ماشو چنگال، راه به راه از گاراژ لاوان تور آمد هل خورد تو قهوه خونه‌ی خرمنی، مشت کوبید رو چارچوب در و گفت: مو همی الان از شیراز اومده‌م. سرها آمد بالا.

ما توی شیراز خویشی نداریم، همان خراسان هم کس و کاری نداشتیم، خانم جان می‌گفت سال وبایی از یک طایفه ترکمن فقط خانم جان و پسرکش مانده بوده‌اند...

کوچه‌های اردوگاه بر او آوار شده بودند. تنگ در میان‌اش گرفته به او یورش می‌آوردند. با این همه، با گام‌های پر شتاب‌اش از میان‌شان می‌گذشت؛ کوچه‌هایی که هر روزش را خراب می‌کردند و امروزش هم تافته‌ای جدابافته نبود.