ها و البته لذات جسمانی‌اش ندارد؛ یک مبل‌ساز که درون مبلی جاگیر شده به نشستن آدم‌ها روی تنش علاقمند می‌شود؛ و مردی که هر روز در آینه صورت برادر دوقلویش را می‌بیند، برادری که به دست خودش کشته شده است.

وقتی راوی یک داستان به شما می‌گوید پشت میزش نشسته و نامه‌هایش را می‌خواند بلافاصله میز را تصور می‌کنید و نامه‌های روی میز و البته شخصیتی که پشت میز نامه می‌خواند. یعنی فرض می‌کنید آنچه راوی می‌گوید حقیقت مطلق دارد آن اندازه که در ذهن خود گفته‌هایش را می‌بینید. باور به واقعیت در جهان داستانی یک پیش‌فرض بنیادین روایت است.

حالا وقتی که داستان به چرخش در ماجرا متکی باشد کار نویسنده بسیار حساس می‌شود: هم باید باور خواننده به وقایع داستان تا اینجا را به چالش بکشد، هم باید باور به واقعیت در ادامه داستان را حفظ کند. ریسک بالایی که ادوگاوا رانپو در تک تک داستان‌های کتاب «اتاق قرمز» به خوبی از پسش برآمده است.

در هر داستان، با فضاسازی زنده و تاثیرگذارش، نویسنده به بهانه روایت یک داستان معمایی جنایی، دست روی ممنوع‌ترین و سیاه‌ترین زخم‌های عمیق روان انسانی می‌گذارد و روی آن‌ها ناخن می‌کشد. و جالب آنکه باز هم در آخر داستان لذت کشف راز داستان با بهت و تعمق ناشی از چالش‌های بنیادی در خواننده همراه می‌شود.


ویدیوی یک دقیقه‌ای معرفی این کتاب: 
https://www.instagram.com/p/CNIk8tmJlve/
        

          مجموعه داستان کوتاه خلاقانه با درون مایه جنایی و فانتزی و کمی دلهره آور اثر ادو گاوا رانپو پدر ادبیات پلیسی ژاپن که با توجه به تجربه اولم از ادبیات ژاپن به عنوان یک کتاب سرگرم کننده بد نبود!