اگه بتوانید صفحات ابتدایی کتاب را بخوانید در نهایت یکی از بهترین کتاب‌های زندگی‌تان را خوانده‌اید!
بسیار از استر منزجر شدم و بسیار برایش دلسوزی کردم... به یاد ندارم تاکنون تا این حد احساسات متناقضی درباره شخصیت اصلی یک کتاب داشته‌ام یا نه...
        

          پیچیده ترین شخصیت داستانی رو ماگدا سابو در این کتاب خلق کرده. کتاب از یک خشونت و عشق و کینه توزی عمیقی حکایت میکنه که می‌شه نشانه هایی از هر کدوم رو در بخش‌های مختلف رمان دید.  شخصیتی که سختی،فقر، و کمبود توجه باعث شده به شکل افراطی به آدم‌های زندگیش نفرت بورزه. با بهره گیری از استعدادش از سد اختلاف طبقاتی گذشته اما سایه ی گذشته همچنان روی زندگیش سنگینی می‌کنه. در ابتدا حتی درست و دقیق متوجه دلیل نگارش نمیشیم حتی مخاطب نوشته های استر مشخص نیست اما به مرور داستان بهت آور و غم زده زندگی استر برملا می‌شه. 
تا جایی که در نقاطی این حق رو به استر میدیم که کینه توز باشه.
        

          اگر بخوام از این کتاب در یک جمله بگم می‌شه: یک مونولوگ خشمگین غیرخطی و وارونه در برابر روند همیشه یک‌طرفه‌ی زمان.
در شروع کتاب ما با زنی به اسم استر مواجهیم که خودش در مواجهه با از دست‌دادنی شروع به واکاوی گذشته می‌کنه. آیا این اولین از دست دادنیه که استر تجربه کرده؟ نه.
اما شکل واکاوی استر نشون می‌ده که اون داره در حضور دیگری‌ای که عشق رو براش به ارمغان آورده دست به این عریان‌سازی خودش می‌زنه.
استر که از صفحات اول می‌فهمیم چندان احساسات مثبتی رو در زندگی تجربه نکرده و همیشه یک آدم دور از دیگران و احساساتشون بوده. آدمی که اونقدر نسبت به همه‌چی خشمگینه و این خشم در تک‌تک کلماتش مشهوده و در طول این سال‌ها از کودکی تا به امروز که بازیگر تئاتره هنوز کهنه نشدن. استر اما حالا با عشق مواجه شده و عشق سخت‌ترین و سردترین آدم‌ها رو هم در برابر از دست دادن‌ها ضعیف و ناتوان می‌کنه؛ و از طرفی ارتباطت رو با بیرون از خودت اون‌قدر قوی جلوه می‌ده که تو می‌مونی با درونی که راهی جز رویارویی باهاش نداری.
استری که به خاطر نبود این حس نزدیکی با دیگران سالها نه فقط روی صحنه که در لحظه لحظه‌ی زندگی نقش بازی کرده حالا می‌خواد از حقیقت‌های زندگیش بگه. ما هم به عنوان مخاطب راهی جز اعتماد نداریم به این راوی اول شخص. چرا که از همون صفحات اول می‌خوایم این زن رو درک کنیم. می‌خوایم که بفهمیم چطور به اینجا رسیده و اگر هم کمی ساده‌دل باشیم می‌خوایم ببینیم آیا نجاتی در پایان هست؟
و اگر ما هم کمی مثل استر بخوایم از حقیقت‌ها بگیم باید اعتراف کنیم که نجاتی که در پایان داستان‌ها به دنبالشیم در حقیقت امید به امکان نجات خودمونه.
        

          این کتاب وجود درد آشنای سر شده ای رو بهم یادآوری میکرد که منبعش گنگ و مبهمه. شخصیت استر، انزجار و خود بیگانگیش برای بخشی از وجودم قابل درک و ملموس بود. قطعا بازخوانی خواهم کرد.
        

          آه ماگداسابوی عزیزم، نویسنده مورد علاقه من، نمیدونم که آیا من تو رو ناامید کردم یا تو من رو ناامید کردی.
کتابی که به مسائلی چون عشق، فقر و جنگ میپردازه، ایده اولیه داستان رو متوجه شدم، امانتونستم با سبک روایت کتاب که به شکل خاطره نویسی هست ارتباط برقرار کنم، خاطره های پراکنده و به نوعی از هر دری سخنی، شخصیت پردازی ای شکل نگرفته و شخصیت ها توی کتاب به ما درست معرفی نشدن، من یک سری چیزهایی رو متوجه میشدم ولی اونقدر زیاد نبود که بتونم یه دید کلی از داستان به دست بیارم، خیلی بعضی جملات و توصیف ها شاعرانه و زیبا بود اما چیزی که برای من مهم بود اون قصه گویی راوی بود که من فکر میکنم درست نتونسته بود از پسش بربیاد( یا من درست متوجه نشدم) و داستان کلاف سر در گمی بود که به سختی میشد قطعه های پازل رو به هم وصل کرد.
        

          به‌سانِ قاشقی که فنجانِ چای را هم می‌زند، "بچه آهو" در من تلاطمی ایجاد کرد که سیاهی‌های زندگی‌ام را روی سطح فنجان آورد.
        

          کتاب برام عجیب بود. اوایل منو یاد یه داستان کوتاهی انداخت که تدی مجله ی داستان خوندم خیلی سال پیش. اسمش در آشپزخانه بود. در واقع مدل نوشتنش و توصیفاش منو یاد اون مینداخت. داستانهای کودکی منو یاد نیه توچکا انداخت. بعد تر هی یادآوری خاطراتش باعث شد یاد منظر پریده رنگ تپه ها بیفتم و الان که تموم شده حس میکنم شبیه گتسبی بود. ولی در نهایت به هیچ کدومشون شبیه نبود. مدل نوشتنش رو دوست داشتم گرچه اذیتم میکرد در عین حال چون همه چیز گنگ بود و خاطرات در هم و برهم و سخت میشد به هم وصلشون کرد. اما در نهایت نه خیلی دوسش داشتم نه ازش بدم میومد. ولی باید بگم از راوی بدم میومد و دلم براش میسوخت... 
        

          یادداشتی بر بچه آهو:
بعضی از نویسنده ها مسائل را بسیار با جزئیات و شاید بیش از حد لازم توضیح میدهند و توصیف میکنند که برخی خوانندگان این موضوع را دوست ندارند و البته که من از آن دست خواننده ها نیستم.
من عاشق جزئیات و توصیف تک تک فکر‌ها، حس‌ها و لحظه‌ها هستم.
در واقع دانستن اینکه چطور آن کار را انجام دادی و در حین انجامش به چه چیزی فکر میکردی چیزی است که من دوست دارم بدانم.
به نظر من این جزئیات هستند که در ذهنت میمانند و این جزئیات هستند که سبب نزدیکی تو با شخصیتی که میخوانی‌اش میشوند.
من کتاب‌هارا زندگی میکنم و با نویسنده و شخصیت ساختگی‌اش در کتاب دوستی میکنم و دوست دارم عمیقا بدانم که در ذهن او چه می‌گذرد و دنیا را چگونه می‌بیند.
این موضوعی بود که حین خواندن بچه آهو توجهم را به خودش جلب کرد و به نظرم ماگداسابو در «بچه آهو» به خوبی توانسته جزئیات را بازگو کند و تصویر دقیقی برای خواننده بسازد.
با کاراکتر اِستی در بچه آهو همذات پنداری می‌کنم؛ نفرتش را می‌فهمم و حتی صداقتش با خودش را تحسین میکنم.
گاهی مچ خودم را در حین خواندن گرفته‌ام که می‌خواسته‌ام گریه کنم. از شدت فوران احساس دلسوزی یا حجم نفرتی که به مانند اِستی در دل من هم وجود دارد؟ نمی‌دانم!
        

          پشت این کتاب نوشته شده است : تولد یک عفریت!
چیزی که تا واپسین صفحه به دنبال او بودم ، اما ملاقاتش نکردم.
بچه آهو برای من سراسر احساسات بود، احساساتی که عمیقأ دردناک بودند و همین باعث شد که من توان زود تمام کردنش رو نداشته باشم.
استر، دختری که در خلاصه عفریت نامیده شده است.
در چشمم شیشه ای خورد شده ای بود ، که ذاتش به زخم زدن مبدل شد.هر چند که اشتباهاتش را توجیه نمیکنم. 
او گلدانی بود که زیبایی ها و رنج ها را میبیند ، هنوز چشم ها و قلب اش هر چند تکه پاره شده کار میکند ، اما دیگر چیزی جز شیشه ای تکه تکه شده که در کل طول زندگی اش پهن شده نیست.
        

          این کتاب رو نصفه ول کردم چون اصلا نتونستم با سبکش کنار بیام، نمیدونم برای بقیه هم همینطور بوده این کتاب یا نه. لطفا نظرتونو برام بنویسین اگر بچه آهو رو خوندین🥲