بریده‌ای از کتاب اتاق قرمز اثر ادوگاوا رانپو

داستان جذابیه و میشه گفت کنی غافلگیری داره

در قالب داستان ما می خونیم شون اما با کمی گم شدن در درونمون و کشف حقیقت واقعی پشت کلمات موجود در کتاب هامتوجه میشیم که این به ظاهر داستان ها، (فقط) داستان نیستند) از سیاهی ها و ژرفای ذهن (شاید یک انسان) برمی خیزند برای آگاهی انسان ها و جامعه...
«با مقداری تخیل می‌توان هر دروغی را به خورد آدم‌های ساده لوح داد مثلاً اعترافاتی نمایشی به قتل‌هایی مطلقاً خیالی»
همین تک جمله از کتاب برای اثبات چیزهایی که با چشم دیده نمی شند کافیه:)