آه ماگداسابوی عزیزم، نویسنده مورد علاقه من، نمیدونم که آیا من تو رو ناامید کردم یا تو من رو ناامید کردی.
کتابی که به مسائلی چون عشق، فقر و جنگ میپردازه، ایده اولیه داستان رو متوجه شدم، امانتونستم با سبک روایت کتاب که به شکل خاطره نویسی هست ارتباط برقرار کنم، خاطره های پراکنده و به نوعی از هر دری سخنی، شخصیت پردازی ای شکل نگرفته و شخصیت ها توی کتاب به ما درست معرفی نشدن، من یک سری چیزهایی رو متوجه میشدم ولی اونقدر زیاد نبود که بتونم یه دید کلی از داستان به دست بیارم، خیلی بعضی جملات و توصیف ها شاعرانه و زیبا بود اما چیزی که برای من مهم بود اون قصه گویی راوی بود که من فکر میکنم درست نتونسته بود از پسش بربیاد( یا من درست متوجه نشدم) و داستان کلاف سر در گمی بود که به سختی میشد قطعه های پازل رو به هم وصل کرد.
      

        خوندن این کتاب درست مثل این میمونه که تو یه دوست کتابخون داری که خیلی بیشتر از تو خونده و می دونه، قراره به تو کوهی از اطلاعات بده، که دونستنش برات شیرینه، اصطلاحات و لغاتی که حتی گاهی نمیدونستی وجود دارند، قراره چشمت رو به چیزهایی که در مورد کتاب ها باز کنه که بارها از مقابلش بی توجه گذشتی و قراره به چیزهایی فکر کنی که شاید همیشه انکار میکردی و از فکر کردن بهش واهمه داشتی، مثل اینکه وقتی بمیری سر کتاب هات چه بلایی میاد، و کتابی که نصفه رهاش میکنی چی هست.
یاد میگیری به کتاب هایی مثل همین کتاب که توی رختخواب خوندی کتاب بالینی میگن، درمورد نویسنده های مختلف یه عالمه اطلاعات جالب به دست میاری و تعداد زیادی کتاب های نخونده به لیست کتاب هات اضافه میشه، ازخوندنش لذت بردم.
      

        کاش واقعا گزینه ای وجود داشت به اسم  نصفه خوندم و رهاش کردم ، یاحتی باز خوانی کردم .

چندین سال پیش بود که این کتاب رو خوندم ، اما نصفه رهاش کردم ، ازش هیچ چیزی یادم نبود، امسال تصمیم گرفتم دوباره بخونمش اما بازم ارتباط برقرار نکردم ، دفعه قبل صفحه ۱۶۶ و این دفعه صفحه۱۳۷رهاش کردم، نمیتونم اصلا با فرم روایت کتاب که انگار خاطره نویسی هست ارتباط برقرار کنم و پذیرفتم که این کتاب برای من نیست.داستان قراره در مورد ظلم مردها و قشر مذهبی به زن ها باشه، زنانی که قربانی چیزهایی مثل غیرت مردان و آبرو شدند.اما اصلا نتونستم ارتباط برقرار کنم و واقعا واقعا تلاش کردم ، حتی یه بار نظرمو نوشتم بعد پاک کردم و دوباره کتاب رو خوندم و بهش فرصت دادم ولی نشد، روایت دلچسبی نبود، فوق العاده خسته کننده بود، دفعه اول که کتاب رو خونده بودم ازش فقط فرار پروانه و پناه گرفتنشون توی کتابفروشی یادم بود الانم فکر میکنم قسمت قشنگ کتاب فقط همون هست، توصیفات زیادی واقعا کتاب رو خسته کننده کرده، دیگه فکر نمیکنم سراغش بیام.از بختیار علی آخرین انار دنیا رو خیلی دوست داشتم.
      

        داستان در مورد پسری به نام تسکورا تازاکی هست، سیر روایت کتاب خطی نیست و  سال های متفاوتی از زندگی تسکورا روایت میشه، از دوران دبیرستانش و حضورش در یک گروه دوستی چهار نفره، زندگی در توکیو رفتن به کالج و دوستی با پسری به نام هایدن، تا سی و چندسالگی ، سنی که تسکورا به عنوان مهندسی در شرکت قطارسازی کار می کنه و با دختری به نام سارا قرار میذاره، این سه دوران از زندگی تسکورا به شکل غیر خطی روایت میشه.

گره اصلی داستان وقتی هست که گروه چهارنفره دوستانش بدون دلیل طردش میکنن، تسکورا ازشون میپرسه که چرا طردش کردن اما دوستاش بهش میگن که خودت فکر کن تا متوجه بشی، واین طرد شدن اینقدر برای تسکورا دردناک هست که سال های بعدی زندگیش رو تحت تاثیر خودش قرار میده، وحتی اون رو تا پای مرگ میبره ، تا اینکه سال ها بعد گره داستان باز میشه، 

چیزی که من خیلی دوست داشتم اون جایی هست که ما متوجه میشیم چرا اسم کتاب تسکورای بی رنگ هست، و

spoiler alert❌
اون قسمت خیلی زیبا بود، راستش من از لحاظ احساسی خیلی به این شخصیت شبیه بودم و جایی از کتاب وقتی دوست دوران کالجش هایدن  هم میخواست تسکورا رو ترک کنه من از یک صفحه قبل به نویسنده التماس میکردم که نه واقعا نذار این اتفاق بیفته، ( فصل هفتم صفحه ۹۲ کتاب) ، و وقتی توی دوتا پارگراف صفحه بعد این اتفاق افتاد.
Maybe I am fated to always be alone, Tsukuru found himself thinking. People came to him, but in the end they always left. They came, seeking something, but either they couldn't find it, or were unhappy with what they found (or else they were disappointed or angry), and then they left. One day, without warning, they vanished, with no explanation, no word of farewell. Like a silent hatchet had sliced the ties between them, ties through which warm blood still flowed, along with a quiet pulse.
There must be something in him, something fundamental, that disenchanted people. 

من حالم خیلی بد شد و خیلی خیلی زیاد گریه کردم، هرچند توی پارگراف بعد گفت ده روز بعد دوستش دوباره برگشت، اما من اینقدر به هم ریخته بودم که حتی فکر کردم فصل هفت تموم شده و فقط بلند شدم رفتم توی دستشویی و یک ساعت تمام گریه کردم، نمیدونم شرم آوره شاید باید جایی که گریه میکردم کمی رمانتیک تر و باکلاس تر می بود ، اماواقعا دستشویی جایی هست که میتونی یک ساعت زار بزنی و کسی مزاحم نشه،و بعد وقتی برگشتم اصلا دلم نمیخواست سمت کتاب برم ، وتازه متوجه شدم که یک صفحه از فصل هفت رو نخونده بودم ، وبعد از اینکه خوندمش، کمی غذا خوردم و خوابیدم و بعد نیمه های شب از خواب پربدم ، درحالب که غم خوندن این کتاب روی قلبم سنگینی میکرد و نشستم و دوباره گریه کردم .
به همه دفعاتی فکر کردم که از سمت آدم های مختلف زندگیم طرد شده بودم، فقط اگه یکم نسبت به آدم های معمولی متفاوت باشید میتونید درک کنید منظورم چیه ، و اینکه شاید وقتی وارد یک رابطه بشی چندان به اون آدم دل نبندی چون میدونی بهرحال روزی از سمت همین آدم هم طرد میشی.
ازاول کتاب من با شخصیت اول کتاب همذات پنداری کردم، فکرمیکردم تسکورای بی رنگ در واقع خودم هستم که شاید بارها توسط آدم های متفاوت زندگیم طرد شدم و اینکه تسکورا دائما این ترس از طرد شدن رو همراه با خودش حمل میکرد، اینکه هر لحظه اطرافیانت ممکنه متوجه بشن تو از درون تو خالی و بی رنگ هستی و تو رو طرد کنن، توی روابط عاطفیت میترسی یک لحظه همه چیز از هم بپاشه و انتخاب نشی، فکر میکنم تجربیات آدم ها میتونه تا حد زیادی دیدگاهی رو که نسبت به خودشون دارند رو تغییر بده، وبرای تسکورا اسمش که رنگی نداشت و طرد شدن از سمت گروه چهار نفره دوستانش این کار رو انجام داد.

تسکورا تا حد زیادی شخصیت نزدیک به من داشت، دوست داشتم با شخصیت شادتری همذات پنداری کنم اما در آخر فکر میکنم خودم هم بی رنگ باشم.

یکی از چیزهایی که تسکورا ازش صحبت کرده ارتباط کم رنگی هست که با پدرش داشته، جایی میگه به یاد نمیارم که حتی یک بار با پدرم جایی رفته باشم، من هم همین حس رو در ارتباط با پدرم دارم ، توی انگلیسی واژه ای وجود داره به اسم craveمن فکر میکنم که نوعی ارتباط عمیق تری رو با پدرم craveمیکنم، شایدبشه گفت دلم میخواد ارتباط عمیق تری داشتم، اما واژه craveرو خودم برای نیاز به این نوع ارتباط مناسب تر می دونم.

در آخر با خودم گفتم اگر شخصیت تسکورا بتونه توی رابطه اش با سارا موفق باشه و یه جورایی سارا اون رو بپذیره، شاید من هم بتونم امیدی برای خودم داشته باشم، اما خب موراکامی پایان رابطه تسکورا و سارا رو باز گذاشته، نمیدونم باید از نویسنده ممنون باشم یا ناراحت از اینکه پایانی که میخواستم رو بهم نداده، اما دارم بهش فکر میکنم و فکر میکنم که قراره همیشه بهش فکر کنم، بذارم شخصیت ها توی ذهنم ادامه داشته باشن، به پایان هایی که میتونن داشته باشند فکر کنم، راستش خیلی وقت ها به این فکر میکنم وقتی یک کتاب رو می بندم از خودم میپرسم الان شخصیت ها دارند چیکار میکنن، انگارداستان ها تموم نشدن، انگارشخصیت ها زنده میمونن، جایی در خاطر ما ، وقتی باز بهشون فکر میکنیم زنده هستند و ما میتونیم به اینکه چه کاری میکنند فکر کنیم.

از بین کتاب هایی که از موراکامی خونده بودم ، جنگل نروژی برای من بهترین بود، و من فکر میکردم موراکامی یه نویسنده معمولی باشه، تا اینجا برای من اینطور بود، ولی بعد از این کتاب، بعداز خوندن نوع روایت کتاب، شخصیتها و شبیه بودن تسکورا به خودم، گریه هایی که با این کتاب کردم، موراکامی دیگه یه نویسنده معمولی نیست ۱۰/۱۰، موراکامی رو واقعا تحسین میکنم.

در آخر عکس کتابم نشون میده من چقدر این کتاب رو دوست داشتم، چقدر برام عزیزه، شخصیت ها، داستان، پایان ، آهنگ ها، همه چیز، و چقدر این کتاب رو به سینه میفشارم چون جایی هست که بهش نزدیکه یعنی قلبم و حتی نوشتن ازش باعث میشه قلبم تند بزنه، باورکنید قبل از اینکه ریوم رو اینجا بنویسم بارها برای در و دیوار توضیحش دادم، و روزایی که میخوندمش بارونی بود و میدونم تا ابد قراره این روزها رو یادم بمونه☂️☔⛈️
      

        داستان قتل پسری ده ساله به نام الیاس هست، الیاس پسری تایلندی هست که به همراه مادرش سونی و برادرش پونزده سالش نیران به ایسلند مهاجرت کردند، ما سه کارگاه یعنی الینبورگ، سیگودور و ارلندور همراهی میکنیم تا از معمای این قتل پرده برداریم.

اول از همه من دوست داشتم یه کتاب پلیسی از نشر قطره بخونم که تا حدودی هم حال و هوای زمستونی داشته باشه ، شروع کتاب جذاب بود ، اما تعداد زیادی شخصیت به داستان وارد میشدن که اصلا خیلی هاشون لزومی نداشت توی داستان حضور داشته باشن، جزییاتی که ما نیازی هم نبود اون ها رو بدونیم و فقط داستان رو گیج کننده کرده بود، ازهیجان داستان کم کرده بودند، توی کتاب های پلیسی معمولا سیر رخ دادن اتفاق ها سریع هست اما اینکه نویسنده واقعا اومده بود وسط اون هیجان و کنجکاوی ما برای دونستن قاتل یک سری صحبت های اضافی مثل داستان زندگی کارگاه ها کرده بود واقعا خسته کننده میکرد داستان رو، من اولش فکر میکردم قاتل استفان هست ، یعنی شخصی که ادعا داشت با تلفن همراه مقتول با پلیس تماس گرفته ، چون بعدش سونی مادر مقتول گفت که پسرش تلفن همراه نداشته اما واقعا اونقدر عصبانی هستم که میخوام سرمو بکوبم توی دیوار ، واقعاwthمنظورت چیه که 



🔴spoiler alarm....🔴


.

.
منظورت چیه که قاتل هیچ انگیزه ای نداشته من سیصد صفحه کتاب نخوندم که تو بیای بگی قاتل انگیزه ای نداشته و اینهمه شخصیت رو واقعا هوف نمیدونم چی بگم اینهمه شخصیت رو به داستان وارد کردی که آخر بگی قاتل دو تا پسر بودن که فقط از روی سرگرمی اینکار رو کردن؟ 

از پلات تویستی که مادر پسره بوده که به الندور زنگ میزده خوشم اومد ولی اینکه واقعا هیچ انگیزه ای نداشتن باعث میشه سرمو بکوبم به دیوار، یاجزییات زندگی کارگاه مثل گم شدن برادر ، یا حامله نشدن همسر اون یکی، واقعا لازم نبود و از هیجان کتاب کم می کرد، واقعا دوست دارم بخاطر قاتل ها سرمو بکوبم توی دیوار، منوخیلی عصبانی کرد.ترجمه کتاب هم کمی منو اذیت کرد، بعضی جاها یکم گنگ بود .
⋌༼ •̀ ⌂ •́ ༽⋋
      

        با ترجمه آبتین گلکار خوندمش، راستش تصویر سازی ها خیلی زیبا بود، امامن کتاب رو وقتی بچه بودم بیشتر دوست داشتم، الان برام اونقدر جادویی نبود🙈..
      

        خیلی خیلی قشنگ بود ، شخصیت های این نمایش نامه هر کدوم به نوعی درگیر حسرت ها و ملال از زندگی هستند، و من اینقدر هایلایت کردم صفحات کتاب رو که باورم نمیشه فقط یک نمایش نامه کوتاه هست، شخصیتها ممکنه هر کدوم از ما باشیم با گذشته ی خودمون، حسرتهای خودمون و نحوه مواجه خودمون میدونستم دایی وانیا رو خیلی دوست خواهم داشت ولی نه اینقدر...♡
      

        اول از همه اسم داستان باعث شد که من کتاب رو بخرم، چون فکر میکردم باید یک داستان کوتاه غمگین باشه، ومن بشدت دلم میخواست کتابی رو بخونم که غمگین باشه اما خب...نبود.

کتاب مجموعه ای از داستان کوتاه هست ،  هفت  داستان از هفت نویسنده کشور چک.

 داستان کوتاه های « آنکه دوستت خواهد داشت کس دیگریست»«گالری کوچک برادر ته تغاری »« کمی هوای تازه»« من و پدر ولخرجم»،چهارتا از داستان کوتاه ها مورد علاقه من بودن، و بجز گالری کوچک برادر ته تغاری هیچکدوم پنج ستاره نبودن، یعنی شاید همه در حد ۲/۵ الی سه ستاره بودن برای من.

گالری کوچک برادر ته تغاری مورد علاقه ترین من در تمام کتاب بود، یه پلات تویست قشنگ و مفهوم استعاری قورباغه ها و جانورها یه داستان کوتاه تمییز رو ارائه داده بود .

و معمولا اسم کتاب بهترین داستان کتاب هست ، امامن مجسمه ها چگونه  می گریند رو اصلا دوست نداشتم.
      

        یا مقلب القلوب و الابصار😅

این کتاب رو قبل از سال نو میلادی خریدم، چون هم دوست دارم خوندن از دیکنز رو شروع کنم و هم اینکه دوست داشتم یک کتاب در راستای کریسمس و با حال و هوای زمستون بخونم، هم اینکه کتابی باشه که خوندنش سخت نباشه و خود ده ساله ام بتونه ازش لذت ببره، راستش من به شدت عاشق تصویرسازی های قشنگم و روحم با دیدن تصاویر قشنگ  کمی التیام پیدا میکنه.

داستان هم مثل قصه های قدیمی حال و هوای پند و اندرز گونه ای داشت، موشی که تا به حال موش بدی بوده و ثروت زیادی جمع میکرده و نسبت به اطرافیانش  بی رحم و سنگدل بوده، در سه شب ، سه تا شبح رو ملاقات میکنه، شبح کریسمس گذشته، آینده و حال و با دیدن این سه شبح به نوعی متحول میشه ، و موش بهتری میشه، من بزرگسال خیلی این کتاب رو دوست نداشت، امامن ده ساله، به تصاویرش زل زد و لذت برد، من ده ساله دلش میخواست موش ، موش بهتری بشه ، امامن بزرگسال فقط دلش میخواست یه گربه توی داستان رها کنه.

𓃠 [^._.^]ﾉ彡 شایدم دو گربه ، هههه هه هه ...
      

        این کتاب یه مدت چاپ نمیشد و  در پیج های کتاب های نایاب با قیمت گزافی فروخته میشد وقتی نشر پارسه چاپش کرد، سریع خریدمش و این کتاب رو توی دوران سختی از زندگیم خوندم، یک بار مردن ، بلندشدن و ادامه دادن...اولش با خودم گفتم شاید باید تاریخ خوندن کتاب رو عوض میکردم، چون روزهایی اصلا نمی خوندمش و وقتی دوباره برای شروع کردن به سراغش میرفتم دوباره ورق میزدم و داستان رو میخوندم از اول تا یادم  بیاد و بعد ادامه بدم، امابعد با خودم گفتم این کتاب خاطرات دوران سختی از زندگی من رو با خودش داره و تاریخ خوندن کتاب رو عوض نکردم

داستان از جایی شروع میشه که راوی کتاب پیوتر احساس میکنه میتونه برای سربازی به شهر پتربورگ بره و حسابی خوش بگذرونه اما پدرش که سرگردی بازنشسته هست ، نقشه دیگری براش داره، پیوتر به همراه نوکرش ساولیچ راهی قلعه بیلاگورسک میشه که سربازیش رو تحت نظر سروان بگذرونه ، ازقلعه دفاع و به ملکه خدمت کنه، واونجا دلباخته  ماریا دختر سروان میشه و خب حوادثی که اتفاق میفته.

هیچوقت از پوشکین چیزی نخونده بودم و فکر میکردم داستان خیلی پیچیده تر باشه، امامتن و شیوه روایت داستان به شدت ساده بود ، سیرروایت کتاب خطی  و میشه از کتاب به عنوان نمونه بارز قصه نویسی یاد کرد، خیلی وقت ها نویسنده ها سعی میکنن دشوار بنویسند یا عجیب و غریب بنویسند اما شاید چیزی که در آخر تمام خواننده ها میخواهند یه قصه گویی تمیز و شسته رفته هست که پوشکین این کار رو انجام داده.

من خیلی وقت ها شخصیت مورد علاقه ندارم اما توی این کتاب مهتر یعنی همون ساولیچ شخصیت مورد علاقه من هست، طنز قشنگی که داره من رو چندین بار به خنده انداخت و واقعا میتونم بگم که عاشقشم، یکی از ستاره هایی که به کتاب دادم برای طنز قشنگ ساولیچ بود که اگر نبود من به داستان دو ستاره می دادم چون برای من یک قصه ساده بود و چیز خاصی نداشت.

مورد بعد من کتاب رو از نشر پارسه خوندم ، خودکتاب دویست صفحه بیشتر نیست اما من باورم نمیشه که سیصد صفحه توضیحات و ضمیمه به داستان اضافه شده و فکر میکنم یکم بیش اندازه زیاد هست اینکه توضیحات از متن اصلی بیشتر باشه و من حتی نخوندمشون، چون داستان یک کلاسیک خیلی خیلی ساده بود، فکرمیکنم این حجم از توضیحات اگر در فضایی در اینترنت آپلود میشد بهتر بود و مردم میتونستند با مبلغ کمتری کتاب رو تهیه کنند.
      

        کتاب رو یکی دو روزه تموم کردم و واقعا اگر بخوام در موردش حرفی بزنم داستان رو لو میدم ، برای خودم خلاصه داستان ، ترتیب و نحوه قتل ها رو نوشتم ، از اینکه داستان  توی قطار شروع میشه و شخصیت ها معرفی میشن خیلی خوشم اومد و کلا وقتی لوکیشن داستان توی قطار، جزیره یا یک جای برفی و بارونی میگذره من خیلی خوشحال میشم ،و جز  لوکیشن های مورد علاقه من توی کتاب ها هستند ، داستان از جایی شروع میشه که ده شخصیت هر کدوم به نوعی به یک جزیره دعوت شدن، اماوقتی به اون جزیره میرسند و توی خونه آقای اوون ( میزبان غایب) ساکن میشن، اتفاقات عجیب و غریبی میفته که خب اگه بگم اسپویل محسوب میشه، داستان کشش  فوق العاده خوبی داشت، و تا آخر داستان متوجه نمی شیم که چه کسی قاتل هست، چیزی که برای من جالب هست اینه که به  عنوان کتاب  یعنی niggers ,انتقادهای زیادی وارد شده ، که عنوان کتاب به نوعی تبعیض نژادی علیه سیاه پوست ها هست و همین باعث شده که در برهه ای از زمان اسم کتاب به فقط نه نفر باقی موندند یا بک چیزی مثل همین تغییر پیدا کنه ، هرچند که متن کتاب تبعیضی علیه سیاه پوست ها نیست  حتی اگر اسم کتاب رو به انگلیسی  سرچ کنیم نتیجه ای بالا نمیاد چون به عنوان تنفر ورزیدن به سیاه پوست ها شناخته شده،خیلی دوستش داشتم بین آگاتا کریستی هایی که خوندم فعلا ده بچه زنگی مورد علاقه من هست ، و مبنا قرار دادن قتل ها بر اساس یک شعر باعث شده بود هیجان رمان بیشتر بشه اینطوری که من هی برمیگشتم شعر رو میخوندم تا ببینم چه اتفاقی قراره بیفته و همون ابتدا که از شعر  حرف زدن من متوجه شدم که آها پس قراره که .....اوهوم ..آها🌧☂️بخاطر تموم شدن کتاب در شبی بارانی🌧به نظرم واقعا ریدینگ اسلامپ رو میشه به راحتی با کتاب های جنایی شکست به خصوص این کتاب که تا متوجه نشی قاتل چه کسی هست و چرا ، کتابرو زمین نمیذاری.
      

        نمایش نامه از چهارده شخصیت تشکیل شده ، پدر، مادر، پسر، پسربچه ، دختر، دختربچه ، خانم پاس ، کارگردان ، هنرپیشه اول مرد، مدیرصحنه ، سوفلور، هنرپیشه اول زن ، آسیستان کارگردان و مدیر تهیه.
وقتی شروع به خوندن نمایش نامه میکنیم متوجه می شیم که با یک نمایشنامه عادی سروکار نداریم، کاگردان و سایر بازیگران تئاتر هم جزیی از نمایش نامه هستند ، شروعی متفاوت برای نمایش نامه.
.

بازیگران و کارگردان تئاتر در حال آماده شدن برای اجرای نمایش نامه هستند که ناگهان شش شخصیت به سالن تئاتر وارد می شوند و اذعان میکنند به دنبال نویسنده ای برای داستان خودشون هستند چون نویسنده شون اون ها رو ناتمام رها کرده، همینقدردیوانه کننده ، تئاتری بداهه ،شخصیت ها با حالت جنون آمیری شروع به شرح حقیقت و داستان خودشون میکنند و سعی میکنند کارگردان رو راضی کنند که شروع به نوشتن داستان اون ها کند.هم میشه نمایشنامه رو پوچ گرا در نظر گرفت چون در انتها معنایی وجود نداره و هم اگزیستانسیال چون شخصیت ها به دنبال معنی و نوشته شدن هستند.

«پدر : در وجود ما یک درام است»صفحه ۱۳ کتاب .

و این شخصیت شروع به گفتن درام زندگی خودشون می کنند هر شخصیت از منظر خودش حقایق اتفاق افتاده رو بیان می کند تا داستان شکل بگیره، شخصیت ها زنده هست و درگیری شون بر سر حقیقت باعث میشه تماشاگر این سوال رو از خودش بپرسه که به راستی حقیقت چه چیزی هست ، وبه این درک میرسه که حقیقت چیزی نسبی هست.مفهوم حقیقت بارها در این کتاب مورد بررسی قرار میگیره و میبینیم که شخصیت ها چطور حقایق اتفاق افتاده رو از منظر خودشون میبینن و ممکنه بر سر یه اتفاق واحد اختلاف نظر های زیادی وجود داشته باشد.
 در پرده اول صفحه ۱۷ کتاب وقتی کارگردان از شخصیت پدر میپرسه این خانم زن شماست؟ 

«پدر: بله آقا زن من است»
گفتگو ها ادامه پیدا میکنه ، دخترخانواده فریاد میزنه دروغ است دروغ ، وجایی مادر خانواده فریاد میزنه:
مادر: برای من بوده اند /؟ برای من بوده اند؟ جرائت می کنی.....
و درگیری و نزاع بین شخصیت ها بر سر حقیقت ادامه پیدا میکنه، 
حتی جایی که مادر میگه من رو بیرون کرد و پدر میگه من فکر میکردم دارم بهت خوبی میکنم نشون میده حقیقت چقدر از منظر آدم های مختلف متفاوت هست.
" تمام بدبختی ما از همین جا ناشی می شود .از کلمات.هر کدام از ما برای خود دنیایی داریم و این دنیا ها همه با هم فرق دارند. و ما چطور می توانیم مقصود همدیگر را درک کنیم؟ چون کلماتی را که من می گویم معنا و ارزش بخصوصی دارد که مربوط به دنیای خود من است درحالی که به ناچار همین کلمات برای شنونده ی من معنا و ارزش دیگری پیدا می کند.چون این کلمات به دنیای خود او مربوط میشود.مردم خیال می کنند که همدیگر را می فهمند در صورتی که هرگز این طور نیست..." ( صفحه ۲۱ کتاب )


مفهوم مهم دیگه ای که توی کتاب بررسی میشه مفهوم «هویت» هست، شخصیت هایی که به سالن تئاتر وارد می شوند اذعان دارند که به دنبال یک نویسنده هستند چون تئاتر و هنر  تنها راهی هست که اون ها می توانند  هویت پیدا کنند و این سوال اساسی مطرح می شه که آیا شخصیت ها بدون نویسنده دارای هویت مستقل  هستند یا نه ؟
و این ها سوالات فلسفی و فراتئاتری ای هست که مطرح می شه.


صفحه ۱۲ کتاب: 

«شما آدم هایی خلق می کنید  که از آن هایی که اسم شان در دفتر سجل و احوال ثبت شده و نفس می کشند و راه می روند ، زنده ترند آدم هایی که گرچه حقیقت آن ها کم تر است اما حقیقی تر جلوه می کنند» 

همین جا هم به بررسی حقیقت می پردازه ، شخصیت هایی خیالی با حقیقتی کمتر اما حقیقی تر.

یا صفحه ۱۳ کتاب:

«خالقی که به ما زندگی داد نخواست یا عملا نتوانست ما را در دنیای هنر خلق کند و این یک جنایت است چون اگر انسان این شانس را داشته باشد که قهرمان تئاتر خلق شوپ ،قهرمان زنده آن وقت هست که می تواند به مرگ بخندد»

شخصیت ها اصراری زیادی دارند که نوشته بشوند ، انگارهویت اون ها از طریق قصه ای که ازشون روایت میشه، بازگومیشه، و این سوال برای خواننده به وجود می آید که تا چه حدی هویت ما از طریق روایت های دیگران در مورد ما تعیین می شه.اینکه اگر ما در قالب هنر روایت نشیم آیا به منزله این هست که ما واقعی نبودیم ، همچنین می شه ازش به عنوان نقدی برای کارگردان ها و نویسنده های تئاتر یاد کرد.

شخصیت ها به خودی خود در نمایشنامه حضور دارند و جایی قسمتی از اتفاقات رخ داده رو اجرا میکنن و وقتی اون صحنه مجددا توسط بازیگرها اجرا میشه ما میبینیم که کمی تصنعی شده و حتی شخصیت های اصلی گلایه میکنند که این ما  نیستیم و این انتقادی به کنترل گری نویسنده ها به شمار میاد ، مهم نیست اثری که ما میبینیم و اجرا میشه تا چه حدی بازیگران خوبی داشته باشه که میتونند احساسات رو بهتر نمایش بدهند، بازهم کمی از حقیقت و هویت افراد در بازنمایی از بین میره  .
.
( ❌spoiler alart ❌)

چون نمایش نامه تم رابطه با محارم داره ، یکی از مفاهیم اصلی که در کتاب به شدت دیده میشه و شخصیت ها باهاش درگیر هستند مفهوم شرم هست.شرم رخ دادن یک سری از مسائل مخاطب رو درگیر میکنه ، کارگردان از شنیدنشون دچار شرم میشه و اذعان میکنه صحنه تئاتر جایی برای بازیگویی اینقدر واضح یک سری از مسائل نیست ، پسرخانواده  از اینکه اتفاق ها بازگو میشه و پدرش اصرار زیادی داره که خانواده در صحنه تئاتر نمایش داده بشوند دچار شرم میشه، مادرخانواده تحت فشار زیادی هست از سمتی پسر خودش رو رها کرده و به دنبال فرصتی هست که فقط برای لحظاتی باهاش صحبت کنه ، واز طرفی شاهد عشق بازی پدر خانواده و دختر بوده و  تاکید میکنه که نباید نمایش نامه رو اجرا کنیم چون این اتفاق در حال رخ دادن هست ، همیشه در حال رخ دادن هست و این نشون می ده که چطور یک اتفاق می تونه تمام زندگی فرد رو در محوریت خودش قرار بده ، ازطرفی پدر خانواده دچار شرم هست، اون اذعان میکنه که دیده شدنش توی یک وضعیت خاص به این معنی نیست که اون همیشه چنین شخصیتی داره و باید تا ابد برای یک اشتباه محکوم بمونه.
دختر خانواده از اینکه چنین اتفاقی براش رخ داده دچار شرم هست ، واذعان میکنه که پدرش همون ضربه اولیه ای بوده که اون رو به پرتگاه پرتاب کرده، جنون شخصیتی در دختر بیشتر از بقیه شخصیت ها دیده میشه، خنده های هیستریک و ...و دختر تقریبا به تمام شخصیت های دیگه داستان هم شرم رو القا میکنه، جایی پسر رو زیر سوال میبره که چرا نگاهت رو از من میدزدی و گناهکاری، مادرش رو برای غفلت از حال دختر بچه زیر سوال میبره و اذعان داره چون مادر به دنبال حرف زدن با پسر بوده از حال دختر بچه غافل شده و باعث مرگ دختر بچه شده، جنبه های شخصیت پارانویید و حتی کمی خودشیفته به شدت در دختر وجود داره ، اون پدرش رو متهم میکنه که با نقشه قبلی بهش نزدیک شده چون حتی از دوران کودکی دختر جلوی مدرسه دختر منتظر میمونده، انگارپدر منتظر رشد دختر و عشق بازی با اون بوده، ازطرفی مادر رو به علت غفلت و اینکه نمیدونسته خانم پائس اون رو مجبور به هم خوابی با پدرش کرده متهم میکنه و شرمی که حتی به پسر بچه القا میکنه ، جایی که پسر بچه تفنگی رو توی دستش قایم کرده بر سرش فریاد میزنه که تو باید این پدر و یا پسر رو میکشتی، ازطرفی پسر خانواده شرمی رو به پسر بچه القا میکنه که تو در حال تماشای مرگ دختر بچه بودی و پسر بچه با اینکه کاملا ساکت در حال تماشا بوده ، اون هم احتمالا زیر بار فشار شرم کشته شدن دختر بچه بوده و همین باعث خودکشی پسر بچه در آخر کتاب شده .
از طرفی واقعیت چه چیزی هست آیا عوض شدن بازیگرها میتونه حقیقت رو عوض کنه چون خود واقعی شخصیت ها نیستند؟ 
اگر بخواهیم شخصیت هر کدوم از کاراکترهای داستان رو از منظر روان شناسی بررسی کنیم، « پدر » رو می شه شخصیتی خودشیفته ، نمایشی و کنترل گر دونست ، پدر در نمایش نامه سعی داره روند نمایش نامه رو کنترل کنه و با اینکه بخش زیادی از مشکلات رو خودش به وجود آورده، اصرار زیادی داره که نمایش نامه اجرا بشه و حتی خودش نقش خودش رو بر عهده بگیره. 

توی روانشناسی وقتی یکی از ابعاد رابطه چنین شخصیتی داره ، بعد دیگر در اینجا «مادر » سعی می کنه ، حتی گاهی ناخودآگاه ، برای سازگاری بیشتر توی نقش «شخصیت وابسته» فرو بره، مادر در ابن نمایش نامه در نقش قربانی فرو رفته و وقتی از تصمیمات زندگیش مثل زندگی با یک مرد دیگه سوال میشه مادر فریاد میزنه این تصمیم من نبوده ، بلکه پدر من رو مجبور به فرار و زندگی با اون مرد کرد، وحتی خودش رو برای ترک پسر مقصر نمیدونه و به دنبال فرصتی هست که براش توضیح بده، و اگر این اتفاق در نمایش نامه رخ می داد میتونستیم مطمئن  باشیم توضیحات در قالب قربانی و شخصیت وابسته مادر بود.

.
شخصیت دختر ترکیبی از دو شخصیت هست دختر هم در نقش قربانی هم شخصیت نمایشی و هیستریک و هم سرزنش گر  و پارانویید در نمایش نامه حضور داره.
پدر و دختر سعی دارند کنترل نمایش رو به دست بگیرند و این نشون دهنده خودمحوری هر دوی این شخصیت ها هست تا جایی که کارگردان بهشون متذکر میشه که شما نمیتونید تمام نمایش رو اجرا کنید و افراد دیگه حق ابراز وجود دارند.
پسر خانواده رو میشه نمونه بارز «شخصیت اجتنابی» به شمار آورد ، پسر که در کودکی توسط مادر رها و طرد شده ، روابطش با پدر چندان خوب نیست و همچنین از بازگشت ناگهانی مادر و دختر ناراحت هست، باعث میشه شخصیتی اجتنابی داشته باشه ، پسردر تمام طول نمایش از وارد گفتگو شدن پرهیز می کنه، اصرارداره که هیچ صحنه ای اتفاق نیفتاده و نیازی نیست که در نمایش نامه بازی کنه.
شخصیت پسربچه، شخصیتی خام و شکل نگرفته هست که مناسب شخصیت یک کودک هست، کودکان معمولا در نقطه ای می ایستند و شاهد تنش های خانواده هستند ، اونها همه چیز رو حس میکنند حتی با اینکه ممکنه ازش صحبت نکنند و وقتی دختر خانواده دید اسلحه ای در دست پسر هست اون رو احمق خطاب کرد، پسربچه تحت فشار روانی زیاد خودکشی کرد، شخصیت پردازی ها فوق العاده عالی و بر حسب روان شناسی.

شخصیت دختر بچه ، شخصیتی در بچگی و نشاط کودکی هست که در باغ مشغول بازی بوده و بعد توی حوض فوت شده، میشه اینطور در نظر گرفت که دختر بچه در واقع فرزند شخصیت دختر هست.

کارگردان شخصیتی منفعت جو و کنترل گر داره ، سعی میکنه صحنه و بازیگران رو کنترل کنه و بدون توجه به اینکه حوادثی که اتفاق افتادن چقدر تلخ هستند فقط درام خودش رو تولید کنه و حتی خودکشی پسر بچه در صحنه پایانی نمیتونه تاثیر زیادی روش بذاره و فقط احساس میکنه یک روز رو از دست داده.
از طرفی خود «هنر » و  « هنرمند» یکی از مفاهیم اصلی کتاب هست ، ارزشمندی هنر ، اینکه شخصیت ها حتی با وجود تخیلی بودن و حقیقت کمتر حقیقی ترند و برای زنده ماندن باید نوشته بشیم اینکه آفریده نشدن در قالب یک شخصیت هنری یک جنایت هست و حتی این نقد که شخصیت ها برای هنرمندان صرفا یک ابزار هستند.

پایان نمایش یکی از بهترین پایان های کتاب بود به راستی که از این بهتر نمیشد ، بوم انگار جادو یک مرتبه از بین رفته بود ، شخصیت ها صحنه رو خالی کردن و دعوای نهایی بر سر حقیقی یا خیالی بودن این داستان بود، کارگردان فریاد میکشه خیالی یا واقعی همگی گم شید....خیلی خیلی عالی و فوق العاده نقطه اوج داستان پایانش بود و داستان در بهترین جای ممکن تموم میشه واقعا نمیدونم چطور میتونم این پایان فوق العاده رو ستایش کنم ، نمایشنامه ای خیلی عالی، تراژدی، درامبا مقداری کمی کمدی ، مفاهمیم خیلی عالی، حقیقت، واقعیت، تخیل، شرم، هویت، خودکشی، رابطه با محارم ، یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خوندم در سبک پست مدرنیسم ، فوق العاده...من نمایشنامه رو از نشر قطره خوندم با ترجمه پری صابری و چیزی که ناراحتم میکنه این هست که پیش گفتاری که نویسنده برای کتاب نوشته چاپ نشده و اون پیش گفتار خیلی عالی و روشن کننده هست اگه توی کتابتون نبود ،حتما از نسخه انگلیسی پیش گفتار متن رو بخونید و مسئله دیگه ای که ناراحتم کرد این بود که مترجم به متن وفادار نبوده و وقتی من با متن انگلیسی مقایسه کردم دیدم مترجم قسمتی از توضیحات صحنه از ابتدای کتاب و قسمتی رو هم از انتهای کتاب حذف کرده،نمیدونم توی نسخه های دیگه ترجمه شده این قسمت ها وجود دارند یا نه ،بعد از خوندنش حتما اسم کتاب رو به انگلیسی در یوتوپ سرچ کنید و نمایش نامه اجرا شده ازش رو ببینید که لذت خوندن کتاب رو دو چندان میکنه.
      

        یکی از سوالات مهمی که بشر همواره با پیشرفت تکنولوژی و علم باهاش مواجه میشه ، تقابل علم و اخلاقیات هست ، مرزی که باعث میشه اخلاقیات و عواطف انسانی اهمیت خودشون رو از دست بدهند، این کتاب ایشی گورو به بررسی همین مرز پرداخته ، جایی که علم پیشرفت کرده  و عواطف انسانی به ورطه نابودی کشیده شده اند.

داستان در مورد سه دوست به نام های کتی، تامی و روت هست که در مرکزی به نام هیلشم به همراه کودکان زیادی برای اهدای عضو بزرگ میشند ، کلون هایی که صرفا برای اهدای عضو به وجود اومدند.
داستان از انگلستان ۱۹۹۰ شروع میشه ، جایی که راوی کتاب «کتی » توضیح میده که الان سی و یک ساله هست و هشت ماه دیگه هم باید به عنوان مددکار کار کنه که روی هم رفته میشه دوازده سال و بعد راوی به کودکی خودش در هلیشم میره و به شرح زندگی خودش و دوستانش در هیلشم می پردازه، عواطف و احساساتی که هر یک از بچه ها در گروه دوستی خودشون ،با معلم ها و حتی پارتنر خودشون تجربه میکنند،سبک روایت کتاب خطی نیست و فکر میکنم همین کتاب رو جذاب کرده بود، داستان یک تم معمایی هم داشت ، سوالاتی که توی ذهن خواننده به وجود میاد و آخر کتاب جواب داده میشه.
.
رمانی دیستوپیایی که بررسی مفاهمیم مهمی مثل هویت، عواطف انسانی و نقش اجتماع در عادی سازی ظلمی که داره قسمتی از اجتماع اتفاق می افته می پردازه، ازطرفی ما انسان هایی رو داریم که در تلاش هستند نشون بدن  این بچه های شبیه سازی شده هم دارای روح و عواطف انسانی هستند و نباید اینطور مورد استفاده قرار بگیرند و از طرفی بخشی از جامعه که می خواهد این کودکان در جایی دور از دید نگهداری بشوند و به وقتش برای کمک به درمان خانواده هاشون استفاده بشوند.راستش نمیدونستم که ایشی گورو رمان دیستوپیایی داره ، صرفاچون میدونستم رمان غمگینی هست شروع به خوندنش کردم به جز کتاب هنرمندی از جهان شناور همه کتاب هایی ایشی گورو خوندم و این کتاب به نسبت باقی کتاب ضعیف تر بود به نظرم ، یعنی برای من بازمانده روز قوی ترین اثر ایشی گورو هست و در مقایسه با بازمانده روز حتی به نظر می رسید یک نویسنده آماتور کتاب رو نوشته.من نظر منتقد کتاب رو مبنی بر بد نوشته شدن کتاب قبول دارم ، ایده داستان خیلی خیلی عالی بود ، مفاهمیمی که ایشی گورو منتقل کرده خیلی عالی بود، فکرمیکنم قسمتی که باعث شده بود داستان کمی گیج کننده باشه به خاطر این بود که ایشی گورو میخواسته داستان کمی معمایی باشه و همین باعث میشد داستان گیج کننده باشه اول احساس کردم ترجمه کتاب بده چون قسمت هایی زیادی هم در مورد روابط جنسی صحبت میکرد فکر کردم حتما سانسورهای زیادی داره اما وقتی با متن انگلیسی مقایسه کردم دیدم که کلا شیوه روایت ایشی گورو اینجوری بوده ، ایده ای عالی با پرداختی کمی ضعیف.شاید اگر پایان کتاب رو اینقدر دوست نداشتم به کتاب سه ستاره نمی دادم، جایی که کتی به نورفک برمیگرده و جمله ای که اونجا میگه.

.رمان غمگینی بود اما نه اونقدر که من رو به گریه بندازه یکی از قسمت های کتاب که خیلی من رو ناراحت کرد وقتی بود که روت در  مورد جامدادی دروغ گفت و کتی این دروغ رو به روش آورد و بعد خود کتی روایت میکنه:

« چه عیبی داشت اگر کمی درباره جعبه مداد لاف زده بود؟ آیا همه مان گهگاه خواب نمی دیدیم که یکی از مراقب ها قواعد را زیر پا گذاشته و لطف خاصی به ما کرده؟ یک نوازش بی اختیار ، یک نامه خصوصی یا یک هدیه؟ » :(

خودم رو به جای شخصیت های کتاب گذاشتم و سعی کردم درک کنم اگر من بودم چه احساسی داشتم، احساس درد و قربانی بودن کودکان شبیه سازی شده، سوالاتی مثل اینکه اگر بدونم که یک کودک شبیه سازی شده هستم دوست دارم درس بخونم و نقاشی بکشم یا اینکه می خوام به نقطه ای زل بزنم و بگم چه فایده ، مفهوم اهمیت و معنای زندگی، یا اگر به جای معلم ها بودم چه واکنشی داشتم یا اگر عضوی از اجتماع بودم که نیازی به اعضای اهدا شده داشت، یاحتی یک عضو ساده اجتماع ، آیا در چنین شرایطی من یک تماشاچی بودم یا آدمی که دست به تلاش برای تغییر شرایط میزنه.اجتماعی شدن یک ظلم تا چه حدی میتونه باعث عادی سازی اون ظلم بشه، کتاب اشک منو درنیاورد اما غم کتاب هنوز روی قلبم سنگینی میکنه.فکر میکنم یک فیلم هم از کتاب ساخته شده با همین اسم چه خوب که فیلم رو هم ببینیم.
      

        همی گفتمت و گویمت بارها که من عاشق  دوموپاسانم، از وقتی پی یر و ژان رو خوندم و بعدش رفتم دل ما رو خوندم و بعد تپلی و حالا اولین برف و داستان های دیگر رو خوندم و همچنان دل ما کتاب محبوب من از دوموپاسان هست و خوشحالم که هنوز ازش کتاب های نخونده دارم ...

کتاب از دوازده تا داستان کوتاه تشکیل شده ، داستان کوتاه ها از سادگی و ایجاز خاص خودشون برخوردار هستند، سبک داستان ها واقع گرایانه و درست نقطه مقابل مارکز هست ، با مارکز مقایسه اش میکنم چون مارکز یکی از کسانی هست که داستان کوتاهش رو خیلی دوست دارم ، ومیتونم دوماسان رو در کنار گوگول ، مارکز  و کافکا قرار بدم که برای من بهترین های داستان کوتاه هستند.

مضمون مرگ توی اکثر داستان ها وجود داره و دوموپاسان به زندگی عادی روستایی مردم پرداخته ، تنها ایراد داستان ها به نظرم این بود که من تونستم پایان چندتا از داستان ها رو خیلی راحت متوجه بشم اما همین رو باید در بستر زمان بهش نگاه کرد، شاید اینها واقعا در زمانه خود موپاسان پلات توییست های عالی ای شناخته میشدند ، داستان کوتاه های مورد علاقه من بابای سیمون ، در مزرعه، اولین برف، رز و بهار بودند.راستی مقدمه کتاب یکی از عالی ترین مقدمه هایی بود که تا به حال خوندم. 
      

        داستان در مورد دانشمند علوم شناختی اندرو هست، کتاب حول محور گفتگوهای اندرو و روانشناسش میگذره، همون اول کتاب متوجه میشیم که اندرو دچار اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی هست ، همین هم باعث میشه اندرو یه راوی غیرقابل اطمینان باشه ، از طرفی سیر روایت کتاب خطی نیست  و بخش هایی از کتاب فقط مونولوگ های راوی هست و به همین خاطر کتاب جذاب تر شده، داستان حول روایت های اندرو از زندگی شخصی و عاشقانه اش و همچنین ایده های علمی اش میگذره ، چندتااز ایده ها واقعا جالب بودن مثل داشتن یک مغز اشتراکی بین زنبورها و مورچه ها ، ویه چرخش داستانی فوق العاده آخر کتاب وقتی اندرو از نقاشی کشیدن یه دختر بچه از سیرک توی کودکیش صحبت میکنه که در مواجه با اندرو نقاشیش رو خط خطی کرده، سیرک توی کل داستان معنی استعاری و جالبی داشت و یکی از قسمت های خیلی جالب برای من وقتی بود که اندرو به سر بریانی ، دانشجو و معشوقش، الکترودهایی وصل کرد و از دیدن تصویر سیرک توی ذهنش دچار انزجار شد، چون دوست نداشت معشوقش مثل سایر آدم ها دل مشغولی های ساده و احمقانه داشته باشه و این ایده برای من مطرح شد که اگر واقعا بتونیم افکار کسی رو که دوست داریم ببینیم آیا هنوز هم میتونیم دوستش داشته باشیم، پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم وقتی اندرو از روانشناسش پرسید آیا من یک کامپیوترم و احساساتی که توی خط های پایانی کتاب داشت، من خیلی از کتاب خوشم اومد و شاید بشه گفت بیشترش رو هایلایت کردم :) درگیری اندرو با مارک تواین هم برام خیلی جالب بود ، نقشی که کتاب ها و فیلم ها توی کتاب داشتند و قسمت مواجه اندرو با پدر و مادر بریانی ، آدمهای مینیاتوری ...کتاب رو خیلی دوست داشتم ʕ •ᴥ•ʔゝ☆