کتاب مجموعه ای از چند روایت بود .نمیشد گفت داستان. اما لحن نویسنده مختص خودش و بخصوص داستان آخرش جالب بود. در کل دوسش داشتم
      

        کتاب خوبی بود راجب تسلای خاطر به مورد های جالبی اشاره کرده بود.که واقع بینانه بودند ن صرفا انگیزشی
      

        خیلی کتاب جالبیه...
      

        کلا جذابیت داستانش به این بود که در حالی داشت جامعه کاملا امروزی ایران رو در غالب سورئال و تخیل و کشمکش هایی که بین افراد، بخصوص خودش و همسرش وجود داشت رو بیان می‌کرد و یک داستان مدرن بود که بنظرم قلم نویسنده سبک خودشو داره و این نقطه قوت کتابش بود
      

        کتابش اول برام خیلی گنگ بود و لی کم کم رفتم جلو دیدم داره خیلی چیزا بهمون میگه انگار ی سفر روانکاوی رفته بودم به درون ذهن یکنفره دیگه...و جذاب بود از میانه وسط کتاب به بعد واقعا منو با خودش برد ..و میتونم بگم دوسش داشتم
      

        این کتابو سه بار خوندم . هر بار که دلتنگ میشم باز هم میخونم
      

        یه کتاب به شدت ضعیف که فقط بخاطر خود شخصیت خانم پیرزاد بالا اومد اونم بخاطر روابط های اجتماعی که داشت و گروه خود اثر به تنهایی هیچ چیزی نداشت شاید ته تهش فقط ی جمله بگی با خودم اهوم بد نبود این جمله ش..
      

        واقعا افتضاح بود اما خوندم  , خیلی وقت بود از نویسندگان معاصر ایرانی چیزی نمونده بودم و فکر کردم شاید بخاطر عدم تبلیغات باشه و چند اثر از جمله این رو خریدم و ..حالا میفهمم واقعا چقدر تو نوشتن نسبت به چند دهه قبل عقبیم
      

        کلا کتاب های آقای درویشیان بدون پرده و دروغ و تظاهر قشنگ واقعیت. جامعه اون دوران و حس های عمیق خودش رو نسبت به اون زمان بیان می‌کنه.و واقعا ناراحتم که جزو نویسنده نایی هست که کمتر دیده شده