وقتی می گویند قهر کرده ام کفرم در می آید. بله، موحنایی نمی تواند جداً از کسی دلخور باشد قهر میکند ولش کنید وقتی که تمام شد خودش از کنج تنهایی اش بیرون می آید می بینیدش که آرام گرفته و اخم هایش باز شده به خصوص نشان ندهید که بهش توجه دارید چیز مهمی نیست. معذرت می خواهم ،پاپا برای پدر و مادر و غریبه ها مهم نیست. قبول دارم گاهی قهر میکنم برای حفظ ظاهر اما باور کن گاهی هم به شدت جوش می آورم با تمام وجود و توهین هایش را فراموش نمیکنم.

یعنی از روی محبت برایشان تابوت میسازید؟ نجار میگوید هرچه پیرتر می شویم این کار ناخوشایندتر می شود. جوان که بودم، ساختن تابوت برایم فرقی با ساختن یک میز نداشت. به هیچ چیز فکر نمی کردم حالا با هر تابوتی به مرگ فکر میکنید؟ بله همین طور است. و با اینکه میدانید دارید تابوت کس دیگری را میسازید، از فکر اینکه ندانسته تابوت خودتان را میسازید می ترسید... این طور نیست؟ بگویید... نمیدانم نجار امروز چهاش شده است هر کاری میکنم نمیتوانم بخندانمش.

پاپا، اگر به ات بگویم که میخواستم خودکشی کنم چه میگویی؟ آقای لوپیک: شورش را در میاری، موحنایی! موحنایی: قسم میخورم که همین دیروز می خواستم خودم را دار بزنم. آقای لوپیک: فعلا که اینجایی پس آن قدرها هم دلت نمیخواست خودت را بکشی. اما وقتی که یاد خودکشی ناموفقت میافتی با افتخار سرت را بالا نگه می داری گمان میکنی فقط تویی که گاهی به فکر خودکشی افتاده ای موحنایی خودخواهی گمراهت می کند میخواهی همه چیز مال تو باشد. خیال می کنی فقط خودت توی این دنیا وجود داری موحنایی: پاپا، برادرم خوشبخت است خواهرم خوشبخت است و اگر مامان به قول تو از اذیت کردن من هیچ لذتی نمیبرد دیگر نمیدانم چه بگویم. اما تو به همه مسلطی و همه ازت حساب می برند حتی مامان هیچ کاری برای برهم زدن خوشبختی ات از دستش برنمی آید و این ثابت می کند که میان انسانها هم کسانی هستند که خوشبخت باشند. آقای لوپیک: آدم کوچولوی لجوج این دلیل هایی که می آوری همه بی ربط است. تو از دل مردم خبر داری؟ همه چیزها را می فهمی؟

باز هم اندیشه اش جاده های طولانی سکوت را در می نوردد اما باز هم گوش هایش پر از هیاهو می.شود روی سقف مگس ریزه ای در تار عنکبوت افتاده است میلرزد و بال بال میزند عنکبوت روی تاری بلند سر میخورد شکمش به سفیدی خمیر نان است لحظه ای معلق میماند مضطرب و جمع شده ،موحنایی نشسته روی لمبرهایش عنکبوت را می پاید و در فکر فرجام کار است و هنگامی که عنکبوت نحس پاهای ستاره مانندش را می بندد، به طعمه خود هجوم می برد آن را می فشارد و می خورد، موحنایی بلند میشود و می ایستد، گویی سهم خود را می طلبد و نه چیزی بیش از این عنكبوت دوباره بالا میرود موحنایی دوباره مینشیند و به خود باز می گردد به روح خود که همچو خرگوش ترسان است و تاریکی در آن حکم فرما .دیری نمیگذرد که مثل باریکه ای از آب سنگین شده از ماسه خیال پردازی هایش که سراشیبی نمیبیند از جریان باز می ایستد، به شکل چاله آبی در می آید و راکد می ماند.