باز هم یک شاهکار دیگه از چخوف ... بی نظیره
فضاسازی و کاراکترها بسیار خودی و قابل باور نوشته شدند و مخصوصا داستان که به زیبایی روایت میشه.
الحق که چخوف یکی از بهترین درام نویس های تاریخه.
        

          این نمایش نامه اولین کتابی است که من ازآنتوان چخوف خوندم.نمایش نامه به سبک رئال یک زندگی اجتماعی معمولی را روایت میکند.وقتی سبک رئاله باید شخصیتها ملموس باشند وچقدر برای من شخصیتهای کتاب قابل باور هستند.کتاب چند ماجرای اقتصادی وعاشقانه رادریک خانواده روسی روایت میکند.روایت عشق های ممنوع عشق های غیرممکن....همه شخصیتهای کتاب از زندگی خودناراضین توجه ای به داشته های خود ندارند فقط به فرصتهای از دست رفته فکر میکنند وبه دنبال فرار از یکنواختی زندگی خود میباشند
اسم های روسی در کتابها ی روسی مقداری اذیت کننده است.الان شخص دایی وانیا ۳تا اسم داره
برعکس نظر بعضی از دوستان که می گفتند ارتباط گرفتن با آنتوان چخوف سخته برای من اصلا اینطور نیست.نمایش نامه روند آرام ولی دلچسبی داشت
کتاب رو من از نشرقطره خریداری کردم ترجمه روان وخوبی دارد فقط اینکه بنظر من۲۵صفحه اختصاص دادن به زندگی نامه آنتوان چخوف درابتدای کتاب کاربیهوده ای است
دی رفت وفردا همچنان موجود نیست
درمیان این وآن فرصت شمارامروز را
جمله خاص کتاب:
چه میشودکرد باید زندگی کرد.

        

          دایی وانیا(۱۸۹۹)
.
 پروفسور سربریاکوف، دانشمندی میان مایه و متظاهر، سال‌هاست که با جان کندن دخترش سونیا و برادر زنش ایوان که اداره ملکی را که از زن مرحومش به میراث برده به عهده دارند، زندگی بی دغدغه‌ای را می‌گذراند. سربریاکوف حالا با یلنا، دختر جوانی که مجذوب شهرت او شده، ازدواج کرده است. بی‌قراری یلنا و خودخواهی سربریاکوف کار اداره ملک را مختل می‌کند و این اوضاع متشنج وقتی به اوج خود می‌رسد که سربریاکوف اعلام می‌کند می‌خواهد ملکش را بفروشد و در شهر زندگی کند.
.
یلنا: آخ که چقدر دلتنگ و خسته‌ام. همه به شوهر من توهین می‌کنند، همه برای من دلسوزی می‌کنند. زن بیچاره با این شوهر پیرش. از این دلسوزی‌ها به ستوه آمده‌ام. آستروف راست می‌گفت: شما با بی‌اعتنایی جنگل‌ها را نابود می‌کنید و طولی نمی‌کشد که روی زمین هیچ چیز باقی نمی‌ماند. با همین بی‌اعتنایی بشریت را هم دارید ضایع می‌کنید و یک روزی از برکت وجود شما در زمین نه نجابت می‌ماند و نه پاکی و نه حس فداکاری. چرا شما نمی‌توانید به زنی نگاه کنید جز اینکه به او نظر داشته باشید و بخواهید او را تصاحب کنید؟ من می‌دانم دکتر راست می‌گفت، شیطان تخریب در وجود همه شما حلول کرده. هیچ احساسی نسبت به جنگل‌ها، پرندگان، حتی به خودتان ندارید.
.
ووی نیتسکی: پس چطور به تو نگاه کنم؟ من عاشق تو هستم. تو خوشبختی منی، زندگی منی، جوانی منی؛ می‌دانم که امکان پاسخ به احساسات من از طرف تو هیچ است، وجود ندارد منم از تو هیچ انتظاری ندارم. لااقل بگذار نگاهت کنم، آهنگ صدایت را بشنوم.
.
آخر آدم باید در زندگی به چیزی، به امیدی، دلخوش باشد. آخ، خدایا، چهل‌و‌هفت سالم است؛ اگر تا شصت سالگی زنده بمانم، سیزده سال دیگر باید عمر کنم. مدت درازی است. چطور این سیزده سال را بگذرانم، چطور این خلا را پر کنم؟
.
دایی وانیا
آنتون چخوف
هوشنگ پیرنظر
نمایشنامه
انتشارات قطره
۹۶ص
        

          عالییییی از دکتر چخوف
        

          تئاترش را چند سال پیش با کارگردانی و بازی اکبر زنجانپور در نقش دایی وانیا در تالار اصلی تئاتر شهر دیدم.
مصطفی مردانی و خانمش را دعوت کرده بودم. تولد موسیو بود.
تئاتر به شدت تلخ و گزنده بود. مخصوصا پایانش. خوب شد تنها نبودم وگرنه زیر آوار اندوه اون همه فاصله آدم ها با هم و با آرزوهایشان نابود میشدم. مصطفی و خانومش تا از تالار اومدیم بیرون از حال و هوایش خارج شدند و آخرم شام منو برند ساندویچ فروشی داغون اون دو تا داداش ترک تو خیابون خاقانی.
مایه های ضد روشنفکری در این اثر چخوف هم به شدت در رنگ هستند و من این را ستایش میکنم.
        

          نمایشنامه «دایی وانیا» از آنتون چخوف درباره آدم‌هایی است که از زندگی‌شان راضی نیستند و حس می‌کنند راه فراری ندارند.

یکی از بخش‌های جالب داستان، آشکار شدن ناگهانی عشق شخصیت‌ها به هم است که خیلی غافلگیرکننده است.

من دایی وانیا را خیلی دوست داشتم. خشمش از سربیاکوف برایم قابل درک بود چون فکر می‌کرد عمرش را پای او تلف کرده است و دیگر راهی برای تغییر ندارد.

در نهایت حرف سونیا که گفت: «باید آرامش پیدا کنیم» برایم خیلی تاثیرگذار بود.

«دایی وانیا» داستانی واقعی و پر از حسرت است.
        

          من «دایی وانیا» را نسبت به «ایوانف» همچنان کمتر دوست داشتم، اما با آن بیشتر ارتباط برقرار می‌کردم و روایتش برایم ملموس‌تر و واقع‌پذیرتر بود. در «دایی وانیا» رگه‌های ناتورالیستی چخوف خیلی پررنگ‌اند و جبرگرایی سنگین‌تر از هر ملالی بر فضای نمایشنامه حکمرانی می‌کند. شاید برای همین خواندنش اذیتم می‌کرد و در عین حال خوشایندم بود چون خیلی شبیه همین کثافت روزانه‌ای بود که زندگی‌اش می‌کنیم. شخصیت وانیا و سونیا بیش از همه گرفتار این رنج بودند و ملالی که در تمامی آثار چخوف ریشه دوانده در «دایی وانیا» انگار بوی گند گرفته بود. شخصیت‌ها هم نسبت به دو نمایشنامه‌ی قبلی ابله‌تر و ابزوردتر شده بودند و همه‌چیز از معنا تهی‌تر.