كتاب اتاق قرمز،ترجمه شده از نسخه ي فرانسوي در سال ١٣٩٥ توسط نشر چترنگ به قلم محمود گودرزي در ايران به چاپ رسيده است و متشكل از شش داستان كوتاه است و نام كتاب از يكي از اين داستان ها گرفته شده است.كتاب جالب و خوش خواني است.يك نمونه ي عالي از ادبيات ژاپن در قرن بيستم.در تمام داستان ها به جنايت هايي اشاره دارد كه از يك ذهن بيمار نشات گرفته و توسط قانون قابل پيگيري نيستند و در واقع جرم هايي هستند كه وجدان انساني را درگير خود ميكند.در هر داستان،اتفاقي غير قابل پيش بيني،شيريني خاصي را ايجاد ميكند.
        

          با دیدنِ ژانر این کتاب تمایل به خوندنش پیدا کردم(ژانر معمایی) اما حسی که بیشتر در متن داستان های کتاب به مخاطب دست میده حسِ ترس و دلهره ست و داستان در شوک و تعلیق به اتمام می رسه...
کتابی که باعث می شه که با نویسنده از دید تاریک تری به مسائل و انسان ها نگاه کنید...
که خب این موضوع می تونه برای برخی از خواننده ها کاملا جذاب باشه و برای برخی مثل من دلیلی برای ارتباط برقرار نکردن با کتاب باشه.
        

          خیلی طرفدار داستانهای کوتاه نیستم اما این کتاب و داستانهاشو دوس داشتم،جالب بود
        

          چرا این کتاب را گرفتم؟؟؟
نظرات راجع به کتاب کم و بیش در بهخوان به چشمم میخورد و همین شد که کتاب به چشمم آشنا آمد و آن را در غرفه نشر چترنگ، نمایشگاه کتاب  تهیه کردم.
کتابی که حتی دقیق نمیدانستم درباره چیست!
....
در یک کلام: حیرت انگیز!!!
کتاب اتاق قرمز مجموع شش داستان است، شش داستان جنایی و جنایت‌هایی که هرکدام از عمق دهشتناک روان( و یا روان دهشتناک!) انسان برآمده.
 ( به عقیده نویسنده خیر و شر  هر دو در نهاد آدمی‌است)
...
بنظرم هرکدام از داستان ها یکی از دیگری جذاب تر بود اما داستانب که قلب را در سینه‌ام ایستاند: داستان صندلی انسانی بود.
....
در آخر باید سوال اول نوشته را از خودم بپرسم
 چرا این کتاب را گرفتم وقتی مجذوب ژانر معمایی-جنایی و قلم نویسنده شدم و حالا باید کتاب‌های دیگرش را هم بگیرم و بخوانم!😁
        

          واقعاً که این جاپون (ژاپن) عجیب الخلقه است. این که داستان‌‌نویسی درگیر مد روز نشود و خط سیر خودش را برود و داستان‌هایی که خودش دلش خواسته را بنویسد شق‌القمر کرده است. «اتاق قرمز» شش داستان کوتاه هست که هر فضایی کلی آن‌ها دلهره‌آور است و همیشه ردپای مرگ در آن‌ها هویدا است. فضای کلی آثار من را یاد آلن‌پو و شیوۀ تعلیق و ترسی می‌اندازد که او می‌نوشت. دلهره‌ای عجیب و غریب در فضایی غیرعادی که همه چیز شبیه زندگی واقعی است اما چیزی متفاوت است. شکلی از وهم و سورئالیسم و فانتزی که در نهایت لذت خواندن‌ها داستان‌ها دوچندان می‌کند. اگر آثار بزرگسال رولد دال را خوانده باشید، یکی دیگر از شگردهای این داستان‌ها را می‌توانید متوجه شوید یعنی پایانی بدیع و غیرمنتظره. البته چخوف هم چنین آثاری با پایان عجیب دارد اما تفاوت رولد دال با چخوف و شباهت او با «اتاق قرمز» در فضای عجیبی است که هر دو نویسنده خلق می‌کنند. رامپو بدون هیچ خللی روایت‌هایش را تعریف می‌کند و این که بتوان در کمترین تعداد کلمه داستانی بنویسی که به‌یادماندنی باشد اصلاً کار ساده‌ای نیست و البته اینکه یادت هم نرود هر کدام از داستان‌های متفاوت از دیگری باشد. احتمالاً وقتی داستان‌ها را بخوانید با خودتان فکر می‌کنید: «وای! عجب تخیلی!» یا «آخر چطور این‌ها به ذهنش رسیده؟!» و همین لذت‌بخش‌ترین بخش خواندن داستان‌های رامپو است. راستی رامپو اصلاً شبیه نویسندنگان مشهورتر ژاپن مثل ایشی‌گورو یا موراکامی نیست. (خیلی بهتر است!)
        

          اتاق قرمز شامل شش داستان کوتاه فوق‌العاده؛ 
اولین داستانی که در این کتاب می‌خوانید کرم ابریشم است. ماجرا آن‌قدر تلخ و با جزئیات بیان شده که تلخی داستان‌های بعدی دیگر به چشمم نیامد و نسبت به بقیه این داستان ساده‌تر بود. 
صندلی انسانی را خیلی دوست داشتم. با جزئیات، خلاقانه نوشته شده بود. در انتهای داستان چنان سورپرایز شدم که از جا پریدم.
دو زندگی پنهان، روند داستان تقریبا شیب ملایمی داشت و حد وسط هیجان بود.
اتاق قرمز، دومین داستانی که نظرمو جلب کرد. عالی بود، هر خط را که می‌خواندم مشتاق تر می‌شدم تا در نهایت سورپرایزی که در انتظارم بود من را شگفت‌زده کرد.
پرتگاه، داستانی بود با شیب ملایم و پایانش برایم قابل پیش‌بینی بود.
آخرین داستان دوقلوها بود، اعترافاتی که از ماجرای هابیل و قابیل الهام گرفته شده بود.

در کل قلم نویسنده بسیار خوب بود و ترجمه عالی. نویسنده در نگارش کتاب بسیار خلاق عمل کرده بود. 
روند داستان‌ها طوری نوشته شده‌اند که شما را برای خواندن ذره ذره مشتاق تر می‌کنند، جذابیت قلم نویسنده این‌جاست که تا وقتی به پاراگراف های انتهایی داستان‌ها نرسیده باشید نمی‌توانید حدث بزنید چه پایانی در انتظار شخصیت نشسته.
        

          مجموعه‌ داستان‌های کوتاهِ جذاب.البته وقتی نویسنده ژاپنی باشه میشه توقعِ ایده‌های جذاب و مریض رو داشت.
        

          با کتاب توی اینستاگرام آشنا شدم. جمله کلیدی ویدیو این بود: اگر باور دارید یه کتاب رو میشه شب تا صبح بیدار موند و تموم کرد اینو بخونید.
نمیگم دروغ بود. ولی اگرم حقیقت باشه به خاطر حجم کمشه نه جذابیتش. کتاب متشکل از چند داستان کوتاهه. جالب بودن. ولی نه برای من سی و پنج ساله و بعد از شاهکاری مثل (عقاید یک دلقک از هاینرش بل). اینا رو گفتم که شرح بدم اگر مثل من فرهنگ ژاپن رو دوست دارین انتظار نداشته باشین این کتاب یه چیزی شبیه کارای موراکامی باشه. حس معما گونه اش به نظرم برای جوونیه که مستند قاتل زنجیره ای به عنوان تفریح نگاه میکنه. نه کسی که پیگیر به یه اثر بگه عااالی.
حرف آخر این که اگه کتاب نخونده داشتین مطالعه کنید. لذت خواهید برد.
        

          برای سرگرمی و یه بار مطالعه کتاب جالبی بود.
شخصیت های داستان همه آدم هایی بودند که به نحوی مرتکب قتل شده بودند. به نحوی عجیب و دور از تصور
7.5/10
        

          واقعا این داستانای کوتاه آدمو به فکر فرو میبره، که یه انسان چقدر میتونه پلید و کثیف باشه. گاهی اوقات داستان‌ها قابل حدس میشدن اما این قابل حدس بودن از هیجان ماجرا کم نمیکرد و این معجزه قلم نویسنده بود. 
چندین داستان با طیف جنایت‌های یکسان که در هرکدوم هیجان و کششی بود که تو داستان کوتاهای دیگه نمیشد اثری ازش پیدا کرد. نبوغ آمیز کلمه مناسبی برای این افکار به رشته تحریر درومده‌س.
        

          مجموعه داستان کوتاه خلاقانه با درون مایه جنایی و فانتزی و کمی دلهره آور اثر ادو گاوا رانپو پدر ادبیات پلیسی ژاپن که با توجه به تجربه اولم از ادبیات ژاپن به عنوان یک کتاب سرگرم کننده بد نبود!
        

          اولین تجربه‌ام از ادبیات ژاپن بود. تمام طول مدتی که می‌خوندمش با خودم می‌گفتم:  نویسنده جان! ذهنتوووووو…
کتاب کم حجم و مختصر و مفیده و یک روزه تموم شد.
بشدت توصیه می‌کنم.
        

          طمعِ نهایتِ استفاده از اشتراک فیدیبو، مرا وادار کرد (و میکند) که تا میتوانم کتاب های خوبی که شامل اشتراک میشوند را بخوانم (ببلعم) و چه کسی بهتر از  آقای رانپو.

چرا میگویم چه کسی بهتر از این مرد؟ راستش را بخواهید چند سال پیش انیمه ای می‌دیدم به نام «سگ های ولگرد بانگو» (که هنوز حوصله ام نکشیده فصل آخرش را ببینم). توی این انیمه همه ی کاراکترها نام یک نویسنده را دارند. من که در پوست خود از ذوق نوجوانانه ام برای کشف این فکت بزرگ نمیگنجیدم، شروع کردم اسم همه ی کاراکترها را سرچ کنم خصوصا ژاپنی هایشان را اما جست و جوهایم برای خواندن کتاب هایشان به هر دلیلی بی نتیجه ماند.

تا اینکه بعدها به مدد و برکت همین فیدیبو بالاخره کتاب های یکی از این بزرگواران یعنی همین مرد را یافتم، و چون می‌دانستم رانپو جنایی‌_معمایی‌نویس معروف ژاپن بوده و من هم که تازه به این ژانر علاقه مند شده بودم؛ شروع کردم به خواندن...اما حقیقتا رانپوی نویسنده کجا و رانپوی انیمه کجا (پیشنهاد میکنم حتما یک سرچ بکنید تا با کاراکتر انیمه ای، حداقل قیافه اش، آشنا بشوید😂).

حواسم به جلد کتاب نبود که «اتاق قرمز» یک «مجموعه ی داستانی» است و به خاطر همین اشتباه بعد از داستان اول باورم نمیشد قصه همینجا تمام شده باشد. من در آن لحظه؟ یاد احساسم موقع دیدن اولین سکانس های شاترآیلند افتادم: یک گیجی ترسناک، یک ابهامِ ناخوشایند در همان اولین رخ‌نشان‌دادن‌ها گلویت را میچسبید و تو از همان ابتدا مثل یک پیشگوی ناشی می‌دانستی که چیز خوبی در انتظارت نیست اما اینکه نمی‌دانستی «آن چیز» چیست؛ بر وهم ماجرا می افزود.

درنهایت؛ داستان اول را چون همین حس گیجی و حیرت و ترس را برایم به ارمغان آورد؛ هم دوست داشتم هم باورم نمیشد...
از داستان دوم و ششم خوشم آمد، خلاقانه بودند...
از شیوه ی بیان داستان سه و چهار و پنج خوشم نیامد اما ایده های قتل داستان چهارم را خیلی پسندیدم...😂

به نظرم شروع خوبی برای خواندن آثار ادوگاوا رانپو بود. امیدوارم باز هم اشتراک فیدی‌پلاس پَرِ طمع‌م را بجنباند که بقیه ی کتاب های این جناب و البته آگاتا کریستی عزیز را بخوانم...

پ.ن: الان معذبم چرا اینقدر یادداشت طولانی شد، شرمنده🫠
        

          به شخصه از داستان‌هایی با فضای تاریک و پیچیده لذت میبرم و آغوشم روی تمام ایده‌های داستانی مریض باز است. اما!

اما این کتاب چیزی نبود که فکرش رو میکردم.  داستان‌های ژاپنی اصولا پتانسیل خوبی برای ایده‌های عجیب و غریب دارن. انگار که این اقتضای فرهنگ و ادبیاتشون باشه اما این کتاب فقط ایده‌های مریض داشت و بس. نوع روایت و شخصیت‌پردازی‌ها، نتونست من رو با خودش همراه کنه و بعد از یکی دو صفحه، هم میشد حدس زد که چه اتفاقی قراره بیوفته و هم حوصله‌سربر میشد. انگار که نویسنده میخواسته بگه ببین چه ایده‌های جالبی دارم؟! ولی نتونسته از این جلوتر بره و درحد همون ایده باقی مونده.

        

          قصه‌ها زیبا و کوتاه و هیجان انگیز.
        

          ایک کتاب من رو به شدت جذب این نویسنده و همچنین ادبیات ژاپن کرد. فضای داستان های این کتاب رو به شدت دوست داشتم. 
۰۳.۶.۴
        

          صندلی انسانی و اتاق قرمز رو خیییلی پسندیدم
        

          خیلی ازش تعریف شنیده بودم ولی اون هیجان و انتظاراتی که با توجه به تعریف بقیه ازش داشتم براورده نشد
با این حال ارزش یکبار خوندنش رو داشت 
        

          اتاق قرمز ترکیبی از شش داستان کوتاه در مورد جرم و جنایته.
هرکدوم از این داستانا با مفهومی که بیان میکنن مارو به ذهن بیمار راوی داستان نزدیک میکنن.
از بین این شش داستان صندلی انسانی بهترین بود به نظرم.
        

          از داستانای رانپو فقط خون می‌چکه