كتاب اتاق قرمز،ترجمه شده از نسخه ي فرانسوي در سال ١٣٩٥ توسط نشر چترنگ به قلم محمود گودرزي در ايران به چاپ رسيده است و متشكل از شش داستان كوتاه است و نام كتاب از يكي از اين داستان ها گرفته شده است.كتاب جالب و خوش خواني است.يك نمونه ي عالي از ادبيات ژاپن در قرن بيستم.در تمام داستان ها به جنايت هايي اشاره دارد كه از يك ذهن بيمار نشات گرفته و توسط قانون قابل پيگيري نيستند و در واقع جرم هايي هستند كه وجدان انساني را درگير خود ميكند.در هر داستان،اتفاقي غير قابل پيش بيني،شيريني خاصي را ايجاد ميكند.
        

          با دیدنِ ژانر این کتاب تمایل به خوندنش پیدا کردم(ژانر معمایی) اما حسی که بیشتر در متن داستان های کتاب به مخاطب دست میده حسِ ترس و دلهره ست و داستان در شوک و تعلیق به اتمام می رسه...
کتابی که باعث می شه که با نویسنده از دید تاریک تری به مسائل و انسان ها نگاه کنید...
که خب این موضوع می تونه برای برخی از خواننده ها کاملا جذاب باشه و برای برخی مثل من دلیلی برای ارتباط برقرار نکردن با کتاب باشه.
        

          خیلی طرفدار داستانهای کوتاه نیستم اما این کتاب و داستانهاشو دوس داشتم،جالب بود
        

          من بیشتر دو تا داستان آخرشو دوست داشتم 
        

          یک محموعه داستان جذاب جنایی که با مریض ترین داستان ممکن شروع میشه .تما یکی دوتا از داستان ها در سلیقه من نبود.اما باز هم از جذابیت کتاب چیزی کم نشد.
        

          داستان‌ها با ماجراهای غریب و رازآلود پیش می‌روند. شخصیت‌ها هم رفتارهای عجیب، افکار بیمارگونه و روانی آشفته دارند.
عنصر خیال، نیروی اهریمن و شرّ در داستان‌ها نقش پُررنگی دارد. انگار که وَرِ یین (Yin) در قصه‌های این نویسندهٔ ژاپنی سنگین‌تر است.
کتاب سرشار از ایده‌های دهشتناک و منزجرکننده است که در دنیای خیالِ کاغذی، رنگ‌وبوی واقعی می‌گیرند. کتاب پُر از "چی می‌شد اگه‌"های عجیب است؛ چی می‌شد اگه انسان، صندلی بود؟ یا چی می‌شد اگه آدم از خوابیدن می‌ترسید؟
داستان "صندلی انسانی" ایدهٔ خلاقانهٔ غریبی دارد و شخصیت درگیر لذتی ناپسند و به قول خودش شیطانی است. 
داستان "دو زندگی پنهان" با غافلگیریِ قابلِ حدسی پایان می‌یابد. ایدهٔ نمایشیِ "اتاق قرمز" هم پرکشش و تا حدی نخ‌نما است.
نویسندهٔ کتاب، تارو هیرائی ملقّب به ادو گاوا رانپو و اهل ژاپن است. او که در داستان‌هایش تحت‌تأثیر ادگار آلن پو بود به ادو گاوا رانپو نام‌گذاری شد.
        

          شش داستان یکی از یکی بهتر  و واقعا ژاپنی طور
        

          اتاق قرمز شامل شش داستان کوتاه فوق‌العاده؛ 
اولین داستانی که در این کتاب می‌خوانید کرم ابریشم است. ماجرا آن‌قدر تلخ و با جزئیات بیان شده که تلخی داستان‌های بعدی دیگر به چشمم نیامد و نسبت به بقیه این داستان ساده‌تر بود. 
صندلی انسانی را خیلی دوست داشتم. با جزئیات، خلاقانه نوشته شده بود. در انتهای داستان چنان سورپرایز شدم که از جا پریدم.
دو زندگی پنهان، روند داستان تقریبا شیب ملایمی داشت و حد وسط هیجان بود.
اتاق قرمز، دومین داستانی که نظرمو جلب کرد. عالی بود، هر خط را که می‌خواندم مشتاق تر می‌شدم تا در نهایت سورپرایزی که در انتظارم بود من را شگفت‌زده کرد.
پرتگاه، داستانی بود با شیب ملایم و پایانش برایم قابل پیش‌بینی بود.
آخرین داستان دوقلوها بود، اعترافاتی که از ماجرای هابیل و قابیل الهام گرفته شده بود.

در کل قلم نویسنده بسیار خوب بود و ترجمه عالی. نویسنده در نگارش کتاب بسیار خلاق عمل کرده بود. 
روند داستان‌ها طوری نوشته شده‌اند که شما را برای خواندن ذره ذره مشتاق تر می‌کنند، جذابیت قلم نویسنده این‌جاست که تا وقتی به پاراگراف های انتهایی داستان‌ها نرسیده باشید نمی‌توانید حدث بزنید چه پایانی در انتظار شخصیت نشسته.
        

          اتاق قرمز ترکیبی از شش داستان کوتاه در مورد جرم و جنایته.
هرکدوم از این داستانا با مفهومی که بیان میکنن مارو به ذهن بیمار راوی داستان نزدیک میکنن.
از بین این شش داستان صندلی انسانی بهترین بود به نظرم.
        

          اولین تجربم از خوندن یه مجموعه داستان کوتاه بود و دوستش داشتم. 
ژانر داستانا جنایی بود و نویسنده ژاپنی! فکر نکنم چیزی بهتر از این دو مورد بتونه شدت مریضی ایده های پشت داستانای این کتاب رو توصیف کنه.
کتاب ۶ تا داستان داشت و  پایان چند تا از داستانا شبیه هم بود که این یکم تو ذوق میزد. اما ایده ها جذاب بود. 
داستان دوم و سوم رو از بقیه داستانا بیشتر دوست داشتم.
در آخر هم اگر بین خوندن داستانا فاصله بندازید احتمالا بیشتر از پایانشون شوکه میشید و از کتاب لذت بیشتری خواهید برد. 


        

          با کتاب توی اینستاگرام آشنا شدم. جمله کلیدی ویدیو این بود: اگر باور دارید یه کتاب رو میشه شب تا صبح بیدار موند و تموم کرد اینو بخونید.
نمیگم دروغ بود. ولی اگرم حقیقت باشه به خاطر حجم کمشه نه جذابیتش. کتاب متشکل از چند داستان کوتاهه. جالب بودن. ولی نه برای من سی و پنج ساله و بعد از شاهکاری مثل (عقاید یک دلقک از هاینرش بل). اینا رو گفتم که شرح بدم اگر مثل من فرهنگ ژاپن رو دوست دارین انتظار نداشته باشین این کتاب یه چیزی شبیه کارای موراکامی باشه. حس معما گونه اش به نظرم برای جوونیه که مستند قاتل زنجیره ای به عنوان تفریح نگاه میکنه. نه کسی که پیگیر به یه اثر بگه عااالی.
حرف آخر این که اگه کتاب نخونده داشتین مطالعه کنید. لذت خواهید برد.
        

          این کتاب شامل چند داستان کوتاهِ،که واقعا عجیبه نمیدونی به راوی باید اطمینان کنی یا نه....
        

          واقعا این داستانای کوتاه آدمو به فکر فرو میبره، که یه انسان چقدر میتونه پلید و کثیف باشه. گاهی اوقات داستان‌ها قابل حدس میشدن اما این قابل حدس بودن از هیجان ماجرا کم نمیکرد و این معجزه قلم نویسنده بود. 
چندین داستان با طیف جنایت‌های یکسان که در هرکدوم هیجان و کششی بود که تو داستان کوتاهای دیگه نمیشد اثری ازش پیدا کرد. نبوغ آمیز کلمه مناسبی برای این افکار به رشته تحریر درومده‌س.
        

          قصه‌ها زیبا و کوتاه و هیجان انگیز.
        

          نکته‌ی جالبی که در این داستان‌ها چشمم را گرفت این بود که جنایت و شر خاسته از انسان‌ها لزوما به صورت شر پدیدار نمی‌شود و حتی اعمالی خیرخواهانه به نظر می‌رسند و پشت پرده‌هایی که نمی‌بینیم پنهان می‌شوند و چقدر از اتفاقات در زندگی ما به همین شکل است. ما همیشه عادت داریم که در انتهای داستان فرد جنایتکار دستش رو شود ولی در دنیای واقعی چطور؟ آیا این اتفاق می‌افتد؟ چقدر باید به بقیه اعتماد کنیم؟
        

          یادمه چند سال پیش چند بار با چند نفر مربوط به نشر چترنگ ملاقات کاری داشتم و خوب یادمه اون لحظات چیزی که توی ذهنم وول می‌خورد این بود که این‌ آدم‌ها باید آدم‌های عجیبی باشند! به خاطر چی؟ به خاطر ترجمه‌ی کتاب‌های ادوگاوا رانپو و چند کتاب‌ دیگه‌ای که ترجمه و منتشر کردند😏 البته گفتن نداره که اینطور نبود و همگی آدم‌های نرمالی بودند 🙂
        

          ایک کتاب من رو به شدت جذب این نویسنده و همچنین ادبیات ژاپن کرد. فضای داستان های این کتاب رو به شدت دوست داشتم. 
۰۳.۶.۴
        

          از آثار ژاپنی تا حالا فقط دوتا کتاب خوندم؛ این و منظر پریده رنگ تپه‌ها. و یه چیز خیلی ملموس و عجیب احساس نزدیکی‌ایه که نسبت به جفت شون داشتم، [یک دردآشناییِ خاص، که برگرفته از شرقی بودنه]. داستان‌های کوتاه این کتاب به نظر من جناییِ جنایی نبودن، بلکه یه رنگی از سیاهی داشتن که من بارها و بارها اینو تو نوشته‌های صادقتین(آقایان چوبک و هدایت) و چند نفر دیگه از نویسنده‌های دههٔ سی تا پنجاه، دیده بودم. البته شاید هم قیاس اشتباهی باشه اما من این حس نزدیکی‌ای رو که از این اندک تجربه‌م از ادبیات ژاپن گرفتم، تا حالا از آثار هیچ ملت دیگه‌ای نگرفته بودم. عجیب بود، حتماً ژاپنی‌خوانی رو ادامه می‌دم.
        

          صندلی انسانی و اتاق قرمز رو خیییلی پسندیدم
        

          خیلی ازش تعریف شنیده بودم ولی اون هیجان و انتظاراتی که با توجه به تعریف بقیه ازش داشتم براورده نشد
با این حال ارزش یکبار خوندنش رو داشت